ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1666

ใช้เงินเป็นตัววัด โอวหยางตงหมิงที่เป็นผู้ชายสามารถเข้าใจได้ในทันที

ใช่แล้ว เด็กเป็นของคนสองคน ทั้งคู่ต่างมีความรับผิดชอบ

นับแต่โบราณจึงมีคำพูดที่ว่าบุรุษดูแลเรือนนอก สตรีดูแลเรือนใน ทั้งคู่ต้องไม่เอ่ยโทษกันและคอยพยุงกัน จึงจะค้ำครอบครัวที่สุขสันต์สมบูรณ์ขึ้นมาได้

แต่ฝ่ายชายคิดมากเรื่องที่ตนเสียสละเงินทองมากไป เขายอมทำงานเป็นหมูเป็นหมาอยู่ด้านนอกเพื่อเลี้ยงครอบครัว ส่วนฝ่ายหญิงก็บ่นว่าตนเสียสละเพื่อครอบครัวมากเกินไป เธอต้องรับใช้สามี ลูก และคนแก่ในบ้านจนจะเป็นแม่บ้านอยู่แล้ว เสาหลักสองต้นในบ้านเริ่มพังทลาย

สีหน้าของโอวหยางตงหมิงซีดเผือดเล็กน้อย ตอนนี้เขารับบทเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดูแล “เรือนใน” เขาไม่ยอมอ่อนข้อ ภรรยาของเขาก็ไม่ยอมแล้วเช่นกัน

จู่ๆ โอวหยางตงหมิงก็คิดถึงจดหมายลาตายของเสี่ยวเหม่ย คำขอของเธอคือ หวังว่าพ่อแม่จะสลับบทบาทกัน

หรือว่า…จะสลับกลับมาได้ไหม ขึ้นอยู่กับเสี่ยวเหม่ย

โอวหยางตงหมิงคิดย้อนถึงคำพูดของเสี่ยวเหม่ยอีกครั้ง

เขาเห็นแก่ตัวขนาดนั้นจริงๆ เหรอ

“คิดอะไรอยู่น่ะ” อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยออกมาดื่มน้ำ เห็นเขาอยู่ใต้ความมืดแต่ไม่ยอมเปิดไฟจึงเอ่ยถามเบาๆ

ภรรยายังเป็นห่วงเขาอยู่

โอวหยางตงหมิงหลุดปากพูด “ผมกำลังคิดว่าเมื่อก่อนผมก็เป็นผู้ชายที่ดี หาเงินเลี้ยงครอบครัว เลิกงานก็กลับบ้านทันที ไม่มีชู้ ไม่คุยกับผู้หญิงคนอื่น…ผู้ชายดีๆ ที่รักบ้านอย่างผม มีผลกรรมแบบนี้ได้ยังไง”

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยหัวเราะเย็นทีหนึ่ง “อ๋อ แล้วฉันไม่รักบ้านหรือไง ฉันไปมีชู้หรือคุยกับผู้ชายคนอื่นหรือไง”

โอวหยางตงหมิงสะอึก

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยเอ่ยพูดต่ออ่อนๆ ”ไม่มีชู้และรักบ้านเป็นพื้นฐานที่สามีภรรยาควรทำ แต่ในสายตาผู้ชายอย่างพวกคุณ กลับกลายเป็นข้อดีซะงั้น”

โอวหยางตงหมิงเงียบไป เขาเถียงไม่ออก

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยพูดต่อเสียงเย็น “คุณถามว่าทำไมคุณถึงโดนผลกรรมแบบนี้ ก็เห็นได้ชัดแล้วว่าคุณมองการเป็นแม่บ้านนั้นคือกรรม งั้นฉันเองก็อยากถามเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ฉันทำเรื่องเลวร้ายอะไรไปกัน ถึงต้องมารับกรรมโดยการแต่งงานกับคุณ”

โอวหยางตงหมิงถูกเถียงจนพูดไม่ออก

ใช่แล้ว ไม่มีใครทำเรื่องเลวร้าย ทำไมการเป็นแม่บ้านจึงเป็นเป็นกรรมล่ะ

ทั้งๆ ที่เริ่มแรก ทั้งคู่สร้างครอบครัวเล็กๆ ของตนขึ้นมาด้วยความคาดหวัง พวกเขาต่างคนต่างรับผิดชอบและทำงานของตนเอง

แต่หลังๆ ทั้งคู่ต่างรู้สึกว่าตนเสียเปรียบ ต่างฝ่ายต่างรู้สึกว่าตนเองกำลังชดใช้กรรม

เสียงของโอวหยางตงหมิงอึมครึม เขากอดหมอนข้างจนแก้มตุ่ยขึ้นมา “ยังไงผมก็ไม่หย่า”

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยกลืนน้ำลายทีหนึ่ง “แล้วแต่”

พูดจบเธอก็เดินกลับห้องไป

หลังอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยกลับถึงห้อง เธอเองก็เริ่มคิดหนัก

เธอสังเกตแล้ว ไม่ว่ารับบทบาทไหน เราก็ต่างเห็นแก่ตัว ต่างคิดมากเพื่อตนเอง

ตอนนี้เธอรู้สึกสามีน่ารำคาญมาก ทำไมเรื่องที่เธอทำได้ในอดีต แต่สามีกลับทำไม่ได้

ที่บอกว่าผู้หญิงทำงานไม่ได้ ตอนนี้เธอทำได้โดดเด่นกว่าเขาอีก

แต่ก็ต้องยอมรับ เธอมาถึงตำแหน่งนี้ได้เพราะเธอยืนอยู่บนฐานที่สามีเคยสร้างไว้

หากวันหนึ่งสลับกลับมาล่ะ

นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จู่ๆ เขาดีดนิ้ว…

กลีบดอกไม้ปรากฏ จากนั้นโปรยลงมา

ซูจิ่นอวี้ที่อยู่ในนั้นหมุนตัวอย่างดีใจรอบหนึ่ง “ว้าว…”

เดิมทีเธออยากลงมาช่วย แต่เธอลืม

ซูจิ่นอวี้รู้สึกดีใจมาก เพราะก่อนหน้านี้เธอใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาลมาโดยตลอด เธอรู้สึกเสียดายที่ไม่มีงานเลี้ยงบรรลุนิติภาวะที่เหมือนฝันขนาดนี้

แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ลูกสาวของเธอมีแล้ว เธอเองก็รู้สึกมีความสุขมากๆ

ซู่เป่าอยู่ในห้อง กู้ชีชีกำลังแต่งตัวให้เธอ เหล่าผีหลายใจ ผีชุดแต่งงาน หรือกระทั่งพระแม่ธรณีต่างล้อมอยู่รอบตัวเธอ

“ใช้อันนี้ สร้อยเส้นนี้สวยสุดๆ”

“ปล่อยผมลงมาแล้วม้วนผม ใส่กระโปรงสีแดง เป็นผู้หญิงสง่างาม…”

“ไม่ๆ ข้าว่าเกล้าผมครึ่งหนึ่ง แล้วประดับด้วยไข่มุกและดอกไม้ แบบนี้จึงจะสวยที่สุด…”

เหยาหลิงเยว่นั่งอยู่อีกข้าง เธอลืมตาโต และพยักหน้าอย่างถี่รัว “สวยๆๆ ซู่เป่าใส่อะไรก็สวย!”

คนตั้งมากมายอยู่ที่นี่ เธอหายไปสักคนคงไม่เป็นไร

เหยาหลิงเยว่หนีจู๊ดออกไปทางประตู นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

จักรพรรดิชิงหัวพาเธอกลับมา เจ้าสวรรค์ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้

แหะๆ ที่รักฉันมาแล้ว