ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1745

นักเรียนต่างมองฟางจือเมิ่งที่ถูกพาตัวออกมาด้วยความตกตะลึง

“ได้ยินว่าเธอโดนจับเพราะสวมรอยเป็นซ่งซือเสวี่ยนะ?”

“ไม่ใช่! เธอไม่ได้ถูกจับเพราะสวมรอย แต่เพราะเธอค้ายาเสพติดต่างหาก”

“อะไรนะ? ทำไมมันกลายเป็นเรื่องนี้ไปได้…”

“พวกเธอก็มัวแต่ดูสนุกกันจนไม่เข้าใจเรื่องราวเลย! เรื่องมันเริ่มจากฟางจือเมิ่งที่ไร้ยางอายไปสวมรอยเป็นคนอื่น… สุดท้ายพอเธอโดนจับได้ก็โกรธจนเสียหน้า เลยใส่ยาเสพติดลงในน้ำของซ่งซือเสวี่ย แล้วถามว่ายาเสพติดพวกนั้นมาจากไหน? ก็ซื้อมาจากพ่อค้ายาไงล่ะ! เพราะอย่างนี้เลยถูกจับ!”

นักเรียนที่รู้เบื้องลึกเล่าเรื่องราวทุกอย่างอย่างละเอียด รวมถึงพฤติกรรมการสวมรอยของฟางจือเมิ่ง และวาทะ “สุดคลาสสิค” ที่เธอเคยพูดไว้

ในยุคที่อินเทอร์เน็ตยังไม่แพร่หลาย เรื่องราวอันสะเทือนใจเช่นนี้ทำให้นักเรียนหลายคนรู้สึกเหมือนโลกทัศน์ของพวกเขาถูกสั่นคลอน

“หน้าด้านจริงๆ…”

“นี่เธอเป็นพวกไม่รู้กฎหมายหรือแค่โง่กันแน่?”

“โอ้โห แบบนี้ก็ได้เหรอ ยัยนี่น่ารังเกียจสุดๆ…”

ฟางจือเมิ่งถูกพาตัวออกมาก็ได้ยินเสียงซุบซิบเหล่านี้ เธอรู้สึกอับอายจนแทบมุดแผ่นดินหนี

พวกเขามาพูดแบบนี้ได้ยังไง!

ฟางจือเมิ่งตะโกนออกมาและพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง “ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันไม่ได้ทำ!”

“พวกเธอดูซ่งซือเสวี่ยสิ เธอก็ยังสบายดี ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย…”

ฟางจือเมิ่งยังไม่ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหาที่เธอก่อไว้…

จนกระทั่งเธอถูกจับกุมเพราะเกี่ยวข้องกับการซื้อขายยาเสพติด ครั้งนี้สถานะผู้เยาว์ก็ช่วยให้เธอหลุดพ้นไปไม่ได้

ฟางจือเมิ่งถูกตัดสินจำคุก ก่อนอายุ 18 ปี เธอจะถูกคุมขังในศูนย์ดูแลเด็กและเยาวชน และหลังจากนั้นจะถูกย้ายไปยังเรือนจำเมื่ออายุครบ 18 ปี

สุดท้ายแล้ว เธอเพิ่งจะเข้าใจว่าการทำเรื่องพวกนี้ต้องแลกมาด้วยการติดคุก

เวลาที่พ่อแม่มาเยี่ยม ฟางจือเมิ่งยังคงร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุด “พ่อคะแม่คะ ช่วยหนูออกไปที หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วันเดียว มันน่ากลัวมาก…”

“หนูก็แค่แอบใส่ยาให้ซ่งซือเสวี่ยเอง เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย พ่อแม่ช่วยไปขอให้เธออภัยให้หนูหน่อยนะคะ ปล่อยหนูออกไปเถอะ…”

“หนูผิดไปแล้ว ต่อไปหนูจะไม่ทำอีกแล้ว ฮือๆ… หนูไม่รู้ว่าซื้อยาเสพติดมันผิดกฎหมาย หนูก็ไม่ได้เสพเอง หนูไม่ใช่คนเลวสักหน่อย! ทำไมถึงต้องจับหนูด้วย…”

**

จี้ฉางที่ลอยอยู่ข้างๆ เฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างเงียบสงบ

ไม่คาดคิดเลยว่าฟางจือเมิ่งจะทำร้ายตัวเองจนถึงจุดนี้

“ท่านเคยพูดไว้จริงๆ… ในที่สุดเธอก็ทำลายตัวเอง…”

คำพูดของจี้ฉางหยุดชะงักทันที

ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาท่วมท้นอีกครั้ง เมื่อเขานึกขึ้นได้ว่าท่านไม่อยู่แล้ว

ตอนนี้เหลือเพียงเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

จี้ฉางลูบใบหน้าของตัวเอง ครั้งหนึ่งเคยมีรอยแผลอยู่ตรงนี้ ซึ่งเป็นพลังสุดท้ายของท่านที่ช่วยรักษามันไว้

“ท่าน ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน…” จี้ฉางพึมพำ

เขาเดินไปอย่างไร้จุดหมาย เขาไม่อยากกลับไปยังยมโลกอีก

เขาเดินผ่านภูเขาและแม่น้ำมากมายในโลกมนุษย์ ค้นหาภาพเงาที่คล้ายกันในหมู่ผู้คนนับล้าน

แต่สุดท้ายเขาก็พบว่าในโลกนี้ไม่มีใบไม้ที่เหมือนกันทุกประการ เหมือนกับที่เธอจากไปแล้วและจะไม่มีเธอคนเดิมอีกต่อไป

แม้จะคล้ายเพียงใด ก็ไม่ใช่

แม้จะกลับชาติมาเกิดใหม่ ก็ไม่ใช่