ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1681

หานรั่วคลานออกมาจากกองขยะอย่างทุลักทุเล บนตัวเธอเต็มไปด้วยขยะหลากหลายชนิด กลิ่นเหม็นเปรี้ยวรุนแรงทำเอาเธอสำลักและอาเจียนไม่หยุด

พอคลานมาถึงสนามหญ้าข้างทางอย่างยากลำบาก จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังกร๊อบเบาๆ

เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาเบิกกว้าง

มีรังต่ออยู่บนต้นไม้ที่โดนถังขยะชน

รังต่อร่วงลงมาบนใบหน้าของหานรั่ว ต่อที่โกรธแค้นระบายความโกรธลงบนตัวหานรั่ว พวกมันรุมต่อยเธออย่างหนัก

เสียงกรีดร้องของหานรั่วดังลั่น เธอรีบวิ่งหนีทันที แต่รองเท้าส้นสูงที่สวมใส่ทำให้เสียการทรงตัวจนล้มลงอย่างแรง แม้จะรู้สึกเจ็บปวดแต่เธอไม่สนใจ รีบถอดรองเท้าแล้วลุกขึ้นวิ่งต่อไปอย่างไม่ลังเล

ยามของหมู่บ้านไม่เคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ผู้หญิงคนหนึ่งที่ตัวสกปรกเลอะเทอะ กลิ่นเหม็นคลุ้ง ผมกระเซอะกระเซิงกำลังวิ่งหนีต่อที่ไล่ตามมา

“！！！”

หานรั่วเห็นป้อมยามราวกับเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิต เธอพยายามวิ่งเข้าไปหวังจะปิดประตู แต่กลับเห็นยามปิดประตูและหน้าต่างลงอย่างรวดเร็วในทันที

หานรั่วได้แต่ร้องอย่างน่าสังเวชและวิ่งหนีต่อไป เสียงของเธอค่อยๆ ห่างออกไปจนสุดท้ายก็หายไป

ยามตกใจรีบโทรศัพท์ “ฮัลโหล! ทำไมในหมู่บ้านถึงมีรังต่อ!”

“เมื่อกี้เพิ่งเห็นมันไล่ตามพนักงานทำความสะอาดออกไปเอง แต่ถ้าเกิดมันต่อยใครที่เป็นคนสำคัญขึ้นมาล่ะจะทำยังไง ที่นี่คือหมู่บ้านที่มีคนสำคัญของปักกิ่อาศัยอยู่เยอะที่สุดเชียวนะ!”

**

ซู่เป่าไม่รู้เลยว่าหานรั่วกำลังประสบกับความโหดร้ายเพียงใด

พอเธอกลับมาได้สติก็เห็นซืออี้หรันกำลังก้มมองเธออยู่ ดวงตาที่งดงามของเขาจ้องเธอไม่ละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว

ใบหน้าที่งดงามและเย็นชาของเขามีความอ่อนโยนปกคลุมอยู่ ทำให้เขาดูเหมือน...

เอ่อ ซู่เป่านึกถึงคำว่า "สามีที่น่ารัก" ขึ้นมาในหัวอย่างช่วยไม่ได้

“พี่ทำอะไรอยู่เหรอ...” เธอหน้าแดงขึ้นมาทันทีพอนึกถึงเรื่องเมื่อครู่ก็เลยรีบก้มหน้าลง

ซืออี้หรันจับมือเธอไว้แน่น มุมปากยิ้มอย่างงดงามขณะจูงเธอเดินไปข้างหน้า

“ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”

เพียงแค่จูบเดียว แต่เขากลับรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก ซืออี้หรันรู้สึกราวกับว่าพื้นที่เขาเดินอยู่เป็นปุยฝ้ายนุ่มๆ

ซู่เป่าแอบมองเขาแวบหนึ่ง แต่พอเห็นว่าเขาก็กำลังมองมาเช่นกัน เธอก็เลยรีบหันหน้ามองไปข้างหน้าทันที

ซืออี้หรันหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็จับมือเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันเลย แต่ไม่รู้ว่าทำไมทางเดินในครั้งนี้ถึงสั้นนัก ไม่นานก็เดินมาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลซูแล้ว

“กลับบ้านเถอะ” ซืออี้หรันมองซู่เป่าอย่างอ่อนโยนแล้วพูดเสียงแหบๆ ว่า “คราวหน้าฉันจะมารับเธออีก”

ซู่เป่าตอบรับเบาๆ ก่อนจะโบกมือให้เขา แล้วรีบวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์

ซืออี้หรันยืนอยู่ที่เดิม จนกระทั่งไม่เห็นเงาของซู่เป่าแล้ว เขาถึงค่อยหันหลังกลับและจากไป

ที่บ้านตระกูลซู

นายหญิงซูนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนคุณท่านซูนั่งอยู่ข้างๆ พร้อมกับถือนิตยาสารการเงินที่ถือกลับด้านอยู่

ซูอิ๋งเอ่อร์หรี่ตาลงเล็กน้อย พลางสะบัด 'ไม้กายสิทธิ์นางฟ้า' ในมือไปมาอย่างแรง ทันใดนั้นก็เกิดเสียงฟึบขึ้น 'ไม้กายสิทธิ์นางฟ้า' ได้กางออก！

หางมังกรเขียวเปล่งแสงเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง ราวกับมีพลังสังหารลอยออกมา

ซูอิ๋งเอ่อร์ตกตะลึง!

“เชี่ย! ฉันเปิดหางมังกรเขียวได้แล้ว!”

ซูอิ๋งเอ่อร์ไม่อยากจะเชื่อว่าหางมังกรเขียวกางออกมาในสถานการณ์แบบนี้ได้อย่างไร เมื่อกี้เขาทำมันได้อย่างไรกัน?

ซู่เป่าเพิ่งเดินเข้าบ้านพอดี พอเห็นเหตุการณ์นี้ก็อดแปลกใจไม่ได้

“ลุงห้า นี่ลุง…”

เมื่อครู่หนูสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังจิตของลุงห้าซึ่งก็คือจิตเทพ แน่นอนว่าตอนนี้ลุงห้ายังไม่สามารถควบคุมพลังจิตได้เลยยังไม่ถือว่าเป็นจิตเทพ

ซูอิ๋งเอ่อร์ตื่นเต้นจนร้องว้าวๆๆๆ แล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างบ้าคลั่ง

“ฉันต้องรีบตีเหล็กตอนที่ยังร้อนอยู่!”

คนในตระกูลซู “…”