ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1698

"พี่อี้หรัน พวกลุงใหญ่กับยาย...พวกเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรเหรอ?"

จูบที่หน้า? จูบที่หลังมือคืออะไร?

ไม่มีอะไร!

ซืออี้หรันกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า "ไม่มีอะไร...ไปเถอะ เสี่ยวเว่ย เดี๋ยวพี่พาไปเล่น"

เสี่ยวเว่ยเว่ยตะโกนด้วยความตื่นเต้นว่า ‘เย่’ แล้วดึงมือซืออี้หรันวิ่งไปอย่างรวดเร็ว!

ซู่เป่า "..."

เธอถามไปเสียเปล่าเลยเนี่ย ไม่มีใครตอบคำถามเธอเลย

ทำไมโอวหยางตงหมิงกับอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยถึงไม่คืนดีกันล่ะ? ถ้าไม่คืนดี ทำไมยังอยู่ด้วยกันอีก? ที่บอกว่าเข้าใจความรักแล้วจึงปล่อยมือและจากไป ที่บอกว่าปล่อยมือกับจากไปนั้นมันอยู่ตรงไหนกันแน่?

"อ๊า...หยุดเลยนะ อย่าวิ่งหนี!" ซู่เป่าลุกขึ้นด้วยความโมโหแล้ววิ่งตามไป

หานหานไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้น ตราบใดที่ซู่เป่าวิ่ง เธอก็วิ่งตามไปด้วย

ไม่นานหนุ่มสาวหลายคนก็วิ่งไล่ตามกันบนชายหาด จู่ๆ ก็แข่งกันขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล เสียงหัวเราะและความสนุกสนานดังไปทั่วท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็น จนกระทั่งความมืดเข้าปกคลุมและกองไฟถูกจุดขึ้นบนชายหาด

คนในครอบครัวทั้งหมดมารวมตัวกันอย่างอบอุ่นและสนุกสนาน ป้าอู๋คอยสั่งงานคนใช้ให้ย่างอาหารทะเล นึ่งอาหารทะเล ต้มอาหารทะเล...

มีการย่างเนื้อวัว เนื้อแกะ และเนื้อสารพัดอย่าง...เสียงเปิดกระป๋องโค้กและสไปรท์ดังขึ้น รวมทั้งน้ำผลไม้ทำเอง...

แม้จะไม่หรูหราเหมือนที่บ้านหรือร้านอาหารระดับห้าดาว แต่กลับมีกลิ่นหอมชวนหิวอย่างมาก

ชายหาดเต็มไปด้วยความคึกคัก ทุกคนกินและเล่นกันไปพร้อมๆ กัน ซูอีเฉินและซูเหอเหวินนั่งอยู่ริมสุดและกำลังนั่งคุยกันเบาๆ เกี่ยวกับธุรกิจของบริษัท

ซูจิ่นม่อสั่งให้คนยกเก้าอี้นวดมา ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่บนเก้าอี้นวด และมีเสียงของเถียนเถียนดังขึ้นเป็นระยะๆ

"นายท่าน แรงพอไหมคะ?"

ซูจิ่นม่อครางเบา ๆ

เถียนเถียนถามต่อ "นายท่าน ต้องแรงขึ้นไหมคะ?"

ซูจิ่นม่อ "อืม"

เถียนเถียนถามต่ออีก "นายท่าน อยากให้ทำเหมือนคราวที่แล้วไหมคะ? ตรงนี้ต้องการนวดไหมคะ?"

ซูอิ๋งเอ่อร์ถึงกับพ่นน้ำอัดลมออกมา

ซูจิ่นม่อเด้งตัวขึ้นมา "เฮ้ยๆๆ! นวดอะไร อย่าพูดไปเรื่อยนะ!"

เถียนเถียนเงียบไปทันทีแล้วพูดเสียงเบาๆ ว่า "ขอโทษค่ะนายท่าน เถียนเถียนพูดผิดอีกแล้ว!"

"ตอนนี้เถียนเถียนจำได้แล้วค่ะว่าอย่าพูดเรื่องถุงน่องสีดำต่อหน้าคนอื่น และอย่าพูดเรื่องนวด! นายท่าน เถียนเถียนฉลาดไหมคะ?"

บนหน้าจอแสดงผลภาพของเถียนเถียนที่กำลังกระพริบตา

ซูจิ่นม่อ “…”

เขาร้อนใจจนไม่ได้สังเกตเลยว่าเถียนเถียนเริ่มมีจิตสำนึกของตัวเองแล้ว และมันกำลังโหยหาการยกย่องชมเชย

เหล่าพี่น้องตระกูลซูมองซูจิ่นม่อด้วยสายตาเหยียดหยาม แล้วก็รีบหันไปมองทางซู่เป่า

โชคดีที่อยู่ไกลกัน ซู่เป่าไม่น่าจะได้ยิน...ใช่ไหม?

ซู่เป่ากำลังเคี้ยวเนื้อย่างไม้เล็กๆ ในปากพลางอุทานว่ามันอร่อยมาก!

แต่ดูเหมือนว่าฝั่งพวกคุณลุงดูเหมือนจะมีอะไรแปลกๆ เสียดายที่เธอไม่ได้สนใจฟังว่าพวกเขาพูดอะไรกัน

"พวกเขาพูดอะไรกันเหรอ?" ซู่เป่ามองไปที่ซืออี้หรันด้วยความสงสัย

เธอมองนายหญิงซูด้วยความสับสน “เพราะงั้นหนูไม่ควรคิดว่าการเรียนรู้ที่จะรักและอยู่ด้วยกันคือความเข้าใจในความรักเหรอคะ?”

“ทำไมอาจารย์ถึงบอกว่าการเข้าใจการปล่อยมือและจากไปถึงจะเป็นความรัก?”

นายหญิงซูตบมือเธออย่างรักใคร่ “เพราะความรักไม่เคยสมบูรณ์แบบไงล่ะ”

เธอยิ้มและมองไปยังคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งใต้แสงจันทร์

“เพราะมันไม่สมบูรณ์แบบ เราถึงต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวางสิ่งที่ไม่สมบูรณ์แบบนั้น”

“การคบหาดูใจกันเรามักจะตกหลุมรักในข้อดีของกันและกัน แต่การแต่งงานคือการใช้ชีวิตกับข้อเสียของอีกฝ่าย”

“หนูต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับความไม่สมบูรณ์แบบของเขา ยอมรับข้อเสียของเขา เช่นคุณตาของหนูเวลานอนกรนเสียงดังมาก ขนาดเตะยังไงก็ไม่ตื่นเหมือนหมูเลย…”

นายหญิงซูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ตอนเพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ ยายทนไม่ไหวจริงๆ ช่วงแรกๆ มันก็ดีนะ เพราะใจเต็มไปด้วยความรัก ฟังเสียงกรนของเขาก็ยังคิดว่าน่ารักดี”

“แต่พอเวลาผ่านไป โดยเฉพาะเวลาที่ยายนอนไม่หลับหรือเป็นโรคนอนไม่หลับ เสียงกรนของเขาเหมือนเสียงมอเตอร์ไซค์ มันทำให้รำคาญมาก เตะยังไงก็ไม่ตื่น อยากจะเอาหมอนกดหน้าเขาให้ตายไปเลย”

ซู่เป่าหัวเราะออกมา

นายหญิงซูพูดต่อ “แต่หนูจะค่อยๆ ค้นพบว่า การใช้ชีวิตร่วมกันมันคือการยอมรับกันและกัน ยอมปล่อยวางในสิ่งที่เขาไม่ดี ส่วนข้อเสียก็ปล่อยๆ ไป อารมณ์ต่างๆ ก็ปล่อยๆ มันไป ตราบใดที่มันไม่เกี่ยวกับหลักการหรือขีดจำกัดของหนู หนูก็สามารถปล่อยวางได้…”

ซู่เป่ารู้สึกเข้าใจมากขึ้น “งั้นการปล่อยวางก็อาจหมายถึงการให้อภัยและการเห็นคุณค่ากันและกันด้วย?”

นายหญิงซูพยักหน้า “ซู่เป่าของพวกเรานี่ฉลาดจริงๆ!”

“ในโลกนี้ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอก ต่อให้เป็นคนที่หล่อที่สุด สุภาพที่สุด มีมารยาทดีที่สุดอย่างพวกประธานบริษัททั้งหลาย เวลากลับบ้านก็ยังต้องเข้าห้องน้ำ ขับถ่าย และตดอยู่ดี พอภาพในหัวเราพังลงแล้วก็จะเลิกรักกันเหรอ? ชีวิตคู่ย่อมมีนิสัยของอีกฝ่ายที่เราไม่ชอบกันอยู่แล้ว”

ซู่เป่าพยักหน้า

นายหญิงซูไม่รู้คิดอะไรอยู่ เธอมองซู่เป่าด้วยสายตาลังเลเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เงียบไป