ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1731

ซูเจ๋อหมิงมองชื่อแอคใหม่ของซ่งซือเสวี่ยด้วยความเหนื่อยใจ พลางเพิกเฉยต่อคำปฏิเสธที่เธอพูดกับเขา

เขาถามเพียงแค่ว่า "ทำไมถึงเปลี่ยนมาใช้แอคนี้ล่ะ เพียงเพื่อจะปฏิเสธฉันสองครั้งเนี่ยนะ?"

อีกฝั่งของทางหน้าจอ คนที่สวมรอยก็กำลังหัวเราะคิกคักอยู่ในใจ

และกำลังจินตนาการว่าตัวเองเป็นคุณหนูตระกูลมหาเศรษฐีที่เตะชายหนุ่มที่ตามตื๊อไม่เลิกออกไปไกลๆ

ความรู้สึกนี้มันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!

ซ่งซือเสวี่ย 【หึ คนหน้าด้านอย่างนายต้องปฏิเสธสักหลายๆ ครั้งถึงจะสาสม】

(ข้อแก้ไขจากผู้เขียน: 1. คุณยายแซ่ซ่ง ตอนที่แล้วเขียนผิด ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ! ผู้เขียนสมองหลุดลอยไปแล้ว 2. ตัวละครที่สวมรอยใช้อินเทอร์เน็ตจากคอมพิวเตอร์ แต่เขียนเป็นมือถือ... ขอโทษจริงๆ ค่ะ เมื่อคืนสมองไม่อยู่กับเนื้อกับตัว 3. บ่อยครั้งที่ไทม์ไลน์ของเรื่องจะสับสน ผู้เขียนไม่มีความไวต่อการใช้ตัวเลขเลยจริงๆ จนถึงขั้นจำอายุผิด ปีผิด หรือแม้แต่หมายเลขตอนก็ผิด... ขออภัยมากๆ นะคะ ถ้าไม่ใช่บั๊กใหญ่จริงๆ ก็หวังว่าทุกคนจะให้อภัยกันค่ะ (คุกเข่า) (ร้องไห้))

**

เมิ่งเอ่อร์กำลังจะคุยกับซูเจ๋อหมิงต่อ แต่จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เธอรีบปิดคอมพิวเตอร์ และดึงปลั๊กออก แล้วรีบกลับไปนอนบนเตียง พลางหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาทำท่าเหมือนกำลังอ่านอยู่

แม่ของเมิ่งเอ่อร์เปิดประตูเข้ามา และมองดูหนังสือภาษาจีนในมือของเธอด้วยความเหนื่อยใจแล้วพูดว่า

“ว่าแล้วว่าลูกยังอ่านหนังสืออยู่ รีบๆ นอนล่ะ! ปิดเทอมแล้ว เล่นคอมพิวเตอร์บ้างก็ได้นะ”

เมิ่งเอ่อร์พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ แม่”

แม่ของเมิ่งเอ่อร์เดินออกไป

เธอไม่เคยรู้สึกกังวลเกี่ยวกับลูกสาวของเธอเลย

ห้องของลูกสาวไม่เคยล็อกประตู นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอวางใจ และอีกเหตุผลคือ ลูกสาวของเธอขยันและเชื่อฟังเสมอ…

เมิ่งเอ่อร์ตั้งใจฟังจนได้ยินเสียงแม่ปิดประตูห้องไป เธอถึงค่อยลุกขึ้น

ปรากฏว่าพอเปิดเอ็มเอสเอ็นขึ้นมาก็พบว่าซูเจ๋อหมิงส่งข้อความมาหลายข้อความติดกัน

【ดึกขนาดนี้ยังไม่นอนอีกเหรอ?】

【การนอนหลังสิบโมงมันไม่ดีต่อสุขภาพนะ อย่านอนดึกเลย】

【เธอไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่รบกวนเธอก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัย】

เมิ่งเอ่อร์ยิ้มมุมปาก เธอรู้สึกสนุกที่ถูกตามตื๊อ

ในชีวิตจริงเธอไม่เคยโดนจีบเลยก็เลยไม่รู้ว่าความรู้สึกของการโดนจีบเป็นยังไง

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว

เธอชอบการสวมบทบาทเป็นคนอื่นแบบนี้จริงๆ

เมิ่งเอ่อร์นั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ และเปิดเข้าไปในเอ็มเอสเอ็นของซูเจ๋อหมิง แล้วเลื่อนดูโพสต์ของเขา…

จู่ๆ เธอก็อึ้ง!

ก่อนหน้านี้เธอเห็นแค่ซูเจ๋อหมิงชอบไปกดไลก์ทุกโพสต์ของซ่งซือเสวี่ย เธอเลยคิดว่าเขาคงมีเงิน แต่หน้าตาคงไม่ดีเท่าไหร่

ไม่งั้นคงไม่ตามตื๊อคนอื่นอยู่นานขนาดนี้ ทั้งที่คนอื่นไม่สนใจเขาเลย

แต่ไม่คาดคิดว่าพอเธอเห็นรูปที่เขาโพสต์ในไทม์ไลน์ของตัวเอง เมิ่งเอ่อร์ถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วซูเจ๋อหมิงหล่อมาก!

หล่อจนหัวใจเธอเต้นไม่หยุด!

แม้แต่หนุ่มสุดฮอตในโรงเรียนของเธอก็ยังไม่หล่อเท่านี้เลย…

เมิ่งเอ่อร์จ้องมองรูปของซูเจ๋อหมิงด้วยความหลงใหล ไม่รู้ว่าจ้องไปนานแค่ไหน จนกระทั่งได้ยินเสียงติ๊งๆๆ ดังขึ้นดึงเธอกลับสู่ความเป็นจริง

ซูเจ๋อหมิง 【เอ่อ? ออนไลน์อยู่แล้วทำไมไม่ตอบอะไรเลยล่ะ?】

ซูเจ๋อหมิงรีบพูดว่า “ขอโทษที่ปลุก…”

ซ่งซือเสวี่ยหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วถามว่า “มีธุระอะไร?”

ซูเจ๋อหมิงรู้สึกอบอุ่นใจ แม้จะหงุดหงิดมาก แต่ในสถานการณ์อย่างงี้เธอก็ยังสงบและคิดได้ว่า การโทรมาดึกขนาดนี้อาจมีเรื่องเร่งด่วน

นี่แหละคือซ่งซือเสวี่ย

“ไม่มีอะไร…” เขาไม่รู้จะพูดอะไร

ซ่งซือเสวี่ย “...”

ซูเจ๋อหมิงเดาว่าเธอคงจะวางสายในวินาทีถัดมา จึงรีบพูดขึ้นมาว่า “เดี๋ยวก่อน!”

ปลายสายไม่มีเสียงตอบรับ แต่ก็ไม่ได้วางสาย ซูเจ๋อหมิงรู้ว่าความอดทนของอีกฝ่ายมีจำกัด จึงรีบอธิบายเหตุผลไปว่า

“เมื่อกี้มีคนสวมรอยเป็นเธอแล้วมาคุยกับฉันในเอ็มเอสเอ็น ฉันรู้สึกแปลกๆ เพราะนิสัยไม่เหมือนเธอก็เลยโทรมาถามดูให้แน่ใจ”

ซ่งซือเสวี่ยรู้สึกเอือมระอา “ไร้สาระน่า ไม่มีใครจะสวมรอยฉันได้หรอก”

เธอคือซ่งซือเสวี่ย มีตัวเป็นตนขนาดนี้ ใครจะโง่สวมรอยเป็นเธอกัน

ซ่งซือเสวี่ยกดวางสายอย่างรวดเร็ว

ซูเจ๋อหมิงวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ มองมือถือด้วยสีหน้าจริงจัง

ถ้าไม่ใช่เพราะรอยยิ้มที่ซ่อนอยู่ในดวงตา คงคิดว่าเขากำลังทำข้อสอบอยู่

ซูเจ๋อหมิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเปิดเอ็มเอสเอ็นขึ้นมาอีกครั้งเพื่อดูข้อมูลของคนที่สวมรอย

ไม่มีข้อมูลอะไรเลย พื้นที่ไทม์ไลน์ส่วนตัวถูกล็อกไว้?

ไม่เป็นไร เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องสืบจนเจอ!