ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1645

ในร้านอาหาร

หลังจากที่กินอิ่มกันแล้ว เด็กสาวทั้งหลายต่างก็อิ่มจนต้องเรอออกมาเบาๆ

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “โทรหาพ่อแม่ของเธอเถอะ! พวกเขาไม่ได้ต้องการทิ้งเธอจริงๆ หรอก”

เธอรู้ดีว่าพ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยยังรักลูกสาวของตัวเองมากอยู่

เพียงแต่...

เสี่ยวเหม่ยก้มมองพื้นด้วยความเศร้า ดวงตาของเธอเริ่มแดงอีกครั้ง

“ตอนนี้พวกเขาคงยังทะเลาะกันอยู่แน่ๆ” เสี่ยวเหม่ยพูดด้วยความเศร้า “บางครั้งฉันก็คิดว่า ถ้าพวกเขาสลับร่างกันได้ก็คงจะดี”

แบบนั้นพวกเขาคงเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน...

“แต่ในโลกนี้จะมีการสลับร่างกันได้จริงๆ ซะทีไหนล่ะ และมีใครบ้างที่สามารถเข้าใจความเจ็บปวดของผู้อื่นได้จริงๆ!”

ซู่เป่าหันไปมองเสี่ยวเหม่ยเล็กน้อย แสงจากไฟถนนทำให้ใบหน้าด้านข้างของเธอดูงดงามและนุ่มนวล

“ความปรารถนาสุดท้ายของเธอก่อนตาย คืออยากให้พ่อแม่ของเธอสลับร่างกันใช่ไหม?” เธอถาม

เสี่ยวเหม่ยไม่ได้สังเกตคำพูดของซู่เป่า แค่คิดว่าความปรารถนาของเธอมันช่างไร้สาระ

"ใช่แล้ว...พอพูดถึงแล้ว ตอนที่ฉันเขียนจดหมายลาตาย ฉันยังร้องไห้ขอพรจากพระเจ้าด้วยนะ!"

เธอหัวเราะอย่างเก้อเขิน เหมือนรู้สึกอายเล็กน้อยกับการกระทำของตัวเอง

ซู่เป่าขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พระเจ้าอาจจะไม่สามารถเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของมนุษย์ได้ แต่ถ้าความปรารถนาของเธอถูกได้ยินโดยบังเอิญ บางทีมันอาจจะเป็นจริงก็ได้นะ”

เสี่ยวเหม่ย “หืม?”

เสวี่ยอี๋พูดแทรกขึ้นมา “แต่โลกนี้ไม่มีพระเจ้าหรอกนะ ความปรารถนาของพวกเรามันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นจริง”

ซู่เป่ายิ้มจางๆ “ความปรารถนาของตัวเอง ทำไมต้องพึ่งพาพระเจ้าในการทำให้มันเป็นจริงด้วยล่ะ?”

เสวี่ยอี๋ยิ้มอย่างเขินอาย “จริงด้วย พวกเราควรจะพยายามทำให้มันเป็นจริงด้วยตัวเอง”

ถงถงพูดออกมาโดยไม่เข้ากับสถานการณ์ว่า "ฉันนึกถึงเนื้อเพลงประโยคหนึ่งเลย เราจะยังสามารถพบกันอีกครั้งไหม ฉันขอพรต่อหน้าพระพุทธองค์ไปหลายพันปี..."

สีหน้าของซู่เป่าดูไร้อารมณ์ “นั่นเขาขอผิดแล้ว”

ท่าทางจริงจังของเธอพร้อมกับคำว่า ‘ขอผิดแล้ว’ ทำให้เสวี่ยอี๋ เสี่ยวเหม่ย และถงถงหัวเราะออกมา

ถงถงพูดว่า “ซู่เป่า งั้นในที่สุดแล้วการขอพรจากพระพุทธองค์มีประโยชน์ไหมล่ะ? เธอเพิ่งบอกว่าความปรารถนาของเราต้องเป็นจริงด้วยตัวเอง แต่ตอนหลังเธอกลับบอกว่าเขาขอผิดแล้ว”

ซู่เป่าเอียงศีรษะเล็กน้อยและยิ้มจางๆ “ฉันไม่รู้ว่าการขอพรจากพระพุทธองค์ได้ผลไหม แต่การขอพรจากพระเจ้า บางทีมันอาจจะได้ผลก็ได้นะ?”

เพียงแต่พระเจ้าส่วนใหญ่แล้วไม่สามารถได้ยินแค่นั้นเอง แต่ในโลกนี้ก็ยังมีคำพูดที่ว่า “สมปรารถนาในทุกๆ เรื่อง”

ตัวเองก็คือฮวงจุ้ยที่ดีที่สุดของตัวเอง หากคิดถึงแต่สิ่งดีๆ สิ่งดีๆ ก็อาจจะเกิดขึ้นตามมา พี่ชายของเธอเรียกสิ่งนี้ว่า…กฎแห่งแรงดึงดูด

ซู่เป่ายิ้มเบาๆ และเล่าเรื่องเหล่านี้ให้เสี่ยวเหม่ยและเพื่อนๆ ฟัง

เด็กสาวทั้งสามไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าซู่เป่าพูดแบบนี้เพื่อให้เสี่ยวเหม่ยรู้สึกดีขึ้น จึงพากันหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

ในที่สุด เสี่ยวเหม่ยก็โทรหาพ่อแม่ของเธอ

แม่ของเสี่ยวเหม่ยรู้สึกหงุดหงิดมาก เลยพูดด้วยความโมโหว่า "รถติดก็รอไปสิ คุณจะรีบอะไรนักหนา?"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยหงุดหงิดกับงานที่ยังทำไม่เสร็จ ตะคอกกลับว่า "ถ้าไม่ต้องมาซื้อของกับเธอ ผมจะต้องมาติดอยู่บนถนนแบบนี้ไหม? แค่เห็นก็รำคาญแล้ว!"

แม่ของเสี่ยวเหม่ยโมโหขึ้นมาทันที "ถ้ารำคาญนักก็ไม่ต้องมาก็ได้นี่! มีปัญญานักก็อย่าใช้ของในบ้านก็แล้วกัน!"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยโมโหกว่าเดิม "อุตส่าห์มาส่งเธอซื้อของแท้ๆ ยังจะไม่รู้จักบุญคุณอีก?"

ทั้งสองด่ากันไปมา แม่ของเสี่ยวเหม่ยเริ่มบ่นถึงเรื่องชีวิตประจำวัน เธอรู้สึกเหมือนชีวิตนี้ทำให้เธอหายใจไม่ออกและสูญเสียอิสรภาพและตัวตนของตัวเองไป

พ่อของเสี่ยวเหม่ยโต้กลับว่าเธอมีทัศนคติที่แย่ ถ้าเขาอยู่บ้านเขาจะมีความสุขมาก ไม่ต้องกังวลเรื่องหาเงินเลี้ยงครอบครัว

"ถ้างั้นก็ไม่ต้องหาเลี้ยงสิ! ใครขอให้หาเลี้ยงกันล่ะ? ตอนนั้นคุณบอกให้ฉันลาออกไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ทุกครั้งก็มาพูดว่าพวกเราทำให้คุณลำบากต้องหาเลี้ยงครอบครัว คิดว่าตัวเองเก่งมากหรือไง? ถ้าฉันทำงานได้ ฉันจะไม่อยู่บ้านเลยสักวัน!"

"ถ้ามีปัญญาทำได้ก็กลับไปทำสิ!" พ่อของเสี่ยวเหม่ยขับรถไปพร้อมกับตะคอกออกมา

ดวงตาของแม่ของเสี่ยวเหม่ยเริ่มแดง เธอพูดอย่างโมโหว่า "คิดว่าฉันไม่อยากรึไง? ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นทำให้ตาฉันบาดเจ็บ..."

"พอเถอะ! แค่ตาบาดเจ็บ ไม่ได้ตาบอดซะหน่อย!"

"ระวัง!" จู่ๆ เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น

โครม！！！

พ่อของเสี่ยวเหม่ยที่กำลังทะเลาะกันอย่างดุเดือดไม่ทันได้สังเกต เพิ่งเห็นว่ามีเด็กอยู่ข้างหน้า

เพื่อหลีกเลี่ยงการชน เขาจึงหักพวงมาลัยอย่างแรง และรถก็พลิกคว่ำและพุ่งออกไป...