ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1665

พ่อแม่เสี่ยวเหม่ยทะเลาะกันอีกและสุดท้ายทั้งสองก็แยกจากกันอย่างไม่มีความสุข

เสี่ยวเหม่ยอุ้มน้องสาวและมองอยู่เงียบ ๆ

ดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิด เมื่อก่อนเธอคิดว่าถ้าพ่อแม่สลับร่างกันแล้ว พวกเขาจะเข้าใจว่าความลำบากของกันและกันและจะเข้าใจกันและกันอย่างแน่นอน

ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ว่า คนเราไม่มีว่าเข้าใจหรือไม่เข้าใจ เมื่อคนเราอยู่ในจุดที่ไม่เอื้อต่อตนเอง ไม่ว่าจะเข้าใจกันแค่ไหนก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องผลประโยชน์ได้อยู่ดี

ผลประโยชน์นี้อาจเป็นเงิน สถานการณ์ที่เอื้ออํานวย หรืออาจเป็นเสรีภาพที่แสวงหาไม่ได้

น้องสาวเริ่มร้องไห้ขอกินนม เสี่ยวเหม่ยกระซิบว่า "เป็นเด็กดีนะ โตเร็ว ๆ เราต้องไม่ดื้อนะ"

เธออุ้มน้องสาวไปหาพ่อ โอวหยางตงหมิงกําลังโกรธอยู่ แต่พอเห็นลูกก็รับมาให้นมโดยสัญชาตญาณ

ตอนนี้เขาทำบ่อยจนเข้ามือมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว และก็ติดเป็นนิสัยและกระทั่งกลายเป็นสัญชาตญาณ

เสี่ยวเหม่ยนั่งอยู่ข้าง ๆ จู่ ๆ ก็พูดว่า "พ่อค่ะ พ่อกับแม่จะหย่ากันจริงๆ เหรอ?"

โอวหยางตงหมิงบอกว่า "ไม่หย่า!"

เสี่ยวเหม่ยนึกถึงคําพูดของซู่เป่า: เธออยากให้พวกเขาสลับกลับมาไหม?

เสี่ยวเหม่ยพูดเรียบ ๆ ว่า "พ่อค่ะ พ่อรู้ไหมว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงยังสลับกลับมาไม่ได้?"

หลังจากที่เสี่ยวเหม่ยลองทดสอบจนรู้เรื่องที่ทั้งสองสลับร่างกันแล้ว ทั้งคู่ก็ยอมรับไปโดยปริยายและไม่ได้ปิดบังเสี่ยวเหม่ยอีก เพียงแค่กําชับเธอว่าอย่าไปบอกใคร

โอวหยางตงหมิงถามโดยไม่รู้ตัวว่า "ทำไม..."

เสี่ยวเหม่ยมองตาเขาและถามอย่างจริงจังว่า "พ่อค่ะ พ่อสังเกตไหมว่าบทสนทนาของพ่อกับแม่ตอนนี้เหมือนกับที่พ่อกับแม่เคยพูดกันตอนจะหย่าเมื่อปีก่อน?"

โอวหยางตงหมิงอึ้ง

เสี่ยวเหม่ยพูดต่อว่า "เพียงแต่ว่าสลับกับ เมื่อก่อนพ่อพูดตอนนี้แม่พูด”

"แล้วพ่อคะ ตอนนี้พ่อคิดว่าการหย่าร้างไม่ยุติธรรมกับพ่อ ทำไมตอนที่พ่อพูดเหมือนกันกับแม่ ทำไมพ่อถึงรู้สึกว่าตัวเองยุติธรรมมากล่ะ?"

โอวหยางตงหมิงอึ้ง เขารู้สึกว่าความเห็นแก่ตัวที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจ ขนาดที่ตัวเขาเองไม่อยากยอมรับถูกเปิดโปง เขารู้สึกเสียหน้าไปชั่วขณะ

เสี่ยวเหม่ย "ดังนั้นเมื่อปีที่แล้วพ่อก็รู้ว่าการแบ่งบ้านกันคนละครึ่ง ตัวเองไม่เอาลูกแล้วให้ค่าเลี้ยงดูเดือนละสามพันมันไม่ยุติธรรมต่อแม่อย่างยิ่ง"

"พ่อไม่ยอมรับว่ามันอยุติธรรม พ่อคิดว่าพ่อยุติธรรมมาก หย่าแล้วยังแบ่งบ้านให้แม่ครึ่งหนึ่ง พ่อคิดว่าพ่อดีมากสินะ!"

โอวหยางตงหมิงอยากเถียง แต่ก็พูดไม่ออก

ใช่ ตอนเป็นผู้ชาย เขารู้สึกว่าเขามีเมตตาต่อภรรยามากแล้ว

เขาเป็นคนซื้อบ้าน ผู้ชายคนไหนหย่าแล้วยังแบ่งบ้านให้ภรรยาครึ่งนึงนะบ้าง!

สรุปว่าผู้หญิงแต่งเข้ามาไม่ต้องพยายามอะไร ก็แค่มีลูกแล้วเหนือทุกอย่าง? แค่นี้ก็มีสิทธิ์ได้แบ่งบ้านแล้ว?

ผู้ชายก็สมควรเป็นช้างเป็นม้า คอยดูแลรับใช้อย่างกับเจ้านาย แถมยังต้องเอาเงินเดือนมาเลี้ยงดูเธอทุกเดือน ผู้หญิงมีสิทธิ์อะไร

แค่คลอดลูกคิดว่าเก่งมากหรือไง!

แต่จู่ ๆ เขาก็พบว่าลูกสาวอายุเพียง 17 ปี มองได้ทะลุปรุโปรงกว่าผู้ใหญ่อีก

ใช่ เขาจะช่วยภรรยาให้พ้นจากภาระการเลี้ยงลูกและงานบ้านได้ไหม?

ถ้าภรรยาจะออกไปทำงาน ลูกก็ต้องจ้างพี่เลี้ยง งานบ้าน ทำอาหารอะไรก็ต้องจ้างป้าแม่บ้านมาทำ

พอลูกเข้าประถม-มัธยมต้น เรื่องติวการบ้าน... ก็ต้องหาครูสอนพิเศษด้วย

พี่เลี้ยงที่มีคุณสมบัติและการเลี้ยงดูที่ดีในเมืองปักกิ่งอย่างถูกแล้วก็หมื่นหยวนต่อเดือน คนที่ไม่น่าวางใจเขาก็ไม่กล้าจ้าง

จ้างแม่บ้านมาทำอาหารทำความสะอาด อย่างน้อยก็เดือนละ 4-5 พันมั้ง...

ครูสอนพิเศษยิ่งไม่ต้องพูดถึง...

หากจะช่วยเหลือภรรยาจากภาระที่รัดตัวเหล่านี้ ต้องมีค่าใช้จ่ายอย่างน้อยสองหมี่นหยวน

เงินเดือนของเขา... จ่ายไม่ไหวหรอก

โอวหยางตงหมิงคํานวณดูแบบนี้แล้ว จึงตระหนักถึงตัวเองได้อย่างถ่องแท้: เมื่อก่อนเขามักจะพูดว่าเขาหาเงินเลี้ยงครอบครัว ไม่เห็นได้เลี้ยงเลย...

เว้นเสียแต่ว่าเขาจะไม่แต่งงาน ไม่มีลูก ไม่มีคนรุ่นหลัง ไม่ต้องมีการสืบเชื้อสาย

มิฉะนั้นเมื่อแต่งงานและมีลูกแล้วก็จะต้องมีคนดูแลลูกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าแม่บ้านไม่ได้ไม่มีงานทำแค่ไม่มีเงินเดือน...