ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1674

ซู่เป่ามองไปทางหานรั่ว

ทำไมบนตัวเธอจึงมีไอชั่วร้าย บนหัวเธอไม่มีผี แต่เธอไม่ได้เจอสิ่งยึดติดที่กลายเป็นผีนานแล้ว

เพียงแต่ยังเป็นแค่ต้นกล้า หากละเลยต่อไป ก็จะเหมือนแฟนของลูกน้องคุณพ่อคนนั้นแล้ว

“พูดอะไรอยู่” เมื่อซู่เป่ามองไปทางหานรั่ว หานหานเองก็เอ่ยปากอย่างโมโห

“อะไรคือจูง หมายความว่ายังไงกัน จะแซะว่าน้องฉันเป็นหมางั้นเหรอ” หานหานยิ้มเยือก

ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจ เสียใจที่ทำไมไม่เตะหานรั่วกระเด็นออกไปด้านนอก ตอนที่หานรั่วเพิ่งมาถึงล่ะ

คุณนายหานมองอีกที หานหานจริงจังแล้วสินะ

เธอรีบเอ่ยขึ้น “ไม่ใช่ หานหานไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น…เธอแค่พูดไม่คิดน่ะ”

พ่อของหานรั่วขอโทษซูเหอเหวินต่อ “ท่านประธานซูน้อย ลูกสาวผมเป็นแบบนี้แหละ คิดไวพูดไว พูดอะไรมักไม่ผ่านสมอง แต่ส่วนมากคนแบบนี้แหละที่ไม่มีความคิดมุ่งร้ายใดๆ…”

เขาอธิบายอย่างสุดกำลัง เอาเป็นว่าโดนรวมคือหานหานแค่พูดไม่คิด แต่ไม่ใช่คนประสงค์ร้าย เด็กแบบนี้จะไปทำผิดอะไรได้

ทั้งคู่พูดกันคนละประโยค และไม่ให้หานหานได้มีโอกาสพูดเลย พวกเขารู้สึกว่าหานหานนั้นร้ายเกินไป เรื่องแค่นี้ก็ยังคิดมาก

กลัวว่าซูเหอเหวินจะฟังคำพูดของหานหาน

ไม่คิดว่าซูเหอเหวินกลับพูดเย็นๆ “ในเมื่อรู้ว่าพูดผิด จะขอโทษฉันทำไม”

คุณนายหานและพ่อของหานหานต่างชะงัก เมื่อได้สติ ก็รีบขอโทษกับซู่เป่า “ขอโทษครับคุณหนูซู่เป่า รั่วรั่วเธอ…”

หานหานพูดอย่างโกรธเคือง “ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ใช่ไหม”

เพื่อนของหานหานก็ช่วยพูดอยู่ด้านข้าง “อืมๆ ไม่ได้ตั้งใจ ก็แค่รู้สึกว่าทำไมน้องดีทุกอย่างเลย ถ้าฉันเป็นน้องก็ดี ฮรือๆ ฉันอิจฉามากเลย”

“ใช่ๆ ทำไมคนทั้งบ้านถึงรักน้องขนาดนี้ ทุกคนรักเธอหมด ไม่เหมือนฉันหรอก ฮรือๆ ถ้าฉันได้รับความรักสักครึ่งหนึ่งของน้องก็ดี”

“ทำไมถึงมีคนรักน้องมากมายขนาดนี้ พี่อิจฉาจังเลย ฮรือๆ!”

เพื่อนๆ ของหานหานต่างพูดเหน็บแนม และปาดน้ำตาด้วยท่าทีบริสุทธิ์

เมื่อครู่คนอื่นๆ ยังคิดว่าหานหานและซูเหอเหวินคิดมากไป แม้จะรักซู่เป่า แต่ก็ไม่ควรไร้เหตุผลขนาดนี้…

แต่เมื่อเห็นการกระทำของเพื่อนหานหาน และลองคิดคำพูดของหานรั่วดีๆ

มันก็เป็นแบบนี้จริงๆ ไม่ใช่หรือไง

หลายๆ คนแยกคนเสแสร้งออก

แต่เพราะการแสดงออกที่โผงผางของหานรั่ว เลยทำให้…ฟังไม่ออกในเวลาแรก

เมื่อทุกคนมองไปทางหานหานอีกที สายตาของพวกเขาก็แปลกไป

คุณนายหานเหงื่อเย็นไหลซิบ ในใจเธอหงุดหงิดเป็นอย่างมาก วันนี้ลูกสาวเธอกินยามาผิดหรือไง พูดอะไรของเธออยู่กัน

หานหานไม่สนว่าเธอจะพูดอะไรออกมา ยังไงเธอก็ต้องไล่หานรั่วออกไป

เธอกำลังจะเตะหานรั่วออกไป

แต่คุณนายหานที่ทันคนกลับรู้ความคิดของหานหานก่อน เธอสะบัดฝ่ามือไปที่ใบหน้าของหานรั่ว

หากเธอลงมือก่อน เธอตีหานรั่วแล้ว ตระกูลซูคงจะเอาเรื่องไม่ได้อีก

คุณนายหานแกล้งโมโห “ปกติไม่คิดอะไรก็แล้วไป แต่วันนี้ยังคิดไม่เป็นอีกงั้นเหรอ”

เมื่อกี้หานรั่วถูกซู่เป่ามองทีหนึ่ง ไม่รู้ทำไม เธอจึงตกอยู่ในความหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก

“ในใจหานรั่วคิดอะไรอยู่กันแน่ ทุกคนต่างก็ชัดเจนดี”

ทุกคนชัดเจนดีก็จริง หลังจากที่เพื่อนๆ ของหานหานเหน็บแนม พวกเขาลองคิดคำพูดของหานรั่วในใจรอบหนึ่ง จะบอกว่าเธอบริสุทธิ์ได้ยังไงกัน

หานรั่วอิจฉาซู่เป่า

นายหญิงซูพูดต่อ “สำหรับพวกเรานี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก พวกเราสั่งสอนลูกมาโดยตลอด ว่าอย่าคบคนที่จิตใจไม่ดีเป็นเพื่อน”

“หากคบเพื่อนต้องมีวิสันทัศน์ที่เหมือนกัน ผ่าเผยและจริงใจ”

“นิสัยสามารถแตกต่างกันได้ แต่อย่างน้อยต้องมีทัศนคติที่ถูกต้อง”

“ทัศนคติที่ผิดนั้นไม่ใช่เรื่องเล็ก”

หลังนายหญิงซูพูดแบบนี้ ทุกคนก็เริ่มเข้าใจขึ้นมา

ก็จริง ใครจะอยากมีคนที่ภายนอกดูเป็นคนบริสุทธิ์แต่ภายในความคิดไม่ดีอยู่รอบตัวตนเองล่ะ

เพราะไม่รู้ว่าวันไหนจะโดนแว้งกัดหรือโดนวางแผน

ซูอีเฉินค่อยๆ พูดขึ้น “ตระกูลซูยอมคบหาเพื่อน แต่ความคิดไม่เหมือนกันคบหากันไม่ได้ เกรงว่าความคิดของตระกูลหานกับตระกูลเราคงไม่เหมือนกัน”

พ่อของหานรั่วรีบพูดขึ้น “ผู้ใหญ่อย่างพวกเรา…”

สีหน้าของซู่เหอเหวินเยือกเย็น เขาขัดคำพูดของเขา “ต่อให้เด็กๆ ไม่เข้าใจ แต่ผู้ใหญ่ก็ควรเข้าใจถูกไหม พวกคุณไม่ได้ขอโทษซู่เป่าในเวลาแรก แต่กลับมาขอโทษฉัน พวกคุณคิดอะไรอยู่กันแน่”

พ่อของหานรั่วเงียบลงในทันที

ในใจของทุกคนต่างชัดเจน คิดอะไรอยู่ คงไม่ได้คิดถึงเรื่องที่ทำร้ายลูกสาวพวกเขาในเวลาแรกแน่ๆ แต่คิดถึงผลประโยชน์เป็นอันดับแรก