ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1668

ซู่เป่ามองดูก้อนหิน เธอรู้สึกค่อนข้างคุ้นเคย

“ก้อนหินที่พูดได้เหรอ” เธอรับมา มองดูอย่างละเอียด

หินก้อนหนึ่งที่เกือบจะเป็นทรงกลม ผิวสัมผัสหยาบกร้าน ดูธรรมดาจนเหมือนหินไข่ห่านข้างทาง

หากไม่ใช่ว่ามันเอ่ยปากพูดในวินาทีต่อมาล่ะก็ ทุกคนคงคิดว่าซูเหอเวิ่นกำลังหลอกลวงซู่เป่า

“ปล่อยข้านะ อื้อ~โอ้ย…เจ็บจังเลย”

ทุกคน “……”

ซู่เป่า “……”

ก้อนหิน “แกจะพาข้าไปที่ไหนกัน ฮรึก ไม่นะ…ปล่อยข้าเถอะ…ดาเมะ…“

ทุกคน ”……“

ซู่เป่า “……”

ก้อนหินแกล้งบีบเสียงครวญครางไปสองที เมื่อมันเงยหน้าเห็นซู่เป่า มันก็ตะลึงไปในทันที

“อา…ธะ-ธะ-เธอ…” เสียงของมันเปลี่ยนไป “เธอจะทำข้าเจ็บอีกไม่ได้นะ!”

ทุกคน “……”

ซู่เป่า “……”

นี่มัน หมดคำพูดเลยจริงๆ

เพียงแต่ดวงตาของผีหลายใจกลับเป็นประกายด้วยแสงระยิบระยับ

ก้อนหินนี้มัน หากเสี่ยวต๋าอยู่ดวงตาของมันก็ต้องเป็นประกายแน่ๆ

มุมปากของซู่เป่ากระตุก เธอเอ่ยถาม “แกรู้จักฉันเหรอ”

ก้อนหินส่งเสียงสะอื้น และพูดอย่างอ่อนช้อย “รู้จักสิ…ไอ้คนนิสัยไม่ดี สามพันปีที่แล้วใช้ข้าเสร็จแล้วก็ทิ้ง ไม่รู้จักมาหาข้าบ้างเลย ไอ้คนใจร้าย!”

ซู่เป่า “……”

เธอหมุนก้อนหินรอบหนึ่งอย่างไร้สีหน้า จากนั้นเอ่ยขึ้น “พี่ ก้อนหินที่พี่หามานี่ดูไม่ค่อยจริงจังเลยนะ”

ซูเหอเวิ่นก็รู้สึกอึดอัดมาก

“ก่อนหน้านี้มันไม่ได้พูดจาน่าตกใจขนาดนี้น่ะ…พี่เห็นแค่ก้อนหินพูดได้ รู้สึกมันหายากมากๆ เลยคิดจะเอามาให้เธอ”

ซู่เป่าเอ่ยตอบ “แบบนี้นี่เอง…ขอบคุณพี่นะคะ”

ผีหลายใจรู้สึกก้อนหินนี่สนุกมาก จึงยืมจากซู่เป่าไป

“ขอเล่นหน่อยสิ มาจับมาคลำน่ะ”

ก้อนหิน “อ๊า…ปล่อยข้า ช่วยด้วย อย่าแตะต้องข้า…”

มุมปากของทุกคนกระตุก

ซูเหอเวิ่นเกาหัว แต่ก็ยังเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “ซู่เป่า พี่ยังมีโอกาสตัวสูงขึ้นอีกไหม”

เขาอายุ 22 แล้ว 22!

ใครที่ไหนอายุยี่สิบสองแต่สูงแค่เมตรสิบน่ะ ยิ่งโตยิ่งเตี้ย

ซู่เป่าพยักหน้า “มีโอกาสค่ะ”

ดวงตาของซูเหอเวิ่นลุกวาว “จริงเหรอ”

“พี่ครับ นี่เป็นของขวัญที่คุณครูให้ผมในคาบเรียน”

“หากทำตัวน่ารักก็จะได้สติ๊กเกอร์ สะสมครบสิบใบก็จะได้สติ๊กเกอร์สามมิติ หากสะสมสติ๊กเกอร์สามมิติครบอีกสิบอันก็จะสามารถแลกของเล่นได้หนึ่งชิ้น!”

ตุ๊กตาล้มลุกเป็นสโนว์แมนตัวหนึ่ง น่ารักประณีต ถูกประดิษฐ์มาเป็นอย่างดี ไม่ได้มีไว้เพื่อหลอกล่อเด็กๆ

ซู่เป่าชอบมาก นี่เป็นของขวัญที่น้องชายคนเล็กของเธอแลกมาด้วยความพยายามเชียวนะ

“ขอบคุณนะเสี่ยวเว่ยเว่ย”

หลังรับของขวัญจากเหล่าคุณลุงและพี่ๆ น้องๆ ก็มาถึงตาของผีหลายใจ ผีชุดแต่งงาน อาหยู น้าสาวขี้เหร่ ผีมั่งคั่ง ผีดวงซวย…พวกเขาต่างแยกกันให้ของขวัญที่ตนคัดเลือกมาเป็นอย่างดี

เพราะเจ้าสวรรค์นั้นไม่ขาดอะไรทั้งนั้น ดังนั้นแค่คิดว่าจะให้อะไรก็ทำเอาพวกเขาเกือบจะจนปัญญาแล้ว

เวลานี้พวกเขาจึงราวกับมอบสมบัติ และมองซู่เป่าแกะของขวัญด้วยสายตาคาดหวัง

ซู่เป่าเอ็นดูคน/ผีทุกตน หลังเธอได้รับของขวัญก็จะแกะดูอย่างดีใจ และรู้สึกปลื้มปิติทุกครั้งที่เห็นของขวัญ

ไม่ว่าจะเป็นของขวัญที่ธรรมดาขนาดไหน เธอก็จะดูอย่างตั้งใจ ยกขึ้นมาลอง กระทั่งคิดถึงโอกาสที่ใส่หรือจะใช้ในชีวิตประจำวันของเธอในอนาคต

ทั้งผีและคนต่างรู้สึกพอใจมาก ทุกคนรู้สึก ว่าแล้ว การฉลองวันเกิดนี่มันมีความสุขจริงๆ

จู่ๆ ผีหลายใจก็พูดขึ้น “จริงด้วย ทำไมอาจารย์ของเธอยังไม่ถึงอีกล่ะ”

ซู่เป่าเอ่ยตอบ “ท่านอาจารย์กำลังปิดตัวฝึกฝน ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงสำคัญ หลังท่านออกมาก็คงเป็นจักรพรรดิแล้ว…ดังนั้นท่านน่าจะมาช้าหน่อย”

มาไม่ทันก็ไม่เป็นไร การบรรลุของท่านอาจารย์ต่างหากคือเรื่องที่สำคัญที่สุด

ซูอิ๋งเอ่อร์ส่งเสียงหือทีหนึ่ง “พี่ใหญ่ล่ะ”

ทำไมทุกคนถึงกันหมดแล้ว แต่ซูอีเฉินที่ตามใจซู่เป่ามากที่สุดกลับไม่อยู่ล่ะ