ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1671

เหล่าเสี่ยวเหม่ยคิดถึงสิ่งที่ซู่เป่าเคยพูดว่าเธอมีพี่ชายสามคน

ชายหนุ่มตรงหน้า…ใช่ ชายหนุ่ม เพราะเขาสูงและผ่าเผยเกินไป หล่อมากเลย สีหน้าของเขานิ่งๆ ในท่าทีและคำพูดก็แฝงความเป็นกันเอง ตอนไม่ยิ้มเขาดูเย็นชา และก็มีความเท่

เด็กหญิงทั้งสามร้องกรี๊ดในใจ แต่ภายนอกกลับก้มหน้าไม่กล้ามองเขา

นี่น่ะเหรอพี่ชายของซู่เป่า

เสี่ยวเหม่ยโน้มตัวราวกับคำนับและเอ่ย “สวัสดีค่ะพี่ชาย”

เสวี่ยอี๋ก็ไขว้เขวไปตามเสี่ยวเหม่ย เธอรีบคำนับเก้าสิบองศา “คำนับคุณพี่ชาย”

ถงถงคิด ‘หา ต้องทำแบบนี้เหรอ’

เธอเอ่ยอย่างลังเล “สวัสดีค่ะพี่ชายซู่เป่า…”

ซูจื่อซียักคิ้ว

บางทีอาจเป็นเพราะเขาเอ็นดูซู่เป่ามาก เมื่อเห็นเด็กหญิงทั้งสามคนก็ไม่รู้สึกว่าพวกเธอเสียมารยาท เพียงรู้สึกขบขัน

“อืม ตามฉันมาเลย” ซูจื่อซีพาทั้งคนเข้าไปพร้อมกล่าว “พวกเธอไม่ต้องตื่นเต้นไป ทำเหมือนอยู่บ้านตัวเองเลย”

เพื่อไม่ให้พวกเธอรู้สึกอึดอัด ซูจื่อซีพาพวกเธอมามุมอีกด้านที่ค่อนข้างเงียบของชั้นขนมหวาน และให้พวกเธอพักผ่อนที่นี่

เหล่าเสี่ยวเหม่ยรีบเอ่ยขอบคุณ

เสวี่ยอี๋และถงถงมองทั้งตระกูลซูอย่างตะลึง

“ในที่สุดวันนี้ฉันก็ได้เห็นภาพที่ชัดเจนของคำว่า ‘ทองอร่าม‘ สักที…”

“แม่เจ้า ฉันรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่พูดกับซู่เป่า เรื่องงานเลี้ยงวันเกิดของคุณหนูชนชั้นสูงน่ะ ตอนนี้ฉันรู้สึกฉันอยากหนีไปมากเลย…”

“คุยหัวข้ออื่นบ้างไหม ว่าแต่เสี่ยวเหม่ย พ่อแม่ของเธอเป็นยังไงบ้าง…”

หลังความตื่นเต้นผ่านไป เด็กหญิงทั้งสามก็สงบลง และพูดกระซิบเรื่องของตนเองกัน

**

ซูจื่อซีทำภารกิจเสร็จ เตรียมจะเดินขึ้นไป เขาเงยหน้ากลับเห็นนอกตึกหลักมีคนแอบดูอยู่ในมุม

เขากวาดมองเย็นๆ จากนั้นจึงเดินจากไป

หานรั่วตกใจ เธอเก็บสายตากลับมาอย่างลนลาน

ในคืนนี้ ในใจเธอมีความคิดบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม

พันมั่ว…พันมั่วเธอก็ยังชอบอยู่ แต่บางครั้ง ในฐานะคุณหนูตระกูลร่ำรวย เธอเองก็ไร้หนทาง…

“รั่วรั่ว ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แม่หาลูกตั้งนาน…” คุณนายหานกำลังหาเธอไปทั่ว เธอเดินเข้ามาลากหานรั่วไป

“รีบเข้าไปเร็ว งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว แม่บอกเธอแล้วไง เดี๋ยวคนหนุ่มสาวที่ลงมาพร้อมกับซูจื่อซู่ ลูกต้องดูให้ดีนะ…”

“ตอนนี้ซูเหอเหวินเป็นผู้กุมอำนาจในตระกูลซู ได้เป็นประธานบริษัทตระกูลซูตั้งแต่อายุน้อยๆ อันดับแรกของสิบบุคคลการเงิน…”

หานรั่วยังคงคิดถึงภาพตราตรึงใจที่ชั้นสองเมื่อครู่

ซูเหอเหวิน

จะใช่คนที่ชั้นสองเมื่อกี้นี้ไหม

ถ้าหากใช่ เหมือนเธอจะไม่ได้ต่อต้านการแต่งงานเพื่อธุรกิจขนาดนั้นแล้ว

ซูอี้เซินยิ้มอ่อน “พี่ใหญ่อายุปานนี้แล้ว ต้องดูแลร่างกายหน่อยนะ”

ซูอีเฉินที่เพิ่งลงมา “……”

เขาหรี่ตาเล็กน้อย “ว่างกันนักหรือไง”

เวลาราวกับย้อนกลับไปสมัยเด็กอีกครั้ง พี่ใหญ่เป็นลูกพี่ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนก็อยู่กันครบหน้า

ซูจิ่นอวี้และซูอวิ๋นเจากอดคอกัน และพูดด้วยเสียงยิ้มคิกคาก “พี่ใหญ่ ฉันและพี่เจ็ดก็ค่อนข้างว่างจริงๆ…สรุป พี่ไม่ไหวจริงๆ แล้วใช่ไหม”

ซูอี้เซินหยิบโทรศัพท์ออกมา “ฉันมีหัวหน้าแพทย์คนหนึ่งที่สนิทมากๆ…”

ซูเยว่เฟยกระตุกมุมปาก “พี่ แม้ว่าเหล่าน้องๆ จะเข้าใจได้ แต่พี่ต้องควบคุมนะ”

ซูจิ่นมั่วพยักหน้า “ยังไงก็อายุเกินห้าสิบแล้วพี่ใหญ่ ดูแลร่างกายด้วย”

ซูอีเฉิน “......”

สีหน้าอึมครึม

คนเป็นพี่ใหญ่อย่างเขาโดนพูดแซวแบบนี้โดยไม่มีใครเกรงกลัวเลยได้ตั้งแต่ตอนไหนกัน

ซูอีเฉินจัดแขนเสื้อและชุดสูทอย่างเชื่องช้าพร้อมกล่าว “ปีนี้เงินวิจัยของเหล่าลิ่วและเหล่าปาไม่มีแล้วนะ”

“เหล่าซาน ฉันจำได้ว่าบริษัทการบินแกสองปีมานี้ทำผลงานได้ดีมากเลยหนิ คนทำงานไม่พอ คำขอเกษียณงานของแกคงต้องรอต่อไปอีก”

“เหล่าอู่ มีโครงการก่อสร้างของตระกูลซู ฉันหาหัวหน้าคุมงานที่ดีกว่าแกไม่ได้แล้ว แกกลับมาทำงานหน่อยดีกว่า”

รอยยิ้มบนใบหน้าเหล่าพี่น้องแข็งทื่อทันที