ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1737

ที่ตำหนักพญายม

ผีสวมรอยคุกเข่าอยู่เบื้องล่าง และพยายามแก้ตัวไม่หยุด “ข้าไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรเลยนะ ท่านพญายม ขอให้ข้าได้ไปเกิดใหม่เถอะนะ”

“ข้าก็ไม่ได้อยากกลายเป็นผีร้ายหรอก แต่ถ้าไม่เป็นผีร้าย ข้าก็ต้องสูญสลายไป ข้าไม่อยากตายนี่นา”

“ถ้ามีโอกาสได้ไปเกิดใหม่ ใครจะไม่อยากไปล่ะ?”

“ท่านพญายมเป็นคนยุติธรรมต้องเข้าใจข้าใช่ไหม?”

เพียะ!

เสียงตบไม้ปลุกสติดังขึ้น ผีสวมรอยตกใจ แต่พอเงยหน้าขึ้นดูกลับพบว่าผู้พิพากษาเป็นคนที่ตบไม้ปลุกสติ

จี้ฉางก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เลยหันไปมองพญายม

ให้เขาตบจริงๆ เหรอ?

พอเขาตบไปจริงๆ เธอคงไม่คิดว่าเขาล้ำเส้นใช่ไหม?

พญายมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา “ต่อ”

จี้ฉางจึงถามต่อว่า “วิญญาณเบื้องล่าง เจ้าชื่ออะไร นามสกุลอะไร เป็นคนที่ไหน ตายเพราะเหตุใด!”

ผีสวมรอย “ท่านพญายม…”

เพียะ!

จี้ฉางตบไม้ปลุกสติอีกครั้ง ดูท่าจะสนุกกับมัน

พญายมเงยหน้าขึ้นมองเขาเล็กน้อย ริมฝีปากของเธอเผยให้เห็นรอยยิ้มบางๆ

ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มเข้าใจแล้ว อุปนิสัยวัยเยาว์เริ่มเผยออกมาให้เห็นบ้างแล้ว

ตอนที่เขาตายไปก็อยู่ในวัยหนุ่มที่กำลังรุ่งโรจน์อยู่แล้ว ก็สมควรเป็นแบบนี้แหละ

พญายมหลุบตามองตำราในมือของตัวเองอย่างใจเย็น

ผีสวมรอยจึงจำต้องยอมตอบ “ข้าชื่อหูเม่า…”

จี้ฉางเลิกคิ้ว ชื่อช่างเหมาะสมกับเขาจริงๆ

ผีสวมรอยพูดต่อ “ข้าเป็นชาวเมืองหยาง ตอนที่ตาย อายุแค่ 20 ปีเท่านั้น…”

“ตายยังไงน่ะเหรอ เรื่องมันน่าอายหน่อย ข้าถูก...จนตายโดยผู้ชายสิบคน…”

จี้ฉางสะดุ้งจนพู่กันพิพากษาในมือแทบจะหล่นลงมา

ความกระอักกระอ่วนที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้เขาหันไปมองพญายมโดยอัตโนมัติ แต่พอรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมก็รีบหลบสายตากลับทันที

พญายมกลับดูสงบนิ่งและกล่าวตำหนิว่า “ใจเย็นหน่อย โลกนี้กว้างใหญ่ อะไรแปลกๆ ก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น นี่ก็แค่…”

จี้ฉาง “เข้าใจแล้วครับ…ท่านพญายม”

เธอปรายตามองผีสวมรอย

จี้ฉางจึงรู้สึกประหลาดใจ ทำไมเธอถึงดูเหมือนจะสนใจเรื่องนี้มาก ยังทำท่าหูผึ่งฟังอยู่ด้วย?

จี้ฉางกระแอม “เล่าต่อ”

ผีสวมรอยเล่าต่อว่า “ตามที่ท่านเห็น ข้ากับฟางจือเมิ่งไม่ต่างกันมาก...ข้าชอบสวมรอยเป็นคนอื่น”

“ในยุคสมัยของข้า ตอนนั้นยังไม่มีอินเทอร์เน็ตเลย”

“ข้าก็แค่คิดว่ามันสนุกดี…” ผีสวมรอยเล่า “มีวันหนึ่งข้าแอบขโมยเสื้อผ้าของเธอแล้วไปที่ป่าตอนกลางคืน”

ในตอนนั้นสาธารณูปโภคยังไม่ดีเหมือนทุกวันนี้ ข้างนอกมืดสนิทแทบไม่มีแสง

ในที่มืดๆ คนที่นัดมาเจอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่เขาหวัง…

“ข้าบอกพวกนั้นว่าไม่ต้องเปิดไฟฉาย แค่ใช้แสงจันทร์เห็นเงาลางๆ ก็พอ เสื้อผ้าก็ตรงกัน”

ตอนนั้นหญิงสาวคนงานมีทรงผมอยู่สองแบบ คือลอนเปียใหญ่สองข้างหรือไม่ก็ผมสั้นประบ่า

ในความมืดสนิท ใครจะมองออกว่าผมประบ่าคือผมของเขาเอง

“ตอนแรกก็แค่จับมือ...ข้าก็คิดว่ามันสนุกดี ฮ่าๆ พวกนั้นไม่มีวันรู้หรอกว่าคนที่พวกเขาจับมือนั้นไม่ใช่คนที่อยู่ในฝัน แต่เป็นข้าผู้ชายคนนี้ ฮ่าๆ!”

ผีสวมรอยคิดแค่ว่ามันสนุกสุดๆ!

หลังจากนั้นยิ่งสนุกไปใหญ่ เขาเริ่มเล่นสนุกโดยมีเจตนาร้าย แค่จับมือมันไม่พอสำหรับเขาอีกแล้ว

เขาเริ่มให้พวกนั้นได้กอดเล็กๆ น้อยๆ

มันตื่นเต้นมาก เขาคิดว่าต้องถูกจับได้แน่ๆ แต่ที่ไหนได้ ผู้ชายพวกนั้นกลับตื่นเต้นจนโง่ไม่รู้ตัวเลย

“บางคนยังพยายามจะจูบข้าด้วยซ้ำ” ผีสวมรอยหัวเราะจนน้ำตาเล็ด

จี้ฉาง “…”

พญายม “…”

ทั้งสองคนไม่เข้าใจความคิดของผีสวมรอยเลย นี่มันสนุกตรงไหนกัน?

ไม่รู้สึกว่ามันน่าขยะแขยงเหรอ?