ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1748

หลังจากกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นซู่เป่าถึงออกเดินทาง

ซูเหอเวิ่นจับมือของเธอพูดเสียงเศร้า “ครั้งนี้น้องจะไปนานแค่ไหน?”

ตอนนี้เขาสูงเมตรสิบเซ็น แต่ซู่เป่าหนึ่งสูงเมตรเจ็ดสิบแล้ว

ดูแบบนี้ก็เหมือนพี่สาวคนหนึ่งจูงมือน้องชาย แต่ทว่า ‘น้องชาย’ เรียกว่า‘น้องสาว’

โชคดีที่คนในครอบครัวตระกูลซูเคยชินกันแล้ว

ซู่เป่าครุ่นคิดแล้วพูดว่า “เร็วสุดก็ปีครึ่ง ช้าสุดยังไม่มีกำหนด”

“พี่ตอนนี้ทะลวงเขตแดนยมบาลระยะหลังแล้ว ไม่ต้องเป็นเทพท่องราตรีแล้ว”

ซูเหอเวิ่นพึมพำ “ก่อนที่เหยียนหลัวหวังท่านต่อไปจะรับตำแหน่ง พวกเราจำเป็นต้องช่วยเธอดูแล”

ตอนนี้ทุกคนที่ตำหนักที่ห้า ไม่มีใครเต็มใจนั่งตำแหน่งพญายมแล้ว

ในจิตใต้สำนึก ตำแหน่งนั้นเป็นของซู่เป่า

ขอเพียงแค่ตำแหน่งนี้ยังอยู่ แม้จะว่างอยู่ ทุกคนก็รู้สึกเมืองยมบาลก็เหมือนกับบ้านของตัวเอง

ดังนั้นจะไม่มีใครอยากไปนั่ง

ซู่เป่ายิ้มว่า “แต่ทำแบบนี้ไปตลอดไม่ได้”

เธอไม่อยากให้เมืองยมบาลหนึ่งกลายเป็นสถานที่ขังทุกคนเอาไว้

ซู่เป่าเริ่มคิดถึงเรื่องยมบาลของตำหนักที่ห้า......

ซูเหอเวิ่นพูดว่า “งั้นก็เลื่อนไปอีกหน่อยเถอะ!”

“ตอนนี้พี่รองอยู่วิ่งไปมาระหว่างโลกมนุษย์ ยมโลก และจิ่วโยวอย่างสนุกสนาน”

“พี่ใหญ่หมกมุ่นกับการหาเงินจนถอนตัวไม่ได้ ส่วนตระกูลไฉนั่นเธอยังจำได้ใช่ไหม? ถูกพี่ใหญ่เราเอาชนะได้แล้ว”

ซู่เป่าตอบอ๋อ ทำหน้าประหลาดใจ

นั่นเป็นถึงตระกูลอายุหลายร้อยปีนะ

แต่ว่าตระกูลซูเธอก็ไม่แย่ รุ่นนี้เป็นจุดเริ่มต้น ลุงห้าจิตเทพตื่นแล้ว ลุงเจ็ดเริ่มหน้าใหญ่แล้ว บรรพบุรุษก้าวสู่เขตแดนจักรพรรดิแล้ว

คุณตาคุณยายเป็นผู้บำเพ็ญในโลกมนุษย์ ลุงหกมีเส้นทางทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี......

หลังจากนี้ตระกูลซูไม่รู้ว่าจะสืบทอดไปกี่ร้อย กี่พันปีแล้ว

ซู่เป่าและซูเหอเวิ่นพูดขึ้นพร้อมกัน “ดังนั้นมีเงินมีอำนาจแล้วยังไง? คนในตระกูลของพวกเขามีคนบำเพ็ญเป็นเซียนไหม?”

ทั้งสองคนมองหน้ากัน หัวเราะออกมาเสียงดังเหมือนกับตอนเด็กๆ

อากาศหนาวเย็น ยังคงเป็นฤดูหนาว แต่ว่าช่วงเวลานี้ไม่มีหิมะตกแล้ว

วันที่ซู่เป่าเดินทางไม่มีหิมะตก และนายหญิงซูก็ไม่กลัวหิมะตกอีกแล้ว

ในมือของเธอถือของกองใหญ่ ยัดเข้าไปในแหวนของซู่เป่ากำชับว่า “อยู่ข้างนอกต้องดูแลตัวเองให้ดี......”

ซืออี้หรันสวมเสื้อโค้ตขนสีเทา ที่คอมีผ้าพันคอสีเทาฟ้าผืนหนึ่ง ภายใต้เสื้อโค้ตยาวระดับกลางเสริมให้ขาทั้งสองยาวยิ่งขึ้น

มู่กุยฝานมองหนึ่งครั้ง หลุดขำออกมาแล้วพูดว่า “ยังวางมาดอีก”

เขตแดนในตอนนี้ ใครยังรู้สึกหนาวอีก? ยังจะใส่ผ้าพันคอก็แค่จงใจแต่งตัว

ซูจิ่นอวี้ตาลุกวาว “ว้าว หล่อ!”

ซู่เป่าชมอย่างไม่ตระหนี่ “พี่อี้หรันแต่งตัวแบบนี้หล่อสุดๆไปเลย”

มู่กุยฝาน “……”

มองภรรยาและลูกสาวที่ถูกดึงดูด

มู่กุยฝานไม่ยอมปล่อย

เพียงแต่มือข้างหนึ่งกำหมัดแน่น และกระแอมเสียง “เรื่องครั้งก่อน......ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ให้มันผ่านไปได้ไหม?”

ซูจิ่นอวี้ทำเสียงเหอะ ค่อยๆ กลับคฤหาสน์ตระกูลซู

“คุณคิดว่าไงล่ะ? ทำไมฉันต้องปล่อยผ่าน ฉันไม่ทำ”

มู่กุยฝานเดินตามเธอ ยิ้มจนใจพูดว่า “ตอนนั้นทุกคนดื่มกันจนเมาแล้ว เรื่องที่เกิดในห้องก็ควบคุมไม่ได้......”

ซูเหอเวิ่นข้างๆ กำลังจะเดินไปหูตั้งขึ้นในทันที ตามหลังสองคนนั้นไปแล้ว

ครั้งก่อนอะไร? ห้องอะไร?

มู่กุยฝานยันหน้าผากของเขา “ไป เด็กน้อยไปเล่นทางโน้น อย่าสอดรู้สอดเห็นไปหมดทุกเรื่อง”

ซูเหอเวิ่นโกรธจนยกมือตีเขา แต่ตีไม่โดน จึงยกขาเตะไปแล้ว

ผลปรากฏว่าทั้งมือทั้งขาก็ไม่ถึง......

ภาพนี้ดูตลกนิดๆ ซูเหอเวิ่นโกรธจนตาแดงหมดแล้วตะโกนว่า “มีอะไรที่ ‘เด็กน้อย’ อายุยี่สิบกว่าอย่างผมฟังไม่ได้!”

ซูเหอเหวินกำลังออกบ้านพอดี ได้ยินก็รับซูเหอเวิ่นจากในมือของมู่กุยฝาน เหนี่ยวคอเสื้อเขาเดินออกไปแล้ว

พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยไปพลางว่า “ผิดจริยาอย่าดู ผิดจริยาอย่าพูด ผิดจริยาอย่าฟัง”

ซูเหอเวิ่นหัวเราะด้วยความโกรธ “พวกพี่แบบนี้มีมารยาทเหรอ? เน้ๆ ปล่อยน้องชายอายุยี่สิบกว่าของพี่ด้วย!”

นายหญิงซู “……”

ส่ายหน้าอย่างหมดคำพูด กลับบ้านไปดูละคร!

ช่างนี้สุขภาพดีขึ้นเรื่อยๆ มีพลังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อคืนดู 《ภรรยาใหม่ขี้เหร่ของประธานเผด็จการ》โต้รุ่ง วันนี้ก็ดูอีกเรื่อง《แม่ยายบ้าอำนาจของประธานหลี่ขี้ระแวง》