ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1683

หานรั่วกลับมาบ้านในสภาพที่น่าเวทนา ตลอดสองสามวันที่ผ่านมา เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ในลำคอ กลืนไม่ลง

มันรู้สึกอึดอัด เหมือนจะกระอักเลือด

กว่าหานรั่วจะไปโรงเรียนได้ เธอก็กลับเห็นคนอื่นๆ ชี้นิ้ววิพากษ์วิจารณ์เธอ

ต้องรู้ไว้ว่านายหญิงซูเชิญคนมามากมายในวันนั้น มีคนรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่เต็มไปหมด เรื่องซุบซิบบ้าๆ แบบนี้ ใครจะไม่อยากเล่าให้ฟังบ้างล่ะ!

ภาพลักษณ์ของหานรั่วที่ดูเป็นคนตรงไปตรงมาและไม่คิดอะไรมากพังทลายลง

"เหอะๆ นึกว่าเธอเป็นคนไม่รู้สึกรู้สาอะไรซะอีก ที่แท้ก็เรียนแบบพี่เมิ่งหานนี่เอง!"

"น่าเบื่อจริงๆ ใครๆ ก็เป็นพี่น้องของเธอ เมื่อก่อนนึกว่าเธอสนิทกับพวกผู้ชายในห้องเพราะนิสัยคล้ายกัน แต่ตอนนี้ดูแล้วคงตั้งใจทำแบบนั้นมากกว่า"

"ใช่แล้ว ทำตัวแอ๊บแบ๊วจริงๆ"

หานรั่วยังไม่ทันได้เข้าห้องเรียนก็ได้ยินเพื่อนๆ ซุบซิบกันเบาๆ เธอจึงกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

เธอเดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมืดมน

บรรยากาศในห้องเรียนเงียบลงทันที

หลังจากที่เธอนั่งลงก็ยังมีเพื่อนร่วมชั้นอีกสองคนที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่แถวหัวเราะเยาะและพูดคุยกันเบาๆ ว่า "ยังแกล้งทำให้พวกเราเข้าใจผิดอีกว่ารุ่นพี่พันม่อเป็นแฟนของเธอ?"

“ตลกชะมัด...”

หานรั่วพูดอย่างเย็นชา “ตลกไหม?”

เสียงฝั่งนั้นเงียบลงทันที

หานรั่วหัวเราะเยาะและพูดขึ้นว่า "ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวลือพวกนี้ออกมา แต่ฉันอยากบอกแค่ว่าถึงฉันจะเป็นอะไรก็ตาม แต่จุดเริ่มต้นของฉันก็สูงกว่าพวกเธออยู่ดี ตระกูลหานของฉันคือเศรษฐีหน้าใหม่ของปักกิ่ง พวกเธอลองคิดดูให้ดีๆ ก่อนที่จะทำให้ฉันโกรธ"

พูดจบเธอก็เอาหนังสือฟาดลงบนโต๊ะเสียงดังปัง เสียงดังจนเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมดเงียบกริบ โกรธแต่ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา

**

หลังเลิกเรียน หานรั่วไปหาพันม่อ

พันม่อรู้สึกเหนื่อยใจ คิดว่าเมื่อจบงานวันเกิดของซู่เป่าไปแล้ว หานรั่วคงไม่กล้ามาหาเขาอีก

ไม่คิดว่าเธอยังมา และยังรั้งเขาไว้อีกด้วย

"พี่ม่อ พี่ก็คิดแบบนั้นด้วยเหรอ พี่คิดว่าฉันเป็นคนไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ?" หานรั่วกัดริมฝีปาก "ฉันแค่คิดกับพวกเขาเป็นแค่พี่น้องจริงๆ..."

หานรั่วอัดอั้นใจตลอดหลายวันที่ผ่านมา เธอถูกซูเหอเหวินและซูจื่อซีแกล้งต่อหน้าคนอื่น และยังโดนนายหญิงซูทำให้อับอายอีก

เธอคิดแค่ว่าคนในตระกูลซูนั้นใจร้ายเกินไป

พวกซูเหอเหวินเก่งซะขนาดนั้น การที่เธอจะเกิดความชอบขึ้นมาทันทีที่ได้เจอ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรไม่ใช่เหรอ?

ทำไมคนในตระกูลซูต้องแกล้งเธอขนาดนั้นต่อหน้าคนอื่นด้วย? นี่มันไม่ใช่การเหยียบย่ำและเล่นกับศักดิ์ศรีของคนอื่นเหรอ?

พันม่อพูดอย่างเย็นชา “เธอจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่า แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?”

เขาเดินเลี่ยงหานรั่วไป แล้วก้าวเดินอย่างรวดเร็วออกไปข้างนอก

หานหานกำลังจะเลิกเรียนแล้ว เธอเลยเดินอ้อมจากตึกฝั่งตะวันออกไปยังตึกเรียนฝั่งตะวันตก ซึ่งเป็นทางเดียวกันพอดี

แต่หานรั่วไม่ยอมแพ้ วิ่งตามเขามาและอธิบายว่า “ฉันไม่ได้...”

เธอคิดทบทวนตลอดหลายวันที่ผ่านมา จนได้เข้าใจความรู้สึกตัวเองแล้วว่าเธอชอบพันม่อที่สุด

"ที่ผ่านมานี้ฉันไม่กล้าบอกพี่เลย เพราะกลัวว่าจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีก" หานรั่วกัดฟันพูด "แต่ฉันชอบพี่จริงๆ นะ!"

“ตั้งแต่เห็นพี่ครั้งแรก ฉันก็ชอบพี่แล้ว”

“ฉันรู้ว่าพี่ชอบรุ่นพี่เมิ่งหาน แต่รุ่นพี่เมิ่งหานไม่ได้ชอบพี่นี่นา?”

หานรั่วพูดอย่างไม่ลดละ “พี่ม่อ ให้โอกาสฉันเถอะ ฉันจะพิสูจน์ให้พี่เห็น...”

เธอไม่ได้ด้อยไปกว่าซูเมิ่งหานหรอก!

ไม่คาดคิดเลยว่าจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า "ใครบอกว่าฉันไม่ชอบเขา?"