ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1675

สามีภรรยาตระกูลหานอึดอัดเป็นอย่างมาก

ในใจรู้สึกโกรธเคืองหานรั่ว และรู้สึกว่าตระกูลซูนั้นคิดเล็กคิดน้อยเกินไป

ก็แค่พูดผิดไปคำสองคำ…ต่อให้หานรั่วมีความคิดแบบนั้นจริงๆ เธอก็เป็นแค่เด็กไม่ใช่หรือไง

เด็กๆ ที่ไม่เคยผ่านสังคมมาก่อน เก็บความริษยาในใจไม่อยู่จึงพูดคำพูดเหล่านั้นออกมา เรื่องนี้ก็อภัยให้กันได้

แต่หักหน้ากันแบบนี้ มันเกินไปหรือเปล่า

“นายหญิงซู เรามาคุยกันเป็นส่วนตัวได้ไหม ฉันอยากขอโทษคุณหนูซู่เป่าด้วยตัวเอง…”

นายหญิงหานหมดหนทางแล้ว เธอร้องไห้หน้าเบะ มองไปที่นายหญิงซูอย่างอ้อนวอน

ครั้งนี้พ่อของหานรั่วตอบสนองค่อนข้างเร็ว เขาพูดกับซู่เป่าเลย “ขอโทษครับคุณหนูซู่เป่า ขอโทษจริงๆ ครับ รั่วรั่วให้ความสำคัญกับวันนี้และให้ความสำคัญกับคุณมาก ก่อนออกจากบ้านเธอเปลี่ยนชุดไปหลายชุด…คุณอย่าถือสาเธอเลยครับ”

ซู่เป่า “…”

คำพูดนี่มันอะไรกัน บังคับเธอด้วยศีลธรรมงั้นเหรอ

เพื่อนของหานหานคนหนึ่งที่ไม่ได้ออกไปกับหานหานส่งเสียงหือทีหนึ่ง

“งั้นเหรอ แต่เมื่อกี้ตอนหานรั่วอยู่ด้านนอก เธอบอกเธอเสียใจที่ไม่ได้แต่งหน้าและใส่ชุดที่หยิบสุ่มๆ มานะคะ”

ถูกฉาบหน้าซะได้ ทำเอาพ่อของหานหานเกือบจะพูดไม่เป็นเลย

เขากัดฟันพูดต่อ “คุณหนูซู่เป่า คนใหญ่คนโตอย่างท่านปล่อยบุคคลเล็กๆ อย่างเราไปเถอะ รั่วรั่วเธอรู้ความผิดแล้วจริงๆ…คุณให้อภัยเธอเถอะ…“

ทำอย่างกับซู่เป่าจะเอาชีวิตหานรั่ว ทั้งๆ ที่หานรั่วเป็นฝ่ายพูดแซะก่อน

ในที่สุดซู่เป่าก็เอ่ยปาก เธอเอ่ยพูดช้าๆ “ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันเป็นแค่เด็กน้อย ฉันฟังคุณยาย”

พูดจบก็ลากซูเหอเหวิน “พี่คะ พวกเราไปเล่นกันเถอะ”

ซูเหอเหวินถูกซู่เป่าลากไปในทันที

นายหญิงซูเรียกให้ลุงเนี่ยมาส่งแขก คุณนายหานไม่ยอมไป สามีภรรยาคู่นี้รู้ว่าหากวันนี้พวกเขาเดินออกจากประตูนี้ไป ในเมืองหลวงจะไม่มีใครกล้าร่วมงานกับพวกเขาอีกแล้ว

ทั้งคู่อยากจะคุกเข่าให้นายหญิงซูจริงๆ นายหญิงซูเองก็ไม่อยากให้เรื่องมันน่าเกลียดมาก ในเมื่อไม่อยากไปกับลุงเนี่ย งั้นเธอก็เดินไปส่งเองเลย

นายหญิงซูเอ่ยพูด “เชิญ”

พูดจบเธอก็เดินนำออกไป สามีภรรยาตระกูลหานหมดหนทาง จึงได้แต่เดินตามหลังเธอ

ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ก็คงจะพูดอยาก พวกเขาอยากออกไปแล้วค่อยคุยกับนายหญิงซูเป็นการส่วนตัวด้านนอก

ไม่คิดว่าเพิ่งเดินออกนอกประตู ก็ได้ยินเสียงของหานรั่ว

“พี่เหอเหวิน…ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” หานหานพูดด้วยสีหน้าเอือมๆ เธอจับผมตัวเองอย่างรุนแรง และแสดงสีหน้าเสียใจ “ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าน้องสาวพี่จะถือสาขนาดนี้…”

“พี่เหอเหวินช่วยขอโทษซู่เป่าแทนฉันหน่อยได้ไหม ฉันอยากมีน้องสาวอย่างเธอจริงๆ หากสามารถ…”

เมื่อพูดประโยค ‘อยากมีน้องสาวอย่างเธอจริงๆ‘ สายตาที่หานรั่วมองซูเหอเหวินนั้นแปลกไป

ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าในใจเธอคิด หากได้คบหากับซูเหอเหวิน ก็เท่ากับว่าเธอมีน้องสาวแล้วไง

“กรี๊ด…” หานหานส่งเสียงร้องตกใจ และกอดหัวของเธอเอาไว้

คุณนายหานและนายหญิงซูที่เห็นทุกอย่าง “……”

รวงทั้งซู่เป่า “……”

นายหญิงซูพูดสั่งลุงเนี่ย “คุณหนูหานหานไม่ชอบใส่รองเท้าส้นสูง วันหลังสั่งทำรองเท้าไร้ส้นให้เธอ”

ไม่พูดถึงเรื่องที่หานหานทำร้ายคนอื่นแม้แต่นิด เข้าข้างคนของเธอแบบนี้ล่ะ

ลุงเนี่ยเองก็เอ่ยอย่างให้ความร่วมมือ “ได้ครับนายหญิง ผมจำไว้แล้ว”

คุณนายหานอึดอัดจะตายแล้ว แต่ก็อัดอั้นมาก เธอบีบรอยยิ้มออกมาฝืนๆ พร้อมเอ่ย “ดูสินายหญิง เด็กๆ เล่นกันก็สนุกดีไม่ใช่หรือคะ”

พ่อของหานรั่วก็พูดจาเหลวไหลตาม “ใช่ เด็กๆ น่ะ ชอบตีกันเล่น…”

เมินเรื่องที่ลูกสาวของเขาถูกทำร้ายโดยสิ้นเชิง…เพื่อประจบตระกูลซู ถึงกับไม่สนใจลูกสาวเลย

ในใจของซูเหอเหวินยิ้มเยือก ในเมื่อพวกเขายอมเป็นฝ่ายพูดแบบนี้เองก็ดี จะได้ตัดปัญหาที่คนอื่นจะหาว่าหานหานรังแกเพื่อนด้วย

เขาพูดด้วยสีหน้าแน่นิ่ง “ใช่ครับ สนุกมากเลย”

คุณนายหานและพ่อของหานรั่วต่างตะลึงมาก ไม่คิดว่าซูเหอเหวินจะช่วยพวกเขาพูดด้วย

หรือว่า…เขาชอบหานรั่วงั้นเหรอ

คุณนายหานยิ้มหน้าชื่นบานทันที เธอพูดเสียงอ่อนโยน “ปีนี้ท่านประธานซูน้อยก็อายุ 24 แล้วสินะ ปีนี้หานหานก็อายุ 18 แล้ว โตกว่าซู่เป่าแค่เดือนสองเดือนเอง เอ้ะ อายุห่างกันกำลังดีเลย…”