ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1649

แม่ของเสี่ยวเหม่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้เย็นชืดในโรงพยาบาล เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการหาเงินจะยากขนาดนี้

ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดว่าตัวเองก็หาเงินได้ และไม่มีความกดดัน เพราะตอนนั้นเธอยังไม่ได้แต่งงาน

เธอแค่ต้องการหาเงินพอเลี้ยงดูตัวเอง กินให้อิ่มและมีเสื้อผ้าใส่เท่านั้น จะไปยากอะไรล่ะ?

ตอนยังสาวอยู่ เธอมีโอกาสมากมาย ถ้าทำงานไหนแล้วไม่ชอบใจ ก็แค่ลาออกแล้วหางานใหม่!

แต่ตอนนี้ในบ้านมีค่าผ่อนบ้านและค่าใช้จ่ายต่างๆ เธอไม่กล้าที่จะหยุดเลยแม้แต่ครึ่งเดือน

"ฉันเข้าใจแล้ว..." แม่ของเสี่ยวเหม่ยกัดริมฝีปากแล้วพูดขึ้นว่า "ฉันจะต้องปรับตัวให้ได้!"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ไม่ใช่แค่ปรับตัว แต่คุณต้องทำมันให้ดีที่สุด"

"ปีนี้ก็ผ่านมาครึ่งปีแล้ว ยอดขายต้องทำให้ได้เจ็ดล้าน แต่ตอนนี้ยังทำได้แค่สามล้านเอง"

ทันใดนั้น แม่ของเสี่ยวเหม่ยก็รู้สึกกดดันอย่างมาก!

พ่อของเสี่ยวเหม่ยพูดต่อว่า "ถ้าหัวหน้าคนเมื่อกี้สามารถตกลงและปิดดีลกับเราได้ โรงพยาบาลแห่งนี้ซึ่งมีข้อจำกัดทางด้านเทคนิค ไม่สามารถทำโครงการตรวจยีนมะเร็งแบบครบวงจรได้ ถ้าเราเป็นคนทำ ในช่วงหกเดือนนี้ เราจะสามารถทำยอดได้อย่างน้อยแปดแสน"

แม่ของเสี่ยวเหม่ยรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล!

เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งปี และยอดที่ต้องทำยังขาดอีกสี่ล้าน แถมลูกค้ารายนี้ก็ยังเจรจาด้วยยาก อีก หากเธอปิดดีลได้ ก็จะเติมได้เพียงแค่แปดแสนเท่านั้น...

ยังเหลือยอดอีกกว่าสามล้านที่ต้องทำ

เธอต้องไปเจรจากับลูกค้าอีกเท่าไร?

ในวันนั้น พ่อของเสี่ยวเหม่ยพาแม่ของเสี่ยวเหม่ยไปด้วย และสอนเธอเรื่องเทคนิคการเจรจาทางธุรกิจต่างๆ ไปเยอะมาก

"ปัจจุบันทุกอย่างต้องโปร่งใส ดังนั้นเราไม่สามารถใช้วิธีการที่ผิดกฎหมายได้ สิ่งที่เราทำได้คือแสดงความจริงใจของเรา ใช้เทคโนโลยีของบริษัท และความรวดเร็วในการออกผลรายงาน ความแม่นยำของเราจะเป็นสิ่งที่ทำให้เราแตกต่างจากคู่แข่ง"

"เรามีข้อดี และคู่แข่งของเราก็มีข้อดีเช่นกัน โดยเฉลี่ยแล้ว แต่ละลูกค้าจะมีคู่แข่งสิบรายที่พยายามเจรจาเหมือนกัน"

นั่นหมายความว่า นอกจากการไปเยี่ยมเยียนหัวหน้าแล้ว ยังต้องไปพบชั้นคลินิกด้วย เพื่อถ่ายทอดทฤษฎีเทคนิคเฉพาะทางให้พวกเขาเข้าใจการตรวจยีน และทำให้พวกเขารับรู้ถึงข้อได้เปรียบของตัวเอง

ในแต่ละวัน พวกเขาต้องไปเยี่ยมลูกค้าอย่างน้อยแปดถึงสิบราย ต้องเดินไม่หยุด ต้องไปชั้นนี้ แล้วก็ไปอีกชั้นหนึ่ง

แม่ของเสี่ยวเหม่ยเดินมาตลอดทั้งวัน แม้ว่าเธอจะอยู่ในร่างของสามีที่มีร่างกายแข็งแรง แต่เธอก็ยังรู้สึกปวดหลังและปวดเท้า

สิ่งที่ทำให้เธอท้อแท้ที่สุดก็คือ ในวันนี้เธอเจรจาธุรกิจสำเร็จเพียงรายเดียว ส่วนที่เหลือทั้งหมดถูกปฏิเสธ

แม่ของเสี่ยวเหม่ยนั่งอยู่บนม้านั่งริมแม่น้ำ มองไปที่ผืนน้ำแล้วอยากจะร้องไห้

แล้วเธอก็ร้องออกมาจริงๆ

ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา มองดูด้วยความสงสัย—ทำไมผู้ชายตัวใหญ่ขนาดนี้ถึงร้องไห้ล่ะ?

โดนภรรยาตีเหรอ?

พ่อของเสี่ยวเหม่ยเอามือกุมขมับ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ จะให้ร้องไห้แบบนี้ต่อไปก็ไม่ได้ เพราะคนที่อับอายที่คือตัวเขา!

ถ้าเขากลับมาแล้วมีข่าวลือว่าเขาเป็นผู้ชายที่ร้องไห้...

แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน?