ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1746

เสียงสายลมและหิมะพัด ชั่วพริบตาในโลกมนุษย์ก็มาถึงหน้าหนาวแล้ว

จี้ฉางยืนอยู่หน้าบ้านตระกูลฉิน ถึงตอนนี้ตัวเองยังคงแปลกใจว่าทำไมถึงยอมตกลงรับปากซูจิ่นอวี้

ใต้เท้าเคยพูดไว้ว่า ไม่ควรยุ่งเรื่องในโลกมนุษย์

เขาละเมิดกฎอีกครั้งแล้ว

แต่หากรับปากซูจิ่นอวี้แล้วทำไม่ได้ ก็เท่ากับเสียสัจจะ.......

ช่างเถอะ ระหว่างเชื่อฟังคำพูดของใต้เท้าและการเสียสัจจะ เขาเลือกเชื่อฟังคำพูดของใต้เท้า

จี้ฉางกำลังจะหมุนตัวจากไป ทันใดนั้นก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ในพื้นหิมะ

รูปร่างเล็กมากๆ หากไม่ทันสังเกตดีๆ แทบจะมองไม่เห็นว่าในนั้นมีคนอยู่

เธอสวมเสื้อผ้าที่เก่าๆ หมอบอยู่ในพื้นหิมะ

เธอมองไปข้างหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า และปากก็พึมพำว่า คุณแม่......

ตรงหน้าเธอเป็นตุ๊กตาผ้าที่ถูกทำลายจนเละตัวหนึ่ง

หากไม่ได้ตั้งใจฟังก็คงไม่ได้ยินประโยคที่เธอพูดว่า

ซู่เป่าไม่ผิด ซู่เป่าไม่ยอมรับ......

เป็นเด็กน้อยที่ดื้อรั้นจริงๆ!

จี้ฉางเม้มริมฝีปากเดินขึ้นหน้า ในตอนที่เห็นใบหน้าเล็กของเธอชัดเจน ฝีเท้าก็หยุดชะงักในทันที

ใบหน้าที่เล็กนั้นกลับดูคุ้นๆ แปลกๆ

“ซู่เป่ารึ......?”

นางชื่อซู่เป่าใช่ไหม?

จี้ฉางพูดกับนาง แต่นางกลับไม่ได้ยิน

จี้ฉางกำลังจะใช้พลังเวทของตนเอง ถ่ายทอดคำพูดประโยคนั้นของซูจิ่นอวี้ ทว่าในตอนนี้มีแสงที่สลัวหนึ่งกระจายออกมาอย่างรุนแรง จี้ฉางจึงรับรู้ว่าเด็กตรงหน้ากำลังสัมผัสกับเมืองยมบาลแล้ว!

จี้ฉางตกใจ เหมือนตรงหน้าอกถูกคนทุบแรงๆ และรู้สึกวิตกกังวลอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“เจ้า……”

“ซู่เป่า?”

“……”

“เสี่ยวซู่เป่ารีบโทรศัพท์หาลุงเล็กของเจ้า ลุงเล็กเจ้าชื่อซูอี้เซิน ส่วนเบอร์โทรคือ......”

“ได้ยินหรือไม่? มารดาเจ้าคือซูจิ่นอวี้ นางให้ข้ามา......”

เด็กคนนั้นขยับตัวแล้ว

จี้ฉางเห็นนางปีนออกมาอย่างยากลำบาก เก็บมือถือในพื้นหิมะขึ้นมากดหมายเลขโทรออกแล้ว

……

จนกระทั่งซู่เป่าถูกคนมารับไป จี้ฉางก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

เขาทำหน้าเหม่อลอย เกล็ดหิมะโปรยปรายผ่านตัวเขาตกลงสู่พื้น

ก้นบึ้งหัวใจของเขามีความรู้สึกแปลกๆ บางอย่าง ทำให้เขากังวลขึ้นเรื่อยๆ

จี้ฉางเงยหน้ามองเกล็ดหิมะที่โปรยปรายไปทั่ว

หิมะเป็นสิ่งที่ประหลาดมากอย่างหนึ่ง เหมือนความเสียใจ เหมือนการพบกันอีกครั้ง และเหมือนรักแต่ไม่สมหวัง

จี้ฉางจ้องมองพายุหิมะ อดคิดถึงคนที่เย็นชาคนนั้นไม่ได้

บนโลกใบนี้ไม่มีใบไม้ที่เหมือนกัน เด็กที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยมาก แต่เขาก็ตระหนักและรู้ดีว่า นางไม่ใช่นาง.......

ตามการปรากฏตัวของเด็กคนนี้ เขากลับรู้สึกยอมแพ้แล้ว

จี้ฉางคล้ายร้องไห้คล้ายยิ้ม จู่ ๆ รีบกลับเมืองยมบาลเหมือนเป็นคนบ้า

เขาอยากจะรู้ เด็กคนนี้ใช่ใต้เท้ากลับชาติมาเกิดหรือไม่?

จะเป็นนางไหม?

จักรพรรดิหลายพระองค์ส่งนางเข้าสู่สังสารวัฏ จะส่งมาที่นี่หรือไม่?

แต่น่าเสียดายจี้ฉางตรวจค้นที่สามารถค้นได้แล้ว แต่ไม่เจอข้อมูลที่เป็นประโยชน์เลยแม้แต่น้อย

ข้อมูลเกี่ยวกับซูจิ่นอวี้ ซู่เป่ารวมถึงไปถึงบิดาแท้ๆของซู่เป่า ไม่สามารถสอดส่องสืบเสาะได้เลย

ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน อดีตก็เคยมีคนที่โชคชะตาลึกลับอยู่บ้าง แต่จะแสดงในตำราไม่มากก็น้อย

แต่ของซู่เป่าไม่มีอะไรแสดงไว้เลย

จี้ฉางรู้สึกผิดหวัง เขาวางตำราอย่างเหม่อลอย แต่ตอนเดินผ่านหน้าโต๊ะของพญายมกลับมีสิ่งของชิ้นหนึ่งตกลงมา

เชือดสีแดงเส้นหนึ่งแขวนน้ำเต้าวิญญาณอันหนึ่ง

นั่นเป็นของที่ตอนใต้เท้ายังอยู่ มอบให้เขาอย่างไม่ตั้งใจ แต่เขารู้เชือดสีแดงสามารถปกป้องเขา ส่วนน้ำเต้าวิญญาณ......ใต้เท้าบอกแค่ว่าเต็มมันให้เต็มก็พอแล้ว

จี้ฉางก้มตัวลงไปเก็บขึ้นไป และเงียบไปพักใหญ่

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาดึงน้ำเต้าวิญญาณลงมาก่อนชั่วคราว

โลกมนุษย์

จี้ฉางมองซู่เป่าที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เขาปวดหัวมาก ความทรงจำเบลอไม่ชัดเจน

เส้นทางบำเพ็ญตนที่ไร้ความรู้สึกเหมือนในเวลานี้ เกิดการสะท้อนกลับใหญ่หนึ่งแล้ว

ที่แท้ตอนที่ปล่อยวางไม่ได้ การสะท้อนกลับของเส้นทางไร้ความรู้สึกรุนแรงขนาดนี้เชียว เขาถึงขนาดจำไม่ค่อยได้แล้วว่าร้อยปีนี้มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง