ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1734

วันนี้ทั้งวัน คนทั้งกลุ่มพากันด่าฟางจือเมิ่ง เธอโดนต่อว่าจนเละเทะไม่เหลือชิ้นดี สุดท้ายฟางจือเมิ่งก็ต้องอับอายจนต้องออฟไลน์ไป

ซ่งซือเสวี่ยคิดว่าเรื่องคงจบลงแค่นี้ แม้จะเจอคนแปลกๆ แต่เธอก็แค่บ่นในหน้าโซเชียลเล็กน้อยเท่านั้น

ซูเจ๋อหมิงบอกว่าฟางจือเมิ่งเป็นรุ่นน้อง ม.5 ซ่งซือเสวี่ยรู้สึกว่าอีกฝ่ายยังเด็กและไร้เดียงสา จึงไม่อยากใส่ใจ

แต่ไม่คาดคิดเลยว่าอีกสองวันต่อมา จะมีคนที่สวมรอยเป็นอันหยาเจินโผล่มาอีก

พอเข้าไปดูก็พบว่าเป็นฟางจือเมิ่งอีกเช่นเคย!

**

ฟางจือเมิ่งเปิดดูเฟสของเพื่อน a ของซ่งซือเสวี่ยที่ชื่ออันหยาเจินด้วยความโมโห

เธอดาวน์โหลดรูปโปรไฟล์ ชื่อเล่น และภาพพื้นหลังของอันหยาเจิน

และเปลี่ยนเป็นของตัวเอง

แต่เธอไม่กล้าสวมรอยในวันนั้นทันที เธอรอให้ผ่านไปสองวัน จนดูเหมือนว่าพวกเขาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว จากนั้นจึงค่อยกลับมาออนไลน์ในฐานะอันหยาเจิน

จากนั้นก็ใช้แผนเดิม ส่งข้อความถึงเพื่อนๆ ของซ่งซือเสวี่ยในฐานะอันหยาเจิน

ซ่งซือเสวี่ยและเพื่อนๆ ของเธอตกใจมาก

เชี่ย มาอีกแล้วเหรอเนี่ย! คนนี้เป็นอะไรมากไหม?

และแน่นอนว่าฟางจือเมิ่งก็โดนด่าอีกครั้ง

ฟางจือเมิ่งที่โมโหจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ก็ทำการดาวน์โหลดชื่อและรูปโปรไฟล์ของคนที่สามแล้วเปลี่ยนอีก

อีกสองวันต่อมา เธอก็สวมรอยเป็นชื่อของคนอื่นและทำซ้ำอีกครั้ง

ทุกครั้งที่เธอโดนคนทั้งกลุ่มด่า เธอก็จะบ่นด้วยความน้อยใจว่า พวกเธอก็ไม่ใช่คนดังอะไร ฉันแค่ล้อเล่นเอง พวกเธอด่าฉันแรงไปไหม?

**

ในขณะเดียวกัน จี้ฉางที่กำลังดูพฤติกรรมทั้งหมดของฟางจือเมิ่งก็ได้แต่ทำหน้างง

“เธอ…สภาพจิตใจปกติไหม?”

พฤติกรรมของฟางจือเมิ่งดูผิดปกติอย่างมาก จนจี้ฉางอดไม่ได้ที่จะพยายามหาข้อแก้ตัวให้เธอ

พญายมมองดูฟางจือเมิ่งและตอบว่า “ปกติ”

“เธอคิดว่าสิ่งนี้สนุก และถึงแม้ทุกคนจะด่าเธอ แต่ลึกๆ แล้วเธอก็มีความสุข”

จี้ฉาง “?”

“ถ้าเธอกลัวโดนด่าจริง หรือโกรธที่ถูกด่า เธอคงไม่ทำพฤติกรรมแบบนี้ต่อ”

จี้ฉางอ้าปากพูด “ท่านพญายม ข้าน้อยไม่เข้าใจจริงๆ…”

พญายมพูดเสริมว่า “ก็เหมือนกับเด็กที่ร้องไห้แล้วจะได้กินนม ปกติเธอก็ไม่ได้มีเพื่อนมากนัก การกระทำนี้ถึงแม้จะโดนด่า แต่เธอก็ได้รับความสนใจจากคนอื่น”

“เธอชอบที่ได้รับความสนใจแบบนี้”

จี้ฉาง “…”

ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจขึ้นมา

ดูเหมือนว่าในชีวิตประจำวันเธอจะรู้สึกตัวเองไม่มีตัวตนมากนัก นี่สินะที่เรียกว่าการพยายามหาความสำคัญให้ตัวเอง?

พญายมพูดต่อว่า “นอกจากนี้ การสวมรอยเป็นคนอื่นทำให้เธอสามารถพูดหรือทำอะไรก็ได้โดยไม่มีผลตามมา เพราะคนที่รับผิดชอบไม่ใช่ตัวเธอ”

ฮ่าๆ ตอนนี้พวกเขาคงโกรธจนแทบบ้า พยายามหาตัวเธอว่าเป็นใครอยู่แน่ๆ!

น่าเสียดายนะ เพราะนี่เป็นแอคหลุมของเธอ มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้จัก พวกเขาไม่มีทางสืบเจอแน่ๆ

อารมณ์ของฟางจือเมิ่งเริ่มดีขึ้น แม้เธอจะไม่ได้สวมรอยเป็นซ่งซือเสวี่ยอีก แต่พอคิดถึงสถานะคุณหนูตระกูลมหาเศรษฐีของซ่งซือเสวี่ย เพื่อนมากมาย และยังมีหนุ่มหล่อทายาทมหาเศรษฐีตามจีบ

อารมณ์ที่เพิ่งจะดีขึ้นก็กลับดิ่งลงทันที

ทำไมเธอถึงไม่เป็นเหมือนซ่งซือเสวี่ย

ฟางจือเมิ่งเริ่มรู้สึกหดหู่ จึงเข้าอินเทอร์เน็ตอีกครั้งเพื่อตามหาเป้าหมายใหม่ คราวนี้เธอเล็งไปที่นักเรียนคนหนึ่งที่ป่วยเป็นโรคร้าย

นักเรียนคนนั้นต้องพักการเรียนและลาออกเพราะโรคประจำตัว

ฟางจือเมิ่งมองอย่างชั่งใจ แล้วรีบเปลี่ยนเป็นข้อมูลของนักเรียนคนนั้นทันที จากนั้นก็เริ่มแสร้งทำเป็นรู้สึกเศร้าและส่งข้อความไปหากลุ่มเพื่อนของเขา

【เสี่ยวหมิง… ฉันรู้สึกแย่มาก ทุกครั้งที่เห็นพวกเธอได้ไปโรงเรียน ฉันก็อิจฉามาก ทำไมสวรรค์ถึงไม่ยุติธรรมแบบนี้ ทำไมฉันต้องป่วยแบบนี้…】

【ฉันคงอยู่ได้อีกแค่ปีเดียวเท่านั้น ฉันรู้สึกสิ้นหวัง… ฉันควรทำยังไงดี…】

ฟางจือเมิ่งส่งข้อความเหล่านี้ด้วยความดีใจ เมื่อเห็นเพื่อนของนักเรียนคนนั้นปลอบใจเธออย่างระมัดระวัง

ในขณะที่เธอกำลังรู้สึกอิ่มเอมใจ ประตูห้องก็เปิดออกอย่างกะทันหัน

ฟางจือเมิ่งรีบปิดคอมพิวเตอร์แล้วหันไปถามด้วยความตกใจ “แม่ มีอะไรเหรอ?”

แม่ของฟางจือเมิ่งมองเธอด้วยสีหน้าตกตะลึง “เมิ่งเอ่อร์ลูกทำอะไรลงไป?! ตำรวจมาตามหาลูกถึงที่บ้านเลยนะ!”

ฟางจือเมิ่งถึงกับช็อก ก่อนจะรู้สึกกลัวขึ้นมา…

ไม่สิ ทำไมพวกเขาถึงแจ้งตำรวจได้ล่ะ?!