ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1667

ซูอีเฉินตื่นแต่เช้า เตรียมอาบน้ำแต่งตัวเปลี่ยนเป็นชุดงานเลี้ยงคืนนี้ และจะเริ่มยุ่งเหยิงขึ้น

น้ำในห้องน้ำไหลซ่าๆ เขาหลับตา น้ำจากฝักบัวสาดบนใบหน้าของเขา

น้ำหยดลงติ๋งๆ ตามสันหน้าของเขา เขาปาดทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นโกยผมไปไว้ทางด้านหลัง

แม้อายุจะเกินห้าสิบ แต่เพราะยาชะลอวัย เขายังคงเป็นหุ่นที่อ่อนเยาว์

เหยาหลิงเยว่แอบมอง ดวงตาของเธอลุกวาว

“ว้าว!” เธอผลักประตูตระครุบเข้าไปอย่างแรง

สามี สามีของเธอนี่นา สามีที่ไม่ได้เจอกันนาน

ซูอีเฉินตอบสนองไม่ทันชั่วขณะ เขาเห็นเพียงมีคนตระครุบเข้ามาพร้อมร้องโวยวาย สีหน้าของเขาดุดัน

ใครที่กล้าหาญไม่คิดชีวิตแบบนี้กัน ถึงกล้าตระครุบเขาตอนอาบน้ำ

วินาทีต่อมา อ้อมกอดเขาก็มีคนคนหนึ่งกอดเขาไว้อย่างแน่น

เหยาหลิงเยว่เงยหน้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความดีใจ “อาเฉิน!”

ซูอีเฉินชะงักไปโดยสิ้นเชิง

ไอน้ำตรงหน้าเบลอเล็กน้อย ทำให้ใบหน้าของเหยาหลิงเยว่เองก็เบลอไปด้วย เขาเกิดภาพหลอนงั้นเหรอ

ซูอีเฉินยกมือโดยสัญชาตญาณ กุมใบหน้าของเหยาหลิงเยว่เอาไว้

ของจริง!

อุณหภูมิ 15 องศาชั่วนิรันดร์นี้ เขาคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

“หลิงเยว่” สายตาของซูอีเฉินเปลี่ยนไป เสียงของเขาแหบพร่า “คุณ…”

กลับมาได้ยังไงกัน

เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม

เหยาหลิงเยว่กอดเขาไว้ น้ำอุ่นจากฝักบัวทำผมของเธอเปียกปอนนานแล้ว แต่เธอก็ยังดีใจเป็นอย่างมาก “ซืออี้หรันพาฉันมา ซู่เป่าก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ไม่เป็นไรน่า”

ขอบตาของซูอีเฉินเริ่มเปียกปอน หลังจากที่เธอจากไป นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาสองคนได้เจอกัน

ครั้งที่แล้วเธอจากไปกระทันหันขนาดนั้น เขากุมไว้ได้เพียงหิมะที่แสนเหน็บหนาว

“หลิงเยว่…” ซูอีเฉินกอดเธอไว้อย่างแน่น

**

“ซู่เป่า สุขสันต์วันเกิด ลุงสามกลับมาแล้ว!” ซูเยว่เฟยกลับถึงบ้านคนแรก

เครื่องแบบนักบินบนตัวยังไม่ทันเปลี่ยน ทั้งหล่อเหลาและกระฉับกระเฉง

ซู่เป่ายังไม่ได้แต่งตัว กู้ชีชีเปลี่ยนทรงผมให้เธอถึงห้าทรงอย่างดื้อรั้น พร้อมถ่ายรูปเอาไว้ทุกทรง จากนั้นก็กำเริบอาการตัดสินใจยาก

ยากจังเลย ทั้งๆ ที่ตัดสินใจแล้วว่าจะใส่ชุดไหน อีกสี่ชุดเป็นแค่ชุดสำรอง…

ไม่คิดว่าซู่เป่าจะใส่เข้าหมดทุกตัว จนทำคนละสายตาไม่ได้เลยน่ะ

ตอนนี้เธอกำลังใส่ชุดราตรีปาดไหล่ข้างเดียว เผยให้เห็นหัวไหล่กลมและไหปลาร้าที่แสนงดงาม ชุดราตรีร่างหุ่นสวยงามของเธอออกมาได้อย่างสมบูรณ์ และกองรวมกันที่กลางเอว ราวกับถูกโอบล้อมไปด้วยดอกไม้

กระโปรงหางปลา เผยให้เห็นเรียวขายาว พร้อมสัดส่วนระหว่างเอวและสะโพกที่ยอดเยี่ยมของเธอ

เมื่อซูเยว่เฟยมาถึงและเจอกับซู่เป่าแบบนี้ เขาจึงชะงัก

ไม่ว่าซู่เป่าจะโตขนาดไหน แต่ในใจเขา เธอก็ยังคงเป็นเจ้าเด็กตัวน้อยที่เพิ่งมาถึงตระกูลซู

ตอนนี้กลับสวยสง่าผ่าเผยแล้ว ซูเยว่เฟยที่ใช้เวลาส่วนมากนอกบ้าน จู่ๆ ก็มีความรู้สึกดีใจและเสียใจที่ลูกสาวในบ้านเติบโต

“ซู่เป่าสวยมาก…” สายตาของซูเยว่เฟยอ่อนโยน “เอ้า นี่คือของขวัญที่ลุงสามให้”

เครื่องประดับของซู่เป่ามีเยอะมาก แต่เหล่าคุณลุงก็ยังให้เธออย่างอดไม่ได้

“ขอบคุณค่ะลุงสาม” ซู่เป่าหยิบสร้อยขึ้นมาอย่างดีใจ และเทียบไปบนคอของตน “สวยมากค่ะ”

แววยิ้มในตาของซูเยว่เฟยยิ่งอยู่ยิ่งอ่อนโยน

ซูอิ๋งเอ่อร์เปลี่ยนชุดเสร็จ ตะโกนออกมาอย่างร้อนรน “ซู่เป่า ลุงห้าเอาของขวัญมาให้”

กู้ชีชีพูดอย่างเอือมระอา “รีบอะไรกันอยู่ ค่อยให้ตอนงานเลี้ยงก็ได้”

ซูอิ๋งเอ่อร์ตอบ “ไม่ บนงานเลี้ยงจะมีแขกมาให้ของขวัญเยอะมาก ถึงเวลานั้นซู่เป่าต้องไม่มีเวลามองแน่”

“มีความหมายมากเลยค่ะ ขอบคุณลุงสองนะคะ” ซู่เป่ารับไว้อย่างระมัดระวัง

มุมปากของซูจื่อหลินยกขึ้น เขาดีใจเป็นอย่างมาก

ครั้งนี้หานหานวิ่งเข้ามา เธอกำกุญแจเอาไว้ “ซู่เป่า ดูสิ พี่หานซื้ออะไรมาให้!”

หานหานลากเธอไปที่ระเบียง “ดูสิ!”

ใต้ตึกมีมอเตอร์ไซสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ ซึ่งดูเท่เป็นอย่างมาก

ซู่เป่า ”เอ่อ…”

สมกับเป็นของขวัญที่พี่หานหานให้

หลังจากหานหาน ก็ตามด้วยซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซี

ตอนนี้พี่ชายทั้งสามต่างเป็นผู้ใหญ่แล้ว หุ่นที่สง่าสูงโปร่ง ใบหน้าเย็นชากันไปคนละแนว…นอกจากซูเหอเวิ่น

ซูเหอเหวินโตกว่าซู่เป่าหกปี ปีนี้เขาอายุ 24 เขากลายเป็นประธานบริษัทของจริงแล้ว

“ซู่เป่า อันนี้พี่ใหญ่ให้” ซูเหอเหวินหยิบของออกมากองหนึ่ง “นี่เป็นบัตรดำไม่จำกัดงบ รถ บ้าน เกาะที่เพิ่งตกแต่งก็เปิดแล้ว เธอสามารถไปดำน้ำเล่น แล้วก็โทรศัพท์ คอมพิวเตอร์…เปลี่ยนใหม่ให้หมดเลย”

ซู่เป่า “…” รวยสุดๆ อืม ก็สมกับเป็นของขวัญที่ประธานบริษัทจะให้

เธอปิดปากหัวเราะคิกคากอย่างอดไม่ได้ “พี่ใหญ่ ท่าที่พี่โยนบัตรออกมาให้หนูหล่อมากเลย”

ซูเหอเหวินกระตุกมุมปาก “โทษทีน่ะ พี่คิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะให้อะไร”

เขาไม่มีประสบการณ์การให้ของขวัญเด็กผู้หญิงมาก่อน เขารู้สึกว่าให้อะไรก็ไม่ดี เลยให้ไปเป็นกองเลย

ซูเหอเวิ่นเบียดพี่ชายออกไป เบียดซูจื่อซีไปอยู่อีกด้าน เดิมทีซูจื่อซีอยากพูดบางอย่าง แต่เห็นร่างเล็กๆ ของเขาแล้ว…อืม ช่างเถอะ

ส่วนซูเหอเวิ่น…แรกๆ ยังดีใจ ตอนนี้เขาพบว่าตนเองต้องเงยหน้ามองซู่เป่าแล้ว…

เกิดความรู้สึกยากจะบรรยายชั่วขณะ…

“ซู่เป่า นี่คือของขวัญของพี่ ก้อนหินที่สามารถพูดได้” เขากลับมาฮึกเหิมอย่างรวดเร็ว และส่งก้อนหินให้กับซู่เป่าราวกับมอบสมบัติ

เมื่อซู่เป่าเห็นก้อนหินก็ชะงัก