ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 167

ไอดีสำรองใหม่ของซ่างชิงเป่ยชื่อว่า(พี่เป่ยบรรยายวิดีโอ)

เขาดาวน์โหลดสามวิดีโอในคราเดียว เนื่องจากวิดีโอของเว็บไซต์เล็กๆ นี้ยาวมาก ดังนั้นวิดีโอหนึ่งเขาจึงสามารถตัดต่อแบ่งเป็นตอนแรก ตอนกลางและตอนจบ ทั้งหมดสามพาร์ทได้

จากนั้นดาวน์โหลดเสียงประกอบจากเว็บไซต์เสียงประกอบ แล้วแปลคำบรรยายที่ตัวเองเขียนขึ้น

เขามองดูไอดีใหม่ที่ตัวเองเปิดดำเนินการอย่างพึงพอใจมากเป็นที่สุด

ไอดีนี้ แค่ดูชื่อก็รู้ว่าต้องมีอนาคตไกลมาก

แต่ทว่า...

ครึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ซ่างชิงเป่ยพบว่าไอดีนี้ของเขาไม่มียอดเพิ่มขึ้น

“เป็นไปไม่ได้ วิดีโอพวกนี้ของฉันล้วนเป็นวิดีโอที่ดีและเป็นวิดีโอคุณภาพสูง”

ขาดเพียงแค่ตัวกระตุ้นยอดวิว เพียงต้องกระตุ้นและดึงยอดสักหน่อย วิดีโอพวกนี้ของเขาต้องดังระเบิดแน่นอน

หนึ่งยอดวิว + แพ็คเกจราคาหนึ่งร้อยหยวน...

ซ่างชิงเป่ยใช้เงินสองพันหยวนที่เพิ่งหามาได้เมื่อสักครู่ลงทุนไปกับการซื้อยอดวิวทั้งหมด

แต่ทว่า ผ่านไปอีกครึ่งวัน...

วิดีโอก็ยังไม่ดัง ยอดกดไลค์เพิ่มขึ้นแต่ก็แค่หนึ่งพันกว่าไลค์เท่านั้น

“ไม่ได้ ช้าเกินไปแล้ว...”

ซ่างชิงเป่ยคลุ้มคลั่ง ต้องทำยังไงดี

ไลฟ์สดตัดนิ้วหนึ่งนิ้วอีกเหรอ

แต่ตัดนิ้วแล้ว รายได้ที่ได้จากยอดวิวไม่เท่ากัน

ซ่างชิงเป่ยกำผม พฤติกรรมของเขาคล้ายโรคจิต และไม่มีใครเห็นดวงตาแดงก่ำของเขา น่ากลัว...

--------

ที่บ้านตระกูลซู

ซู่เป่าเพิ่งทานข้าวเสร็จ เธอเอนตัวอยู่บนโซฟาและใช้สองมือตบท้องน้อยๆ ราวกับตีกลอง

“กลมจังเลยๆ ท้องน้อยๆ กลมจังเลย ท้องน้อยๆ ทานจนอิ่ม” เธอฮัมเพลง

เสี่ยวอู่ที่ยืนอยู่บนราวจับบันไดทั้งยื่นหดคอไปด้วยพลางร้องเพลงตามไปด้วย “เจ้าหมูน้อยทานอิ่มแล้ว นอนหลับหลับตา หูใหญ่ๆ พัดส่ายไปมา หางน้อยๆ กระดิก ดุ๊กดิ๊กๆ ดุ๊กดิ๊กๆ”

ซู่เป่าโพลงออกมาทันทีว่า “เสี่ยวอู่ถึงเป็นหมู ฉันไม่ใช่หมู”

เสี่ยวอู่ “อ้ากๆ”

นายหญิงซูพูดทั้งหัวเราะว่า “ซู่เป่า เพิ่งทานข้าวเสร็จอย่าเอาแต่นั่ง ไปเรียกคุณพ่อหนูมา พวกเราไปเดินเล่นกัน”

ซู่เป่าวิ่งตึงตังขึ้นไปชั้นบนในทันที “ได้ค่ะ”

เสี่ยวอู่กระโดดลงมาทันที แล้วกระพือปีกและเดินตามหลังเธออย่างโซซัดโซเซ

“เดินเล่น เดินเล่น” เสี่ยวอู่ร้องอ้ากๆ อย่างตื่นเต้นดีใจ “เจ้าเต่าแก่ เดินเล่นๆ”

เจ้าเต่าแก่ที่หมอบอยู่หัวบันไดหดคอกลับเข้าในกระดองอย่างเฉื่อยชา

ตอนซู่เป่าวิ่งขึ้นชั้นบนก็บังเอิญเจอกับมู่กุยฝานพอดี จากนั้นดึงมู่กุยฝาน “คุณพ่อคะ ไปเดินเล่นๆ ค่ะ”

มู่กุยฝานคิดในใจ ในที่สุดลูกรักตัวน้อยก็นึกถึงเขา

เขามองดูเวลา จากนั้นพยักหน้า “โอเค”

ซู่เป่ายกน้ำเต้าวิญญาณขึ้น “คุณแม่ๆ ไปเดินเล่นกันค่ะ”

ลุงใหญ่บอกว่าเมื่อก่อนคุณแม่ออกบ้านไม่ได้เลย

ตอนนี้คุณแม่สามารถออกไปด้วยกันได้แล้ว คุณแม่ต้องดีใจมากแน่ๆ ...

แต่คิดไม่ถึงว่าจี้ฉางกลับปฏิเสธ “ช่วงนี้ออกมาไม่ได้ ข้าเพิ่งลงไปโลกใต้พิภพตรวจสอบเรื่องของซูจิ่นอวี้ ตอนนี้ด้านล่างกำลังค่อยจ้องอยู่ ปะเดี๋ยวอีกสักพักข้าต้องไปรับมือ เฮ้อ...”

จะทำไงได้ ลูกศิษย์ตัวเอง ทำได้แค่เพียงเอาใจไปพลางๆ

ซู่เป่า “ได้ค่ะ...”

เธอปลอบใจซูจิ่นอวี้ “คุณแม่คะ รอไปอีกสักระยะก่อนนะคะ”

ซูจิ่นอวี้ลูบศีรษะน้อยๆ ของเธอ “ไม่เป็นไรจ้ะ”

ในห้องของหานหาน หานหานเงยหน้าพร้อมกับพูดอย่างน่าสงสารว่า “คุณพ่อคะ หนูก็อยากออกไปเดินเล่นค่ะ”

ซูจื่อหลินแม้แต่หน้าก็ไม่เงย “หนูหูดีจังเลยนะ ไปปิดประตู ถ้าเขียนไม่เสร็จไม่อนุญาตให้ออกไป”

หานหาน “...”

ซูจื่อหลินกำลังรีบเขียนงานออกแบบอยู่ข้างๆ แล้วยังต้องดูหานหานทำการบ้าน ปรากฏว่าเธอแค่เขียนตามสมุดคัดลายมือเท่านั้น คำว่า ‘คน’ เขียนไปเขียนมากลายเป็นคำว่า ‘แปด ’ แล้วยังมีคำว่า ‘เท้า ’ เกือบจะเขียนเป็นคำว่าบินแล้ว

การบ้านวิชาคณิตศาสตร์ที่วางอยู่ข้างๆ ยิ่งทำให้คนโมโห 1+1=3 .... 2+2=2

ในใจของผู้ใหญ่หงุดหงิดมาก แต่ในใจของเด็กอยากร้องไห้มาก สองพ่อลูกทรมานกันและขัดเกลาซึ้งกันและกัน

ไม่ทำการบ้านบิดาเมตตา บุตรกตัญญู แต่พอทำการบ้านไก่บินเตลิดสุนัขวิ่งพล่าน (เป็นการพูดถึงเหตุการณ์วุ่นวายจนไก่หมากระเจิง)

--------

คฤหาสน์ตระกูลซูตั้งอยู่รอบคูน้ำของแม่น้ำหย่ง ซึ่งเป็นส่วนที่กว้างที่สุดของแม่น้ำ ตลิ่งรูปตัวยูที่ทอดยาวออกสู่แม่น้ำเป็นเหมือนคาบสมุทร ดังนั้นจึงถูกเรียกว่าคาบสมุทรอู่เซี่ยง

ด้านหลังคาบสมุทรคือสวนอนุรักษ์ป่าที่ใหญ่ที่สุดในเขตเมือง นั่นคือสวนชิงซาน

คฤหาสน์ตระกูลซูตั้งอยู่บนคาบสมุทร ด้านหลังติดกับชิงซานและหันหน้าไปทางแม่น้ำหย่ง

ตอนกลางคืนลมจะพัดผ่านชิงซานค่อยมาถึงริมแม่น้ำ จากนั้นพัดเอาความร้อนอบอ้าวของฤดูร้อนไปและทำให้อากาศดีเยี่ยม

สะพานผีเสื้อที่อยู่ไกลๆ ส่องประกายแสงไฟหลากสีราวกับในจิตนาการ บนผิวน้ำสะท้อนแสงไฟจากบ้านนับหมื่นหลังที่ตั้งอยู่สองริมฝั่งเป็นประกายระยิบระยับ

ซู่เป่าสะพายกระเป๋าเป้ใบเล็ก ยืนอยู่ข้างรั้วกั้นพร้อมกับยื่นมือออกไป “ว้าว สวยจังเลย”

มู่กุยฝานที่กำลังเข็นนายหญิงซูเงยหน้ามองด้วยสีหน้าเฉื่อยชาแวบหนึ่ง

เขาไม่ได้ผ่อนคลายแบบนี้มานานแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะคอยดูแลปกป้องดินแดนผืนนี้ แต่กลับไม่ค่อยมีเวลาดื่มด่ำกับความเงียบสงบของภูเขาและแม่น้ำเลย

เสี่ยวอู่กระโดดโลดเต้นด้วยความดีอกดีใจ มันกระพือบินออกไปแล้วบินกลับมา บินออกไปแล้วบินกลับมา...

ในขณะนั้นเอง พลันมีเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกดังมาจากที่ไกลๆ บางคนกำลังกรีดร้องด้วยหัวใจที่แตกสลาย บางคนส่งเสียงดังเอะอะ

นายหญิงซูเงยหน้ามองไปตามเสียง “เกิดอะไรขึ้น”

คนหลายคนทั้งวิ่งไปด้วยพลางตะโกนว่า “มีคนตกน้ำ เป็นเด็กผู้หญิงสองคน”

มู่กุยฝานขมวดคิ้ว จากนั้นรีบวิ่งตามไปทันที

ซู่เป่ากำลังจ้องมองผิวน้ำที่เป็นประกายระยิบระยับจากแสงไฟสะท้อน แล้วรู้สึกกระวนกระวายใจโดยไม่มีเหตุผล