ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1675

สามีภรรยาตระกูลหานอึดอัดเป็นอย่างมาก

ในใจรู้สึกโกรธเคืองหานรั่ว และรู้สึกว่าตระกูลซูนั้นคิดเล็กคิดน้อยเกินไป

ก็แค่พูดผิดไปคำสองคำ…ต่อให้หานรั่วมีความคิดแบบนั้นจริงๆ เธอก็เป็นแค่เด็กไม่ใช่หรือไง

เด็กๆ ที่ไม่เคยผ่านสังคมมาก่อน เก็บความริษยาในใจไม่อยู่จึงพูดคำพูดเหล่านั้นออกมา เรื่องนี้ก็อภัยให้กันได้

แต่หักหน้ากันแบบนี้ มันเกินไปหรือเปล่า

“นายหญิงซู เรามาคุยกันเป็นส่วนตัวได้ไหม ฉันอยากขอโทษคุณหนูซู่เป่าด้วยตัวเอง…”

นายหญิงหานหมดหนทางแล้ว เธอร้องไห้หน้าเบะ มองไปที่นายหญิงซูอย่างอ้อนวอน

ครั้งนี้พ่อของหานรั่วตอบสนองค่อนข้างเร็ว เขาพูดกับซู่เป่าเลย “ขอโทษครับคุณหนูซู่เป่า ขอโทษจริงๆ ครับ รั่วรั่วให้ความสำคัญกับวันนี้และให้ความสำคัญกับคุณมาก ก่อนออกจากบ้านเธอเปลี่ยนชุดไปหลายชุด…คุณอย่าถือสาเธอเลยครับ”

ซู่เป่า “…”

คำพูดนี่มันอะไรกัน บังคับเธอด้วยศีลธรรมงั้นเหรอ

เพื่อนของหานหานคนหนึ่งที่ไม่ได้ออกไปกับหานหานส่งเสียงหือทีหนึ่ง

“งั้นเหรอ แต่เมื่อกี้ตอนหานรั่วอยู่ด้านนอก เธอบอกเธอเสียใจที่ไม่ได้แต่งหน้าและใส่ชุดที่หยิบสุ่มๆ มานะคะ”

ถูกฉาบหน้าซะได้ ทำเอาพ่อของหานหานเกือบจะพูดไม่เป็นเลย

เขากัดฟันพูดต่อ “คุณหนูซู่เป่า คนใหญ่คนโตอย่างท่านปล่อยบุคคลเล็กๆ อย่างเราไปเถอะ รั่วรั่วเธอรู้ความผิดแล้วจริงๆ…คุณให้อภัยเธอเถอะ…“

ทำอย่างกับซู่เป่าจะเอาชีวิตหานรั่ว ทั้งๆ ที่หานรั่วเป็นฝ่ายพูดแซะก่อน

ในที่สุดซู่เป่าก็เอ่ยปาก เธอเอ่ยพูดช้าๆ “ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันเป็นแค่เด็กน้อย ฉันฟังคุณยาย”

พูดจบก็ลากซูเหอเหวิน “พี่คะ พวกเราไปเล่นกันเถอะ”

ซูเหอเหวินถูกซู่เป่าลากไปในทันที

นายหญิงซูเรียกให้ลุงเนี่ยมาส่งแขก คุณนายหานไม่ยอมไป สามีภรรยาคู่นี้รู้ว่าหากวันนี้พวกเขาเดินออกจากประตูนี้ไป ในเมืองหลวงจะไม่มีใครกล้าร่วมงานกับพวกเขาอีกแล้ว

ทั้งคู่อยากจะคุกเข่าให้นายหญิงซูจริงๆ นายหญิงซูเองก็ไม่อยากให้เรื่องมันน่าเกลียดมาก ในเมื่อไม่อยากไปกับลุงเนี่ย งั้นเธอก็เดินไปส่งเองเลย

นายหญิงซูเอ่ยพูด “เชิญ”

พูดจบเธอก็เดินนำออกไป สามีภรรยาตระกูลหานหมดหนทาง จึงได้แต่เดินตามหลังเธอ

ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ก็คงจะพูดอยาก พวกเขาอยากออกไปแล้วค่อยคุยกับนายหญิงซูเป็นการส่วนตัวด้านนอก

ไม่คิดว่าเพิ่งเดินออกนอกประตู ก็ได้ยินเสียงของหานรั่ว

“พี่เหอเหวิน…ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” หานหานพูดด้วยสีหน้าเอือมๆ เธอจับผมตัวเองอย่างรุนแรง และแสดงสีหน้าเสียใจ “ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าน้องสาวพี่จะถือสาขนาดนี้…”

“พี่เหอเหวินช่วยขอโทษซู่เป่าแทนฉันหน่อยได้ไหม ฉันอยากมีน้องสาวอย่างเธอจริงๆ หากสามารถ…”

เมื่อพูดประโยค ‘อยากมีน้องสาวอย่างเธอจริงๆ‘ สายตาที่หานรั่วมองซูเหอเหวินนั้นแปลกไป

ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าในใจเธอคิด หากได้คบหากับซูเหอเหวิน ก็เท่ากับว่าเธอมีน้องสาวแล้วไง