ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1648

"ต่อไปอย่าทำอะไรบ้าๆ แบบนี้อีกนะ ฉันเตือนเธอแล้ว!"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยที่อยู่ในร่างของแม่เธอยืนเท้าเอวและจ้องมองอย่างโกรธเกรี้ยว โดยไม่รู้ว่านั่นเป็นสัญชาตญาณของร่างกายหรืออะไรบางอย่าง

แต่ทันทีที่เขามองตัวเองในกระจก เขาก็เห็นตัวเองในท่าทางที่ดูออกสาวมากเกินไป

การที่ร่างกายของเขาดูออกสาวไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ปัญหาคือท่าทางและน้ำเสียงที่ทำไปโดยไม่รู้ตัวเช่นการเท้าสะเอวหรือทำเสียงเชอะ

น่าขยะแขยงสุดๆ！

พ่อของเสี่ยวเหม่ยถึงกับขนลุก

แม่ของเสี่ยวเหม่ยยิ้มเยาะ "ก็ดีแล้วล่ะ! แล้วคุณก็อย่าใช้ร่างฉันไปทำเรื่องแย่ๆ ข้างนอกนะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะ..."

เธอหยิบกรรไกรขึ้นมาและขู่ด้วยท่าทาง "ไม่อย่างนั้นฉันจะ..."

พ่อของเสี่ยวเหม่ยตกใจสุดขีด สองมือรีบเข้าโอบกอดตัวเองทันที

แต่ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าท่าทางของตัวเองดูออกสาวมากจนทำให้เขายิ่งโมโหหนักขึ้น

"ถอยไป!"

เขาผลักแม่ของเสี่ยวเหม่ยด้วยความโกรธ แต่ทันใดนั้นทุกอย่างตรงหน้าก็เบลอไปหมด! !

สิ่งที่เขาเพิ่งมองเห็นชัดเจนกลับกลายเป็นภาพที่ไม่ชัดเจนในพริบตา

เขาเกือบจะล้มลงเมื่อเท้าของเขาเหยียบพื้นพลาด

แม่ของเสี่ยวเหม่ยรีบคว้าเขาขึ้นมาและ

เธอหัวเราะเบาๆ "ระวังหน่อย บางครั้งสายตาจะพร่ามัวกะทันหัน ตอนที่เป็นแบบนี้ควรยืนอยู่เฉย ๆ และอย่าขยับ"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยถึงกับชะงักไป

ในขณะนี้ เขามองไม่เห็นคนตรงหน้าเลย

สายตาของเขาพร่ามัวไปหมด ถึงขนาดที่เมื่อครู่เขายังไม่แน่ใจเลยว่าตัวเองยืนอยู่ที่ไหน

ถ้ามันเกิดขึ้นขณะอยู่ข้างนอก หรือกำลังทำอาหาร หรือขี่จักรยานล่ะ...?

ความหวาดกลัวบางอย่างก็แอบเข้ามาในใจของเขาเมื่อเขาสูญเสียการมองเห็นชั่วขณะ

"มันจะใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะหายไป?" เขาถาม

แม่ของเสี่ยวเหม่ยเบะปาก "มันไม่แน่นอน บางครั้งไม่กี่วินาที บางครั้งครึ่งนาที หรือบางครั้งนานถึงหนึ่งหรือสองนาที"

พ่อของเสี่ยวเหม่ย “…”

ในใจเขาเริ่มรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

ทั้งสองคนเงียบกันไปสักพัก จากนั้นสายตาของพ่อก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

แม่ของเสี่ยวเหม่ยลุกขึ้นและพูดว่า "ฉันทำอาหารเสร็จแล้ววางอยู่บนโต๊ะ เดี๋ยวฉันต้องไปทำงานแล้ว"

ในขณะที่พวกเขายังไม่รู้ว่าพวกเขาจะสลับร่างกลับเมื่อไร แม่ของเสี่ยวเหม่ยจำเป็นต้องทำงานแทนพ่อ

ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาพวกเขาก็สอนงานกัน พอเสี่ยวเหม่ยไปโรงเรียน ทั้งสองคนก็เริ่มเร่งทำความเข้าใจสิ่งต่างๆ...

พ่อของเสี่ยวเหม่ยนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์และพูดว่า "นี่เรียกระบบค้นหา คุณรู้ใช่ไหมว่าผมทำงานอะไร?"

แม่ของเสี่ยวเหม่ยตะกุกตะกัก "ทำการทดสอบ..."

พ่อของเสี่ยวเหม่ยตอบแบบไม่ออกความเห็นว่า "ทำงานตรวจวิเคราะห์ทางการแพทย์"

"งานของผมมีความพิเศษมาก ส่วนใหญ่จะแบ่งออกเป็นสองส่วนใหญ่ๆ ส่วนหนึ่งคือติดต่อกับลูกค้า วิ่งหาลูกค้า ปีนี้ผมต้องทำยอดให้ได้เจ็ดล้าน"

แม่ของเสี่ยวเหม่ยตกใจ "เจ็ดล้าน?!"

ช่วงนี้ส่วนใหญ่พ่อของเสี่ยวเหม่ยยังคงจัดการธุระต่างๆ ด้วยตัวเอง เพราะไม่ว่ายังไง คนอื่นก็ไม่สามารถมองเห็นว่าเขาเป็นใครในอีกฝั่งของคอมพิวเตอร์

แต่พรุ่งนี้จะต้องไปทำงานจริงๆ แล้ว นอกจากการติดต่อกับลูกค้าแล้ว ยังต้องเข้าร่วมการประชุมและมอบหมายงานให้กับพนักงานขายในพื้นที่ ซึ่งจำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง

"คนที่ฉันบอกกับเธอไปในช่วงนี้ เธอต้องจำให้ได้ทั้งหมดนะ พวกนั้นล้วนเป็นลูกค้าสำคัญ และตอนนี้เราได้คุยกันถึงขั้นไหนแล้ว ฉันจะเขียนสคริปต์ให้เธอทุกวันก่อนที่เธอจะไปพบพวกเขา"

"ส่วนอันนี้คือระบบตรวจสอบผลลัพธ์ เราทำงานร่วมกับโรงพยาบาลในกรณีที่โรงพยาบาลไม่สามารถตรวจบางอย่างได้ โดยเฉพาะการตรวจวิเคราะห์ยีนมะเร็ง บางครั้งรายงานผลไม่สามารถออกได้รวดเร็ว เราต้องคอยติดตามว่าผลตรวจของผู้ป่วยออกมาหรือยัง และรีบพิมพ์รายงานให้เรียบร้อยเพื่อนำไปให้แพทย์..."

แม่ของเสี่ยวเหม่ยฟังแล้วรู้สึกกระวนกระวายใจ และเริ่มมึนงงจนปวดหัว