ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1652

พ่อของเสี่ยวเหม่ยไม่สามารถโต้กลับคนขับรถที่ด่าเขาได้ เพราะคนขับคนนั้นขับออกไปอย่างรวดเร็ว

เขาขับรถต่อไป แต่กลับรู้สึกไม่คุ้นชินกับปัญหาสายตาของตัวเอง

เขาเคยคิดมาตลอดว่าสายตาเขาแค่พร่ามัวเป็นครั้งคราว ไม่ได้ตาบอดเสียหน่อย จะไปทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ทำไม?

ภรรยาของเขาอยู่ที่บ้านแทบตลอดเวลา เรื่องนี้ไม่น่าจะส่งผลกระทบกับเธอมากนัก

แต่วันนี้เขาเพิ่งเข้าใจว่า เมื่อความเจ็บปวดไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเอง คำพูดของคนนอกช่างดูเบาหวิวเหลือเกิน แม้ว่าคนนอกคนนั้นจะเป็นตัวเขาซึ่งเป็นสามีที่ใกล้ชิดที่สุดก็ตาม!

พ่อของเสี่ยวเหม่ยรู้สึกอึดอัดใจ เขารีบซื้อของและเรียนรู้ที่จะเดินอย่างระมัดระวังริมถนน ฝึกนับเวลาข้ามถนน คิดคำนวณว่าจะขับด้วยความเร็วเท่าไหร่ และนับไปประมาณเท่าไหร่จึงจะถึงอีกฝั่งหนึ่ง...

เขารู้สึกว่าทั้งวันแม้เขาจะดูเหมือนไม่ได้ทำอะไรมาก แต่ทั้งวันก็ไม่ได้นั่งพักเลย

ทุกวันเขาต้องทำงานบ้านมากมาย งานบ้านที่มองไม่เห็นก็เหมือนกับการทำงานล่วงเวลาที่มองไม่เห็นของเขาเอง มันไม่ใช่ว่าพอทำความสะอาดเสร็จแล้วก็นั่งพักได้ งานบ้านจะโผล่มาเสมอในเวลาที่เขาไม่ทันสังเกต และเมื่อเขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แม่ของเสี่ยวเหม่ยก็กลับมาบ้านจากที่ทำงานพอดี

คนอื่นอาจจะเลิกงานได้ในเวลานี้ แต่ในฐานะแม่บ้าน ไม่มีคำว่าเลิกงาน

ยังต้องทำอาหาร เก็บกวาด ถูพื้น...

จนกระทั่งถึงสองสามทุ่ม เขาถึงจะได้นั่งลงอย่างสงบสักที

แม่ของเสี่ยวเหม่ยเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า "เหนื่อยล่ะสิ? แป๊บเดียวก็ค่ำแล้ว ทำงานทั้งวันไม่ได้หยุดเลย"

เธอเห็นว่าบ้านสะอาดเรียบร้อย ถึงได้รู้ว่าสามีไม่ได้ขี้เกียจในระหว่างวัน

คู่สามีภรรยาเริ่มกลับมาสงบสุขกันชั่วคราว

พ่อของเสี่ยวเหม่ยตอบอย่างดื้อรั้น "เหนื่อยตรงไหนกัน..."

แม่ของเสี่ยวเหม่ยพยักหน้า "ก็จริงนะ ไม่เหนื่อยหรอก ตอนนี้ลูกโตแล้ว ไม่ต้องอุ้ม ไม่ต้องดูแลตลอดเวลา ไม่ต้องคอยโอ๋ เหมือนตอนที่เขายังเรียนประถมหรือมัธยมต้น"

ตอนนี้ลูกสาวโตแล้ว เรียนมัธยมปลายแล้ว พ่อแม่ก็แค่ต้องทำอาหารกับไปรับส่งเท่านั้น ซึ่งเบากว่าสมัยที่ยังเด็กมาก

พ่อของเสี่ยวเหม่ยเบะปาก "พูดเหมือนเธอเหนื่อยนักล่ะ การเลี้ยงลูกมันเหนื่อยมากตรงไหนกัน? ตอนที่เสี่ยวเหม่ยยังเล็ก ใครเห็นก็บอกว่าเลี้ยงง่ายทั้งนั้น..."

แม่ของเสี่ยวเหม่ยยิ้มเยาะ "งั้นเหรอ งั้นฉันก็หวังว่าคุณจะได้ลองตั้งครรภ์ คลอดลูก แล้วก็เลี้ยงลูกเองบ้าง..."

พ่อของเสี่ยวเหม่ยตกใจ รีบกอดตัวเองไว้ "คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย!"

แม่ของเสี่ยวเหม่ยหลุดหัวเราะออกมา และแกล้งพูดแหย่เขาว่า "ทำตัวเหมือนผู้หญิงเลยนะ"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยทำเสียงเชอะ "ยังไงตอนนี้ผมก็เป็นผู้หญิง จะยังไงก็ช่างเถอะ"

ทั้งคู่หัวเราะและนอนลงข้างกัน ราวกับว่าเป็นพี่น้องกันมากกว่าสามีภรรยา

ถ้าจะพูดว่าระหว่างชายหญิงเป็นไปได้ไหมที่จะมีความสัมพันธ์ที่บริสุทธิ์ เช่น การนอนบนเตียงเดียวกันโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คำตอบก็คือ ใช่ โดยเฉพาะถ้าเป็นคู่สามีภรรยาที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว

ไม่ว่าจะเตียงเดียวกันหรือแม้กระทั่งผ้าห่มผืนเดียวกันก็ไม่มีอะไรในใจ

ทั้งคู่คิดในใจพร้อมกัน นอนเถอะๆ พรุ่งนี้เช้าเราอาจจะกลับร่างเดิมแล้วก็ได้…

พ่อของเสี่ยวเหม่ยคิดว่างานบ้านไม่เหนื่อยเลย เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ บางครั้งเขาก็เข้าใจถึงความยากลำบากของภรรยา แต่ก็แค่นั้น

ส่วนใหญ่เขารู้สึกว่ามันน่ารำคาญมากกว่า เขายังชอบการทำงานมากกว่า และในใจเขายังเชื่อว่าผู้ชายในครอบครัวนั้นเหนื่อยกว่าผู้หญิงอยู่ดี

แต่สิ่งที่ทั้งสองคนไม่รู้ก็คือ หลังจากตื่นขึ้นมา พวกเขายังไม่ได้กลับมาสลับร่างกัน

กลับกลายเป็นว่าพวกเขาได้รับข่าวที่เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางวันแสกๆ

แม่ของเสี่ยวเหม่ย...ไม่สิ พ่อของเสี่ยวเหม่ย...ตั้งครรภ์แล้ว!!

แม่ของเสี่ยวเหม่ยรู้สึกเหมือนสายฟ้าฟาดกลางวันแสก ๆ

พ่อของเสี่ยวเหม่ยเองก็เช่นกัน

“ไม่...เป็นไปไม่ได้...” พ่อของเสี่ยวเหม่ยพูดขึ้นมา “หลังจากที่เราสลับร่างกัน เราไม่เคยมีอะไรกันเลยนะ!”

อีกอย่าง ในช่วงเวลาที่เขาตั้งครรภ์ก็คือช่วงที่เขาเกิดอุบัติเหตุรถชนและเข้ารับการรักษาตัว ไม่มีทางที่หมอจะตรวจไม่เจอ...

แม่ของเสี่ยวเหม่ยพึมพำ “เราไม่ได้ตรวจละเอียด...หมออาจไม่ทันสังเกตก็ได้...อีกอย่างการตั้งครรภ์ต้องใช้เวลา 5-6 สัปดาห์ถึงจะเห็นในอัลตราซาวนด์...ถ้าจะตรวจเลือดล่ะก็...”

การตรวจเลือดมักจะเป็นการตรวจค่าปกติทั่วไป เช่น การทำงานของตับ ไต ใครจะไปคิดว่าต้องตรวจว่าตั้งครรภ์หรือเปล่า...

สามารถเลี้ยงลูกได้อีกคนก็จริง แต่ก็ยังคงเป็นภาระที่หนักมาก

ทั้งสองคนเงียบไม่พูดอะไร รู้สึกเหมือนมีลูกตุ้มหนักๆ กดทับอยู่ในใจ

พอถึงโรงพยาบาล พ่อของเสี่ยวเหม่ยก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งรออยู่ข้างนอก

บรรยากาศที่นี่ช่างอึดอัด...

ผู้หญิงทุกคนก้มหน้าลง บางคนมีดวงตาแดงก่ำและกำลังร้องไห้อยู่

ผู้ชายส่วนใหญ่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ บางคนถึงกับแสดงท่าทางเบื่อหน่าย

ส่วนข้างๆ กันนั้นเป็นคู่รักหนุ่มสาวที่กำลังทะเลาะกัน

"ร้องไห้ทำไม มีอะไรให้ต้องร้องกัน เธอทำเหมือนว่ามันเป็นการผ่าตัดใหญ่ไปได้..."

ฝ่ายหญิงตอบว่า "ฉันเป็นแบบนี้แล้ว นายยังจะพูดแบบนี้อีกเหรอ?"

ฝ่ายชาย "แล้วมันไม่ใช่หรือไง? เธอนี่มันเรื่องมากจริงๆ เห็นแล้วรำคาญ"

ฝ่ายหญิงตะโกนว่า "ฉันต้องตกมาอยู่ในสภาพนี้ก็เพราะนายไม่ใช่หรือไง?! นายยังมีความเป็นคนอยู่ไหม!"

ประโยคที่ว่า 'นายยังมีความเป็นคนอยู่ไหม' ดังขึ้นในหูของพ่อของเสี่ยวเหม่ย

พ่อของเสี่ยวเหม่ยรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก...

เขาหลุดปากพูดออกมาว่า "ไม่ทำแล้ว...เราไม่ทำแล้ว!!"

เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและรีบเดินออกจากห้องไป

-

-

【ตอนนี้จะเขียนให้ละเอียดขึ้นเล็กน้อย เพราะหนึ่งคือฉันอยากเขียนเรื่องเกี่ยวกับการสลับร่าง แต่ขี้เกียจเริ่มเขียนหนังสือใหม่...อีกอย่างก็คือ หลังจากที่ผ่านช่วงเวลาของพ่อแม่เสี่ยวเหม่ยไป ซู่เป่าก็จะอายุ 18 ปีแล้ว】