ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1738

“นี่มันสนุกมากหรือ?” จี้ฉางถามอย่างเย็นชา

ผีสวมรอยเบะปาก “ก็สนุกสิ งานทุกวันมันน่าเบื่อจะตาย”

แถมพอสวมรอยเป็นหญิงสาวคนงาน ก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรที่พูดไป

ความรู้สึกที่ได้แอบอยู่ในเงามืดแล้วเล่นสนุกกับคนอื่นมันดีจริงๆ วิญญาณสวมรอยคิดเช่นนั้น

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกคันไม้คันมือ นอกจากสวมรอยเป็นหญิงสาวคนงานคนนั้นแล้ว ต่อมาเขายังสวมรอยเป็นหญิงสาวคนงานคนอื่นๆ ด้วย

“แล้วสุดท้ายก็ถูกจับได้สินะ?” จี้ฉางถามอย่างรังเกียจ

ผีสวมรอย “ตอนแรกก็ถูกจับได้…”

พวกผู้ชายคิดว่าตัวเองได้คบกับหญิงสาวคนนั้นแล้ว ถึงขั้นแอบพยายามจะจับมือเธอตอนทำงาน

ปรากฏว่าหญิงสาวกลับตบหน้าพวกเขาเข้าให้

พวกผู้ชายโกรธจัดบอกว่า เธอไม่ใช่แฟนของฉันเหรอ จับมือนิดหน่อยถึงกับว่าเป็นพวกโรคจิตเลยเหรอ

คำพูดนี้เหมือนจุดชนวนให้ผู้ชายคนอื่นๆ พากันถามหญิงสาวว่า เธอไม่ใช่แฟนของฉันเหรอ? เธอมีแฟนกี่คนกันแน่!

เรื่องนี้จึงบานปลายขึ้นมา

“ข้าว่ามันตลกมากเลยนะ เห็นหญิงสาวคนนั้นหน้าแดงก่ำและพยายามแก้ตัว พวกท่านไม่รู้หรอกว่ามันขำแค่ไหน ฮ่าๆ!”

“ตอนแรกไม่มีใครเชื่อเธอเลย เธอแทบจะร้องไห้!”

ใครจะไปคิดว่าคนที่สวมรอยเธอเป็นผู้ชายล่ะ?

แล้วยังนั่งอยู่ข้างๆ เธออีก!

“แต่สุดท้ายเรื่องก็ไปถึงสถานีตำรวจ…”

ในยุคนั้น การทำตัวอันธพาลต้องถูกจับกุม

หญิงสาวคนนั้นจึงถูกจับไป ส่วนผีสวมรอยก็เพิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้มันบานปลายใหญ่โตแล้ว

โชคดีที่พวกเขาไม่รู้ว่าเขาเป็นคนสวมรอย ตั้งแต่วันนั้นเขาจึงเริ่มก้มหน้าทำตัวเงียบๆ ไม่ให้เป็นที่สังเกต…

“แต่สุดท้ายก็ถูกจับได้อยู่ดี” ผีสวมรอยบ่น “พวกเขานำจดหมายทั้งหมดไปให้สถานีตำรวจ และสุดท้ายก็เปรียบเทียบจนรู้ว่าเป็นข้า”

แม้ว่าเรื่องนี้จะบานปลายใหญ่โต เขาถูกจับกุมอยู่หลายวัน พอออกมาก็ถูกซ้อมอีก แต่ในยุคนั้นผู้คนยังไม่เข้าใจเรื่องการฟ้องร้องหรือสิทธิในชื่อเสียงอะไรพวกนี้หรอก

เขาย้ายไปทำงานที่โรงงานอื่น เขียนใบรับรองสัญญา และหาคนค้ำประกันให้

“ข้าก็ยังทำงานต่อไปอยู่ดี” ผีสวมรอยเอ่ย “ตอนนั้นข้าภูมิใจมาก คิดว่าพวกเขารู้ว่าเป็นข้าสวมรอยแล้วยังไง”

“หญิงสาวคนนั้นก็มาด่าข้า แต่ข้าก็ปล่อยให้เธอด่าไป!”

ผีสวมรอยไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนทนพฤติกรรมไร้ยางอายของเขาไม่ไหว

สาเหตุหลักคือหญิงสาวคนงานถูกกระทำอย่างไม่เป็นธรรม และตอนที่เธอร้องไห้ก็ยิ่งดูน่าสงสารมาก

สุดท้ายหญิงสาวก็ได้พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีอิทธิพลมาก

“อีกฝ่ายเก่งจริงๆ ไม่รู้ไปหาพวกโรคจิตสิบคนมาจากไหน!”

พอเล่าถึงตรงนี้ สีหน้าของผีสวมรอยก็เปลี่ยนไปทันที

“สมัยนั้นทุกคนก็ใช้ชีวิตกันปกติ ทำไมถึงมีคนประหลาดขนาดนี้ล่ะ? ผู้ชายก็ชอบผู้หญิง ผู้หญิงก็ชอบผู้ชาย แต่นี่ไม่ใช่!”

ผีสวมรอยถูกจับมัดไว้

อีกฝ่ายมีกันสิบคน เขาจะหนีไปไหนได้

เขาตายอย่างทรมานและน่าอัปยศ

“ข้าก็แค่ชอบสวมรอยเป็นหญิงสาวคนงาน แต่ข้าไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงจริงๆ!” ผีสวมรอยน้ำตาคลอตาแดงก่ำ "แต่พวกเขากลับปฏิบัติกับข้าเหมือนข้าเป็นผู้หญิงจริงๆ!"

ความรุนแรงมันมากเกินไป เขาได้รับบาดเจ็บ หายใจไม่ออก...จนตายไปในที่สุด

ไท่ซานหวัง: “????”

อะไรกัน เขาเพิ่งบินกลับมาแท้ๆ ทำไมทุกอย่างถึงไม่เหมือนเดิมแล้ว?

“หยุดนะ!” ไท่ซานหวังไล่ตามไปคว้าหลังจี้ฉางไว้แล้วพูดไม่หยุดว่า

“เล่าให้ข้าฟังหน่อยสิ พวกเจ้าลงไปโลกมนุษย์ครั้งนี้ไปเจออะไรสนุกๆ มา?”

“ทำไมพญายมถึงดูเปลี่ยนไป? เธอเป็นคนเย็นชาไร้ความรู้สึกมาตลอดไม่ใช่เหรอ ทำไมคราวนี้ถึงปฏิบัติกับเจ้าต่างไปล่ะ?”

จี้ฉางส่ายหัว “ท่านเห็นผิดไปแล้ว พญายมไม่ได้ปฏิบัติกับข้าน้อยต่างไปเลย”

ไท่ซานหวังส่งเสียงเชอะ “ข้าจะไปถามเอง”

ผ่านไปสักพัก

จี้ฉางที่นั่งอยู่ในห้องก็เห็นไท่ซานหวังบินออกไปเหมือนดาวตก เห็นเป็นเส้นโค้งบนฟ้าแล้วหายวับไปในพริบตา

เขาหลุดขำออกมา ใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากแดงสด เมื่อยิ้มขึ้นมาก็ดูเย้ายวนและน่าพิศวงอย่างบอกไม่ถูก

“ดูสิ หรูหรู เขาบินไปอีกแล้ว”

“ฉินก่วงหวังชอบสอดเรื่องทุกเรื่อง ซ่งตี้หวังกับอู่กวงหวังก็เป็นพวกเอาใจทุกฝ่ายไม่มีจุดยืน…”

“ฉู่เจียงหวังก็เอาแต่กิน ไท่ซานหวังก็บินไปบินมาทุกสามวัน…”

“นี่แหละคือยมโลก บ้านใหม่ของพวกเรา”

เมื่อพูดถึงตอนท้าย น้ำเสียงที่แฝงด้วยรอยยิ้มก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบแผ่วเบา…

ไม่เป็นไร เธอจะบำเพ็ญตนในวิถีไร้อารมณ์ก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างเธอในฐานะผู้พิพากษาแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็ดีมากแล้ว

จี้ฉางคิดว่า วันเวลาที่สงบสุขเช่นนี้จะคงอยู่ตลอดไป แต่ความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

ความงดงามทุกอย่างราวกับฟองสบู่กลางอากาศ สลายไปอย่างรวดเร็วไม่ทันตั้งตัว…