ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1644

แม่ของเสี่ยวเหม่ยตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พูดจาวกวนไปมา

พ่อของเสี่ยวเหม่ยเห็นจดหมายลาตาย ก็ตกใจมากเช่นกัน

“รีบ…โทรแจ้งตำรวจเลย!”

เสวี่ยอี๋และถงถงหน้าซีดเผือดด้วยความกังวล

ซู่เป่ามองดูกันสองผู้ใหญ่ที่ตกใจพร้อมกับวิ่งออกไปข้างนอก

ซู่เป่าหันกลับมามองผู้ใหญ่สองคนที่กำลังตื่นตระหนก รีบวิ่งออกไปข้างนอกพร้อมกับโทรศัพท์ไปด้วย

คนหนึ่งโทรแจ้งตำรวจ อีกคนโทรหาเพื่อนและญาติอย่างเร่งรีบ ทั้งคู่ต่างกระวนกระวายใจรีบตามหาคน

ซู่เป่าหันกลับมา เธอสามารถคำนวณได้ว่าเสี่ยวเหม่ยอยู่ที่ไหน แต่ทว่า...

ปล่อยให้พวกเขาหากันก่อนเถอะ

"ซู่เป่า ทำยังไงดี!" เสวี่ยอีใกล้จะร้องไห้แล้ว "เสี่ยวเหม่ยจะไม่ทำอะไรโง่ๆ จริงๆ ใช่ไหม!"

ถงถงพูดว่า "พวกเรารีบไปตามหาเธอกันเถอะ..."

ค้นหาทั่วดาดฟ้าของทุกตึกในหมู่บ้านแล้ว แต่ก็ยังหาไม่เจอ

กล้องวงจรปิดแสดงให้เห็นว่าเสี่ยวเหม่ยออกจากหมู่บ้านไปแล้ว แล้วก็เดินไปตามถนนอยู่พักหนึ่งก่อนจะหายไปจากภาพของกล้อง

เสวี่ยอี๋และถงถงพยายามคาดเดาว่าเสี่ยวเหม่ยอาจจะไปที่ไหน

ซู่เป่าดึงพวกเธอไป "ไปกันเถอะ ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน"

**

เสี่ยวเหม่ยเดินพลางร้องไห้ไปตลอดทาง

เดิมทีเธอตั้งใจจะทำที่บ้าน แต่พอนึกขึ้นได้ว่าถ้าเธอกระโดดที่บ้าน พ่อแม่จะอยู่ได้ไหม จะรู้สึกติดค้างในใจหรือเปล่า แล้วต่อให้จะขายบ้านก็คงขายไม่ออก!

เธอยังนึกถึงดาดฟ้าของหมู่บ้าน แต่ก็กลัวว่าถ้ากระโดดลงไปอาจจะทับคนอื่นเข้า แล้วถ้าเธอควรตายแต่กลับไม่ตาย แล้วยังไปทำให้คนอื่นตายอีกจะทำยังไงดี

เธอยังคิดจะใช้มีด แต่สุดท้ายก็กลัวเกินไป ทำใจไม่ลง

เธอเดินไปที่สะพานใกล้ๆ แต่เธอก็ว่ายน้ำเป็น!

คนเรามีสัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอด เธอรู้สึกว่าเธออาจจะไม่จมน้ำตาย

เสี่ยวเหม่ยเดินไปพลางร้องไห้ไปตลอดทาง จนมาถึงป้ายรถเมล์ ที่รอบ ๆ ไม่มีคนเลย

เธอนั่งลงบนม้านั่งรอรถ ร้องไห้อย่างเจ็บปวด มองดูรถที่ผ่านไปมาเป็นครั้งคราว แล้วรู้สึกว่าโลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน แต่เธอกลับไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

ไม่มีใครสนใจเธอแล้ว ไม่มีใครต้องการเธออีกต่อไป

แม้แต่ความคิดที่อยากจะตายเธอยังไม่กล้า เธอยังไม่อาจตัดใจได้ แต่เธอไม่สามารถบอกได้ว่าตัวเองยังห่วงอะไรอยู่

“ฮือ...ฮือ...”

เสี่ยวเหม่ยร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ปลดปล่อยความเสียใจออกมาเต็มที่ น้ำมูกไหลเปรอะเต็มหน้าแต่เธอก็ไม่เช็ดออก ยังไงเธอก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวดที่สุดอยู่แล้ว

ทันใดนั้น ก็มีเสียงเรียกดังขึ้น "เสี่ยวเหม่ย!"

เสี่ยวเหม่ยหันกลับไปทั้งน้ำตา และเห็นเพื่อนสนิทของเธอวิ่งเข้ามาด้วยความกังวล

เสวี่ยอี๋ร้องไห้ตามทันที "เสี่ยวเหม่ย เธอจะบ้าหรือเปล่า! ทำไมถึงคิดอะไรแบบนี้!"

ถงถงพยายามจะใจเย็น แต่หลังจากที่เป็นห่วงมาทั้งคืน ตอนนี้ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว เธอร้องไห้ออกมาพลางพูดว่า "เธอยังมีพวกเราอยู่นะ! เธอเกือบทำให้พวกเราจะบ้าตายเพราะห่วงแล้วนะ พวกเราหาเธอไม่เจอเลย คิดว่าเธอคงจะ...ฮือๆ!"

ซู่เป่าคือคนที่ยังคงใจเย็นที่สุด เพราะเธอเคยเจอเหตุการณ์ใหญ่มามากมาย...

เธอยื่นกระดาษทิชชูให้เสี่ยวเหม่ย

เสี่ยวเหม่ยไม่ได้รับไป เมื่อคนเราอยู่ในสภาพที่เศร้าสุดๆ แค่มีคนเข้ามาถามไถ่ ก็ยิ่งทำให้ร้องไห้หนักกว่าเดิม

"แงง...แงง..." เธอร้องไห้เสียงดังขึ้นกว่าเดิม

เสวี่ยอี๋และถงถงกอดเธอไว้ เด็กหญิงทั้งสามคนกอดกันร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาและน้ำมูกไหลเปรอะไปทั่ว

ซู่เป่า "..."

เธอเลยหยิบกระดาษทิชชู่มาช่วยเช็ดน้ำตาให้เสี่ยวเหม่ยก่อนอย่างเลี่ยงไม่ได้ เสี่ยวเหม่ยรับกระดาษทิชชู่มาโดยไม่รู้ตัว แล้วสั่งน้ำมูกดังฟืด

ซู่เป่า "..." แค่ก

ฟองน้ำมูกใหญ่มาก...

เธอก็เลยหยิบทิชชูเปียกออกมาอีก

เด็กหญิงทั้งสามคนร้องไห้พลางรับกระดาษทิชชู่จากมือของซู่เป่าไปด้วย แล้วก็สั่งน้ำมูกกันอย่างต่อเนื่อง

ในที่สุดทั้งสามคนก็เริ่มสงบลงหลังจากร้องไห้สะอึกสะอื้นกัน ซู่เป่าหยิบผ้าเปียกแบบใช้แล้วทิ้งส่งให้พวกเธอ

เสวี่ยอี๋ถามพลางสะอึกสะอื้นว่า "เอ๊ะ นี่เธอเอาผ้าเปียกมาจากไหน..."

ซู่เป่ายกขวดน้ำแร่ขึ้นมาโชว์แล้วตบกระเป๋าคาดเอวของเธอ "ฉันมีติดตัวตลอด"

ทั้งสามคนไม่ได้สงสัยอะไร พวกเธอปลอบใจกันเองจนหยุดร้องไห้แล้ว จากนั้นก็หยิบผ้าเปียกมาเช็ดหน้าลวกๆ ดวงตาที่แดงก่ำทั้งสามคู่จ้องมองซู่เป่าอย่างน่าสงสาร

เสวี่ยอี๋เริ่มน้ำตาคลอ "ฮือๆๆ..." (เธอเองก็ไม่อยากร้องไห้ แต่อิทธิพลของเสี่ยวเหม่ยนั้นส่งผลมากจริงๆ)

ถงถงที่พยายามปลอบอยู่ก็น้ำตาไหลออกมาเช่นกัน

เด็กหญิงสามคน (ಥ﹏ಥ)

ซูอีเฉิน o_o...

เขามองไปที่ซู่เป่า

ซู่เป่าก็มองเขากลับอย่างสับสน

ซู่เป่าส่งสัญญาณด้วยสายตา ลุงใหญ่ ลุงทำอะไรลงไป?

ซูอีเฉินตอบกลับด้วยสายตา ลุงใหญ่ไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ นะ

เพราะเหตุนี้จึงเกิดฉากแปลก ๆ ขึ้นในร้านอาหาร

เด็กหญิงทั้งสามกอดกันร้องไห้ฟูมฟาย ขณะที่เด็กหญิงอีกคนและประธานจอมเผด็จการและเย็นชาต่างก็มองหน้ากันด้วยความงงงวย...

**

อีกด้านหนึ่ง แม่ของเสี่ยวเหม่ยก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวดหัวใจ

"เป็นความผิดของคุณ เป็นความผิดของคุณ!" เธอโกรธและทุบตีพ่อของเสี่ยวเหม่ย

พ่อของเสี่ยวเหม่ยนั่งอยู่บนม้านั่งข้างถนนเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร ก้มหน้าลงและจับผมของตัวเอง

ทั้งคู่ตามหาเสี่ยวเหม่ยมาทั้งคืนแต่ก็หาเสี่ยวเหม่ยไม่เจอ

มองดูจดหมายลาตายที่ลูกสาวทิ้งไว้ แล้วนึกถึงว่าเวลานี้ลูกสาวอาจจะ...

คู่สามีภรรยาทั้งสองรู้สึกทั้งเสียใจและกังวลใจมาก รู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นได้!

คำพูดที่ทำร้ายจิตใจเหมือนตะปูที่ตอกเข้าไปในแผ่นไม้ แม้จะดึงตะปูออกแล้ว แต่รอยแผลก็จะยังคงอยู่เสมอ

แม่ของเสี่ยวเหม่ยกำจดหมายลาตายที่ลูกสาวทิ้งไว้แน่น ร้องไห้และขอร้องว่า "เสี่ยวเหม่ย แม่ผิดเอง แม่ต้องการหนู แม่จะพาหนูไปเอง...ขอแค่หนูอย่าเกิดอันตรายก็พอ..."

"แม่จะไม่พูดจาไม่ดีอีกแล้ว พ่อกับแม่จะไม่ทะเลาะกันอีก เสี่ยวเหม่ยหนูอยู่ที่ไหน รีบกลับมาเถอะ..."

แม่ของเสี่ยวเหม่ยนั่งลงบนพื้น ร้องไห้จนเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย ตัวสั่นไหวด้วยความทุกข์ทรมาน

พ่อของเสี่ยวเหม่ยมองเธอด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดเช่นกัน แต่เขาก็ไม่ยอมเป็นฝ่ายที่วางอีโก้และปลอบโยนก่อน

คู่สามีภรรยาทั้งสองนั่งอยู่แบบนั้น คนหนึ่งร้องไห้จนเจ็บปวดหัวใจไปทั้งร่าง ส่วนอีกคนก็จับผมตัวเองไปมาด้วยความสิ้นหวัง ทั้งสองนั่งรอและคาดหวังอย่างไร้เรี่ยวแรงว่าลูกสาวจะโทรศัพท์กลับมาหาพวกเขาในทันที…