ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1752

“ใครรู้อะไรบ้าง” ซูจิ่นอวี้มองไปทางผีสาวและเงียบ เธอพูดถึงตรงนี้และไม่พูดต่ออีก

เธอเอ่ยอย่างหมดคำพูด “ตัดบทได้เก่งยิ่งกว่านักเขียนนิยายอีก”

ผีสาวได้ยินก็ยิ้มฝืนๆ จากนั้นพูดอย่างโมโห “ใครจะรู้ว่าเราทะเลาะกันเพราะเรื่องสินสอดน่ะ”

ซูจิ่นอวี้ “???”

ซี่โครงเปรี้ยวหวานที่เธอคาบไว้บนตะเกียบร่วงลงมา

มู่กุยฝานคีบซี่โครงที่ร่วงอยู่บนโต๊ะมาไว้ในถ้วยตนเองเงียบๆ จากนั้นคีบชิ้นใหม่ไว้ที่หน้าเธอ

ซูจิ่นอวี้รู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาจริงๆ เธอกินซี่โครงไปด้วยพร้อมถามอย่างตื่นเต้น

“พวกเธอมีสินสอดด้วยเหรอ ทั้งๆ ที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ใครเป็นฝ่ายให้ล่ะ หรือแตกหักกันเพราะเรื่องนี้อแหละ ในลองเล่ามาอย่างละเอียด”

ผีสาวดูท่าทีอยากรู้ของซูจิ่นอวี้ มันน่ารักมากจริงๆ เธอชอบนิสัยของซูจิ่นอวี้ชะมัด

ทำไมแฟนของเธอไม่ได้มีนิสัยแบบนี้กัน

“วันนั้น พ่อแม่ของพวกราทั้งคู่ต่างมาถึงเมืองที่พวกเราอาศัยอยู่ ทุกคนเตรียมจะกินข้าว และพูดคุยกันเรื่องแต่งงาน”

“ฉันกำลังทำงานเลย ไม่คิดว่าจู่ๆ เธอจะส่งข้อความมาให้ฉัน บอกว่าพ่อแม่ของเธอเสนอให้ฝ่ายฉันให้สินสอดเธอสามแสน”

[ที่รัก ฉันเองก็ไม่รู้ว่าพ่อจะเสนอข้อแม้แบบนี้ออกมา แต่เธอจะเตรียมไว้ใช่ไหม]

วันนี้ฝานซือฉิงดีใจมาก ประสิทธิภาพในการทำงานยังสูงมากยิ่งขึ้น เมื่อเห็นว่ากำลังจะเลิกงานแล้ว ก็ยิ่งคาดหวังและตื่นเต้นกับการพบปะของพ่อแม่ทั้งสองครอบครัว

ไม่คิดว่ากลับได้รับข้อความแบบนี้จากแฟนสาว

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นตอบ [เดี๋ยวสิ ทำไมสินสอดเยอะขนาดนั้นล่ะ]

ฝานซือฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้สึกไม่สมเหตุสมผลแต่นิด

ไม่ใช่เพราะที่พ่อแม้ของเธอยื่นข้อเสนอแบบนี้ออกมา แต่เป็นเพราะแฟนสาวของเธอพูดว่า ‘เธอจะเตรียมเอาไว้ใช่ไหม’ ต่างหาก

หมายความว่าแฟนสาวของเธอตกลงแล้ว

อีกฝ่ายตอบกลับเร็วมาก [เดี๋ยวสิ หมายความว่ายังไงกัน ก็ที่บ้านฉันเวลาแต่งงาน ผู้หญิงก็ได้สินสอดคนละสามถึงห้าแสนทุกคน หรือว่าพวกเราแต่งงาน แล้วจะไม่มีพิธีแบบนี้]

ฝานซือฉิงที่เมื่อกี้คิดว่าเธออาจพูดเพราะถูกพ่อแม่บังคับ

พอเห็นแบบนี้ ก็รู้สึกโกรธเคืองอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมาในทันที

[เดี๋ยวสิ ก็นั่นเป็นประเพณีของการแต่งงานชายหญิง แต่พวกเราทั้งคู่เป็นผู้หญิงนี่นา]

อีกฝ่าย [หมายความว่าเพราะพวกเราเป็นผู้หญิง เลยไม่ต้องมีพิธพวกนั้นงั้นเหรอ]

ฝานซือฉิงรู้สึกพิลึก [งั้นต้องซื้อทองด้วยใช่ไหม]

อีกฝ่าย [ใช่สิ เรื่องพวกนี้มันเป็นสิ่งจำเป็นอยู่แล้วนี่นา อย่าบอกฉันนะว่าเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยน่ะ]

ฝานซือฉิงตะลึง รู้สึกเหมือนเธอเพิ่งได้รู้จักอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก

[แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงนะ] ฝานซือฉิงยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกโมโหและประหลาดใจ [งั้นฉันก็ต้องขอสินสอดใช่ไหม ที่บ้านฉันเวลาผู้หญิงแต่งงานก็ต้องได้สินสอดสามถึงห้าแสนเหมือนกัน]

ผีสาวฝานซือฉิงพูดอย่างอึดอัด “นั่นน่ะสิ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงทำแบบนี้”

“แล้วยังไงต่อล่ะ” ซูจิ่นอวี้รู้สึกว่าซี่โครงในปากอร่อยกว่าเดิม

ฝานซือฉิงพูดต่อ “จากนั้นพวกเราก็แตกหักกันเพราะเรื่องนี้ไง”

“เธอบอกเธอเป็นผู้หญิง ฉันเองก็เป็นผู้หญิง”

“เธอบอกระหว่างเราต้องมีคนหนึ่งให้สินสอดเพื่อทำตามพิธี และฉันควรเป็นคนให้ แต่ฉันเป็นบทบาท ‘ผู้หญิง’ ในความสัมพันธ์นี้ ไม่ควรเป็นฉันที่ขอจากเธอเหรอ”

“จากนั้นเธอก็บอกว่าฉันน่าขยะแขยง”

ฝานซือฉิงมองกับข้าวตรงหน้าอย่างผิดหวัง ไม่มีความอยากอาหารแม้แต่นิด

สุดท้ายคือไม่ได้แต่งงานกัน เพราะเรื่องของสินสอด พ่อแม่ของทั้งคู่ยังไม่ทันเจอหน้ากัน ทั้งคู่ก็แตกหักกันแล้ว

เพื่อแสดงให้เห็นว่าตนเองคู่ควรกับสิ่งที่ดีกว่านั้น อีกฝ่ายก็หาผู้ชายรวยคนใหม่อย่างรวดเร็ว

“เธอจะแต่งงานกับเขา ฝ่ายชายให้สินสอดกับเธอล้านห้า” ฝานซือฉิงเล่าขึ้นมายังรู้สึกว่ามันบ้าคลั่งมากๆ

เพราะอีกฝ่ายคบกับเธอมานานขนาดนั้น พวกเธอทั้งคู่ไม่ควรจะชอบเพศตรงข้ามสิ

แต่อีกฝ่ายกลับสามารถหาผู้ชายแต่งงานอย่างรวดเร็ว

ซูจิ่นอวี้รู้สึกว่าเรื่องนี้มันสุดยอดไปเลย