ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1678

หานรั่วเจ็บใจ หลังจากที่เธอออกมา ในหัวของเธอไม่ได้คิดถึงซูเหอเวิ่นซูจื่อซีพันมั่ว แต่เป็นซืออี้หรัน

เธอรู้สึกเจ็บใจที่ต้องจากไปแบบนี้ เธอยังอยากอยู่นอกคฤหาสถ์ตระกูลซู เธออยากรอต่อ

รองานเลี้ยงเลิกรา ซืออี้หรันต้องออกมาแน่ๆ

**

หลังครอบครัวตระกูลหานถูกไล่ออกไป ในใจของหานหานจึงสบายขึ้นมาเล็กน้อย

“ไปกันซู่เป่า ตอนนี้ต่างหากงานเลี้ยงวันเกิด ไม่ต้องไปสนใจพวกนั้น”

ซู่เป่าและหานหานจึงเดินเข้าไป ครั้งนี้หนุ่มสาวรวมตัวอยู่ด้วยกัน เพื่อนของหานหานและเพื่อนของซู่เป่านั่งอยู่โต๊ะโดยกัน และคุยโม้ไปเรื่อย

เหล่าเสี่ยวเหม่ยไม่รู้ว่าเพื่อนของหายหานจะเข้าหาง่ายขนาดนี้ สุดท้ายพวกเธอก็ค่อยๆ หลอมรวมกัน

ซู่เป่านั่งอยู่ตรงกลาง แม้เรื่องราวที่ทุกคนพูดกันนั้นจะไม่ใช่สิ่งมีสาระ แต่เธอชอบบรายากาศแบบนี้มาก

ไม่นานนักก็ถึงเวลากินเค้กและเป่าเทียน ลุงเนี่ยและเหล่าคนใช้เข็นเค้กขึ้นมา

ปากของเสี่ยวเหม่ย เสวี่ยอี๋และถงถงอ้าเป็นตัว O

“ว้าววว มีเค้กที่ใหญ่เท่าตึกสองชั้นจริงด้วย”

ก็มากไป ปราสาทเค้กตรงหน้านั้้นใหญ่เพียงประมาณตึกหนึ่งชั้น แต่เมื่อถูกเข็นมาวางตรงหน้าก็ยังคงน่าตะลึงมากๆ ราวกับสูงเท่าตึกสองชั้นเลย

เสวี่ยอี๋ “ที่แท้ในนิยายก็ไม่ได้โกหกกัน…”

ถงถง “แถมในนิยายยังน้อยไปซะด้วย…”

เพื่อนของหานหานก็ตกตะลึงเช่นกัน แม้ว่าฐานะทางบ้านของทุกคนจะแต่งต่างกันไป และมีคนที่ฐานะค่อนข้างดีอยู่

แต่เค้กที่ใหญ่ขนาดนี้พวกเขาก็คงไม่สั่ง

ทุกคนต่างล้อมเข้ามาอย่างสนใจ มองดูซู่เป่าอธิษฐาน เป่าเทียน เสียงโห่ร้องดังขึ้น

ไม่รู้เสียงตู้มจากไหน พลุกลีบดอกไม้มาแล้ว รอบนี้ทุกคนเห็น ‘เทคโนโลยี‘ ที่ว่าอย่างชัดเจนสักที

“สุขสันต์วันเกิด…”

ในคฤหาสน์ตระกูลซูเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะพูดคุย

แม้แต่หานรั่วที่กำลังยืนรออยู่คนเดียวด้านนอกยังได้ยิน เธอยิ่งรู้สึกเจ็บใจ เดิมทีเธอก็ควรอยู่ด้านในสิ

อุตส่าห์รอจนงานเลี้ยงเลิกรา เหล่าแขนเริ่มทยอยกลับ

หานรั่วไม่อยากถูกคนอื่นเห็นเพราะเธอขายหน้า เธอจึงแอบอยู่ในมุมมืด

ผีหลายใจถอนหายใจทีหนึ่ง “เธอก็ไม่ใช่หนูในท่อ ทำไมชอบแอบดูคนอื่นจากที่มืดกัน”

หานรั่วไม่ได้ยิน แต่เธอคันยุบยิบในใจ เพียงแค่เพราะอยากเจอซืออี้หรัน

การเหล่มองที่แสนตราตรึง ซืออี้หรันยังคงสลักลึกอยู่ในใจของเธอ

นายหญิงซูและซูอีเฉินส่งตระกูลกู้กลับไป ส่วนมู่กุยฝานส่งตระกูลซือ

เมื่อทุกคนกำลังคุยกันหน้าประตู ซืออี้หรันพูดขึ้น “ซู่เป่า ฉันมีของขวัญจะให้…”

ทุกคนในตระกูลซู…จ้อง

ตระกูลกู้ดูเรื่องสนุก…แกล้งเหล่มองอย่างไม่ใส่ใจและแอบชิป

มู่กุยฝานหรี่ตา ซือเยี่ยหัวเราะ “ดี เจ้าเด็กนี่ยังจำได้ว่าต้องให้ของขวัญ ฉันก็คิดว่าเขาจะสะเพล่าจนลืมซะอีก”

เวินหรูอวิ๋น “ใครนะ ผู้บัญชามู่ ซือเยี่ยบอกมีเรื่องคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวน่ะ”

ซือเยี่ยฉงน “เรื่องอะ…”ไรที่ต้องคุยส่วนตัว ทำไมเขาไม่รู้ล่ะ

แต่กลับถูกเวินหรูอวิ๋นถลึงใส่ทีหนึ่ง

เขาจึงรีบเอ่ยตอบ “อ๋อใช่ เรื่องที่สำคัญมากๆ เราคุยกันส่วนตัวทางนี้ดีกว่า”

มู่กุยฝานส่งเสียงหึทีหนึ่ง คิดจะปลีกเขาออกไปเหรอ

ไม่มีทาง มีพ่อคนไหนบ้าง ที่ยอมมองถูกสาวของตนถูกลูกหมาป่าคาบไปกับตาน่ะ

ไม่คิดว่าเวลานี้ซูจิ่นอวี้กลับออกมา

ซูจิ่นอวี้มองลูกเขย ยิ่งมองยิ่งรู้สึกพอใจ “ใช่ได้เลยซืออี้หรัน ไม่ได้เจอกันหนึ่งปี สูงขึ้นหล่อขึ้นอีกแล้ว”

ดูก็รู้แล้วว่าต้องเป็นแผนที่คนอื่นคิดให้เขาแน่

ซู่เป่ากระตุกมุมปาก เมื่อเปิดดู ด้านในเป็นลิปสติก

ซืออี้หรันพูดยิ้มๆ “แม่ว่าเธออาจจะไม่ได้ใช้…”

เขามองริมฝีปากของซู่เป่าทีหนึ่ง จากนั้นมองต่ำทันที

เธอไม่ได้ใช้จริงๆ เพราะเธอไม่แต่งหน้าไม่ทาลิปก็ยังคงสวยมากๆ

“เพียงแต่ฉันได้ยินมาว่า ลิปสติกแท่งแรกหมายถึงการก้าวข้ามอายุ 18 จริงๆ ฉันเลยอยากทำให้เธอแท่งหนึ่งน่ะ”

ซู่เป่า “หา พี่ทำเองเหรอ”

ซืออี้หรันพยักหน้า “จากผงเทพทั้งแปด แมลงหกวิถี…”

เขาพูดไปมากมาย ซู่เป่ารู้ว่านั่นต่างเป็นของที่หาได้ยากในรอบหมื่นปี เพียงเพื่อทำลิปสติกแท่งหนึ่ง

เธอหลุดหัวเราะ “แมลงมีถึงหกวิถีเลยเหรอ…”

ซืออี้หรันตอบ “แน่นอนสิ”

ซู่เป่าหยิบโทรศัพท์ออกมา เมื่อกี้กินเค้กแล้วไม่ได้เติมหน้าพอดี เธอจึงใช้ชิปแท่งนี้เติม

สีลิปไม่ใช่สีชมพูอ่อนๆ ที่เด็กสาวส่วนมากชอบกัน แต่เป็นสีแดงสด ที่เข้มแบบมีเสน่ห์มากๆ

เพียงแค่ทาปากแดง ไอบนร่างซู่เป่าก็กลายเป็นคนที่ดุดัน สูงส่ง และเย็นชาราวกับหิมะเลย

ซืออี้หรันนิ่งอึ้งไป

“สวยไหม” ซู่เป่าเงยหน้า ยิ้มให้เขาอ่อนๆ

จู่ๆ ซืออี้หรันก็ติดอ่างขึ้นมาอย่างน่าประหลาด “สะ-สวย”

เขามองริมฝีปากแดงของซู่เป่า และละสายตาออกมาไม่ได้

“ซู่เป่า ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ” นิ้วของซืออี้หรันบีบแน่นอย่างควบคุมไม่ได้ “ฉัน…”