ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1742

ผงยาพิษในมือของฟางจือเมิ่งถูกซ่อนไว้มานาน จนกระทั่งสองวันต่อมา เธอก็หาโอกาสได้

ช่วงที่ซ่งซือเสวี่ยเรียนวิชาพลศึกษา เธอไม่ได้พกกระบอกน้ำมาด้วย

ฟางจือเมิ่งรู้สึกกังวลมาก ตลอดทางเธอลังเลว่าจะทำหรือไม่ทำดี แต่สุดท้ายเธอก็เดินมาถึงห้องเรียนของซ่งซือเสวี่ยจนได้

เธอได้ ‘สืบ’ มาเรียบร้อยแล้วว่าซ่งซือเสวี่ยนั่งตรงไหน กระบอกน้ำเป็นแบบไหน ฟางจือเมิ่งรีบเทผงสีขาวลงในกระบอกน้ำของซ่งซือเสวี่ย และเขย่าให้เข้ากันอย่างลนลาน

จากนั้นเธอก็รีบวิ่งหนีไป

ผ่านไปหนึ่งคาบเรียน

ซ่งซือเสวี่ยเหงื่อท่วมตัวเดินกลับมาที่ห้องโดยไม่ได้คิดอะไรมาก เธอหยิบกระบอกน้ำขึ้นมาดื่ม

เพราะกระหายจัด เธอซดไปหลายอึก แต่กลับรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา

น้ำมีรสหวาน…?

มีใครใส่น้ำตาลให้เธองั้นหรือ?

พอคิดถึงน้ำตาล คนแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของซ่งซือเสวี่ยคือซูเจ๋อหมิง

แต่ซูเจ๋อหมิงอยู่คนละโรงเรียนกับเธอ เขาไม่มีทางมาใส่น้ำตาลในกระบอกน้ำของเธอได้

“มีใครแอบใส่น้ำตาลในน้ำของฉันหรือเปล่า…”

ยังพูดไม่ทันจบ กระบอกน้ำในมือของซ่งซือเสวี่ยก็ร่วงลงพื้นด้วยเสียงดัง เธอเริ่มเสียการทรงตัวและเซไปด้านข้าง

“ซือเสวี่ย!!...”

**

ซูเจ๋อหมิงรีบรุดไปที่โรงพยาบาล ซ่งซือเสวี่ยถูกเข็นออกมาแล้ว

พ่อแม่ของซ่งซือเสวี่ยจับมือเธอไว้แน่นด้วยความเป็นห่วงและพูดเบาๆ ว่า “ซือเสวี่ย…ลูกรัก ตื่นสิ”

ซ่งซือเสวี่ยลืมตาขึ้น มองคนตรงหน้าพร้อมกับยิ้มเหม่อลอยอย่างไร้สติ

ท่าทางของเธอดูเหมือนจะขาดความรู้สึกนึกคิดไปเสียแล้ว

“คุณลุงคุณป้าครับ ซือเสวี่ยเป็นยังไงบ้าง” ซูเจ๋อหมิงถามด้วยความกังวล

แม่ของซ่งซือเสวี่ยตอบว่า “ผลตรวจออกมาแล้ว คุณหมอบอกว่าเธอกินยาประเภท X เข้าไปโดยไม่รู้ตัว…”

สีหน้าของซูเจ๋อหมิงพลันเย็นชา เขาขมวดคิ้วและแสดงออกด้วยท่าทีจริงจัง

“ไม่มีทางที่เธอจะกินผิด!” เขาตอบกลับ

ยาประเภท X เป็นยาที่จัดอยู่ในประเภทสารเสพติด! ซือเสวี่ยไม่มีทางกินสารเสพติดโดยไม่รู้ตัวแน่นอน

พ่อของซ่งซือเสวี่ยที่มีท่าทีโกรธกล่าวว่า “ลุงกำลังสืบอยู่ ก่อนจะสลบไป ซือเสวี่ยบอกว่ามีคนแอบใส่น้ำตาลลงในน้ำของเธอ ดูท่าว่าจะมีคนลอบใส่บางอย่างลงไปในกระบอกน้ำของเธอ”

ซูเจ๋อหมิงกล่าวว่า “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผม”

เขาเดินออกไปโทรศัพท์

พ่อแม่ของซ่งซือเสวี่ยมองตามแผ่นหลังอันเคร่งขรึมของซูเจ๋อหมิง รู้สึกได้ว่าเขาน่าไว้วางใจอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากโทรศัพท์เสร็จ ซูเจ๋อหมิงก็กลับมา ส่วนพ่อของซ่งซือเสวี่ยออกไปสืบหาคนร้าย แม่ของซ่งซือเสวี่ยก็โทรสั่งให้แม่บ้านที่บ้านทำซุปมาส่งที่โรงพยาบาล

ซูเจ๋อหมิงนั่งลงข้างเตียงแล้วพูดเบาๆ ว่า “ซือเสวี่ย จำผมได้ไหม?”

ซ่งซือเสวี่ยมองเขาแล้วยิ้มเหม่อๆ

สายตาของซูเจ๋อหมิงอ่อนโยนลง แม้ใบหน้าจะยังคงเคร่งขรึม แต่เสียงที่เปล่งออกมาก็เหมือนกำลังปลอบเด็กอยู่ “นอนพักเถอะนะ! ตื่นมาจะดีขึ้นเอง”

สิ่งที่ทุกคนกังวลคืออาการของเธอจะกลายเป็นติดยาหรือไม่

เขาพึมพำเบาๆ “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆ”

ซ่งซือเสวี่ยเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดี ไม่เคยมีปัญหากับใครในโรงเรียน

ทุกคนรู้ดีว่าเธอคือลูกสาวของตระกูลซ่ง จึงไม่มีใครกล้าใช้วิธีสกปรกเช่นนี้กับเธอ—

คนที่มีสติปัญญาสักหน่อยก็คงรู้ดีว่าหากใช้วิธีนี้ ตระกูลซูและตระกูลซ่งจะสามารถสืบหาความจริงได้ในไม่ช้า ซึ่งนั่นจะทำให้ตัวเองเดือดร้อน

แต่มีอยู่คนหนึ่งที่อาจจะไม่มีสติปัญญาพอจะคิดเรื่องนี้ได้ และคนนั้นก็คือฟางจือเมิ่ง

ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิด แม่ของซ่งซือเสวี่ยที่เพิ่งโทรศัพท์เสร็จเดินเข้ามา

เห็นซูเจ๋อหมิงนั่งอยู่ในห้องเพียงลำพังอย่างสงบเรียบร้อย มือทั้งสองวางไว้บนเข่า ทำเอาเธออดยิ้มไม่ได้