ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 166

ในขณะที่ซู่เป่ากำลังส่งเสียงร้องด้วยความดีอกดีใจ ประตูห้องนายหญิงซูก็เปิดออก

เธอกวาดสายตามองด้วยความงุนงง จากนั้นขมวดคิ้ว “ดึกขนาดนี้ มัวทำอะไรกันอยู่ ทำไมถึงยังไม่หลับไม่นอน”

ซูอีเฉินเม้มปาก “พวกเรา...กำลังคุยกันครับ”

นายหญิงซูบ่นจุกจิกขึ้นมาทันที “คุยอะไรกันดึกดื่น แกไม่นอน พวกเด็กๆ ก็ไม่ต้องนอนอย่างนั้นหรือ ถ้าไม่นอนเด็กๆ จะตัวสูงได้ยังไง ช่างไร้สาระจริงๆ”

“แก แล้วก็แก” นายหญิงซูจ้องมู่กุยฝานและซูอิ๋งเอ่อร์ “พวกแกมาร่วมวงอะไรด้วย”

ซูอีเฉินนอนไม่ค่อยหลับมาตลอดและปกติตีสามตีสี่ถึงเข้านอน เธอรู้เรื่องนั้นดี

แต่มู่กุยฝานและซูอิ๋งเอ่อร์ล่ะมัวทำอะไร

นายหญิงทำท่าทางจับไม้ปัดฝุ่นขนไก่กำลังจะตีคน

มู่กุยฝานพลันยกมือขึ้น “เอ้ยๆ นายหญิงครับ ผมบริสุทธิ์”

เขาเป็นคนเดินผ่านมาทั้งคืน เข้าใจไหม

ไม่ได้เข้าร่วมอะไรด้วยเลย

นายหญิงซูหยิบรองเท้าแตะที่ใส่อยู่ขึ้นมา

ทุกคนเบื้อนหน้าและจากไปในทันที แต่ละคนกลับห้องของตัวเองอย่าง “หวาดกลัว” เป็นที่สุด

ซู่เป่าแลบลิ้น จากนั้นดึงซูจิ่นอวี้พร้อมกับวิ่ง “คุณยายโกรธแล้ว รีบวิ่งค่ะ”

นายหญิงซูส่งเสียงเชอะ จากนั้นวางรองเท้าแตะลง แล้วมองทางเดินที่วางเปล่าแวบหนึ่ง

จริงๆ เลย โตกันขนาดนี้แล้วยังต้องให้คนเป็นห่วง

ต่อไปถ้าเธอไม่อยู่แล้ว บ้านหลังนี้จะดีได้ยังไง...

นายหญิงซูควบคุมรถเข็นกลับเข้าห้อง เธอรวบผ้าคลุมไหล่ มองจากด้านหลังแล้วเธอดูเปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย

ซูจิ่นอวี้วิ่งไปพลางหันกลับมามองด้วยน้ำตาคลอเบ้าและมองนายหญิงซูด้วยสายตาไม่ยินยอมอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งเธอปิดประตูห้อง...

ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร

เธอยังพอมีเวลา ก่อนวันที่สิบสี่เดือนเจ็ด เธอยังพอมีเวลาบอกลาด้วยดี...

หลังจากกลับเข้าห้อง นายหญิงซูกลับนอนไม่หลับ

เธอมองเพดานห้องอยู่เงียบๆ พลางคิดว่าพรุ่งนี้เช้าจะทำอาหารเช้าอะไรให้ซู่เป่าทาน และกำลังคิดว่าหลังจากที่เธอเข้าเรียนอนุบาลก็โตเร็วมาก ต่อไปจะส่งไปเรียนต่อที่โรงเรียนประถมไหนดี

หลังจากเข้าโรงเรียนประถม ซู่เป่าออกจะฉลาดขนาดนั้น คงน่าจะเรียนทันเพื่อน อย่างน้อยก็คงไม่เหมือนหานหานที่คอยแต่จะทำให้คนอื่นเป็นห่วงหรอกนะ

นายหญิงซูยิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับ มองคุณท่านซูที่กำลังนอนกรนแม้แต่ฟ้าผ่าก็ไม่ขยับที่อยู่ข้างๆ เธอโกรธจนยกขาไปเตะร่างของคุณท่านซู

การกระทำจากจิตใต้สำนึก แม้แต่นายหญิงซูเองก็ไม่รู้ตัวว่าขาของเธอเตะคนได้ ในใจมัวแต่คิดเรื่องของซู่เป่า เธอจึงไม่ได้สังเกตุเลย

คุณท่านซูพลิกตัวพร้อมกับดึงผ้าห่มมาห่มให้ตัวเอง

นายหญิงซูด่าเบาๆ ว่า “หลับๆๆ เสียงดังขนาดนี้ก็ไม่ทำให้คุณตื่น เหมือนหมูจริงๆ”

คุณท่านซู “กรนครอกๆ... กรนครอกๆ...”

นายหญิงซู “...”

เธอหมดคำพูด จริงๆ เลย ตอนเป็นสาวเธอรู้สึกว่าในหนังสือเขียนบรรยาย ‘คุณเอ็กซ์นอนหลับจนฟ้าผ่าก็ไม่ขยับ ’ ว่ามันเกินจริง แต่คิดไม่ถึงว่าภายหลังตัวเองจะแต่งงานกับคนที่หลับจนฟ้าผ่าก็ไม่ขยับอย่างแท้จริง

“เฮ้อ...”

นายหญิงซูพลิกตัวไปมาและนอนไม่หลับ เธอจึงลุกขึ้นแล้วลงไปข้างล่างเพื่อเตรียมอาหารเช้า

กลางคืนผ่านไปจนถึงวันที่สอง ซูอิ๋งเอ่อร์ ซู่เป่า และซูเหอเวิ่นล้วนไม่สามารถตื่นเช้าได้

แต่ซูอีเฉินยังดีหน่อย เขาเคยชินกับการนอนดึกและตื่นเช้า เขาจึงยังคงตื่นเช้าอยู่

คุณท่านซูกำลังดื่มชาจากแก้วชาด้วยท่าทางสดชื่นพลางตำหนิด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าห้ายังไม่ตื่นอีกเหรอ ซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่นก็ด้วย พากันเรียนแบบซูจื่อซีกันหมดแล้วเหรอ”

“แล้วมู่กุยฝานล่ะ”

ซูอีเฉินจิบชาอันเข้มข้นแล้วพูดว่า “ออกไปวิ่งแล้วครับ”

คุณท่านซูส่งเสียงเชอะ “เมื่อคืนซูอี้เซินออกไปแผนกฉุกเฉินกลางดึกอีกแล้วใช่ไหม”

เรื่องนี้พอให้อภัยได้

แต่เด็กคนอื่นๆ กำลังอยู่ในช่วงเจริญวัย ปรากฏว่าแต่ละคนกลับนอนตื่นสาย ใช้ได้ที่ไหน

ซูอีเฉินพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้น “ซู่เป่าก็ยังไม่ตื่นนะครับ”

คุณท่านซูเบะปาก “สำหรับซู่เป่าแล้วไม่เป็นไร เด็กผู้หญิง...”

ซูอีเฉินเงยหน้ามองเขา

คุณท่านซูรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “เด็กผู้หญิงก็ต้องเข้านอนเร็วและตื่นเช้าเหมือนกัน ฉันจะเรียกคนให้ไปปลุกพวกเขา”

อย่างน้อยตื่นมาทานอาหารเช้าก่อนแล้วค่อยนอนต่อก็ได้... มิเช่นนั้นจะเป็นโรคกระเพราะ

แต่คุณท่านซูไม่ได้พูดประโยคนี้ออกมา

นายหญิงซูถือหมั่นโถวทอดหนึ่งตะกร้าเล็กพร้อมกับควบคุมรถเข็นไฟฟ้าออกมาพลางพูดว่า “คุณรู้ไหมว่าเมื่อคืนมีฟ้าร้อง”

คุณท่านซูขมวดคิ้ว “สภาพอากาศแบบนี้ฟ้าร้องได้ด้วยเหรอ”

นายหญิงซูหัวเราะเยาะ “ไม่ใช่แค่ฟ้าร้อง หลังคาก็เปิดด้วย คุณไม่ได้ยินเหรอ”

คุณท่านซู “...”

มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยเหรอ

นายหญิงซูพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “รู้แต่ว่าคุณเป็นหมู”

คุณท่านซูเบะปาก จากนั้นอ่านหนังสือพิมพ์ของเขาต่อ