ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1683

หานรั่วกลับมาบ้านในสภาพที่น่าเวทนา ตลอดสองสามวันที่ผ่านมา เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ในลำคอ กลืนไม่ลง

มันรู้สึกอึดอัด เหมือนจะกระอักเลือด

กว่าหานรั่วจะไปโรงเรียนได้ เธอก็กลับเห็นคนอื่นๆ ชี้นิ้ววิพากษ์วิจารณ์เธอ

ต้องรู้ไว้ว่านายหญิงซูเชิญคนมามากมายในวันนั้น มีคนรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่เต็มไปหมด เรื่องซุบซิบบ้าๆ แบบนี้ ใครจะไม่อยากเล่าให้ฟังบ้างล่ะ!

ภาพลักษณ์ของหานรั่วที่ดูเป็นคนตรงไปตรงมาและไม่คิดอะไรมากพังทลายลง

"เหอะๆ นึกว่าเธอเป็นคนไม่รู้สึกรู้สาอะไรซะอีก ที่แท้ก็เรียนแบบพี่เมิ่งหานนี่เอง!"

"น่าเบื่อจริงๆ ใครๆ ก็เป็นพี่น้องของเธอ เมื่อก่อนนึกว่าเธอสนิทกับพวกผู้ชายในห้องเพราะนิสัยคล้ายกัน แต่ตอนนี้ดูแล้วคงตั้งใจทำแบบนั้นมากกว่า"

"ใช่แล้ว ทำตัวแอ๊บแบ๊วจริงๆ"

หานรั่วยังไม่ทันได้เข้าห้องเรียนก็ได้ยินเพื่อนๆ ซุบซิบกันเบาๆ เธอจึงกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

เธอเดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมืดมน

บรรยากาศในห้องเรียนเงียบลงทันที

หลังจากที่เธอนั่งลงก็ยังมีเพื่อนร่วมชั้นอีกสองคนที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่แถวหัวเราะเยาะและพูดคุยกันเบาๆ ว่า "ยังแกล้งทำให้พวกเราเข้าใจผิดอีกว่ารุ่นพี่พันม่อเป็นแฟนของเธอ?"

“ตลกชะมัด...”

หานรั่วพูดอย่างเย็นชา “ตลกไหม?”

เสียงฝั่งนั้นเงียบลงทันที

หานรั่วหัวเราะเยาะและพูดขึ้นว่า "ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวลือพวกนี้ออกมา แต่ฉันอยากบอกแค่ว่าถึงฉันจะเป็นอะไรก็ตาม แต่จุดเริ่มต้นของฉันก็สูงกว่าพวกเธออยู่ดี ตระกูลหานของฉันคือเศรษฐีหน้าใหม่ของปักกิ่ง พวกเธอลองคิดดูให้ดีๆ ก่อนที่จะทำให้ฉันโกรธ"

พูดจบเธอก็เอาหนังสือฟาดลงบนโต๊ะเสียงดังปัง เสียงดังจนเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมดเงียบกริบ โกรธแต่ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา

**

หลังเลิกเรียน หานรั่วไปหาพันม่อ

พันม่อรู้สึกเหนื่อยใจ คิดว่าเมื่อจบงานวันเกิดของซู่เป่าไปแล้ว หานรั่วคงไม่กล้ามาหาเขาอีก

ไม่คิดว่าเธอยังมา และยังรั้งเขาไว้อีกด้วย

"พี่ม่อ พี่ก็คิดแบบนั้นด้วยเหรอ พี่คิดว่าฉันเป็นคนไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ?" หานรั่วกัดริมฝีปาก "ฉันแค่คิดกับพวกเขาเป็นแค่พี่น้องจริงๆ..."

หานรั่วอัดอั้นใจตลอดหลายวันที่ผ่านมา เธอถูกซูเหอเหวินและซูจื่อซีแกล้งต่อหน้าคนอื่น และยังโดนนายหญิงซูทำให้อับอายอีก

เธอคิดแค่ว่าคนในตระกูลซูนั้นใจร้ายเกินไป

พวกซูเหอเหวินเก่งซะขนาดนั้น การที่เธอจะเกิดความชอบขึ้นมาทันทีที่ได้เจอ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรไม่ใช่เหรอ?

ทำไมคนในตระกูลซูต้องแกล้งเธอขนาดนั้นต่อหน้าคนอื่นด้วย? นี่มันไม่ใช่การเหยียบย่ำและเล่นกับศักดิ์ศรีของคนอื่นเหรอ?

พันม่อพูดอย่างเย็นชา “เธอจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่า แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?”

เขาเดินเลี่ยงหานรั่วไป แล้วก้าวเดินอย่างรวดเร็วออกไปข้างนอก

หานหานกำลังจะเลิกเรียนแล้ว เธอเลยเดินอ้อมจากตึกฝั่งตะวันออกไปยังตึกเรียนฝั่งตะวันตก ซึ่งเป็นทางเดียวกันพอดี

แต่หานรั่วไม่ยอมแพ้ วิ่งตามเขามาและอธิบายว่า “ฉันไม่ได้...”

เธอคิดทบทวนตลอดหลายวันที่ผ่านมา จนได้เข้าใจความรู้สึกตัวเองแล้วว่าเธอชอบพันม่อที่สุด

"ที่ผ่านมานี้ฉันไม่กล้าบอกพี่เลย เพราะกลัวว่าจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีก" หานรั่วกัดฟันพูด "แต่ฉันชอบพี่จริงๆ นะ!"

“ตั้งแต่เห็นพี่ครั้งแรก ฉันก็ชอบพี่แล้ว”

“ฉันรู้ว่าพี่ชอบรุ่นพี่เมิ่งหาน แต่รุ่นพี่เมิ่งหานไม่ได้ชอบพี่นี่นา?”

หานรั่วพูดอย่างไม่ลดละ “พี่ม่อ ให้โอกาสฉันเถอะ ฉันจะพิสูจน์ให้พี่เห็น...”

เธอไม่ได้ด้อยไปกว่าซูเมิ่งหานหรอก!

ไม่คาดคิดเลยว่าจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า "ใครบอกว่าฉันไม่ชอบเขา?"

หานหาน "???"

เจ้าน้องชายคนนี้ ถ้าไม่ไปเรียนการแสดงคงน่าเสียดายแย่

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ฉันก็จะทุ่มสุดตัวเพื่อเข้ากับบทบาทของนาย

หานหานเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “โอ้ เธอกล้าพูดแบบนั้นกับแฟนของฉันเหรอ ให้โอกาสเธอพิสูจน์ว่าเธอดีกว่าฉัน?”

"หานรั่ว เวลาต่อสู้กันเธอสู้ฉันได้เหรอ? หรือเธอสอบได้คะแนนดีกว่าฉัน? หรือเธอสวยกว่าฉันล่ะ?"

หานหานหัวเราะเยาะ “หรือบ้านเธอมีเงินมากกว่าบ้านฉัน? เธอมีคนรู้จักเยอะกว่าฉัน? เธอมีความสามารถโดดเด่นกว่าฉัน?”

ด้วยคำถามแต่ละประโยคของหานหาน หานรั่วก็ค่อยๆ ตระหนักได้ว่าเธอไม่สามารถสู้หานหานได้เลยแม้แต่น้อย

“แต่ฉันรักพี่ม่อมากกว่าพี่!” หานรั่วกัดริมฝีปากพูดออกมา

หานหานหัวเราะเยาะ “โอ้ แล้วยังไงล่ะ? คนที่พันม่อชอบคือฉัน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?”

พอเพื่อนของหานหานได้ยินข่าวก็รีบมาและทันได้ยินประโยคนี้พอดี

เพื่อนๆ ของเธอเริ่มแซวด้วยน้ำเสียงประชดประชันอีกครั้ง “งือๆๆ รุ่นพี่ ทำไมรุ่นพี่ถึงพูดแบบนี้ล่ะ ถึงพี่ม่อจะเป็นแฟนของพี่ แต่ฉันก็รักเขานะ!”

“งือๆๆ พี่สาวใจร้ายมาก ไม่ยอมให้โอกาสฉันพิสูจน์ตัวเองเลย แถมยังพยายามแยกฉันกับพี่ม่ออีก!”

หานรั่ว “…”

เสียงซุบซิบรอบๆ เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

ใบหน้าของหานรั่วบึ้งตึงคล้ายคนที่กำลังท้องผูก สุดท้ายเธอก็วิ่งหนีไปอย่างหมดสภาพ

หานหานหัวเราะเยาะเบาๆ หนีไปงั้นเหรอ?

งั้นก็วิ่งหนีไปก่อนสักห้าร้อยเมตรก็แล้วกัน

หานหานไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา