ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1678

หานรั่วเจ็บใจ หลังจากที่เธอออกมา ในหัวของเธอไม่ได้คิดถึงซูเหอเวิ่นซูจื่อซีพันมั่ว แต่เป็นซืออี้หรัน

เธอรู้สึกเจ็บใจที่ต้องจากไปแบบนี้ เธอยังอยากอยู่นอกคฤหาสถ์ตระกูลซู เธออยากรอต่อ

รองานเลี้ยงเลิกรา ซืออี้หรันต้องออกมาแน่ๆ

**

หลังครอบครัวตระกูลหานถูกไล่ออกไป ในใจของหานหานจึงสบายขึ้นมาเล็กน้อย

“ไปกันซู่เป่า ตอนนี้ต่างหากงานเลี้ยงวันเกิด ไม่ต้องไปสนใจพวกนั้น”

ซู่เป่าและหานหานจึงเดินเข้าไป ครั้งนี้หนุ่มสาวรวมตัวอยู่ด้วยกัน เพื่อนของหานหานและเพื่อนของซู่เป่านั่งอยู่โต๊ะโดยกัน และคุยโม้ไปเรื่อย

เหล่าเสี่ยวเหม่ยไม่รู้ว่าเพื่อนของหายหานจะเข้าหาง่ายขนาดนี้ สุดท้ายพวกเธอก็ค่อยๆ หลอมรวมกัน

ซู่เป่านั่งอยู่ตรงกลาง แม้เรื่องราวที่ทุกคนพูดกันนั้นจะไม่ใช่สิ่งมีสาระ แต่เธอชอบบรายากาศแบบนี้มาก

ไม่นานนักก็ถึงเวลากินเค้กและเป่าเทียน ลุงเนี่ยและเหล่าคนใช้เข็นเค้กขึ้นมา

ปากของเสี่ยวเหม่ย เสวี่ยอี๋และถงถงอ้าเป็นตัว O

“ว้าววว มีเค้กที่ใหญ่เท่าตึกสองชั้นจริงด้วย”

ก็มากไป ปราสาทเค้กตรงหน้านั้้นใหญ่เพียงประมาณตึกหนึ่งชั้น แต่เมื่อถูกเข็นมาวางตรงหน้าก็ยังคงน่าตะลึงมากๆ ราวกับสูงเท่าตึกสองชั้นเลย

เสวี่ยอี๋ “ที่แท้ในนิยายก็ไม่ได้โกหกกัน…”

ถงถง “แถมในนิยายยังน้อยไปซะด้วย…”

เพื่อนของหานหานก็ตกตะลึงเช่นกัน แม้ว่าฐานะทางบ้านของทุกคนจะแต่งต่างกันไป และมีคนที่ฐานะค่อนข้างดีอยู่

แต่เค้กที่ใหญ่ขนาดนี้พวกเขาก็คงไม่สั่ง

ทุกคนต่างล้อมเข้ามาอย่างสนใจ มองดูซู่เป่าอธิษฐาน เป่าเทียน เสียงโห่ร้องดังขึ้น

ไม่รู้เสียงตู้มจากไหน พลุกลีบดอกไม้มาแล้ว รอบนี้ทุกคนเห็น ‘เทคโนโลยี‘ ที่ว่าอย่างชัดเจนสักที

“สุขสันต์วันเกิด…”

ในคฤหาสน์ตระกูลซูเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะพูดคุย

แม้แต่หานรั่วที่กำลังยืนรออยู่คนเดียวด้านนอกยังได้ยิน เธอยิ่งรู้สึกเจ็บใจ เดิมทีเธอก็ควรอยู่ด้านในสิ

อุตส่าห์รอจนงานเลี้ยงเลิกรา เหล่าแขนเริ่มทยอยกลับ

หานรั่วไม่อยากถูกคนอื่นเห็นเพราะเธอขายหน้า เธอจึงแอบอยู่ในมุมมืด

ผีหลายใจถอนหายใจทีหนึ่ง “เธอก็ไม่ใช่หนูในท่อ ทำไมชอบแอบดูคนอื่นจากที่มืดกัน”

หานรั่วไม่ได้ยิน แต่เธอคันยุบยิบในใจ เพียงแค่เพราะอยากเจอซืออี้หรัน

การเหล่มองที่แสนตราตรึง ซืออี้หรันยังคงสลักลึกอยู่ในใจของเธอ

นายหญิงซูและซูอีเฉินส่งตระกูลกู้กลับไป ส่วนมู่กุยฝานส่งตระกูลซือ

เมื่อทุกคนกำลังคุยกันหน้าประตู ซืออี้หรันพูดขึ้น “ซู่เป่า ฉันมีของขวัญจะให้…”

ทุกคนในตระกูลซู…จ้อง

ตระกูลกู้ดูเรื่องสนุก…แกล้งเหล่มองอย่างไม่ใส่ใจและแอบชิป

มู่กุยฝานหรี่ตา ซือเยี่ยหัวเราะ “ดี เจ้าเด็กนี่ยังจำได้ว่าต้องให้ของขวัญ ฉันก็คิดว่าเขาจะสะเพล่าจนลืมซะอีก”

เวินหรูอวิ๋น “ใครนะ ผู้บัญชามู่ ซือเยี่ยบอกมีเรื่องคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวน่ะ”

ซือเยี่ยฉงน “เรื่องอะ…”ไรที่ต้องคุยส่วนตัว ทำไมเขาไม่รู้ล่ะ

แต่กลับถูกเวินหรูอวิ๋นถลึงใส่ทีหนึ่ง

เขาจึงรีบเอ่ยตอบ “อ๋อใช่ เรื่องที่สำคัญมากๆ เราคุยกันส่วนตัวทางนี้ดีกว่า”

มู่กุยฝานส่งเสียงหึทีหนึ่ง คิดจะปลีกเขาออกไปเหรอ

ไม่มีทาง มีพ่อคนไหนบ้าง ที่ยอมมองถูกสาวของตนถูกลูกหมาป่าคาบไปกับตาน่ะ

ไม่คิดว่าเวลานี้ซูจิ่นอวี้กลับออกมา

ซูจิ่นอวี้มองลูกเขย ยิ่งมองยิ่งรู้สึกพอใจ “ใช่ได้เลยซืออี้หรัน ไม่ได้เจอกันหนึ่งปี สูงขึ้นหล่อขึ้นอีกแล้ว”