ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1740

หลังจากวันนั้น จี้ฉางก็ไม่เคยได้พบพญายมอีกเลย

ไม่รู้ว่าเธอหายไปที่ไหน ยิ่งใกล้ถึงกำหนดร้อยปีที่เหล่าจักรพรรดิทั้งสามกล่าวถึง ความกังวลในใจของจี้ฉางก็ยิ่งเพิ่มขึ้นถึงขีดสุด

วันหนึ่ง ทุกอย่างดูเหมือนปกติ ไม่มีความรู้สึกถึงสิ่งใดที่ผิดแปลกไปเลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งสายฟ้าฟาดดังสนั่นขึ้นจากขอบฟ้า จี้ฉางสะดุ้ง มือที่ถือพู่กันแดงสั่นไหว จนพู่กันหล่นลงบนตำรา จากนั้นก็หล่นลงบนชุดผาวของเขา หมึกเปรอะเปื้อนเป็นรอยด่างขนาดใหญ่

แต่เขาไม่ได้ใส่ใจ เขารีบลุกขึ้นและวิ่งออกไปข้างนอกทันที ความกดดันอันมหาศาลโถมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว!

เขาเป็นเพียงผู้พิพากษาตัวเล็กๆ เท่านั้น จนแม้แต่จะก้าวออกจากตำหนักพญายมก็ยังทำไม่ได้

จี้ฉางคว้าประตูทางเข้าของตำหนักพญายมไว้แน่น มือเรียวยาวที่จับไว้แน่นจนเส้นเลือดปูดนูนขึ้นมา

สายฟ้าที่ขอบฟ้าฟาดเป็นแนวยาวต่อเนื่อง ทั่วทั้งแดนมัวหมองถูกปกคลุมด้วยแรงกดดันอันลึกลับที่ไม่อาจอธิบายได้ เหล่าวิญญาณตัวน้อยถูกกดลงกับพื้นจนสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

เส้นผมสีดำของจี้ฉางปลิวไสวอย่างรุนแรงจนแทบลืมตาไม่ขึ้น

ดูเหมือนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน หรือบางทีก็เหมือนเพียงชั่วครู่เดียว!

ทันใดนั้น แสงสีขาวสว่างจ้าปกคลุมทั่วทั้งฟ้า ดั่งเสียงกรีดร้องโหยหวนของความสิ้นหวัง

จี้ฉางคลายมือและล้มลงนั่งกับพื้น

“ท่าน…? ท่าน!”

จี้ฉางพยายามลุกขึ้น แล้ววิ่งออกไปด้วยความตื่นตระหนก

เขาไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหน สายตาจ้องมองไปที่แสงสีขาวบนฟ้า มองไม่เห็นแม้แต่เส้นทางใต้เท้าของตนเอง

เขาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ผ่านภูเขาหนามแหลมและพื้นหินแหลมคม รองเท้าบู๊ตที่ใส่ถูกขูดจนเป็นขุย

แต่ในใจของเขากลับรู้สึกได้อย่างลึกลับว่า พญายมแห่งตำหนักพญายมได้ล่มสลายลงแล้ว!

แสงสีขาวบนฟ้าแตกออกเป็นประกายราวกับดอกไม้ไฟ โปรยปรายลงมาดั่งสายฝน

มีเงาหลายๆ ร่างกรีดร้องออกมา ทุ่มเทกฎแห่งวิถีที่มีอยู่ทั้งหมดเพื่อ ‘คว้า’ แสงสีขาวเหล่านั้น...

ในที่สุดแสงสีขาวก็มลายหายไป เหลือเพียงพระจันทร์สีเลือดที่แขวนอยู่บนท้องฟ้า ความมืดมิดปกคลุมทุกทิศทาง

“ท่าน…ท่าน!” จี้ฉางเดินไปอย่างไร้จุดหมาย เขาหยุดไม่ได้ และไม่รู้ว่าจะหยุดอย่างไร

เธอตายแล้ว…เธอตายไปแล้วจริงๆ!

วิญญาณแตกสลาย เหล่าจักรพรรดิก็หายไปพร้อมกัน!

ไม่มีอะไรเหลืออยู่ในโลกนี้อีกแล้ว!

“ท่าน…ท่าน!”

ดวงตาของจี้ฉางเริ่มแดงก่ำ เขาเรียกหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาอีกเลย

【ผู้พิพากษาจี้ เจ้าล้ำเส้นไปแล้ว】

【ผู้พิพากษาจี้ เลิกจมปลักอยู่กับความทุกข์เถิด】

【ผู้พิพากษาจี้ เจ้าคือผู้ตัดสิน】

【ชีวิตแต่ละช่วงไม่เคยสมบูรณ์แบบ สิ่งน่าขันก็คือ ผู้คนมักมองไม่เห็นสิ่งที่ตนมี แต่กลับอิจฉาสิ่งที่คนอื่นมี ผู้พิพากษาจี้ ข้าไม่อยากให้เจ้าเป็นเช่นนั้น】

ในความคิดของเขา ภาพที่เธอยืนกอดอก ผ้าคลุมพลิ้วไหวอย่างสง่างามยังคงชัดเจนอยู่

แต่ตรงหน้านี้กลับไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย

จนกระทั่งจี้ฉางล้มลงกระแทกพื้น ใบหน้าโดนบางสิ่งบาดเป็นแผล นั่นทำให้เขาสะดุ้งตื่นจากความคิดที่สับสน

“ท่าน…!”

“ทำไมท่านถึงได้ไม่มีเหตุผลเช่นนี้ สอนหลักการให้ข้า แล้วกลับทิ้งภาระไว้ให้ข้ารับผิดชอบเพียงลำพัง!”

แม้แต่บรรดาเหล่าพญายมทั้งสิบขุมที่ชอบก่อเรื่องยังสงบเสงี่ยมเงียบเชียบ สังเกตการณ์อย่างระมัดระวัง ไม่กล้าแสดงท่าทีใดๆ

ไท่ซานหวังหายตัวไป ไม่รู้ว่าไปที่ไหน ยมทูตในวังบอกว่าเขาออกเดินทางไกลเพื่อหาอะไรบางอย่าง

ทุกอย่างดูเหมือนกลับมาเป็นปกติ เพียงแต่ตำหนักพญายมขุมที่ห้าแตกต่างออกไป หลังจากที่พญายมหายไป บรรดายมทูตบางคนก็หายตามไปด้วย เหลือเพียงรูปปั้นหินไม่กี่ตัว

และแล้วในตำหนักพญายมขุมที่ห้าก็ปรากฏผู้พิพากษาจี้ที่หน้าตาไร้อารมณ์และเต็มไปด้วยความเย็นชาเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

ในดวงตาของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ไม่ว่าเขาจะต้องตัดสินวิญญาณใดๆ เขาก็มีเพียงใบหน้าที่นิ่งเรียบ ไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ

ยมทูตขุมที่ห้าอดหวั่นเกรงไม่ได้ เมื่อเห็นผู้พิพากษาจี้เป็นเช่นนี้ก็อดคิดไม่ได้ว่าราวกับพญายมกลับมาแล้ว

แต่ไม่ใช่ เขากลายเป็นพญายมคนใหม่ เหมือนพญายมทุกประการ

เขาได้กลายเป็นเธอ

**

“ได้ยินมาว่าสามจักรพรรดิได้สละทุกกฎแห่งวิถีเพื่อส่งเธอกลับเข้าสู่สังสารวัฏ…”

"ในวัฏจักรแห่งการเวียนว่ายนั้นไม่มีบันทึกใดๆ หลงเหลืออยู่ ไม่รู้ว่ามีการสับเปลี่ยนตัวกันจากที่ไหน…"

“โลกหลังความตายเหมือนจะถูกย้อนกลับไปเมื่อร้อยปีก่อน?”

“เป็นไปไม่ได้! ใครจะย้อนเวลากลับไปได้ร้อยปี แต่ทำไมถึงรู้สึกว่ากาลเวลามันสับสนไปหมด…”

จี้ฉางหยุดกะทันหัน

ร้อยปีก่อน?

จู่ๆ คนที่พูดก็เงียบไปครู่หนึ่ง ไม่นานนักตูซื่อหวังก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะเย้ยหยัน “โอ้ นี่ไม่ใช่ผู้พิพากษาจี้จากขุมที่ห้าหรอกหรือ?”

“ทำไมถึงดูรีบร้อนจัง จะไปไหนกันล่ะ?”