ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1650

แม่ของเสี่ยวเหม่ยเดินกลับบ้านด้วยก้าวที่หนักอึ้ง เมื่อมาถึงบ้าน เธอก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาและไม่อยากขยับตัวอีกต่อไป

และแม้ว่าตัวคนจะกลับบ้านแล้ว แต่งานกลับยังไม่จบ

ในกลุ่มแชทงานบอกว่าจะมีการประชุมออนไลน์ จากนั้นเธอต้องให้พนักงานขายรายงานความคืบหน้าของวันนี้ แล้วเธอก็จะสรุปข้อมูลทั้งหมด

ประเมินความคืบหน้าของโครงการ วางแผนสำหรับวันพรุ่งนี้ จากนั้นสรุปให้หัวหน้าฟังคร่าวๆ

โอ้ แล้วยังมีรายงานประจำวันอีกด้วย พนักงานขายต้องส่งรายงานประจำวันของพวกเขา ส่วนผู้จัดการนอกจากรายงานประจำวันแล้วยังต้องมีรายงานประจำสัปดาห์ ประจำเดือน และรายงานสรุปทุกครึ่งเดือนด้วย

ตารางงาน รายการเอกสาร อีเมล ไลน์ วีแชต การประชุมในกลุ่มงานต่างๆ...

แม้ว่าจะกลับบ้านแล้ว แต่ก็ยังมีงานอีกมากมายให้ทำ

แม่ของเสี่ยวเหม่ยจมอยู่ในงานที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดโดยไม่รู้ตัว

เสี่ยวเหม่ยกลับมาจากโรงเรียนและเห็นพ่อของเธอนั่งเอนกายอยู่บนโซฟาเหมือนเคย

ขณะที่แม่ของเธอยุ่งอยู่กับการจัดเตรียมอาหารด้วยท่าทีวุ่นวายและเต็มไปด้วยความหงุดหงิด...

แต่พ่อของเธอกลับไม่สังเกตเห็น

เสี่ยวเหม่ยรู้สึกกลัว กลัวว่าพ่อแม่จะทะเลาะกันอีก

"พ่อ...แม่ทำงานเหนื่อยมาก เราไปช่วยแม่กันเถอะ!"

แม่ของเสี่ยวเหม่ยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองและตอบกลับโดยไม่รู้ตัว "อืม? อืม"

หลังจากตอบโดยไม่คิดแล้ว เธอก็พูดต่อว่า "เธอจะเหนื่อยอะไรอยู่ที่บ้าน ก็แค่งานเล็กๆ น้อยๆ เอง..."

แม้ว่าคำพูดนี้จะเป็นสิ่งที่เธอเองก็เคยพูดอยู่บ่อย ๆ

แต่พ่อของเสี่ยวเหม่ยที่กำลังยุ่งอยู่ในครัวกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที!

สบายงั้นเหรอ?!

เธอไม่รู้เลยหรือว่าเขาอยู่บ้านต้องเจอกับอะไรบ้างในวันนี้!!

พ่อของเสี่ยวเหม่ยรู้สึกโมโหและระบายความไม่พอใจด้วยการใช้ตะหลิวเคาะกระทะแรงๆ

เขาโยนตะกร้าผักลงด้วยความหงุดหงิด เสียงช้อนส้อมและจานชามก็ส่งเสียงดัง โครมครามอย่างกับว่าหัวหน้าครัวกำลังอารมณ์เสีย

เป็นความโกรธที่รุนแรงมาก!

แม่ของเสี่ยวเหม่ยที่กำลังจัดการงานอยู่ ได้ยินเสียงเหล่านี้แล้วก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

"อะไรกันเนี่ย แค่ให้ทำงานนิดหน่อยก็มีปัญหาแล้วเหรอ?!" เธอลุกขึ้นยืนทันทีด้วยความหงุดหงิด "น่ารำคาญจริงๆ"

พูดจบเธอก็เดินกลับเข้าไปในห้องหนังสือทันที

แม่ของเสี่ยวเหม่ยเป็น "มือใหม่" ในงานนี้ เธอต้องคอยติดตามและจัดการงานตลอดเวลา เพื่อไม่ให้มีอะไรขาดตกบกพร่อง

เพื่อที่จะไม่พลาดการติดตามงาน เธอต้องรับมือด้วยตัวเองทั้งหมด ไม่สามารถส่งงานต่อให้สามีเมื่อกลับถึงบ้านได้—ไม่เช่นนั้น พรุ่งนี้เธอจะตามงานไม่ทันอีก

ดังนั้นจิตใจของเธอจึงเต็มไปด้วยความเครียด เธอคิดเพียงอย่างเดียวว่าจะต้องรีบจัดการงานให้เสร็จ เพื่อจะได้ "เลิกงาน" อย่างแท้จริง

เมื่อพ่อของเสี่ยวเหม่ยเห็นว่าแม่ของเสี่ยวเหม่ยเดินกลับเข้าไปในห้องหนังสือ เขาก็รู้สึกโกรธจนแน่นหน้าอก!

เขาไม่มีทางระบาย จึงทำได้เพียงระบายความไม่พอใจผ่านการเคาะหม้อและกระทะ

พ่อของเสี่ยวเหม่ยได้ฟัง ก็พูดด้วยความเบื่อหน่าย "ช่างเป็นเหตุผลที่ไร้สาระจริง ๆ

เสี่ยวเหม่ยพูดต่อ "นี่แม่พูดเองนะคะ!"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยหยุดคิดไปครู่หนึ่ง เกือบจะลืมไปแล้วว่าตอนนี้เขาเป็น "แม่"

"ฉันเคยพูดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?" เขาลองถามดู

เสี่ยวเหม่ยรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย เธอก้มหน้าลงและตอบอย่างช้าๆ "ใช่ค่ะ แม่ยังบอกอีกว่า ผู้หญิงไม่ควรติดกับดักในครอบครัว แม่รู้สึกว่าตอนนี้แม่หมดประโยชน์แล้ว และหวังว่าหนูจะไม่กลายเป็นผู้หญิงที่วนเวียนอยู่กับงานบ้าน แต่จะเป็นคนที่มีความเป็นอิสระแท้จริง"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยไม่ได้สังเกตกับดักในคำพูดของเสี่ยวเหม่ย เขาจึงพยักหน้าและตอบว่า "อย่างนั้นเอง"

ดวงตาของเสี่ยวเหม่ยเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นและประหลาดใจ เธอถามต่อว่า "พ่อไม่คิดว่ามันมีเหตุผลเหรอคะ?"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยพูดขณะผัดผักอย่างไม่ใส่ใจ อย่างไรเสียเสี่ยวเหม่ยก็เรียกตัวเองว่าพ่อมาสิบๆ ปีแล้ว

เขาพูดว่า "มันก็มีเหตุผลอยู่บ้าง แต่ไม่มาก การทำงานบ้านไม่ใช่เพื่อคนอื่น แต่เพื่อดูแลตัวเองต่างหาก ยังไงก็ควรเรียนรู้ทักษะการใช้ชีวิตพื้นฐานนะ..."

"แล้วก่อนจะแต่งงานล่ะ? เราไม่ต้องหัดทำอาหาร ซักผ้า และดูแลตัวเองบ้างหรือไง?"

เสี่ยวเหม่ยตาเป็นประกาย พยักหน้าอย่างแรง "อื้ม!"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยมองไปที่อาหารในหม้อ ก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจ

เขาเคยทำให้เธอต้องรู้สึกอึดอัดและกดดันขนาดนี้มาก่อนเหรอ? ถึงขนาดที่เธอเริ่มสอนลูกสาวแบบนี้เลยเหรอ?

การทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ ที่บ้าน มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดขนาดนั้นเลยเหรอ!

ผู้หญิงนี่มันเรื่องเยอะจริงๆ