ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1669

น้องๆ หลายคนไม่อยากจะเชื่อ ว่าเวลาแบบนี้ซูอีเฉินจะหาย

ซู่เป่าส่งเสียงเอ่อทีหนึ่ง “พวกเราลงไปกันก่อนดีกว่า”

กู้ชีชีรีบพูดขึ้น “ซู่เป่า เปลี่ยนชุดก่อน ใส่ชุดเดิมที่เราตัดสินใจไว้ดีกว่าไหม”

เดิมทีซู่เป่าอยากบอกว่าไม่เป็นไร แต่เห็นสีหน้ามุ่งมั่นของกู้ชีชีแล้ว เธอจึงพยักหน้าตอบ “ได้”

เกือบลืมไปเลย ป้าสะใภ้สี่เป็นถึงนักแสดงยอดเยี่ยมหญิง คงยึดติดกับพวกเสื้อผ้าและภาพลักษณ์ไม่น้อย

“งั้นพวกเราลงไปช่วยงานก่อนนะ” เหล่าซูเหอเวิ่นเอ่ยขึ้น

เด็กหนุ่ม/ชายหนุ่มต่างจากไป เวลานี้ก็ยังคงไม่เห็นซูอีเฉิน

หานหานแขวนตัวเองไว้กับเบาะโซฟา มีโซฟาแต่ไม่ยอมนั่งดีๆ และจดจ้องซู่เป่านิ่งๆ แบบนี้

“โถ น้องสาวฉันนี่มันสวยจริงๆ”

“สวย สวยมากเลย ฝีมือของป้าสะใภ้สี่นี่มันดีจริงๆ”

ผิวของซู่เป่าดีมาก แทบไม่ต้องแต่งอะไรมาก เพียงแต่กู้ชีชีค่อนข้างดื้อรั้นกับเรื่องแต่งตัวทำผมให้เธอ

ดังนั้นซู่เป่าเพียงแค่ลงรองพื้นชั้นบางๆ วาดตาหนักหน่อย นอกนั้นแทบจะสมบูรณ์แบบโดยที่ไม่จำเป็นต้องแต่ง

สุดท้ายเกล้าผมของเธอขึ้นไปเป็นสไตล์โบฮีเมียนที่แสนโรแมนติก เปียผมเป็นผีเสื้อตัวใหญ่และปล่อยไว้ด้านหลัง

สดชื่นและอ่อนโยน สดใสและโรแมนติก มีทั้งความเป็นเด็กสาว และเปี่ยมด้วยความหยาดช้อยของเด็กสาวที่เพิ่งเติบโต

เมื่อซู่เป่าทำทุกอย่างเสร็จและยืนอยู่ตรงนั้น กู้ชีชีกับหานหานต่างตะตึงและไม่ได้สติกลับมาอยู่นาน

**

วันนี้ตระกูลซูยุ่งมาก ทุกคนต่างต้องเตรียมเครื่องดื่มบนบาร์ ของหวานบนชั้นขนมหวาน วัตถุดิบต้องสด ดังนั้นพวกเขาเพิ่งเตรียมเสร็จกันเมื่อใกล้ค่ำ

หลังซู่เป่าเปลี่ยนชุดเสร็จ กู้ชีชีก็ไม่ให้เธอลงไปแล้ว แม้กระทั่งมื้อค่ำกู้ชีชียังเรียกให้ซูเหอเวิ่นเอาขึ้นมาให้

นายหญิงซู “อะไรกัน ลึกลับเชียว…”

เธอขึ้นไปในห้องซู่เป่า และตะลึงในทันที

จากนั้นเธอออกไป พร้อมปิดประตูห้องซู่เป่าเป็นอย่างดี

เหล่าซูอิ๋งเอ่อร์เองก็สงสัย “อะไรกัน ทำซะลึกลับเชียว”

พวกเขาก็อยากไปดู แต่กลับถูกนายหญิงซูไล่ “ไปเลยๆ จะให้เห็นตอนนี้ไม่ได้”

ความตะลึงและเซอร์ไพรส์น่ะต้องเก็บไว้ตอนกลางคืน

ไม่นานนัก แขกก็เริ่มทยอยมาถึง

หานหานเปลี่ยนชุดราตรีเสร็จนานแล้ว เธอไม่ชอบความอ่อนโยนและระเบียบเกินไป ช่วงบนของชุดราตรีสีดำถูกประดับด้วยแสงดาว ส่วนช่วงล่างก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีขาว และประดับไปด้วยอัญมณีรูปทรงดวงดาว

ชุดราตรียาวลากพื้น แต่ด้านหน้ากลับมีความยาวเหนือเข่าเล็กน้อย เผยให้เห็นเรียวขาตรงยาวทั้งสองข้าง

เวลาเดินเธอจะไม่ถูกชุดราตรีขัด ยังคงเท่เช่นเคย

**

นอกคฤหาสน์ตระกูลซู

พันมั่วลงรถ พร้อมพูดกับคนขับ “กลับไปเถอะครับ”

คนขับรีบเอ่ยตอบ “ดึกๆ ต้องมารับท่านไหมครับ”

พันมั่วชะงักไปทีหนึ่งจากนั้นตอบ “ไม่เป็นไร”

คนขับรถพยักหน้าขับรถออกไปอย่างเร็ว

พันมั่วหยิบกล่องของขวัญออกมาใบหนึ่ง อุ้มดอกไม้ไว้ช่อหนึ่ง และค่อยๆ เดินไปทางคฤหาสน์ตระกูลซู

ระหว่างทางเจอเพื่อนหานหานขับรถมาสามคัน รถของพวกเขาหยุดลง แต่รถทุกคันนั้นต่างเต็มแล้ว

“หือ พันมั่ว ทำไมเดินมาล่ะ” ชายหนุ่มคนหนึ่งถาม

พันมั่วยิ้มอ่อน “แท็กซี่เข้าเขตนี้ไม่ได้น่ะ”

ทุกคนตระหนัก

หานหาน “อะไรกัน คิดจะก่อกบฏหรือไง โห่อะไรกัน”

“ทำไมถึงคิดอยากจะให้ดอกไม้ฉันล่ะ” หานหานฉงน และรับมาดูอย่างเป็นธรรมชาติ

กุหลาบสีชมพูซะด้วย หานหานเธอไม่เหมือนคนจะชอบสีชมพูสักหน่อย

พันมั่วเอ่ยตอบ “ไม่มีอะไร ก็แค่ซื้อของขวัญให้น้องสาวเธอเสร็จ จู่ๆ ก็นึกได้ว่าถ้าให้แค่คนเดียวคงเสียมารยาท เลยซื้อดอกไม้มาให้เธอตามทางผ่านมาด้วยน่ะ”

หานหานเป็นคนไม่คิดเล็กคิดน้อย เธอตบบ่าของเขา “เพื่อนกันทั้งนั้น เกรงใจไปทำไมกัน แค่มาก็พอแล้ว”

พวกเขาเดินเข้าไปด้วยเสียงหัวเราะ

กลับได้ยินเสียงหนึ่งตะโกนขึ้น “พี่มั่ว!”

หานรั่วเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม พร้อมเอ่ย “อ้าว พวกคุณก็อยู่เหรอ ว้าว…วันนี้รุ่นพี่เมิ่งหานสวยมากเลย จะทำผู้คนตั้งเท่าไรต้องสยบกัน”

หานรั่วทำปากจู๋ และมองไปทางผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังเธอด้วยแววตากรุ้มกริ่ม “ไม่น่าล่ะถึงมีเพื่อนผู้ชายเยอะขนาดนี้ ถ้าฉันสวยได้สักครึ่งหนึ่งของพี่หานหานก็ดี ฉันคงไม่ต้องอยู่อย่างเดียวดายคนเดียวแล้ว”

“เห้อ ฉันน่าจะแต่งตัวตั้งแต่ตอนที่แม่บอกให้แต่งตัวแล้ว ไม่งั้นมายืนอยู่ข้างพี่เมิ่งหานคงมืดหม่นแย่”

หานหานยักคิ้ว มองดูหานรั่วที่แต่งตัวหรูหรา

หานรั่วแกล้งหัวเราะอย่างร่าเริง พร้อมเดินไปข้างพันมั่ว ควงแขนเขาไว้ราวกับเพื่อนสนิท

สีหน้าที่อ่อนโยนราวกับลูกหมาน้อยของพันมั่ว เบะลงในทันที จนกลายเป็นสีหน้าเยือกเย็น

เขาหลบออกทันที ใบหน้าของหานรั่วอึดอัดเล็กน้อย

หานหานหัวเราะ

เหมือนนิสัยโผงผาง แต่จริงๆ แล้วชอบทำตัวเสแสร้ง

เธอเข้าใจดี แบบนี้เรียกพวกชอบแอ๊บใส่ผู้ชาย

หานหานพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “เธอว่าเป็นไปได้ไหม…ที่เธอไม่มีเพื่อนไม่ใช่เพราะเธออัปลักษณ์ แต่เป็นเพราะเธอเสแสร้งน่ะ”

รอยยิ้ม “ร่าเริง” บนใบหน้าหานรั่วแข็งทื่อในทันที