ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1699

นายหญิงซูรู้ว่าคำพูดของจี้ฉางนั้นมีความหมายในอีกหลายมิติ…

“คุณยาย?” ซู่เป่าตะโกนเรียก

นายหญิงซูยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอก”

ซู่เป่าถามว่า “แล้วการจากไปล่ะคะ?”

นายหญิงซูตอบว่า “การจากไปนั้นมีหลายแบบ”

“บางคนในชีวิตแต่งงานมักจะหวังว่าอีกฝ่ายจะเติบโตตามมาตรฐานของตน”

“ในตอนแรกชอบความร่าเริงของเธอ แต่พอเวลาผ่านไปกลับคิดว่าเธอยังไม่โตพอ อยากให้เธอสุขุมและมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น”

“ตอนแรกถูกดึงดูดด้วยความรู้ความเข้าใจของอีกฝ่าย แต่พอแต่งงานแล้วกลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายน่าเบื่อ อยากให้อีกฝ่ายมีชีวิตชีวามากขึ้น”

"บางคนถึงขั้นไม่ชอบอะไรที่อีกฝ่ายทำเลย พอเห็นอีกฝ่ายอยากทำธุรกิจหรือทำสิ่งที่ชอบก็มักจะเยาะเย้ยและทำลายขวัญกำลังใจของอีกฝ่าย"

“โดยเนื้อแท้แล้ว พวกเขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายหลุดออกจากการควบคุมของตน พวกเขาหวังว่าอีกฝ่ายจะสมบูรณ์แบบตามใจพวกเขาทุกอย่าง หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำในสิ่งที่ตนไม่ยอมรับ”

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “อืม…แล้วหลังจากนั้นล่ะคะ?”

นายหญิงซูหยุดเดินและมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน “มนุษย์คือปัจเจกบุคคลเสมอ แม้จะแต่งงานกันก็ยังสูญเสียตัวตนของตนเองได้ง่าย”

“เพราะฉะนั้น เราต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยให้อีกฝ่าย ‘จากไป’ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม แต่ละคนไม่ควรสูญเสียการเติบโตของตัวเอง”

“ที่โอวหยางตงหมิงกับอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยไม่คืนดีกันก็เพราะว่าโอวหยางตงหมิงรู้แล้วว่าในชีวิตแต่งงานนั้น เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาจะยังคงเข้ามาแทรกแซงในเรื่องของอวิ๋นเมิ่งเจี๋ย และบ่นว่าเธอกลับบ้านดึก”

“นิสัยของพวกเขาทั้งคู่ทำให้พวกเขาต้องเลือกวิธีการอยู่ร่วมกันที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา”

“ในใจของทั้งสองยังมีความรักต่อกันอยู่ แต่ถ้าไม่คืนดีกัน พวกเขาจะสามารถตระหนักถึงขอบเขตของกันและกันได้ตลอดเวลา”

“บางคนพอมีแล้วกลับไม่เห็นคุณค่า แต่เมื่อสูญเสียไปจึงเสียใจภายหลัง การที่อีกฝ่ายไม่อยู่ใกล้ๆ กลับทำให้เขารู้จักความรัก”

ซู่เป่าหยุดนิ่ง ในชั่วขณะนั้นเธอเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าการปล่อยมือและจากไปคืออะไร

แต่ดูเหมือนจะยังขาดอะไรบางอย่าง!

ในที่สุดเธอก็ได้ยินคุณยายพูดเบาๆ ว่า “ที่พูดมาทั้งหมดนี้เป็นตอนที่ทั้งสองคนยังอยู่ด้วยกัน แต่ในโลกนี้ยังมีอีกหลายความรักที่ไม่สมหวัง”

“บางคนเจอคนผิดในเวลาที่ถูกต้อง บางคนเจอคนถูกในเวลาที่ผิด และบางคนก็รักเขาแต่เขากลับไม่รัก”

“บางคนพยายามดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อรั้งอีกฝ่ายไว้ และไม่ยอมให้อีกฝ่ายจากไป แม้ว่าทั้งคู่จะดิ่งลงสู่หุบเหวและทำร้ายกันและกัน”

“บางคนก็ร่ำไห้ ไม่ยอมปล่อยมือ และสร้างภาระให้ซึ่งกันและกัน”

“บางคนก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คู่ของตน แต่ยังคงพยายามแย่งชิงและยึดครองเขา”

"แต่ในสถานการณ์แบบนี้ วิธีที่ดีที่สุดคือการปล่อยมือให้อีกฝ่ายจากไป และรักษาระยะห่าง" แววตาของนายหญิงซูเต็มไปด้วยความเศร้า "และยังมีอีก..."

“ในกรณีที่อีกฝ่ายได้จากไปแล้ว…”

“คุณยาย!” ซู่เป่ารีบขัดจังหวะคำพูดของนายหญิงซู

นายหญิงซูยิ้มแล้วลูบแก้มของเธอ “ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็อย่ากลัว และอย่าได้สูญเสียตัวตนของหนูไป”

“หนูในตอนนี้ก็คือหนูในตอนนี้ หนูในอดีตคือตัวหนูในอดีต”

มีภาพหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเธอ แล้วเธอก็พูดโพล่งออกมา "เอ๊ะ! เจ้าคือซุนหงอคงเหรอ? ทำไมถึงถูกกดอยู่ใต้ตีนเขาล่ะ?"

ชายที่อยู่ตรงข้ามชะงักเล็กน้อย เขาจ้องมองใบหน้าของเธอ

เขาค่อยๆ กระตุกมุมปากและพูดว่า “เจ้านั่นแหละคือซุนหงอคง”

ซู่เป่ารู้สึกว่าเขาดูคุ้นตานิดหน่อย แต่ก็นึกไม่ออก

เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “เจ้าน่ะรู้จักข้าเหรอ? แต่ข้าไม่รู้จักเจ้านะ”

ในความมืด ดวงตาของชายคนนั้นเป็นประกายและแฝงด้วยอำนาจที่น่าเกรงขาม แต่เขาจ้องมองเธออยู่นานก่อนจะพูดว่า

"รู้จัก แต่ไม่ใช่คนเดียวกันหรอก"

ซู่เป่า "?"

ชายคนนั้นปิดตาลงแล้วพูดเบาๆ ว่า "ข้าคือไท่ซานหวัง"

ซู่เป่าเบิกตากว้าง "จริงเหรอ? เปี้ยนเฉิงหวังบอกว่าท่านออกไปข้างนอกแล้วไม่เคยกลับมา ข้ายังคิดว่า...ไม่คิดเลยว่าท่านจะติดอยู่ที่นี่?"

ชายคนนั้นถึงกับปวดหัว สุดท้ายเขาก็มองเธอด้วยความหมดหนทางแล้วพูดว่า "แล้วเจ้าล่ะ? เจ้าไม่เคยคิดจะมาหาข้าบ้างเลยหรือ?"

ซู่เป่า "…?"

หมายความว่ายังไง...

-