ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1749

เมืองยมบาล

ซูจิ่นอวี้เพิ่งกลับมา ผีสองตนหนึ่งหัวไชเท้ากับก้อนหินหนึ่งก้อนกระโดดออกมาแล้ว

“เป็นยังไง เป็นยังไง? กลับไปครั้งนี้พัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว?” ผีหลายใจทำหน้าอยากรู้

ซูจิ่นอวี้พูดว่า “อย่าเอ่ยถึงเลย ยังทะเลาะกันเพราะเรื่องครั้งก่อนอยู่เลย!”

ผีหลายใจ “พระเจ้า! เขาเอาเปรียบทุกอย่าง ที่ควรทำก็ทำไปหมดแล้ว เจ้าถือว่าส่ง ‘ยาแก้’ ให้เขา เขากลับยังชวนเจ้าทะเลาะอีก?”

ซูจิ่นอวี้ “เอ่อ!” (กระซิบในใจ ที่จริงแล้วเป็นเธอทะเลาะกับเขา)

ผีชุดแต่งงานด่า “ผู้ชายเลว!”

ผีหลายใจ “ผู้ชายเลว!”

ซูจิ่นอวี้ร่วมสนุกด้วย “ผู้ชายเลว!”

จักรพรรดิมู่เพิ่งเข้าประตูมา “?”

ผีชุดแต่งงานเปลี่ยนคำพูดในทันที “อา ข้าพูดว่าผู้ชายช่างหวานจริงๆ!”

เสี่ยวต๋ามองซูจิ่นอวี้หนึ่งครั้ง แล้วมองซูจิ่นอวี้อีกครั้งด้วยแววตาสอดรู้สอดเห็น

แต่น่าเสียดายจักรพรรดิมู่ไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้มัน ซูจิ่นอวี้เห็นมันยื่นมือมาก็ตีมันเสียงดังเพียะ โยนกลับไปบนตัวผีหลายใจ

มู่กุยฝานมองทางซูจิ่นอวี้

ซูจิ่นอวี้เผ่นหนีไปแล้ว “ฉันไปเยี่ยมบรรพบุรุษแล้ว! ไปสวัสดีปีใหม่กับท่าน”

มู่กุยฝานพลิกมือก้าวตามหลังเธอไป คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เวลานี้ไปสวัสดีปีใหม่อะไร?”

ซูจิ่นอวี้ “สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า!”

บรรพบุรุษกำลังตัดแต่งดอกไม้ในสวนเล็กๆของตัวเอง ทำหน้าพึงพอใจ

ก็ได้ยินเสียงตะโกนของซูจิ่นอวี้ “บรรพบุรุษ อวี้เอ๋อร์มาเยี่ยมท่านแล้ว!”

บรรพบุรุษยิ้มเล็กน้อย วางกรรไกรด้านข้างอย่างใจเย็นลุกขึ้นเดินมาข้างประตูลานบ้าน ปิดประตูดังปัง

เมื่อปิดประตูบ้าน ม่านพลังระดับมหาจักรพรรดิเต็มเปี่ยมในชั่วพริบตา

ซูจิ่นอวี้ชนกับม่านพลังเสียงตึ่ง~

นางลูบจมูก ถามผ่านประตูและม่านพลังกั้นอย่างไร้เดียงสาว่า “บรรพบุรุษท่านทำแบบนี้หมายความว่าอะไร?”

บรรพบุรุษยิ้มเยาะว่า “ไม่มีความหมาย แค่ไม่อยากกลายเป็นของเล่นของพวกเจ้าเท่านั้น!”

ซูจิ่นอวี้ “……”

บรรพบุรุษบ่นว่า “ก่อนหน้านี้มีซูอวิ๋นเจา ต่อมาก็มีเจ้าซูจิ่นอวี้ ทำไมที่ข้าเป็นที่พึ่งพิงทางใจด้านความรักของพวกเจ้าหรือ!”

ซูจิ่นอวี้ “……”

มู่กุยฝานเม้มริมฝีปากพูดกับบรรพบุรุษว่า “รบกวนแล้วบรรพบุรุษ ภรรยาซุกซน ต่อไปข้าจะต้องแนะนำนางให้ดี”

บรรพบุรุษแอบมองบนโบกมือก็เดินเข้าบ้านไปแล้ว

เหอะ ตามจีบภรรยาตามจนตอนที่หนึ่งพันเจ็ดร้อยสี่สิบเก้าแล้ว

เจ้าหนุ่มตระกูลซือจีบซู่เป่าติดแล้ว เขาเป็นพ่อคนหนึ่งกลับแพ้ให้ว่าที่ลูกเขย

ก็ไม่รู้ว่าตอนที่หนึ่งพันเจ็ดร้อยห้าสิบสองจะจีบติดหรือไม่......

นึกถึงซู่เป่า บรรพบุรุษก็เริ่มคิดถึงนางอีกแล้ว เฮ้อ หากเด็กน้อยเล่นเกม ‘เธอไล่ฉันหนี’ บรรพบุรุษอย่างเขาไม่ถือสาเป็นที่พักใจของนาง

บรรพบุรุษสองมาตราฐานะเข้าประตูไปดูละครสั้นน้ำเน่าแล้ว

ซูจิ่นอวี้หนีต่ออย่างรวดเร็ว “อย่างนั้น ฉันไปจิ่วโยวเยี่ยมพี่สะใภ้ของฉัน!”

ทำไมไม่เหมือนกับในนิยาย ในนิยายพระเอกนางเอก ก็จะมีนางร้ายคนหนึ่งแย่งพระเอก

บทละครของนางแตกต่าง มีนางร้ายคนหนึ่งออกมา.......แย่งนาง???

นักเขียนไม่มีบทให้เขียนแล้วใช่ไหม ถึงจัดบทแบบนี้ให้นาง

ซูจิ่นอวี้พูดอย่างปวดหัวว่า “เคยบอกไปกี่ครั้งแล้ว ฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆ”

ผีสาวมองเธอตาปริบๆ “ฉันรู้! หรือพี่สาวรังเกียจฉันเหรอ?”

เธอก้มหน้าอย่างผิดหวัง “ฉันรู้......หลังจากพวกเธอรู้ว่ารสนิยมทางเพศของฉันก็บอก ฉันโรคจิต ไม่ชอบฉันกันหมด แต่พี่สาวไม่เกลียดฉันได้ไหม?”

“ฉันไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะเคยชอบพี่สาว แต่ตอนนี้เห็นพี่สาวเป็นพี่สาวที่เปิดใจคุยกันได้เท่านั้นจริงๆ”

ซูจิ่นอวี้ใจอ่อน หลักๆคือผีสาวตรงหน้าสวยเกินไปแล้ว

ดึงดูดคนไปทุกส่วน บิดเอวบางนั่น เหมือนกับปีศาจจิ้งจอกตนหนึ่งเลย

แถมยังเป็นปีศาจจิ้งจอกที่ใสซื่อตนหนึ่ง ใช้ดวงตาบ้องแบ๊วมองคุณ ใครจะไม่ยอมใจอ่อน

“ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น......”

ผีสาวแนบชิดเธออย่างดีใจ “งั้นก็ดีจริงๆ! วันนี้พี่สาวไปเที่ยวเป็นเพื่อนฉันได้ไหม? ฉันตายอยู่ที่นี่นานขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยออกไปไหนเลย!”

“เอ่อ......พี่มู่ไม่ถือสาใช่ไหม? ฉันแค่เห็นพี่สาวเป็นเพื่อน......”

มู่กุยฝานหนังตากระตุกไม่หยุด

นี่พุ่งเป้ามาที่เขานี่เอง!!

“ไม่ได้!” เขาพูดอย่างเด็ดขาด ดึงซูจิ่นอวี้มา “เธอกับผมมีธุระต้องไปทำ”

จักรพรรดิมู่คิดไม่ถึงว่าชาตินี้จะต้องมาแย่งผู้หญิงคนหนึ่งกับผู้หญิงอีกคน หากเรื่องนี้แพร่ออกไปเขาจะมีหน้าอยู่เมืองยมบาลที่ไหน