ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1670

หานรั่วพูดอย่างอึดอัด “รุ่นพี่เมิ่งหาน เป็นอะไรไปน่ะ…ฉันยังไม่ทันหาเรื่องพี่เลย”

เธอทำสีหน้าสงสัย หากคนไม่รู้เรื่องจริงๆ คงคิดว่าเธอแค่นิสัยตรงไปตรงมา หาเรื่องคนอื่นเข้าโดยที่ไม่รู้ตัว จากนั้นก็ถูกหานหานคิดมากอย่างจิตใจคับแคบ

หานหานหัวเราะเย็นทีหนึ่ง แม้คนอื่นมักบอกว่าเธอตามไม่ทันคนอื่น แต่ตามไม่ทันไม่ได้หมายความว่าเธอโง่

“ไสหัวไป” หานหานพูดด้วยคิ้วขมวด “ไม่ต้องมาแอ๊บต่อหน้าฉัน มิเช่นนั้นฉันไม่ถือสาที่จะบอกคุณย่า เธอน่าจะรู้นะว่าคุณย่าฉันไม่ค่อยเหมือนคุณย่าคนอื่นๆ”

หานหานหัวเราะเย็น “หากฉันเล่าสถานการณ์ไป คุณย่าฉันไม่ไว้หน้าเหมือนคนอื่นๆ แน่ ท่านจะไล่พวกเธอออกไปทั้งบ้านทันที”

เธอก้าวขึ้นหน้าหลายก้าว จิ้มไปที่ไหล่ของหานรั่วอย่างไม่ใส่ใจ “เธอควรรู้นะว่าวันนี้คุณย่าฉันเชิญตระกูลชั้นสูงมาหมดเลย หากตระกูลหานถูกเชิญออกภายใต้สายตาทุกคนล่ะก็ จะมีผลอะไรตามมากันนะ”

สีหน้าของหานรั่วเปลี่ยนไป หากเป็นแบบนั้น คนอื่นคงไม่สนใจความผิดถูก และตัดสินว่าตระกูลหานหาเรื่องตระกูลซูเข้าแน่ๆ

จะเลือกอย่างไรระหว่างตระกูลหานและตระกูลซู คงไม่มีใครเลือกหาเรื่องตระกูลซูหรอก ถึงเวลานั้นตระกูลหานคงจบจริงๆ

“ฉัน…” หานรั่วยังอยากอธิบาย เธอยอมรับว่าเธอกลัวแล้ว

แต่หานหานกลับไม่สนใจเธอแม้แต่นิด เรียกเพื่อนๆ เดินตามขึ้นไปทันที

เพียงแต่เพื่อนๆ ของหานหานนั้นทนกับคนเสแสร้งแบบนี้ไม่ได้

“ฉันน่ะเกลียดพวกผู้หญิงที่แกล้งทำตัวเป็นสนิทแฟนคนอื่นมากที่สุด พอแฟนฝ่ายชายหึง คนพวกนี้ก็จะพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง แฟนนายนี่มันยังไงกัน ฉันกับนายเป็นแค่เพื่อนกันนะ!”

“นิสัยโผงผางเหมือนเป็นเพื่อนกับแฟนเขา แต่จริงๆ แล้วตั้งใจทำพวกเขาแตกหัก ไม่รู้จักขอบเขตแต่นิด”

“ใช่ไหมล่ะ เธอคือคนแบบนี้ใช่ไหม”

“บัดซบจริงๆ ต่อหน้าพี่หาน ยังมาตั้งใจควงแขนพันมั่วเพื่อแกล้งสนิทกับเขาอีก”

สีหน้าของหานรั่วซีดเผือด เธออธิบาย “ฉันกับพี่มั่วเป็นเพื่อนสนิทกันจริงๆ ไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิดนะ…“

เด็กผู้หญิงที่ชวนชิปพี่หานและพันมั่วเมื่อครู่หลุดหัวเราะ “งั้นเหรอ แต่ทำไมฉันได้ยินว่าเธอพูดเป็นเชิงกับเพื่อนในห้องว่าพันมั่วคือแฟนของเธอล่ะ”

เธอเปิดโทรศัพท์ “บังเอิญจัง ฉันมีคลิปพอดีเลย”

เมื่อคลิปถูกเปิด ได้ยินหานรั่วพูดเสียงเล็ก “พวกเธออย่าพูดถึงพันมั่วบ่อยนักสิ แฟนฉันไม่ค่อยอยากตกเป็นจุดสนใจน่ะ”

หานรั่ว “……”

ทุกคนหลุดขำ ส่งเสียงด่าหานรั่วกันทุกคน คนละอย่างน้อยสองสามประโยค ด่าทุกอย่างที่ไม่น่าฟังจนหมด

หานรั่วอับอายแต่ไม่มีทางหนี เธอยืนกัดริมฝีปากแน่นอยู่กับที่

ว่าแล้วซูเมิ่งหานเธอเป็นพวกไร้อารยะ คนประเภทเดียวกันมักจะคบหากัน คนที่เล่นกับเธอได้ก็มีแต่ขยะ

พันมั่วเป็นแฟนของซูเมิ่งหานตั้งแต่เมื่อไรกัน

พวกมันได้ใจอะไรกันอยู่ ใช้สิ่งนี้มาโจมตีเธอ มีการศึกษากันบ้างไหม

หานรั่วกัดฟัน ขณะที่เธอกำลังหมุนร่างเข้าไป เธอกลับเงยหน้าเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนระเบียงชั้นสอง

เขาเอามือล้วงกระเป๋าข้างหนึ่ง พร้อมกับรับโทรศัพท์ แต่สายตากลับมองมาที่เธออย่างไร้สีหน้า

หานรั่วชะงัก

ผู้ชายคนนี้หล่อมากเลย หล่อจนหัวใจของเธอกระตุกผิดจังหวะไปหลายที

เสวี่ยอี๋กำชายกระโปรงของตนไว้แน่น “น่าจะ…ไม่เป็นไรหรอก”

ถงถงค่อนข้างสงบ “ไม่เป็นไรๆ เราแค่มาฉลองวันเกิดให้เพื่อนถูกไหม แค่เพื่อนของเราค่อนข้างรวยน่ะ”

ถึงจะพูดแบบนี้ก็เถอะ แต่ทั้งสามคนคิด นี่เรียกว่า ‘ค่อนข้างรวย’ เหรอ

สองวันที่แล้วที่ซู่เป่าส่งชุดราตรีมาให้พวกเธอ พวกเธอยังคิดว่าไม่จำเป็นเลย

โชคดีที่ แม้จะรู้สึกอาย แต่สุดท้ายพวกเธอก็ใส่มา ไม่เช่นนั้นพวกเธอคงไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเข้าประตู

ลุงเนี่ยพาทั้งสามคนเข้าไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “เสี่ยวเหม่ย ถงถง และเสวี่ยอี๋ใช่ไหมครับ คุณหนูซู่เป่าบอกผมไว้เรียบร้อยแล้วว่าให้ดูแลพวกคุณดีๆ”

เสี่ยวเหม่ยตอบติดอ่าง “ขะ-ขอบคุณค่ะคุณลุง”

ลุงเนี่ยยิ้มและพูดกับพวกเธออย่างอ่อนโยน เพื่อเบี่ยงเบนความตื่นเต้นของพวกเธอ

เวลานี้ซูจื่อซีกลับเดินเข้ามา พร้อมเอ่ย “เพื่อนของซู่เป่าสินะ ซู่เป่าให้ฉันมาดูแลพวกเธอน่ะ”

เด็กผู้หญิงทั้งสามนิ่งไปทันที

หานรั่วที่หลบอยู่มุมมืดเห็นทุกอย่างนี้

ในใจเธอเกิดความริษยาและความรู้สึกไม่พอใจ ที่ตัวเธอเองยังไม่รู้ตัว

เธอรู้สึกเพียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก ตอนเธอมาแม้แต่พ่อบ้านของตระกูลซูยังไม่มารับเลย อย่าว่าแต่คุณชายตระกูลซู

ผู้หญิงทั้งสามคนนี้เป็นใครกันแน่ ท่าทีไม่เคยเห็นโลกกว้างมาก่อน พวกเธอก็คู่ควรกับสถานที่แบบนี้งั้นเหรอ