ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1651

พ่อของเสี่ยวเหม่ยรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในวันนี้ แต่เมื่อคิดดูแล้ว มันก็ยังพอปรับตัวได้！

ไหนเลยจะเทียบกับความกดดันจากการทำงานหาเงินได้อีก

วันถัดมา แม่ของเสี่ยวเหม่ยขับรถไปส่งเสี่ยวเหม่ยไปโรงเรียน

ตั้งแต่ที่เธอมีปัญหาที่ตา เธอก็ไม่ค่อยได้ขับรถแล้ว ทำให้เธอรู้สึกไม่คุ้นชินเล็กน้อย

ปรากฏว่าเช้านี้รถที่มาส่งลูกๆ ไปโรงเรียนมีเยอะมาก แถมเธอยังต้องรีบไปทำงาน ระหว่างที่รถติดอยู่บนถนน เธอทนไม่ไหวจึงเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

“โว้ย… ขับรถไม่เป็นหรือไง! ไปซิ!”

เสี่ยวเหม่ยเอียงศีรษะเล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแฝงความหมายว่า "เพราะงั้น ใครขับรถก็ต้องหงุดหงิดกันทั้งนั้น"

แม่ของเสี่ยวเหม่ยกำลังยุ่งอยู่ เธอคิดอยู่ในใจ

ดูเหมือนจะจริงแฮะ...

เมื่อก่อนเธอเคยคิดว่าขับรถแล้วจะหงุดหงิดไปทำไม แต่พอได้ขับเองจริง ๆ ก็พบว่ามันมีผลกับอารมณ์จริง ๆ

"ฉันจะพยายามใจเย็นลง" เธอเอ่ย

เสี่ยวเหม่ยยิ้มตาหยีและโบกมือลาแม่ของเธอขณะที่ลงจากรถ "แม่คะ ลาก่อนนะคะ!"

แม่ของเสี่ยวเหม่ย "อืม..."

แต่แล้วเธอก็รู้สึกตัว "เดี๋ยวนะ นี่หนูเรียนจนบ้าไปแล้วหรือเปล่า? พ่อเป็นพ่อหนูนะ!"

เสี่ยวเหม่ยยิ้มแฉ่ง "อืมๆ หนูพูดผิดไปค่ะ ลาก่อนนะคะพ่อ!"

แม่ของเสี่ยวเหม่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในใจลึกๆ เธอยังไม่อยากให้เสี่ยวเหม่ยรู้เรื่องนี้

เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่ความรู้สึกซับซ้อนนี้ทำให้เธออยากปิดบังเรื่องนี้ไว้

**

หลังจากที่ภรรยาไปส่งลูกสาวไปโรงเรียนและไปทำงานแล้ว ในบ้านก็เหลือแค่พ่อของเสี่ยวเหม่ยเพียงคนเดียว

เขานอนสบายๆ อยู่บนโซฟาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

“ดูสิ นี่แหละการพักผ่อนที่บ้าน!”

ทันใดนั้นเขารู้สึกว่ามีบางอย่างแข็งๆ อยู่ใต้ก้นของเขา เมื่อเขาหยิบมันออกมา

ก็พบว่าเป็นชั้นใน

“ทิ้งของไม่เป็นระเบียบเลย!” เขาขมวดคิ้วและบ่น แต่แล้วเขาก็จำได้…

ตอนนี้เขาเป็นคนใส่ชุดนี้เอง

ในทันใดนั้นเขารู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก รีบลุกขึ้นและเก็บเสื้อผ้าที่สกปรกบนโซฟา แล้วไปหยิบเสื้อผ้าในตะกร้ามาใส่ในเครื่องซักผ้าด้วย

หลังจากที่เครื่องซักผ้าเริ่มทำงานแล้ว เขาก็เดินออกมาเตรียมที่จะพักผ่อนต่อ แต่แล้วก็เหลือบไปเห็นรองเท้าและถุงเท้าที่อยู่บริเวณตู้รองเท้า

คำเตือนของภรรยาดังก้องอยู่ในหู "ฉันออกไปทำงานข้างนอก คุณอยู่บ้านก็อย่าได้ขี้เกียจล่ะ!"

เชอะ! เธอคิดว่าฉันไม่ทำหรือไง? เขาเป็นผู้ชายทั้งคน จะให้เธอทำงานอยู่คนเดียวได้ยังไง!

ก็แค่งานบ้านเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง!

พ่อของเสี่ยวเหม่ยลุกขึ้นเก็บถุงเท้าของตัวเองและภรรยามาซักด้วยมือ—เพราะเมื่อวานเขาได้สอนใหม่ ทำให้เสี่ยวเหม่ยซักถุงเท้าของตัวเองได้แล้ว

แต่ในขณะที่กำลังข้ามถนน เขาก็รู้สึกว่าสายตาเริ่มพร่ามัวอีกครั้ง!

พ่อของเสี่ยวเหม่ยตกใจและรีบหยุดรถ ใช้เท้าค้ำพื้นไว้

ทันใดนั้นไฟเขียวตรงเลนตรงก็ขึ้น และเสียงแตรรถก็ดังระงม ตามมาด้วยเสียงด่าทอ

"มายืนขวางถนนทำไม อยากตายหรือไง!"

"ถ้าอยากรีบตายก็ตายไปคนเดียว อย่ามาทำให้คนอื่นเดือดร้อน!"

"โธ่เอ๊ย ผู้หญิงก็เป็นซะแบบนี้ ขี่มอเตอร์ไซค์ก็ยังเป็นแบบนี้อีก!"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยเริ่มรู้สึกหงุดหงิด

เขายังมองไม่เห็น และครั้งนี้มันกินเวลานานมากขึ้น

เขาไม่กล้าเคลื่อนที่ไปข้างหน้า เพราะเขาได้ยินเสียงรถที่วิ่งผ่านไปมา

เขาทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่กลางถนน ทนฟังเสียงด่าทอ เสียงแตรรถ และต้องต่อสู้กับความกลัวที่เพิ่มขึ้นในใจ

เขายืนอยู่กลางถนนโดยไม่ขยับ ซึ่งทำให้สถานการณ์ของเขาอันตรายมาก

ในตอนนั้น พ่อของเสี่ยวเหม่ยรู้สึกเหมือนตกลงไปในความมืดมิดและอันตราย เขารู้สึกกังวลและกลัว...

ในที่สุดภาพตรงหน้าก็เริ่มชัดเจนขึ้นอีกครั้ง!

รถรอบๆ ตัวเขาวิ่งผ่านไป และรถคันหนึ่งที่วิ่งตามหลังมาเกือบจะชนเขาเพราะมองไม่เห็นเขา

คนขับรถคนนั้นโผล่หัวออกมาด่าด้วยเสียงดังว่า "บ้าไปแล้วหรือไง! อยากตายก็อย่ามาทำให้คนอื่นเดือดร้อน!"

ในชั่วพริบตานั้น พ่อของเสี่ยวเหม่ยก็รู้สึกน้อยใจและโกรธจนไม่สามารถอธิบายออกมาได้…