ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1680

หิงห้อยหิ้วโคมไฟมากมาย โอบล้อมอยู่รอบตัวซืออี้หรันและซู่เป่าอย่างเบาหวิว

ซู่เป่าใส่ชุดราตรีหางปลาสีเงินดวงดาว ผมยาวถูกมัดไว้หลวมๆ ด้านหลัง ต่างหูบนติ่งหูสั่นคลอนเล็กน้อย

เมื่อพบว่าบรรยากาศรอบตัวสองคนนี้เปลี่ยนไป รอบด้านมีเหล่าผีหลายใจกำลังแอบมองอยู่

เธอถอยหลังก้าวหนึ่งโดยสัญชาตญาณ เพื่อที่จะแยกออกจากกันก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ไม่คิดแขนของซืออี้หรันกลับกำแน่น เขาโอบเอวเธอไว้ กดบังคับให้เธอกลับมาในอ้อมอกของเขาอีกครั้ง

วินาทีที่เขาโน้มตัว เขายกมือ เกล็ดน้ำแข็งทั่วฟ้าต่างร่วงโรย หิมะบดบังร่างเงาของทั้งคู่

ซืออี้หรันก้มหัว

ซู่เป่ารู้สึกเพียงทีบางอย่างที่อ่อนนุ่มและเย็นเล็กน้อยแตะบนริมฝีปากของเธอ

เธอลืมตากว้างอย่างควบคุมไม่ได้ จากนั้น…ขนตายาวหรี่ลง จดจ้องไปที่ริมฝีปากของซืออี้หรันที่ชิดแล้วจากทันที

เธอกระตุกมุมปาก และเอ่ยถามเสียงเบา “แค่นี้เหรอ”

วินาทีนั้น บนร่างเธอมีกลิ่นไอดุดัน ราวกับพร้อมจะเป็นฝ่ายข่มอีกฝ่ายแทน

ซืออี้หรันรู้สึกหน้าอกของเขาถูกทุบลงจังๆ ท่าทางดุดันของเธอบุกรุกเข้ามาในหัวใจของเขา และลบไม่ออกอีกต่อไป

เขาโน้มร่างอย่างไม่ลังเล ริมฝีปากของเขาประทับไปที่ริมฝีปากของเธอ

ลิปสติกที่เขาให้เธอ กลับมาที่ริมฝีปากของเขาด้วยวิธีที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน

**

“อ้ากกก” นอกจอภาพ ผีหลายใจคลุ้มคลั่ง

“ไม่เห็นอะไรเลย”

“นี่มันต่างไปจากการที่ฉันกำลังอ่านนิสัยถึงจุดหักมุม แต่นักเขียนกลับเลิกอัพตรงไหน ต่างจากฉันดูถึงฉากสำคัญของหนังอิโรติก แต่คอมพิวเตอร์ดับตรงไหน หา?”

ผีชุดแต่งงานเอ่ยพูดเสียงเบา “พี่ พี่เบาๆ หน่อยสิ”

คิ้วของพระแม่ธรณีขมวดแน่น มุมปากของเธอกระตุก ผ่านไปนานในที่สุดเธอก็พูดด่าอย่างอดไม่ได้ “แม่งเอ้ย…”

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกหงุดหงิดกับระดับต่ำๆ ของตนเอง

ถ้าเธอเก่งกาจเหมือนเจ้าสวรรค์…ไม่สิ เก่งกว่า งั้นเธอก็สามารถดูทุกอย่างได้ตามที่ต้องการน่ะสิ

เรื่องที่เหล่าบัณฑิตชอบดู เธอเองก็สามารถยกเก้าอี้มานั่งแอบมองทะลุระยะทางพันลี้ได้

ตอนนี้มันยังไงกัน

ตอนที่สำคัญที่สุดกลับมองไม่เห็น

“แยกย้ายๆ” พระแม่ธรณีแบกไฟดวงใหญ่ดวงหนึ่ง และบ่นอย่างหมดอารมณ์ “อุตส่าห์อยากถ่ายไว้เก็บเป็นที่ระลึก”

เธอหรี่ตา มองไปทางผีดวงซวย…ผีดวงซวยคือเจ้าผีที่ถือไมค์

ฝ่ามือของเธอสะบัดลงบนหัวของผีดวงซวยอย่างไร้ซึ่งสัญญาณ “เพราะแกทั้งนั้น”

พระแม่ธรณีส่งเสียงหึทีหนึ่ง แต่หลังนางหมุนตัวกลับแสดงสีหน้าพึงพอใจ และจากไปอย่างเชื่องช้า

ผีดวงซวย “???”

“เดี๋ยวสิ เกี่ยวอะไรกับฉันกัน”

ไม่คิดว่าผีหลายใจก็ต่างเหล่มองเขาทีหนึ่ง และเอ่ยพูด “ใช่เลย เพราะนายทั้งนั้น”

และทยอยจากไป

หานรั่วเห็นซืออี้หรันสารภาพรักกับซู่เป่ากับตา แม้จะอยู่ไกลจนไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไร แต่เธอมั่นใจว่านี่คือการสารภาพรัก

จากนั้นซืออี้หรันโน้มตัว ใบหน้าของทั้งคู่ยิ่งอยู่ยิ่งใกล้

แต่แล้วมีแสงขาวที่ไม่รู้สาดส่องมาจากทางไหน หานรั่วปิดตาโดยสัญชาตญาณ แต่เธอกลับลืมตาไม่ขึ้นอีก

เมื่อเธอกำลังเบลอ ซืออี้หรันและซู่เป่าตรงหน้ากลับหายไป

หานรั่วรู้สึกราวกับแมลงตัวหนึ่งกำลังกัดกินหัวใจของเธอ

เธอคลุ้มคลั่ง วิ่งไปยังตำแหน่งเมื่อกี้ของทั้งคู่ และกระทืบเท้าหลายที

บ้าเอ้ย พวกเขาสองคนไปไหนกันแน่

ซืออี้หรันสารภาพรักกับซู่เป่า ซู่เป่ายอมรับหรือยัง

พวกเขาจูบกันแล้วใช่ไหม

การรั่วเคียดแค้นจนกัดฟันแน่น เธอเอ่ยด่าเสียงต่ำ “ยังอยู่แค่มัธยมปลายเอง หน้าไม่อายจริงๆ เธอมีแฟนในวัยเรียน น่าขยะแขยงจริงๆ…”

เพิ่งสิ้นเสียง จู่ๆ เสียงล้อก็ดังขึ้นกรุกกรักและรวดเร็วเป็นอย่างมาก พร้อมกับเสียงตะโกนของใครไม่รู้ “ถอย ถอยไป”

หานรั่วหันหน้ากลับไปโดยสัญชาตญาณ เห็นถังขยะขนาดยักษ์ ที่พุ่งเข้ามาจากบนเนินราวกับม้าที่หลุดจากเชือก

ตามด้วยเสียงโครม ถังขยะชนเข้ากับหานรั่ว หานรั่วหงายหลัง ถังขยะก็ล้มตาม ไม่รู้กลิ้งยังไง มันรับหานรั่วเอาไว้ได้พอดี และพุ่งลงเนินต่อไป…

หานรั่วยังไม่จับสถานการณ์ไม่ได้ ร่างของเธอก็อยู่ในถังขยะแล้ว

ถังขยะพาเธอพุ่งลงไปอย่างรวดเร็ว และชนกับต้นไม้ต้นหนึ่งดังโครม หานรั่วถูกชนกระเด็นออกมา ขยะทุกชิ้นต่างกองอยู่บนตัวเธอ…

“กรี๊ดดด!” ภายใต้ความมืดมีเสียงกรีดร้องของหานรั่วดังขึ้น