ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1668

ซู่เป่ามองดูก้อนหิน เธอรู้สึกค่อนข้างคุ้นเคย

“ก้อนหินที่พูดได้เหรอ” เธอรับมา มองดูอย่างละเอียด

หินก้อนหนึ่งที่เกือบจะเป็นทรงกลม ผิวสัมผัสหยาบกร้าน ดูธรรมดาจนเหมือนหินไข่ห่านข้างทาง

หากไม่ใช่ว่ามันเอ่ยปากพูดในวินาทีต่อมาล่ะก็ ทุกคนคงคิดว่าซูเหอเวิ่นกำลังหลอกลวงซู่เป่า

“ปล่อยข้านะ อื้อ~โอ้ย…เจ็บจังเลย”

ทุกคน “……”

ซู่เป่า “……”

ก้อนหิน “แกจะพาข้าไปที่ไหนกัน ฮรึก ไม่นะ…ปล่อยข้าเถอะ…ดาเมะ…“

ทุกคน ”……“

ซู่เป่า “……”

ก้อนหินแกล้งบีบเสียงครวญครางไปสองที เมื่อมันเงยหน้าเห็นซู่เป่า มันก็ตะลึงไปในทันที

“อา…ธะ-ธะ-เธอ…” เสียงของมันเปลี่ยนไป “เธอจะทำข้าเจ็บอีกไม่ได้นะ!”

ทุกคน “……”

ซู่เป่า “……”

นี่มัน หมดคำพูดเลยจริงๆ

เพียงแต่ดวงตาของผีหลายใจกลับเป็นประกายด้วยแสงระยิบระยับ

ก้อนหินนี้มัน หากเสี่ยวต๋าอยู่ดวงตาของมันก็ต้องเป็นประกายแน่ๆ

มุมปากของซู่เป่ากระตุก เธอเอ่ยถาม “แกรู้จักฉันเหรอ”

ก้อนหินส่งเสียงสะอื้น และพูดอย่างอ่อนช้อย “รู้จักสิ…ไอ้คนนิสัยไม่ดี สามพันปีที่แล้วใช้ข้าเสร็จแล้วก็ทิ้ง ไม่รู้จักมาหาข้าบ้างเลย ไอ้คนใจร้าย!”

ซู่เป่า “……”

เธอหมุนก้อนหินรอบหนึ่งอย่างไร้สีหน้า จากนั้นเอ่ยขึ้น “พี่ ก้อนหินที่พี่หามานี่ดูไม่ค่อยจริงจังเลยนะ”

ซูเหอเวิ่นก็รู้สึกอึดอัดมาก

“ก่อนหน้านี้มันไม่ได้พูดจาน่าตกใจขนาดนี้น่ะ…พี่เห็นแค่ก้อนหินพูดได้ รู้สึกมันหายากมากๆ เลยคิดจะเอามาให้เธอ”

ซู่เป่าเอ่ยตอบ “แบบนี้นี่เอง…ขอบคุณพี่นะคะ”

ผีหลายใจรู้สึกก้อนหินนี่สนุกมาก จึงยืมจากซู่เป่าไป

“ขอเล่นหน่อยสิ มาจับมาคลำน่ะ”

ก้อนหิน “อ๊า…ปล่อยข้า ช่วยด้วย อย่าแตะต้องข้า…”

มุมปากของทุกคนกระตุก

ซูเหอเวิ่นเกาหัว แต่ก็ยังเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “ซู่เป่า พี่ยังมีโอกาสตัวสูงขึ้นอีกไหม”

เขาอายุ 22 แล้ว 22!

ใครที่ไหนอายุยี่สิบสองแต่สูงแค่เมตรสิบน่ะ ยิ่งโตยิ่งเตี้ย

ซู่เป่าพยักหน้า “มีโอกาสค่ะ”

ดวงตาของซูเหอเวิ่นลุกวาว “จริงเหรอ”