ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1744

ฟางจือเมิ่งแอบลอบเข้าไปที่ชั้นมอหก เธอทำทีเป็นเดินผ่านและแอบมองเข้าไปในห้องเรียนของซ่งซือเสวี่ยอย่างไม่ให้เป็นที่สงสัย

ฟ้าก็ยังเข้าข้างเธอ!

พวกเขาออกไปเรียนวิชาพละอีกแล้ว!

ฟางจือเมิ่งตื่นเต้นจนแทบกลั้นไม่อยู่ เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้อง มองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ จากนั้นก็ตรงไปที่กระบอกน้ำของซ่งซือเสวี่ย

เธอคุ้นเคยกับทางเดินเป็นอย่างดี เปิดกระบอกน้ำออก เทผงยาลงไป…

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือ มีกล้องนับไม่ถ้วนที่บันทึกภาพเธอไว้จากด้านหลัง

ขณะที่ฟางจือเมิ่งกำลังเขย่ากระบอกน้ำเพื่อผสมยา เสียงเย็นเยียบก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“ฟางจือเมิ่ง เธอกำลังทำอะไรอยู่?!”

ฟางจือเมิ่งสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ มือที่ถือกระบอกน้ำอยู่สั่นจนหล่นลงพื้น เธอรีบซ่อนมือไว้ด้านหลังอย่างลนลาน

ในมือของเธอยังมีซองกระดาษที่ใส่ผงยาไว้ ซึ่งยังไม่ได้จัดการทำลายทิ้ง

“รุ่นพี่…พี่!” ฟางจือเมิ่งหน้าซีดเผือดและพูดตะกุกตะกัก “พี่…พวกพี่กลับมาทำไม…”

อันหยาเจินโกรธจัด เธออยากจะเดินไปตบฟางจือเมิ่งสักฉาด “ว้าว! ที่แท้ก็เธอนี่เอง! เธอใส่อะไรลงไปในกระบอกน้ำของซือเสวี่ย?!”

“ฟางจือเมิ่ง เธอมันร้ายกาจเกินไปแล้ว! กล้าดียังไงมาใส่ยาให้ซือเสวี่ย ดูสิว่าฉันจะไม่อัดเธอให้ตาย…”

ซ่งซือเสวี่ยรีบเข้ามาขวางเพื่อนๆ ของเธอไว้!

อันหยาเจินโพล่งออกมาอย่างร้อนใจ “ซือเสวี่ย ฟางจือเมิ่งทำถึงขนาดนี้แล้ว เธอยังจะปล่อยฟางจือเมิ่งไปอีกเหรอ?!”

ซ่งซือเสวี่ยยิ้มเบาๆ “ไม่ต้องรีบ”

เพื่อนๆ ที่รู้จักนิสัยของเธอดีต่างเงียบไปทันที

ฟางจือเมิ่งไม่รู้จะทำอย่างไร น้ำตาคลอเบ้าและพูดด้วยความน้อยใจว่า “พี่พูดเรื่องอะไรคะ ยาอะไร…หนูไม่รู้เรื่องเลยนะ!”

“หนูไม่ได้ใส่อะไรลงไปในกระบอกน้ำของพี่จริงๆ นะ!”

ซ่งซือเสวี่ยหัวเราะเบาๆ “อ้อ? เธอไม่รู้เรื่อง ถ้าอย่างนั้นเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”

ฟางจือเมิ่งกำซองกระดาษในมือแน่น พยายามหาข้อแก้ตัว

“หนู…หนูแค่เดินผ่าน…แล้วเห็นกระบอกน้ำของพี่มันสวยดีเลยอยากเข้ามาดูใกล้ๆ…”

ซ่งซือเสวี่ยยิ้มเยาะ “แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่ากระบอกน้ำนั่นเป็นของฉัน?”

ฟางจือเมิ่งอุทาน “มันไม่ใช่ของพี่เหรอ? หนูก็ไม่รู้หรอกค่ะ ก็แค่คิดว่าพี่สวยขนาดนี้ กระบอกน้ำก็ต้องสวยเหมือนพี่สิ…”

ข้อแก้ตัวที่ตื้นเขินนี้ทำให้เพื่อนๆ ของซ่งซือเสวี่ยแทบจะกลอกตา

นี่มันคนที่ทั้งมืดมนและโง่เง่าเกินเยียวยาจริงๆ…

ซ่งซือเสวี่ยยิ้มพลางเดินเข้ามาใกล้ ในมือของเธอถืออะไรบางอย่างที่หยิบติดมือมาโดยไม่รู้ตัว

“ฟางจือเมิ่ง ฉันเคยเตือนเธอแล้วใช่ไหมว่า ถ้าเธอยังทำตัวโปร่งใส ฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไปอีก”

ฟางจือเมิ่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ดวงตาแดงก่ำ “พี่คะ หนูไม่ได้ทำจริงๆ…”

เสียงดังโครม!

ซ่งซือเสวี่ยคว้าที่ตักขยะเหล็กในมือและฟาดใส่หน้าของฟางจือเมิ่งโดยไม่ลังเล

ที่ตักขยะนั้นเป็นเหล็กทั้งอัน

เมื่อเห็นตำรวจเดินเข้ามา ฟางจือเมิ่งรีบเปลี่ยนท่าทีทันที เธอร้องไห้โฮราวกับตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำ

“พวกเขาตีหนูค่ะ…คุณตำรวจ พวกเขาตีหนู…”

ตำรวจสีหน้าเคร่งขรึม แสดงบัตรเจ้าหน้าที่พร้อมกับกล่าวว่า “ฟางจือเมิ่ง ตอนนี้เราสงสัยว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับการซื้อขายยาเสพติด ขอให้เธอไปกับเราด้วย!”

ฟางจือเมิ่งถึงกับช็อกพูดไม่ออก

“ไม่นะ หนูยังเป็นนักเรียนนะ!” เธอถอยหลังไปอย่างลนลาน พูดด้วยความกังวลว่า “หนูยังไม่บรรลุนิติภาวะนะคะ พวกคุณจับหนูไม่ได้!”

เธอชี้ไปที่ซ่งซือเสวี่ยแล้วพูดต่อว่า “แต่พวกเขาต่างหากที่ทำร้ายหนู พวกเขารังแกหนู พวกคุณควรจะจับพวกเขา!”

คำพูดนี้ทำให้ทั้งตำรวจและนักเรียนที่อยู่รอบๆ ถึงกับอึ้ง

สิบสองปีการศึกษาภาคบังคับ นี่คงเป็นปลาตัวเดียวที่เล็ดลอดไปได้

ถึงจะเป็นคนที่ไม่รู้กฎหมาย แต่การซื้อขายยาเสพติดกับการทะเลาะวิวาท ชัดเจนว่าอย่างแรกร้ายแรงกว่าแน่นอน

ซ่งซือเสวี่ยยื่นหลักฐานเป็นแฟลชไดร์ฟที่บันทึกวิดีโอการที่ฟางจือเมิ่งสวมรอยเป็นเธอและแอบใส่ยาลงในกระบอกน้ำให้กับตำรวจ

พร้อมทั้งอธิบายเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง

ตำรวจรับหลักฐานมา และพบซองกระดาษที่ใส่ผงยาจากมือของฟางจือเมิ่ง

คราวนี้หลักฐานชัดเจน ทั้งคนและของกลางอยู่ครบ ไม่ใช่แค่การสวมรอยเป็นคนอื่นอย่างที่เธอเคยทำแล้วจะจบได้ง่ายๆ อีกต่อไป…

ขณะที่ฟางจือเมิ่งถูกจับตัวไป เธอยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี ร้องตะโกนไปตลอดทางว่า “หนูผิดไปแล้ว หนูยอมรับผิดไม่ได้เหรอ? หนูจะเขียนรายงานขอโทษก็ได้…”

“หนูไม่ควรแอบใส่ยาให้ซ่งซือเสวี่ย ขอโทษนะคะ!”