ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1684

ในคืนที่หานรั่วเดินกลับบ้าน เธอโดนคนเอากระสอบคลุมหัวแล้วรุมตี

จากนั้นเธอก็ต้องนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาครึ่งเดือนโดยที่ลุกไปไหนไม่ได้

จริงๆ แล้วแผลก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น แม้หานหานจะไม่ชอบหานรั่ว แต่ก็แค่ต้องการให้บทเรียนเล็กน้อย ไม่ถึงขนาดทำผิดกฎหมาย

แต่พอหานรั่วดึงกระสอบออกมา ไม่รู้ทำไมถึงเผลอหันหัวแรงไปหน่อย เสียงกระดูกที่คอดังกร๊อบขึ้นมา

และเมื่อเธอเดินไปโดยไม่มองทางเลยเผลอเหยียบลงไปในหลุม ส่งผลให้ข้อเท้าหักทันที

จากนั้นเธอก็ล้มลงทันทีและถูกรถคันหนึ่งชนจนกระเด็น…

เหตุการณ์นี้ทำให้เธอต้องอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชอย่างที่เห็น และเธอก็โทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของหานหาน เป็นเพราะหานหานทั้งหมดที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้!

แม่ของหานรั่วโมโหจนตัวสั่น "พวกเขาทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ!"

พ่อของหานรั่วโมโหจนปาแก้วลงพื้น "ใช่ แล้วจะทำยังไง? ฉันก็บอกแล้วว่าอย่าไปหาเรื่องพวกเขา แต่พวกเธอก็ไม่ฟัง!"

เขาชี้ไปที่หานรั่วด้วยนิ้วที่สั่นระริก "พวกเธอรู้ไหมว่าบริษัทของเราผลงานตกต่ำไปมากแค่ไหน? รู้ไหมว่าลูกค้าที่เลิกทำธุรกิจกับเรามีกี่ราย? รู้ไหมว่าเราสูญเสียเงินไปเท่าไหร่?!"

"บอกว่าเป็นตระกูลมหาเศรษฐีใหม่ในปักกิ่งงั้นเหรอ! ฮ่าๆ ตลกสิ้นดี! เพิ่งจะก้าวขึ้นมาไม่ถึงครึ่งปี ตอนนี้ตกลงสู่จุดต่ำสุดไปแล้ว!"

พ่อของหานรั่วโกรธจนแทบจะเป็นบ้า เขาโทษหานรั่วและแม่ของเธอที่ไปทำตัวบ้าๆ บอๆ ที่บ้านตระกูลซูในวันนั้น

โดยเฉพาะหานรั่ว ตอนที่คนอื่นมีความสุขที่สุดในวันเกิดของตัวเอง กลับไปพูดจาว่าคนอื่นว่าเป็นหมา

พ่อของหานรั่วโกรธจนอยากจะตบหน้าหานรั่ว แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยสายโทรศัพท์ที่เข้ามา

อีกครึ่งเดือนต่อมา บริษัทของตระกูลหานก็ใกล้จะล้มละลาย

พ่อของหานรั่วเคยถูกหลายคนชื่นชมจากตำนาน ‘บุกเดี่ยวทะลวงเข้าสู่ตระกูลผู้มั่งคั่งหน้าใหม่’

แต่ตอนนี้กลับพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง...

ในความเป็นจริงแล้ว คนที่มีแต่ผลประโยชน์อยู่ในสายตา แถมยังสามารถยอมเสียสละลูกสาวของตัวเองเพื่อผลประโยชน์ จะมีจิตใจกว้างขวางสักแค่ไหนกันเชียว?

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเมื่อตระกูลซูตัดสัมพันธ์กับพวกเขาไปแล้ว ใครจะยังอยากไปพึ่งพาพวกเขาอีกล่ะ?

ตระกูลหานจำเป็นต้องย้ายออกจากปักกิ่งไปพัฒนาในเมืองรอง ทั้งครอบครัวต่างรู้ดีว่าหากถอยอย่างทันท่วงที พวกเขาจะไม่ถึงขั้นต้องสิ้นเนื้อประดาตัว

เหลือแค่หานรั่วคนเดียวที่ยังคงเรียนต่อในปักกิ่ง

หานรั่วเพิ่งจะพูดจาข่มไปว่าเธอเป็นถึงคุณหนูตระกูลผู้ดีในปักกิ่ง...

ไม่นานก็โดนตบหน้าด้วยความจริงเข้าอย่างจัง

ชื่อเสียงของเธอในโรงเรียนพังทลายจนหมดสิ้น ทำได้เพียงแอบซ่อนตัวอยู่เงียบๆ

วันนั้นเอง เธอก็ได้เห็นร่างสูงใหญ่สง่างามคนหนึ่งที่หน้าโรงเรียนอย่างกะทันหัน!

คนที่โดดเด่นเช่นนี้เธอไม่มีทางลืมได้แน่ เขาคือซืออี้หรัน!

หานรั่วดีใจวิ่งเข้าไปหา แต่วันนั้นเธอโดนซูเหอเหวินและซูจื่อซีแกล้ง ส่วนซืออี้หรันก็อยู่ในบ้าน

เขาไม่ได้เห็นกับตา เธอก็เลยไม่ต้องยอมรับ

"พี่อี้หรัน..." หานรั่วทำทีเหมือนเดินผ่านไปแล้วตกใจ "เป็นพี่จริงๆ ด้วย!"

เธอวิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจและยิ้มอย่างสดใส "ฉันได้ยินซู่เป่าพูดถึงพี่บ่อยๆ นะ บางทีพี่อาจจะไม่รู้จักฉัน ฉันชื่อหานรั่ว!"

ซืออี้หรันไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง มองตรงไปข้างหน้าอย่างเย็นชา

หานรั่วคิดจะใช้มุกเดิม ทำท่าเหมือนจะตบหลังซืออี้หรันอย่างสนิทสนม แล้วค่อยโอบคอเขา

แต่ไม่ทันที่มือของเธอจะสัมผัสตัวเขา จู่ๆ เท้าของเธอก็พลิกแล้วล้มลงไป

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป

ไม่รู้ทำไม ช่วงนี้เธอโชคร้ายสุดๆ!

ตกอยู่ในสภาพซวยมาตลอดเดือนกว่าแล้ว!

แม้แต่การล้มธรรมดาๆ ก็อาจจะทำให้เธอต้องเข้าโรงพยาบาลได้

หานรั่วกลัวมาก รีบก้มลงนอนราบกับพื้นโดยทันที...

ท่าทางของเธอทั้งน่าสังเวชและน่าขัน ทำให้ผู้คนรอบข้างพากันมองด้วยความประหลาดใจ

ในตอนนั้นเอง ซู่เป่าเดินออกมาเห็นซืออี้หรัน

"พี่อี้หรัน!" เธอวิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ "รอนานไหม?"

หานรั่ว "..."

งานนี้จบแล้ว ไม่เพียงแต่หานรั่วจะโด่งดังในมหาวิทยาลัยจิงไห่ ตอนนี้เธอยังโด่งดังในโรงเรียนมัธยมจิงไห่อีกด้วย

นักเรียนทั้งสองโรงเรียนรู้กันหมดแล้วว่าหานรั่วไม่เพียงแต่พยายามแย่งแฟนของหานหานต่อหน้าคนอื่น แต่ยังพยายามแย่งแฟนของซู่เป่าที่หน้าโรงเรียนอีกด้วย

คำว่าผู้หญิงตอแหลแอ๊บแบ๊วเอามาใช้กับเธอยังเบาไป ทุกคนต่างรู้กันดีว่าเธอคือผู้หญิงตอแหลระดับสูง เห็นผู้ชายที่ไหนก็เรียกเป็นพี่น้องของเธอไปหมด

หานรั่วไม่สามารถทนอยู่ในมหาวิทยาลัยได้อีกต่อไป และในไม่ช้าเธอก็ต้องพักการเรียนและกลับไปหาพ่อแม่ของเธอ...

**

หลังจากกลับมายังเมืองรอง หานรั่วก็ยังคงโชคร้ายต่อไปอีกเป็นเวลานาน

ในใจของเธอยิ่งรู้สึกไม่ยอมแพ้มากขึ้นเรื่อยๆ เธอคิดว่าตัวเองไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่ทำไมสุดท้ายกลับต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้

ไอชั่วร้ายจากวิญญาณร้ายยังคงอยู่ในตัวเธอ เธอเชื่อว่าสักวันหนึ่งเธอจะสามารถกลับมาทวงทุกอย่างคืนได้อีกครั้ง

ไม่รู้ว่าโดยตั้งใจหรือไม่ เธอมักจะเลียนแบบคำพูดและท่าทางของหานหานอยู่เสมอ ในเมืองเล็กๆ นั้นเธอได้ตั้งกลุ่มพวกพ้องและคบหากับเหล่า ‘พี่น้อง’ ของเธอ

วันหนึ่ง ลานหลังบ้านของเธอเกิดไฟไหม้ขึ้น

กลุ่ม "พี่น้อง" ของเธอมาตกลงมาเคลียร์กันต่อหน้า แต่สุดท้ายก็ทะเลาะกันและลงเอยด้วยการต่อสู้กันจริงๆ โดยมีการใช้อาวุธเช่นปืนหรือมีดจริง ๆ

หานรั่วพยายามเข้าไปห้าม "พวกเธอเข้าใจผิดกันจริงๆ! ฉันกับคนนั้นเป็นแค่พี่น้องกัน!"

"พวกเธออย่าตีกันได้ไหม? พวกเราต่างก็เป็นพี่น้องกันทั้งนั้น..."

ฉึก!

ระหว่างที่เธอพยายามห้ามการทะเลาะ มีดเล่มหนึ่งพลั้งเผลอแทงเข้าที่ตัวเธอ

หานรั่วเบิกตากว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เธอโชคร้ายมาตลอด แค่ล้มก็ต้องเข้าโรงพยาบาลแล้ว แต่นี่มาโดนแทงด้วยมีดอีก…?!

หานรั่วไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะตายแบบนี้ มันช่างไร้สาระ น่าอึดอัด และน่าเจ็บใจมาก!

เธอไม่ยอมรับชะตากรรมนี้ เธอรู้สึกเจ็บใจและไม่สามารถทำใจยอมรับได้ เธอต้องการไปหาพญายมเพื่อขอความเป็นธรรม ทำไมเธอถึงต้องมาตายแบบนี้!