ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1739

เป็นเวลานานมากแล้วที่จี้ฉางต้องจัดการทุกอย่างในตำหนักพญายมเพียงลำพัง

จี้ฉางเงยหน้ามองออกไปข้างนอก วันนี้พญายมก็ยังไม่ออกจากการบำเพ็ญตน

ช่างแปลกจริงๆ สอนเขาตั้งหลายเรื่อง ที่แท้ก็เพื่อรอให้เขาอยู่ทำงานแทนตรงนี้สินะ?

ตัวเองไม่มาทำงาน กลับทิ้งภาระทั้งหมดให้เขา

จี้ฉางยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาจัดระเบียบและบันทึกตำราอย่างตั้งใจ และทำงานที่เขาควรทำอย่างสงบเรียบร้อย

ทันใดนั้นเขาก็หยุดพู่กันแดงในมือ เปลือกตากระตุกเล็กน้อย และรู้สึกใจหายวาบขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ

จู่ๆ ก็มียมทูตวิ่งเข้ามาแล้วพูดว่า “ท่านครับ ข้างนอกมีคนมาหา…”

จี้ฉางรีบลุกขึ้นยืน แต่กลับเห็นชายร่างสูงคนหนึ่งอุ้มพญายมและเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ชายคนนั้นมีท่วงท่าที่ดูคล้ายพญายมอยู่ไม่น้อย

“ท่านเป็นอะไร?” จี้ฉางที่ทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปที่พญายม

จักรพรรดิชิงหัวมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “ไม่เป็นไร”

และเน้นย้ำว่า “ข้าจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด”

จี้ฉาง “…”

ข้า…จักรพรรดิชิงหัว?!

ตามคำร่ำลือ จักรพรรดิที่อายุน้อยที่สุดคือจักรพรรดิชิงหัว จี้ฉางไม่เคยพบพวกเขามาก่อน แต่เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าน่าจะใช่

เขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

ท่านพญายมไม่ได้กำลังบำเพ็ญตนอยู่หรือ?

ทำไมถึงถูกคนอุ้มกลับมาแถมยังหมดสติอีก…

ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วพูดขึ้นว่า “เธอเก็บตนฝึกบำเพ็ญไปได้ครึ่งทางแล้วก็หนีออกมา”

จักรพรรดิชิงหัวดูเย็นชาราวกับภูเขาหิมะ สูงสง่าและแผ่กลิ่นอายที่ทำให้ใครๆ ไม่กล้าเข้าใกล้ ราวกับต้นสนท่ามกลางหิมะเย็นยะเยือก

แต่จี้ฉางกลับได้ยินความรู้สึกอ่อนใจและเอ็นดูซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของเขา

“ท่าน…จะฟื้นเมื่อไหร่?” จี้ฉางถามด้วยความเงียบงัน

จักรพรรดิชิงหัววางร่างเธอลงบนเตียงแล้วพูดว่า “ยังไม่รู้ แต่ห้ามให้จักรพรรดิเฟิงตูรู้เป็นอันขาด”

พูดจบ ก็มีคนเข้ามาอีกสองคนจากด้านนอก

จักรพรรดิเฟิงตูและจักรพรรดิตงเยว่

แม้ทั้งสองคนจะดูยังหนุ่ม แต่ก็ดูออกว่าเป็นผู้ใหญ่กว่า

หนึ่งในนั้นมีท่าทางเยือกเย็นและเคร่งขรึม หน้าตาคล้ายกับพญายมประมาณห้าสิบถึงหกสิบเปอร์เซ็น

จี้ฉางเอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า “จักรพรรดิเฟิงตู…”

จักรพรรดิเฟิงตูพยักหน้า จี้ฉางจึงรู้ว่าตนเองไม่ได้ทักผิด จึงทำความเคารพพร้อมกล่าวว่า “จักรพรรดิตงเยว่”

จักรพรรดิตงเยว่พยักหน้า

จักรพรรดิตงเยว่ต่างจากอีกสองคน เขามีเสียงที่นุ่มนวลเหมือนสายน้ำ เขาเอ่ยว่า “พวกเจ้าสองคนคอยดูแลนางให้ดี”

จักรพรรดิเฟิงตูมองจักรพรรดิชิงหัวด้วยสายตาเย็นชา “เรื่องใหญ่ขนาดนี้เจ้าคิดจะปิดบังข้าอีกหรือ?”

จักรพรรดิชิงหัวหลุบตาลง “ข้าแค่ไม่อยากให้ท่านต้องกังวล”

จักรพรรดิเฟิงตูส่งเสียงหึ

จักรพรรดิตงเยว่เอ่ย “ตอนนี้เธอก็ปลอดภัยดีแล้ว แต่รอยแยกที่ปรากฏขึ้นกะทันหันนั้นไม่ธรรมดา เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย”

จักรพรรดิเฟิงตูขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งเครียด “อีกไม่ถึงร้อยปี เธอก็จะต้องเผชิญกับข้อจำกัดครั้งใหญ่ แต่รอยแยกนี้กลับปรากฏขึ้นอย่างน่าประหลาดเกินไป”

จักรพรรดิชิงหัวเอ่ย “มันเชื่อมโยงกับจิ่วโยว ข้าจะไปดูเอง”

เขาเงียบไม่พูดอะไร พลางจับมือเธอขึ้นมา ปลายนิ้วเรียวยาวและเย็นของเขาวางลงบนข้อมือเธอเพื่อตรวจดูชีพจร

จู่ๆ พญายมก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ

จี้ฉางเหลือบมองเธอ “ท่านหัวเราะอะไร?”

พญายมยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร”

ไท่ซานหวังที่อยู่ข้างๆ หัวเราะเยาะ “แล้วจะมีอะไรอีกล่ะ ก็คงจะคิดว่า เหอะ ยมบาลยังมีชีพจรอีกหรือ?’”

จี้ฉางเห็นเธอยิ้มอย่างขบขัน ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้เลย

เขาตำหนิเธอเล็กน้อยว่า “เก็บตนฝึกบำเพ็ญไปได้ครึ่งทางก็ไปฝ่าประตูจิ่วโยว ท่านนี่มัน…”

ที่จริงเขาอยากถามว่าทำไมเธอถึงต้องไปฝ่าประตูจิ่วโยว

ดินแดนจิ่วโยวเป็นสถานที่ที่จักรพรรดิชิงหัวเป็นผู้พิทักษ์ดูแล

แต่เขาก็ไม่ได้ถาม เพราะเขาตระหนักได้ว่าตนเองไม่มีสิทธิ์ที่จะถาม

พญายมดูเหมือนจะมองออก เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “พวกเจ้าทั้งหมดออกไปก่อนเถอะ”

ไท่ซานหวังเดินเข้ามากดไหล่นางไว้ “กินยาก่อนเถอะ! อีกไม่ถึงร้อยปี…”

ปลายพู่กันในมือของจี้ฉางที่กำลังเขียนใบสั่งยาหยุดชะงัก

เขานึกถึงรอยแยกที่จักรพรรดิทั้งสามพูดถึงจึงเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังอีกครั้ง

พญายมครุ่นคิดก่อนพยักหน้าและพูดว่า “ข้ารู้แล้ว”

หลังจากดูแลให้เธอทานยาลูกกลอนเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ออกจากห้องของพญายม

ค่ำคืนนั้นเงียบสงัด จี้ฉางยืนอยู่ในลานบ้านของพญายม และเงยหน้ามองพระจันทร์สีเลือดบนท้องฟ้า

เขาเริ่มรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก