ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1679

ซู่เป่ามองสีหน้าของซืออี้หรันอย่างสงสัย

สีหน้าของเขายังคงเย็นชาแน่นิ่งเช่นเคย…แต่ทำไมซู่เป่ารู้สึกว่าเขาทั้งจริงจังทั้งตื่นเต้นล่ะ

“เกิดเรื่องที่จิ่วโยวขึ้นงั้นเหรอ” ซู่เป่าเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้

เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า ดวงตาว่างเปล่า เตรียมจะสัมผัสจิ่วโยว

แต่กลับถูกซืออี้หรันดึงไว้ “ไม่ใช่จิ่วโยว แต่เป็นฉัน”

ซู่เป่ามองเขาอย่างตั้งใจ พร้อมพูด “พี่ไม่เหมือนคนจะเกิดเรื่องอะไรนะ”

ซืออี้หรันหัวเราะเสียงต่ำ เขายกมือขยี้หัวของเธอ พร้อมพูด “ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ฉันมีบางอย่างอยากบอกเธอ”

ซู่เป่าได้สติแล้ว มองซืออี้หรันที่จ้องเธออย่างจดจ่อ ดวงตาของเขาราวกับมีน้ำหนัก ทำให้ลมหายใจของเธอต่างตื่นเต้นขึ้นมาตาม

“พี่อี้หรัน พะ-พี่อยากพูดอะไรล่ะ…” ซู่เป่าเริ่มติดอ่างเล็กน้อย

เวลานี้ข้างหูของเธอดังเป็นเสียงซู่ซ่า

“กล้องหมายเลขหนึ่งเตรียม…”

“แสงเตรียม…”

“ทีมบรรยากาศเตรียม…”

“กล้องพร้อมแล้ว”

ซู่เป่า “……”

ซืออี้หรันราวกับไม่ได้ยิน เขาเงยหน้าเอ่ย “ดูสิ”

ซู่เป่าเงยหน้าอย่างงุนงง วินาทีนั้น เธอกลับเห็นดวงดาวเต็มฟ้า ราวกับปกคลุมอยู่เบื้องบนของถนนเส้นนี้

ดวงดาวปรากฏเมื่อไรเธอไม่รู้ แต่เมื่อเธอเงยหน้า เกล็ดหิมะต่างร่วงโรยลงมา

เพียงแต่เกล็ดหิมะไม่มีความรู้สึกเยือกเย็น หิมะที่ร่วงลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน เพียงแค่เย็นเล็กน้อย

ตามด้วยเสียงซ่า ไม่รู้ว่าตัวอะไรกางปีก ซู่เป่าราวกับกำลังอยู่ในหุบเขาทะเลดอกไม้อันโล่งเตียน หิงห้อยลากแสงของมัน จุดโคมขึ้นทีละตัว

เกล็ดดอกไม้เหลือเพียงไม่กี่เกล็ด เพราะหิงห้อยนั้นเข้ามาแทนที่ ล้อมอยู่รอบตัวซู่เป่าและซืออี้หรัน

ยังคงยืนอยู่กับที่ แต่ซู่เป่ารู้สึกราวกับได้ข้ามมิติ เธอมาถึงโลกอีกใบหนึ่ง

และโลกนี้…โรแมนติกเป็นอย่างมาก

“ซู่เป่า ฉันชอบเธอ” ขณะที่ซู่เป่ากำลังตะลึงกับทิวทัศน์ตรงหน้า และคิดว่านี่คือของขวัญที่เขาให้เธอ เขาก็เอ่ยพูดขึ้นโดดๆ

ซู่เป่าชะงัก

ซืออี้หรันมองเธออย่างจริงจัง ตอนนี้เขาตัวสูงมาก บุคลิกสง่า

เมื่อเขาก้มมองเธอ ขนตาแพงามพริ้มลงครึ่งหนึ่ง ทำให้เขาดูอ่อนโยนเป็นอย่างมาก

“ชอบมานานมากๆ แล้ว ไม่รู้ว่าฉันพอจะมีเกียรติ เป็นคนข้างกายของเธอไหม”

ซืออี้หรันหมุนมือ ในมือของเขาปรากฏดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่

กุหลาบกางกลีบออก พริ้วโชว์ทรวดทรงที่สวยงามที่สุดของมัน

ซู่เป่าอึ้งไปครั้งแล้วครั้งเล่า

นี่มัน…

“แล้วเธอล่ะ ชอบฉันบ้างไหม” ซืออี้หรานเอ่ยถามเสียงเบา

หัวใจของซู่เป่าว้าวุ่นชั่วขณะ

แต่เธอไม่รู้ว่าในใจของซืออี้หรันก็กำลังปั่นป่วนเหมือนกัน

เธอเผยยิ้มอย่างไม่รู้ตัว เสียงของเธออู้อี้ และพูดเสียงเบา “หนูก็ชอบพี่”

ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่ตอนไหน เหมือนโตมาด้วยกัน เผชิญศัตรูฉกาจด้วยกัน ผ่านความเป็นตายมาด้วยกัน

ความรู้สึกก็เหมือนเมล็ดเม็ดหนึ่ง ที่ค่อยๆ งอกงามระหว่างพวกเขาทั้งสอง

ไม่ได้ดุเดือด ไม่ได้มี ‘การบังคับของประธานบริษัท’ อย่างที่ใครหลายๆ คนชอบ

เธอเป็นเจ้าสวรรค์ เขาเป็นจักรพรรดิชิงหัว แต่เขาและเธอเหมือนจะธรรมดาแบบนี้มาโดยตลอด

นี่เป็นความ ‘ธรรมดา’ น้อยครั้งในชีวิตของเธอ…เธอจึงรักษามันเป็นอย่างดี

ซู่เป่ายื่นมือ โอบเอวของซืออี้หรันกลับ แก้มของเธอแนบไปที่อกของเขา ฟังเสียงหัวใจที่เต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ราวกับม้าผยศในแผงอกของเขา

“ขอบคุณนะซู่เป่า” เสียงของเขาส่งมาจากบนหัว แฝงความเข้มขรึมและแหบหร่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ซู่เป่าเงยหน้าโดยสัญชาตญาณ และเห็นว่าเขากำลังก้มมองพอดี

**

ทิศไกล

เหล่าผีหลายใจ ผีชุดแต่งงาน ผีดวงซวย อาเจีย น้าสาวขี้เหร่ต่างตาลุกวาว

“พระเจ้าๆ ๆ ทีมกดหัวอยู่ไหน”

“โอ้ย ลุยเลยสิ ฉันรีบจะตายแล้ว”

“ยังไม่จูบอีก รออะไรอยู่”

พระแม่ธรณีเลิกแขนเสื้อขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ถ้ายังไม่ลุยอีก ข้าจะ…”

ข้าจะมาเป็นหัวหน้าทีมกดหัวนี่เอง