ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1673

จี้ฉางยืนอยู่หน้าประตูเงียบๆ เงยหน้ามองซู่เป่า

ราวกับชาติที่แล้ว เขาก็แหงนมองเธอแบบนี้

โลกที่มีดอกไม้ ใบหญ้าเช่นเคย ภาพที่แสนคุ้นเคยแต่กลับไม่ใช่ดอกไม้ดอกเดิมอีกต่อไปแล้ว

ซู่เป่าที่สวมชุดราตรีสีเงิน ชุดที่การออกแบบเรียบง่ายที่สุด แต่แล้วด้านบนกลับปักไปด้วยอัญมณี

เพชรทุกเม็ดมีแสงเป็นของตนเอง ราวกับรวบรวมสีสันของฟ้าดินเอาไว้ แต่เมื่อมองจากทิศไกลกลับเห็นเพียงแสงเงินหรี่ลับ

ชุดราตรีที่หรูหราประณีตนั้นข่มผู้คนเอาไว้ได้ แต่ซู่เป่าสามารถข่มกระโปรงตัวนี้เอาไว้ได้อย่างสวยงาม เธอราวกับเป็นธิดาวิเศษที่มาจากนอกสวรรค์ และราวกับเอลฟ์ที่แสนบริสุทธิ์

เมื่อมองเธอนานๆ กลับไม่กล้าที่จะมองอีกต่อไป

เพราะเป็นตัวเธอมีไอบางอย่าง ที่ทุกคนตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไร แต่ในใจพวกเขาคิดเพียงอย่างเดียวนั่นคือ รุกรานไม่ได้

ไม่คิดว่าคุณหนูที่ไม่ค่อยโผล่หน้ามาของตระกูลซู จะโดดเด่นขนาดนี้

จี้ฉางที่อยู่ในฝูงชนเผยยิ้ม คิดถึงซู่เป่าที่เพิ่งกลับถึงตระกูลซู ตอนนั้นเธอยังเป็นแค่เจ้าก้อนแป้ง ตัวเล็กนิดเดียว

วันนั้นเป็นวันเกิดเธอเหมือนกัน เธอโดนจูงลงมาแบบนี้ล่ะ…

เขาเองก็เพิ่งมาถึงเวลานี้

“งั้น เพิ่มอะไรอีกหน่อยดีกว่า”

จี้ฉางยกแขน กลีบดอกไม้โปรยลงมาในทันที

ไม่ใช่หิมะ แต่เป็นกลีบดอกท้อสีชมพูและกลีบดอกสาลี่สีขาว สิ่งที่เธอเคยให้เขา ตอนนี้เขาให้เธอคืน

มู่กุยฝานที่เตรียมจะโปรยกลีบดอกไม้ให้กับลูกสาวกับมือ “?”

ใครกัน! ใครมาแย่งงานจักรพรรดิมู่ของเขา

เมื่อหันหน้ากลับไปมอง อ๋อ จี้ฉางนี่เอง

งั้นเขาโปรยแสงดาวดีกว่า

มู่กุยฝานขยับนิ้ว กลับดอกไม้ที่ร่วงโรยราวกับมีเอฟเฟคแสงแวววับ

“ว้าว”

ในตระกูลซูระเบิดเสียงตะลึง

ทุกคนมองกลีบดอกไม้ที่ร่วงโรยไม่หยุดอย่างอึ้งๆ

แต่กลับไม่เห็นพัดลม หรือเจ้าหน้าที่ทำงานแม้แต่นิด

กลีบดอกไม้ร่วงโรยลงมาแบบนี้เรื่อยๆ แฝงไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ และแสงระยิบระยับ

ฉากนี้ไม่เหมือนในโลกมนุษย์ แต่ทุกคนเหมือนตนเองกำลังอยู่ในแดนเซียน…

ตระกูลซูเก่งกาจมากจริงๆ ไม่รู้ว่าใช้วิธีอะไรจึงทำได้กัน ทั้งตระกูลซูรักซู่เป่าด้วยทุกวิถีทาง สมกับเป็นลูกรักของตระกูล

ทุกคนที่นั่งอยู่ต่างเข้าใจแล้ว อนาคตหากอยากเอาใจตระกูลซู แค่เอาใจซู่เป่าก็พอแล้ว

ซู่เป่าเหยียบกลับดอกไม้และแสงระยิบระยับ ค่อยๆ เดินลงมาจากชั้นบน

ซืออี้หรันมองนิ่งๆ ละสายตาไม่ได้แต่นิด

เสี่ยวต๋าใช้โอกาสที่จักรพรรดิชิงหัวกำลังเหม่อ ก็รับบทเป็นนักข่าวด่านหน้าที่ไม่กลัวตายทันที

ในใจของจักรพรรดิชิงหัวตอนนี้

[เธอ…จริงๆ เลย…]

สมกับเป็นคุณหนูลูกรัก ไม่ว่าใครก็ต่างรักเธอขนาดนี้

ในใจหานรั่วคิดอย่างประชดประชัน และเมื่อเธอมองซู่เป่าอีกครั้งเธอก็รู้สึก ‘เหอะ ก็แค่นี้นี่นา ก็ไม่ได้สวยนัก‘

หานรั่วพยายามละสายตาออกจากตัวซู่เป่า แต่เธอกลับพบซูเหอเหวินและซูจื่อซีที่อยู่อีกด้าน

สายตาที่พวกเขามองซู่เป่าก็เต็มไปด้วยความเอ็นดู แม้หานรั่วจะรู้ว่าพวกเขาเป็นพี่แท้ๆ ของซู่เป่า แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่พอใจอยู่ดี

กระทั่งรู้สึกโกรธเคืองนิดๆ

เมื่อถึงตาตระกูลเธอขึ้นไปให้ของขวัญ หานรั่วยื่นของขวัญไป และพยายามข่มความเจ็บใจในใจ

เธอแกล้งเป็นหัวเราะร่าเริงและเอ่ย “น้องซู่เป่า สุขสันต์วันเกิดนะ ได้ยินรุ่นพี่เมิ่งหานพูดถึงเธอตลอด รางกับเป็นของวิเศษบางอย่าง ฉันเคยคิดว่ามันขนาดนั้นเลยเหรอ…”

“แต่พอวันนี้ได้เจอ เป็นอย่างที่เธอว่าเลย น่าอิจฉาจัง ทำไมฉันไม่มีน้องสาวอย่างเธอบ้าง”

หานรั่วยิ้มอย่างร่าเริงและจริงใจ เธอเอ่ยอุทาน “ถ้าหากฉันมีน้องสาวอย่างเธอ ฉันต้องจูงติดกับกระเป๋าแน่ๆ ไม่ว่าไปไหนก็ต้องสะพายไว้ รักใคร่ตามใจราวกับลูกหมาน้อยตัวหนึ่ง”

คำพูดนี้มัน…

จูง? หมา?

คำพูดที่ค่อนข้างไม่น่าฟัง หากไม่รู้ความในใจของหานรั่ว คงคิดว่าเธอเป็นเด็กสาวนิสัยโผงผางที่คล้ายกับหานหาน

แต่คนที่รู้…เช่นหานหาน เธอเดินขึ้นมาโอบไหล่ซู่เป่าไว้ และเอ่ยด่า “พูดบ้าอะไรของแกอยู่ แกต่างหากที่เป็นหมา! ฉันพูดถึงซู่เป่าบ่อยๆ งั้นเหรอ ฉันสนิทกับแกนักหรือไง”

เธอถลึงหานรั่วทีหนึ่งคิดจะด่าต่อ คุณนายหานก็รีบพูดขึ้นก่อน “ขอโทษนะคะคุณหนูซู่เป่า ลูกสาวฉันเนี่ยดีทุกอย่าง แต่หัวรั้น ชอบพูดไม่คิดน่ะ”

ในใจคุณพ่อหานรั่วก็เริ่มโกรธเคือง เด็กคนนี้ พูดจาอะไรอยู่กัน

เขาเองก็เผยยิ้ม เพียงแต่กลับขอโทษซูเหอเหวินที่อยู่ข้างๆ “ขอโทษครับ ท่านประธานซูน้อย ลูกสาวผมปากไวกว่าสมองน่ะ แต่เธอไม่ได้คิดร้ายจริงๆ”