ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1747

กลีบดอกสาลี่และดอกท้อร่วงหล่น มีหนึ่งคนนั่งขัดสมาธิอยู่ในแดนเซียนเล็กๆ

ตรงหน้าเขามีกู่ฉินชิ้นหนึ่งวางอยู่ นิ้วที่เรียวยาววางลง เสียงฉินทุ้มต่ำแต่ไพเราะสอดคล้องกับกลีบดอกไม้ที่ลอยไปไกล

“ท่านอาจารย์!” ซู่เป่าเหาะมาเพียงลำพัง สองมือถือถังหูหลูไม้หนึ่ง

“คุณยายเป็นคนทำ กำชับให้ข้าเอามาให้ท่านอาจารย์หนึ่งไม้โดยเฉพาะ!”

จี้ฉางสองมือกดสายฉินเบาๆ มองซู่เป่าพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แล้วเจ้าก็มาส่งถังหูหลูไม้นี้โดยเฉพาะหรือ?”

ซู่เป่านั่งอยู่ข้างตัวเขาชูถังหูหลูแล้วพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว! ถึงอย่างไรตอนนี้ข้าไปไหนก็เป็นเรื่องแค่นึกคิดเดียว!”

จี้ฉางยื่นมือไปรับถังหูหลู อ้าปากกัดลงไปหนึ่งคำ

เปรี้ยวๆหวานๆ ถึงแม้ไม่นับว่าเป็นรสชาติที่ถูกปากเขานัก แต่เขาก็รู้สึกชอบ

“ท่านอาจารย์ ท่านเจอวิธีฟื้นฟูตะเกียงวิญญาณของหรูหรู่ ท่านลุง ท่านป้า และพวกน้องชายแล้วหรือยังเจ้าคะ?”

จี้ฉางส่ายหน้า “ยังเลย แต่ไม่เป็นไร ข้าเชื่อว่าสักวันต้องหาเจอแน่นอน”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืม! จะต้องหาเจอแน่นอน”

จี้ฉางก้มมองนางแล้วถามว่า “ซืออี้หรันเจ้าเด็กคนนั้นจะตามเจ้าไปนอกสามภพหรือ? แล้วเขาเล่า?”

ซู่เป่าพูดว่า “เขาอยู่ที่บ้าน หลังจากกลับมาครั้งนี้ พวกเราจะแยกกันช่วงเวลาหนึ่ง”

จี้ฉางพยักหน้า พูดกำชับเหมือนกับพ่อแก่ๆคนหนึ่ง “ระวังความปลอดภัย โลกกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต นอกสามภพหกวิถีเป็นอะไรพวกเราก็ไม่อาจรู้ได้ ถึงแม้ตอนนี้เจ้าเป็นเจ้าวิถีสวรรค์ที่เก่งที่สุด แต่ก็ต้องระมัดระวังตัวมากๆ ไม่ว่าเรื่องอะไรต้องคิดต้องสังเกตให้มากๆ......”

ซู่เป่าฟังเขาพร่ำบ่นจบแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะยกมือปิดปากยิ้ม “ท่านอาจารย์ แม้แต่ท่านพ่อข้ายังไม่กำชับข้าเหมือนท่านเลย”

จี้ฉางทำเสียงชิ แล้วพูดว่า “ตอนนี้พ่อเจ้ามีภรรยา แม้แต่ลูกสาวก็ไม่สนใจแล้ว”

ซู่เป่านึกถึงฉากที่เขาถูกมารดานางทุบตีก็พูดว่า “อา ไม่มีเวลาสนใจข้าจริงๆ”

ถึงแม้บิดามารดาคือรักแท้ นางเป็น ‘เรื่องไม่คาดฝัน’ แต่ซู่เป่าไม่ได้รู้สึกมีอะไรไม่ยุติธรรม

ลูกโตแล้วต้องออกจากบ้าน สุดท้ายเหลือบิดามารดาสองคนอยู่เป็นคู่กันและกัน

ทุกคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง ประโยคนี้ไม่ว่ากับบิดามารดาหรือลูกก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผล

“อย่างนั้นข้าไปอยู่เป็นคู่คุณยายก่อนแล้วนะ!” ซู่เป่าลุกขึ้นตบก้น

จี้ฉางผงกหัว “ไปเถอะ!”

เห็นซู่เป่าหายไปในชั่วพริบตา เขาก็ยิ้มพร้อมส่ายหน้า

หันกลับมามองทะเลสาบที่ใสสะอาดกับกลีบดอกที่ร่วงหล่น กัดถังหูหลูอีกคำหนึ่งเบาๆ

“คำหนึ่งหวานจนเลี่ยน อีกคำกลับเปรี้ยวนิดๆ”

จี้ฉางจ้องมองถังหูหลูพึมพำว่า “ชีวิตคนเราก็คงจะเป็นเช่นนี้”

**

ซู่เป่าหายตัวกลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลซูแล้ว

“ซู่เป่า พ่อแม่เธอไปไหนกันอีกแล้ว?”

นายหญิงซูยกแครนเบอร์รีป่ามาหนึ่งถ้วย เห็นซู่เป่ากลับมาแต่ไม่เห็นซูจิ่นอวี้กับมู่กุยฝาน จึงถามขึ้น

ปกติเธอไม่เคยถาม และไม่สนว่าพวกเขาจะกลับมาหรือไม่ เธอมีแค่หลานรักของเธอคนหนึ่งก็พอแล้ว

ซู่เป่ากำลังจะอ้าปากตอบ แต่ถูกแครนเบอร์รีลูกหนึ่งยัดเข้าไปแล้ว

เธอยู่ยี่ในทันที

อาหารเย็นเพิ่งขึ้นโต๊ะ เหมือนซูจิ่นอวี้และมู่กุยฝานจะตั้งใจมาถึงเวลานี้โดยเฉพาะ ก้าวเข้าประตูห้องอาหารอย่างตรงเวลา

นายหญิงซูเหล่มอง “โย่ว ตรงเวลาใช้ได้ ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ล่วงหน้าแล้ว?”

ซูจิ่นอวี้พุ่งเข้าหานายหญิงซู “คุณแม่ไม่ต้อนรับหนูเหรอ! เหอะ มีซู่เป่าแล้วก็ไม่ต้องการหนูแล้ว เมื่อก่อนคุณแม่ไม่เป็นแบบนี้”

นายหญิงซูไม่หันไปมอง “ตอนนี้ลูกมีสามีแล้วก็ไม่ต้องการพวกเรา ดังนั้นนี่ไม่ใช่เหมือนกันเหรอ! ใช่ไหมซู่เป่า!”

ซู่เป่าก้มหน้าตั้งใจกินเป็ดแครนเบอร์รี ตอบกลับอืมๆ “ค่ะๆ ค่ะ”

ซูจิ่นอวี้ทำหน้าผิดปกตินิดๆ......

เธอพูดว่า “หนูไม่มีสามี”

จากนั้นก็งอนิ้วนับตัวเลข “สามีหนูคือxxx xxx (ชายงามที่ถูกยอมรับในนรกเก้าชั้น)……”

มู่กุยฝานวางซุปที่ตักมาตรงหน้าเธอแล้วถามว่า “จริงเหรอ? เอาไว้ผมไปถามพวกเขาสองคน”

(ชายงามที่ถูกยอมรับในนรกเก้าชั้นxxx xxx ผมขอบคุณ คุณมาก.....ร้องไห้T-T)

ซู่เป่ามองบน “คุณพ่อคุณแม่ เอาแต่พอดีๆ! ที่นี่ยังมีเด็กอยู่ด้วย!”

มู่กุยฝานกวาดตามองหนึ่งรอบ สายตาไปหยุดบนตัว

“อา ก็ได้”

ซูเหอเวิ่น “!!!” พองขน

หมายความว่าไง!

หมายความว่าไงกัน!!