ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1743

ซูเจ๋อหมิงโยนทิชชู่เปียกทิ้งลงถังขยะ ก่อนจะหันไปหยิบชุดผู้ป่วยที่วางอยู่ปลายเตียง

แต่ทันทีที่เขาหันมา กลับสบเข้ากับดวงตากลมโตคู่นั้นเข้าอย่างจัง

สายตานั้นตกตะลึง

ซูเจ๋อหมิงเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

ซ่งซือเสวี่ยมองเขาด้วยความไม่เชื่อสายตา เธอพูดออกมาด้วยความตกใจ “ซูเจ๋อหมิง?!”

เธอประหลาดใจอย่างมาก ทำไมผู้ชายที่เปลือยท่อนบนและใส่แค่กางเกงในถึงกลายเป็นซูเจ๋อหมิงไปได้

ถึงจะงงงันแค่ไหน แต่ซ่งซือเสวี่ยก็ไม่ได้คิดไปในทางลามก

เพราะในใจลึกๆ เธอรู้ดีว่า ซูเจ๋อหมิงไม่ใช่คนที่มีพฤติกรรมต่ำทรามแบบนั้น

แต่ซูเจ๋อหมิงกลับรู้สึกประหม่า ท่าทีที่เคยเคร่งขรึมและจริงจังมาตลอด กลับดูสับสนและกระอักกระอ่วนอย่างชัดเจน

เขารีบสวมกางเกงอย่างเร่งรีบ แต่เพราะลนลานเกินไป ขาทั้งสองข้างเข้าไปไม่ถูกทางจนเกือบล้มหลายครั้ง

“ซือเสวี่ย เธอ…อย่าเข้าใจผิดนะ!” เขาพูดพลางหูแดงก่ำ “เมื่อกี้เธออาเจียนใส่ฉัน แม่ของเธอเลยเอาชุดผู้ป่วยมาให้ฉันเปลี่ยน แต่ดันออกไปล็อกประตูไว้ก่อน”

แม้ว่าจะดูสับสนวุ่นวาย แต่คำพูดของเขากลับอธิบายเหตุการณ์ได้ชัดเจนและครอบคลุมทุกอย่างภายในไม่กี่ประโยค

ซ่งซือเสวี่ย: “...”

นี่มันเป็นเรื่องที่แม่เธอทำได้จริงๆ แบบไม่ต้องสงสัย

แต่ในขณะที่เธอมองซูเจ๋อหมิงด้วยความประหลาดใจ เธอกลับลืมที่จะเบือนสายตาหนีไป

เธอไม่เคยเห็นซูเจ๋อหมิงในสภาพแบบนี้มาก่อน ปกติแล้วเขาเป็นคนมีระเบียบเคร่งครัด แม้แต่ตอนหน้าร้อนยังติดกระดุมเสื้อนักเรียนถึงคอ

ไม่ว่าจะเจอในสถานการณ์ใด เขาก็ยังคงท่าทางสงบนิ่ง เยือกเย็น และจริงจังตลอดเวลา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาลนลานถึงเพียงนี้

ไม่ใช่แค่ใบหูที่แดงเท่านั้น แต่คอของเขาก็แดงด้วย ยิ่งไปกว่านั้น ความอายนั้นยิ่งลามจากคอไปจนถึงไหปลาร้า

แถมหน้าอกของเขา…

ซ่งซือเสวี่ยไม่สามารถละสายตาไปได้เลย ซูเจ๋อหมิงรูปร่างดีมาก

กล้ามเนื้อที่ชัดเจนและแข็งแกร่ง ทำให้ดูทรงพลังอย่างมาก

จนกระทั่ง…

เสียงเสียดสีดังขึ้นเบาๆ

ซูเจ๋อหมิงสวมกางเกงเสร็จเรียบร้อยในที่สุด

ซ่งซือเสวี่ยได้สติกลับมา รีบหันหน้าหนี ใบหน้าของเธอแดงฉ่าในทันที!

เธอรีบหลับตาแกล้งทำเป็นหลับทันที

โอ้พระเจ้า!

เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อครู่เธอรู้สึกหลงใหลในตัวซูเจ๋อหมิง!

ไม่เคยมีหนุ่มหล่อคนไหนที่ทำให้เธอหลงใหลได้เลย แต่ซูเจ๋อหมิงกลับทำได้

ซูเจ๋อหมิงสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ความอับอายที่ซ่อนอยู่ค่อยๆ ถูกปกปิดด้วยเสื้อผ้าเต็มตัว เขาเริ่มกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง สงบลงและควบคุมสติได้เหมือนเดิม

ความสามารถในการสังเกต สติปัญญา และการวิเคราะห์เหตุผลกลับมาอีกครั้ง…

จู่ๆ เขาก็จ้องมองไปที่ซ่งซือเสวี่ย

เดี๋ยวก่อน เมื่อครู่ตอนที่เขากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า…เธอแอบมองเขาใช่ไหม?

ไม่เพียงแค่มองธรรมดา แต่เป็นการจ้องมองตรงๆ

ซูเจ๋อหมิงหรี่ตาลง มองซ่งซือเสวี่ยที่นอนหลับตาแน่นอยู่บนเตียง มือของเธอกำผ้าห่มจนยับยู่ยี่ แสดงถึงความตื่นเต้นและความไม่สบายใจอย่างชัดเจน

เดี๋ยวก่อนนะ เธอชอบ…ผู้ชายแบบนี้งั้นเหรอ??

ในชั่วพริบตา ซูเจ๋อหมิงรู้สึกเหมือนถูกเปิดประสาทสัมผัสทั้งหมด ความคิดกระจ่างแจ้งขึ้นทันที

เข้าใจแล้ว ที่แท้ความหลงใหลในรูปลักษณ์ก็สามารถทำให้คนหวั่นไหวและถูกครอบงำได้จริงๆ

ในบรรดาผู้ชายที่อยู่รอบตัวซ่งซือเสวี่ย มีหลายคนที่หล่อและโดดเด่น แต่ซ่งซือเสวี่ยไม่เคยแสดงท่าทีสนใจพวกเขาเลยสักนิด

เขาเคยคิดว่าเธอไม่เคยหวั่นไหวต่อความงามของผู้ชาย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างที่คิด…