ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1743

ซูเจ๋อหมิงโยนทิชชู่เปียกทิ้งลงถังขยะ ก่อนจะหันไปหยิบชุดผู้ป่วยที่วางอยู่ปลายเตียง

แต่ทันทีที่เขาหันมา กลับสบเข้ากับดวงตากลมโตคู่นั้นเข้าอย่างจัง

สายตานั้นตกตะลึง

ซูเจ๋อหมิงเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

ซ่งซือเสวี่ยมองเขาด้วยความไม่เชื่อสายตา เธอพูดออกมาด้วยความตกใจ “ซูเจ๋อหมิง?!”

เธอประหลาดใจอย่างมาก ทำไมผู้ชายที่เปลือยท่อนบนและใส่แค่กางเกงในถึงกลายเป็นซูเจ๋อหมิงไปได้

ถึงจะงงงันแค่ไหน แต่ซ่งซือเสวี่ยก็ไม่ได้คิดไปในทางลามก

เพราะในใจลึกๆ เธอรู้ดีว่า ซูเจ๋อหมิงไม่ใช่คนที่มีพฤติกรรมต่ำทรามแบบนั้น

แต่ซูเจ๋อหมิงกลับรู้สึกประหม่า ท่าทีที่เคยเคร่งขรึมและจริงจังมาตลอด กลับดูสับสนและกระอักกระอ่วนอย่างชัดเจน

เขารีบสวมกางเกงอย่างเร่งรีบ แต่เพราะลนลานเกินไป ขาทั้งสองข้างเข้าไปไม่ถูกทางจนเกือบล้มหลายครั้ง

“ซือเสวี่ย เธอ…อย่าเข้าใจผิดนะ!” เขาพูดพลางหูแดงก่ำ “เมื่อกี้เธออาเจียนใส่ฉัน แม่ของเธอเลยเอาชุดผู้ป่วยมาให้ฉันเปลี่ยน แต่ดันออกไปล็อกประตูไว้ก่อน”

แม้ว่าจะดูสับสนวุ่นวาย แต่คำพูดของเขากลับอธิบายเหตุการณ์ได้ชัดเจนและครอบคลุมทุกอย่างภายในไม่กี่ประโยค

ซ่งซือเสวี่ย: “...”

นี่มันเป็นเรื่องที่แม่เธอทำได้จริงๆ แบบไม่ต้องสงสัย

แต่ในขณะที่เธอมองซูเจ๋อหมิงด้วยความประหลาดใจ เธอกลับลืมที่จะเบือนสายตาหนีไป

เธอไม่เคยเห็นซูเจ๋อหมิงในสภาพแบบนี้มาก่อน ปกติแล้วเขาเป็นคนมีระเบียบเคร่งครัด แม้แต่ตอนหน้าร้อนยังติดกระดุมเสื้อนักเรียนถึงคอ

ไม่ว่าจะเจอในสถานการณ์ใด เขาก็ยังคงท่าทางสงบนิ่ง เยือกเย็น และจริงจังตลอดเวลา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาลนลานถึงเพียงนี้

ไม่ใช่แค่ใบหูที่แดงเท่านั้น แต่คอของเขาก็แดงด้วย ยิ่งไปกว่านั้น ความอายนั้นยิ่งลามจากคอไปจนถึงไหปลาร้า

แถมหน้าอกของเขา…

ซ่งซือเสวี่ยไม่สามารถละสายตาไปได้เลย ซูเจ๋อหมิงรูปร่างดีมาก

กล้ามเนื้อที่ชัดเจนและแข็งแกร่ง ทำให้ดูทรงพลังอย่างมาก

จนกระทั่ง…

เสียงเสียดสีดังขึ้นเบาๆ

ซูเจ๋อหมิงสวมกางเกงเสร็จเรียบร้อยในที่สุด

ซ่งซือเสวี่ยได้สติกลับมา รีบหันหน้าหนี ใบหน้าของเธอแดงฉ่าในทันที!

เธอรีบหลับตาแกล้งทำเป็นหลับทันที

โอ้พระเจ้า!

เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อครู่เธอรู้สึกหลงใหลในตัวซูเจ๋อหมิง!

ไม่เคยมีหนุ่มหล่อคนไหนที่ทำให้เธอหลงใหลได้เลย แต่ซูเจ๋อหมิงกลับทำได้

ซูเจ๋อหมิงสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ความอับอายที่ซ่อนอยู่ค่อยๆ ถูกปกปิดด้วยเสื้อผ้าเต็มตัว เขาเริ่มกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง สงบลงและควบคุมสติได้เหมือนเดิม

ความสามารถในการสังเกต สติปัญญา และการวิเคราะห์เหตุผลกลับมาอีกครั้ง…

จู่ๆ เขาก็จ้องมองไปที่ซ่งซือเสวี่ย

เดี๋ยวก่อน เมื่อครู่ตอนที่เขากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า…เธอแอบมองเขาใช่ไหม?

ไม่เพียงแค่มองธรรมดา แต่เป็นการจ้องมองตรงๆ

ซูเจ๋อหมิงหรี่ตาลง มองซ่งซือเสวี่ยที่นอนหลับตาแน่นอยู่บนเตียง มือของเธอกำผ้าห่มจนยับยู่ยี่ แสดงถึงความตื่นเต้นและความไม่สบายใจอย่างชัดเจน

เดี๋ยวก่อนนะ เธอชอบ…ผู้ชายแบบนี้งั้นเหรอ??

ในชั่วพริบตา ซูเจ๋อหมิงรู้สึกเหมือนถูกเปิดประสาทสัมผัสทั้งหมด ความคิดกระจ่างแจ้งขึ้นทันที

เข้าใจแล้ว ที่แท้ความหลงใหลในรูปลักษณ์ก็สามารถทำให้คนหวั่นไหวและถูกครอบงำได้จริงๆ

ในบรรดาผู้ชายที่อยู่รอบตัวซ่งซือเสวี่ย มีหลายคนที่หล่อและโดดเด่น แต่ซ่งซือเสวี่ยไม่เคยแสดงท่าทีสนใจพวกเขาเลยสักนิด

เขาเคยคิดว่าเธอไม่เคยหวั่นไหวต่อความงามของผู้ชาย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างที่คิด…

ทันทีที่ออกจากห้อง เขาก็ได้รับสายโทรศัพท์

“คุณชาย สืบพบแล้วครับ เป็นฝีมือของฟางจือเมิ่งจริงๆ…ตอนนี้เจ้าหน้าที่เกี่ยวข้องก็ถูกจับกุมหมดแล้ว พวกเขาสารภาพทุกอย่างแล้ว”

ในห้องเรียนของโรงเรียนไม่มีการติดตั้งกล้องวงจรปิด เพื่อที่จะจับฟางจือเมิ่งให้ได้คาหนังคาเขา ซูเจ๋อหมิงจึงตัดสินใจจัดการกับแหล่งค้ายาทั้งหมดที่เกี่ยวข้อง

ตระกูลซูมีอิทธิพลกว้างขวาง และมีเครือข่ายที่กว้างขวางเกินกว่าที่ทางการจะเข้าถึงได้ ซูเจ๋อหมิงเอาจริงเอาจังมาก ไม่สนว่าจะต้องขัดแย้งกับใคร เขาตามรอยจนเจอต้นตอและใช้เงินจำนวนมากเพื่อตามหาผู้กระทำผิดทุกคน

วิธีการแม้จะเรียบง่ายแต่ดุดัน ทว่ามันก็ได้ผล

**

สองวันที่ผ่านมาฟางจือเมิ่งรู้สึกกระวนกระวาย ซ่งซือเสวี่ยถูกส่งเข้าโรงพยาบาล เรื่องนี้เธอรู้ดี

แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?

คนที่ให้ยากับเธอบอกว่ายานี้จะไม่มีผลข้างเคียงอะไร เพียงแต่จะทำให้คนที่กินเข้าไปรู้สึกเบลอ มีความสุข และรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกแห่งความสุขสุดยอดเท่านั้น

ฟางจือเมิ่งรู้ดีว่ายานั่นคือยาอะไร เธอวางแผนจะใช้ยาแบบนี้หลายๆ ครั้งโดยไม่ให้ใครรู้ ทำให้ซ่งซือเสวี่ยติดยาแบบไม่รู้ตัว

เมื่อเด็กผู้หญิงคนหนึ่งติดยา ก็จะไม่มีใครชอบเธออีกแล้วใช่ไหม?!

เมื่อถึงเวลานั้น ซ่งซือเสวี่ยก็จะควบคุมตัวเองไม่ได้ ยิ่งเธอมีเงินมากมาย หาเสพยาเหล่านี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย

จากนั้นซ่งซือเสวี่ยก็จะค่อยๆ ติดยา และค่อยๆ เสื่อมโทรมไปเรื่อยๆ เคยได้ยินมาว่าคนที่เสพยาพวกนี้ไปเรื่อยๆ สุดท้ายจะกลายเป็นคนที่ไม่เหมือนคนและไม่เหมือนผี ดูน่าสะพรึงกลัวจนแทบจำไม่ได้เลยทีเดียว

ทั้งผอมโซจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก สีหน้าเหลืองซีดและซีดเซียว แถมยังควบคุมระบบขับถ่ายไม่ได้ ดูแล้วน่ารังเกียจมากๆ

ถึงตอนนั้นซูเจ๋อหมิงก็จะไม่ชอบเธออีกต่อไป!

ฟางจือเมิ่งถึงจะรู้สึกกังวลอยู่บ้าง แต่พอคิดว่าซูเจ๋อหมิงจะไม่ชอบซ่งซือเสวี่ย เธอก็อดรู้สึกดีใจไม่ได้

อาจเป็นเพราะการใช้ครั้งแรกมีผลรุนแรงเกินไป ครั้งที่สองคงไม่มีผลมากขนาดนั้น แค่จะทำให้ติดยาเท่านั้นเองใช่ไหม?

ฟางจือเมิ่งกำยาที่อยู่ในมือแน่น ก่อนจะค่อยๆ โผล่หน้าออกมาดู

ได้ข่าวว่าซ่งซือเสวี่ยกลับมาที่โรงเรียนแล้ว เธอจึงคิดจะใส่ยาอีกครั้ง…

ไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะรอดจากยาครั้งนี้ไปได้!