ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1739

เป็นเวลานานมากแล้วที่จี้ฉางต้องจัดการทุกอย่างในตำหนักพญายมเพียงลำพัง

จี้ฉางเงยหน้ามองออกไปข้างนอก วันนี้พญายมก็ยังไม่ออกจากการบำเพ็ญตน

ช่างแปลกจริงๆ สอนเขาตั้งหลายเรื่อง ที่แท้ก็เพื่อรอให้เขาอยู่ทำงานแทนตรงนี้สินะ?

ตัวเองไม่มาทำงาน กลับทิ้งภาระทั้งหมดให้เขา

จี้ฉางยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาจัดระเบียบและบันทึกตำราอย่างตั้งใจ และทำงานที่เขาควรทำอย่างสงบเรียบร้อย

ทันใดนั้นเขาก็หยุดพู่กันแดงในมือ เปลือกตากระตุกเล็กน้อย และรู้สึกใจหายวาบขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ

จู่ๆ ก็มียมทูตวิ่งเข้ามาแล้วพูดว่า “ท่านครับ ข้างนอกมีคนมาหา…”

จี้ฉางรีบลุกขึ้นยืน แต่กลับเห็นชายร่างสูงคนหนึ่งอุ้มพญายมและเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ชายคนนั้นมีท่วงท่าที่ดูคล้ายพญายมอยู่ไม่น้อย

“ท่านเป็นอะไร?” จี้ฉางที่ทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปที่พญายม

จักรพรรดิชิงหัวมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “ไม่เป็นไร”

และเน้นย้ำว่า “ข้าจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด”

จี้ฉาง “…”

ข้า…จักรพรรดิชิงหัว?!

ตามคำร่ำลือ จักรพรรดิที่อายุน้อยที่สุดคือจักรพรรดิชิงหัว จี้ฉางไม่เคยพบพวกเขามาก่อน แต่เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าน่าจะใช่

เขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

ท่านพญายมไม่ได้กำลังบำเพ็ญตนอยู่หรือ?

ทำไมถึงถูกคนอุ้มกลับมาแถมยังหมดสติอีก…

ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วพูดขึ้นว่า “เธอเก็บตนฝึกบำเพ็ญไปได้ครึ่งทางแล้วก็หนีออกมา”

จักรพรรดิชิงหัวดูเย็นชาราวกับภูเขาหิมะ สูงสง่าและแผ่กลิ่นอายที่ทำให้ใครๆ ไม่กล้าเข้าใกล้ ราวกับต้นสนท่ามกลางหิมะเย็นยะเยือก

แต่จี้ฉางกลับได้ยินความรู้สึกอ่อนใจและเอ็นดูซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของเขา

“ท่าน…จะฟื้นเมื่อไหร่?” จี้ฉางถามด้วยความเงียบงัน

จักรพรรดิชิงหัววางร่างเธอลงบนเตียงแล้วพูดว่า “ยังไม่รู้ แต่ห้ามให้จักรพรรดิเฟิงตูรู้เป็นอันขาด”

พูดจบ ก็มีคนเข้ามาอีกสองคนจากด้านนอก

จักรพรรดิเฟิงตูและจักรพรรดิตงเยว่

แม้ทั้งสองคนจะดูยังหนุ่ม แต่ก็ดูออกว่าเป็นผู้ใหญ่กว่า

หนึ่งในนั้นมีท่าทางเยือกเย็นและเคร่งขรึม หน้าตาคล้ายกับพญายมประมาณห้าสิบถึงหกสิบเปอร์เซ็น

จี้ฉางเอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า “จักรพรรดิเฟิงตู…”

จักรพรรดิเฟิงตูพยักหน้า จี้ฉางจึงรู้ว่าตนเองไม่ได้ทักผิด จึงทำความเคารพพร้อมกล่าวว่า “จักรพรรดิตงเยว่”

จักรพรรดิตงเยว่พยักหน้า

จักรพรรดิตงเยว่ต่างจากอีกสองคน เขามีเสียงที่นุ่มนวลเหมือนสายน้ำ เขาเอ่ยว่า “พวกเจ้าสองคนคอยดูแลนางให้ดี”

จักรพรรดิเฟิงตูมองจักรพรรดิชิงหัวด้วยสายตาเย็นชา “เรื่องใหญ่ขนาดนี้เจ้าคิดจะปิดบังข้าอีกหรือ?”

จักรพรรดิชิงหัวหลุบตาลง “ข้าแค่ไม่อยากให้ท่านต้องกังวล”

จักรพรรดิเฟิงตูส่งเสียงหึ

จักรพรรดิตงเยว่เอ่ย “ตอนนี้เธอก็ปลอดภัยดีแล้ว แต่รอยแยกที่ปรากฏขึ้นกะทันหันนั้นไม่ธรรมดา เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย”

จักรพรรดิเฟิงตูขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งเครียด “อีกไม่ถึงร้อยปี เธอก็จะต้องเผชิญกับข้อจำกัดครั้งใหญ่ แต่รอยแยกนี้กลับปรากฏขึ้นอย่างน่าประหลาดเกินไป”

จักรพรรดิชิงหัวเอ่ย “มันเชื่อมโยงกับจิ่วโยว ข้าจะไปดูเอง”