ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1653

พ่อของเสี่ยวเหม่ยเดินออกจากห้องผ่าตัดที่แผนกผู้ป่วยนอกอย่างรวดเร็ว

เขาเพิ่งสังเกตว่า โดยปกติการผ่าตัดส่วนใหญ่จะต้องไปที่แผนกผู้ป่วยใน ผ่าตัดเสร็จต้องนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาล...

แต่ด้วยเทคโนโลยีที่ก้าวหน้า การทำแท้งสามารถทำได้ในแผนกผู้ป่วยนอก ทำเสร็จแล้วก็นอนพักสักครู่ในแผนกผู้ป่วยนอกแล้วกลับบ้านได้

มันช่างเป็นเรื่องที่... ‘ผ่าตัดตอนเช้า ไปทำงานต่อบ่าย’

เขารู้สึกถึงความโหดร้ายที่สังคมมีต่อผู้หญิงเป็นครั้งแรกจนตาแดงขึ้นมา

"คุณจะทำอะไรของคุณน่ะ?" แม่ของเสี่ยวเหม่ยเดินตามมาด้วยความงุนงง "คุณจะอารมณ์เสียอะไรนักหนา！”

แม้ว่าเธอจะรู้สึกเศร้าและลังเลมาตลอดทั้งเช้า ความรู้สึกไม่อยากเสียลูกนี้ยังคงแข็งแกร่งในใจเธอ

แต่เมื่อเธอคิดถึงความกดดันจากการทำงานในช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอก็เข้าใจการตัดสินใจของสามี

เธอจึงเตรียมใจที่จะไม่เก็บลูกคนนี้ไว้

แต่ไม่คิดว่าสามีจะเปลี่ยนใจไปในทันที

พ่อของเสี่ยวเหม่ยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "เก็บลูกคนนี้ไว้เถอะ"

"ถ้าเรากลับไปสลับร่างกันได้ ผมจะพยายามทำงานให้หนักขึ้น"

"แต่ถ้าทำไม่ได้ คุณคงต้องลำบากสักพัก แต่หลังคลอด ผมสัญญาว่าจะหางานที่เหมาะสมเพื่อแบ่งเบาภาระของเรา…"

แม่ของเสี่ยวเหม่ยรู้สึกช็อกไปสักพัก เธออยากจะพูดหลายอย่าง แต่สุดท้ายก็ตอบไปแค่ว่า "โอเค"

แม่ของเสี่ยวเหม่ยพาพ่อของเสี่ยวเหม่ยไปทำอัลตราซาวนด์

พ่อของเสี่ยวเหม่ยได้สัมผัสกับประสบการณ์การนอนในห้องอัลตราซาวนด์ครั้งแรกเป็น...หัวตรวจเลื่อนไปมาบนหน้าท้องของเขา เป็นความรู้สึกแปลกใหม่อย่างแท้จริง

ขณะที่แพทย์ตรวจเขาก็พูดไปด้วยว่า "สามเดือนกว่าแล้วนะ...เด็กแข็งแรงดีเลยล่ะ ดูสิ แขนขาแข็งแรงมาก!"

พ่อของเสี่ยวเหม่ยตกตะลึง

แขนขา...?

เด็กมีแขนขาแล้วเหรอ?

เขาแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นแล้ว！

เมื่อผลตรวจออกมา เขาก็จ้องมองภาพอัลตราซาวนด์ทันที รูปร่างของทารกตัวน้อยปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน!

"กลายเป็นรูปร่างมนุษย์แล้ว..." เขารู้สึกแปลกใจมาก มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดจริงๆ

ตอนนี้ในท้องของเขา…มีคนอยู่!

แม่ของเสี่ยวเหม่ยมองภาพอัลตราซาวนด์แล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้ แววตาของเธออ่อนโยนขึ้น

"ใช่แล้ว...สามเดือนก็มีรูปร่างแล้ว มีหัวใจ มีแขนขา..."

มือและนิ้วเท้าเริ่มแยกจากกัน เด็กยังสามารถจามได้ด้วย

"อีกประมาณสองสัปดาห์ เด็กอาจเริ่มเตะได้แล้ว..."

พ่อของเสี่ยวเหม่ยอดไม่ได้ที่จะเอามือวางบนท้อง รู้สึกถึงความอัศจรรย์ของชีวิต

ประสบการณ์ในช่วงไม่กี่เดือนนี้ ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าได้เกิดใหม่อีกครั้ง เหมือนกับโลกที่อยู่ห่างไกล ทั้งอัศจรรย์และเหนือจริง

แต่แล้วเขาก็คิดขึ้นได้...

แย่แล้ว!

นั่นหมายความว่าเขา...ในฐานะผู้ชาย จะต้องผ่านกระบวนการคลอดลูกแบบผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ?!

ได้ยินมาว่าผู้หญิงเวลาคลอดลูก ต้องนอนเปลือย...อ้าขาสองข้าง...แล้วก็มีคนยืนล้อมรอบช่วยกันชุลมุนเลยนี่...

เขารู้สึกแย่ไปทั้งตัวเลย!

แม่ของเสี่ยวเหม่ยเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังว่า "สุดยอดเลย! ฟ้าดินมีตาเสียที!! ในที่สุด..."

ครั้งหนึ่งตอนที่ทะเลาะกัน เขาเคยประชดเธอว่า การคลอดลูกมันยิ่งใหญ่อะไรนักหนา? ทำไมต้องเอาเรื่องนี้มาพูดทุกที!

ผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่คลอดลูก มีแค่เธอเท่านั้นแหละที่เรื่องมากใช่ไหม?!

แม่ของเสี่ยวเหม่ย “…”

เมื่อพิจารณาว่าเขากำลังตั้งครรภ์และอารมณ์ไม่คงที่ แม่ของเสี่ยวเหม่ยเลยพูดอย่างใจเย็นว่า“ฉันยังต้องจัดการงานบางอย่างอีกหน่อย เดี๋ยวเสร็จแล้วจะไปช่วยเธอ”

พ่อของเสี่ยวเหม่ยตะโกนอย่างไม่พอใจว่า “งาน งาน! เลิกงานแล้วยังทำงานอีก! กว่าเธอจะทำเสร็จ ฉันคงทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว!”

แม่ของเสี่ยวเหม่ยขมวดคิ้วและพูดว่า "ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่เรื่องงานจะให้ฉันทำยังไงได้ล่ะ?"

เธอหยุดไปสักพักก่อนจะเน้นย้ำว่า "คุณก็รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ!"

ทั้งคู่ทะเลาะกันอย่างรุนแรงที่สุดเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่สลับร่างกัน...

พวกเขายังคงตำหนิและบ่นเหมือนครั้งก่อนๆ แต่สิ่งที่แตกต่างออกไปคือ ตอนนี้ทั้งคู่ค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับบทบาทใหม่ของตนได้ จนกระทั่งเมื่อโมโหขึ้นมา พวกเขาลืมไปเสียสนิทว่าสิ่งที่พูดออกมานั้น ครั้งหนึ่งเคยเป็นคำพูดที่ตัวเองเคยพูดเอาไว้...

**

ที่บ้านตระกูลซู

บ้านที่เต็มไปด้วยการอบรมสั่งสอนที่ดีมีมารยาท จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“เชี่ย！เชี่ย！เชี่ย！！！”

นายหญิงซูไม่พอใจและบ่น "หานหานเล่นเกมอีกแล้วเหรอ? พูดจาหยาบคายแบบนี้ เด็กผู้หญิงไม่ควรทำนะ!"

เธอก้าวขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว เตรียมจะมอบความรักของแม่ให้หานหาน เติมเต็มความทรงจำในวัยเด็กของเธอให้สมบูรณ์

ไม่นึกเลยว่าพอเธอมาถึงหน้าประตู หานหานก็วิ่งออกมาพร้อมกับกอดโน้ตบุ๊กไว้ในมือ แล้วตะโกนว่า "ซู่เป่า!"

พอเห็นนายหญิงซู เธอก็รีบเปลี่ยนเป็น “คุณย่า!”

หานหานแสดงสีหน้าตื่นเต้น วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับยื่นคอมพิวเตอร์ให้ดู

“คุณย่าดูสิ! คะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยของหนูออกแล้ว! หนูได้ที่หนึ่ง! สอบได้คะแนนสูงสุด!! ฮ่าๆๆ เห็นไหม! คะแนนที่หนูได้ทั่วทั้งจังหวัดอยู่ในอันดับหนึ่ง! คุณย่าดูคะแนนของหนูสิ...”

นายหญิงซูเบิกตากว้างด้วยความตกใจและพูดออกมาว่า "เชี่ย!"