ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1755

กลุ่มซุบซิบ

เสี่ยวต๋า [ทุกคน คู่จิ้นครั้งนี้จิ้นต่อไม่ได้แล้ว!]

ผีหลายใจ [สมกับเป็นพี่อวี้ ฉันดูออกนานแล้วว่าเธอไม่อยากแต่งงาน]

ผีชุดแต่งงาน [ใช่ ไม่รู้ว่าในใจนางปฏิเสธอะไรอยู่]

ผีขี้ขลาด [ตอนนี้ความสามารถของพี่อวี้อ่อนแอที่สุดแล้ว เธอน่าจะผิดหวังมากๆ บางทีเธออาจจะอยากเก่งกาจขึ้นแล้วไปที่นอกแดนจิ่วเทียนกับซู่เป่า]

บรรพบุรุษ [จริงด้วย ความสามารถของเธออยู่ได้แค่นี้ มู่กุยฝานจึงได้แต่อยู่ที่นี่ต่อเป็นเพื่อนเธอ ข้าก็คิดว่ามันจีบติดตั้งแต่ตอนที่ 1752 แล้ว เพราะตอนที่หนึ่งพันเจ็ดร้อยห้าสิบสองมีเสียงอ่านตรงกับภรรยารักฉัน!]

เหล่าผี [!!!]

ท่านบรรพบุรุษแอบเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรกัน

น้าอัปลักษณ์ [เดี๋ยวสิ ท่านบรรพบุรุษนี่มันเกี่ยวกับการอ่านออกเสียงยังไงกัน]

ผีมั่งมี [ใช่น่ะสิ ฉันก็คิดว่ามีหลักฐานอะไรซะอีก]

พระแม่ธรณี [หืม ในใจเสี่ยวอวี้เอ๋อร์คิดแบบนี้อยู่เหรอ เจ๋งไปเลย ในที่สุดก็เห็นจักรพรรดิแป้วสักที]

บนโต๊ะอาหารเงียบลงอย่างพิลึก ทุกคนกินไปด้วย พร้อมส่งข้อความไม่หยุด

จู่ๆ ซูจิ่นอวี้ยื่นหน้าเข้าไป “เดี๋ยวนะ พวกเธอดูอะไรกันอยู่ ทำไมเงียบจัง]

นิ้วมือของผีหลายใจขยับ

เทคโนโลยีล้ำๆ ในยมโลกนี่มันใช้ดีจริงๆ สามารถเลื่อนออกจากหน้าแชทเป็นหน้าช่องข่าวได้ในทันที

ผีหลายใจโชว์อย่างไม่ปิดบัง “ฉันกำลังฟังเรื่องที่ท่านจักรพรรดิเสียคาแรคเตอร์อยู่”

ซู่จิ่นอวี้ “ฮ่าๆ ๆ ตลกชะมัด”

มู่กุยฝาน “……”

แอ๊บ แอ๊บกันต่อเลย

ทำอย่างกับเขาไม่มีจิตเทพ

จริงๆ จิตเทพเขาเห็นการคุยกันในกลุ่มของพวกเขานานแล้ว

เห็นว่าชื่อกลุ่มเป็น [กลุ่มเฝ้ามองคู่จิ้นฝานฮัวซื่อจิ่น] หรอกนะเขาเลยแกล้งทำเป็นไม่รู้น่ะ

“กินข้าว” มู่กุยฝานวางกั้งจิ่วโจวที่ถูกแกะเปลือกแล้วไว้ตรงหน้าซูจิ่นอวี้

ซูจิ่นอวี้ชะงักเล็กน้อย แต่เธอก็แกล้งคีบเนื้อกั้งขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ และกินคำโต

**

ตกดึก ซูจิ่นอวี้ส่งข้อความให้กับซู่เป่า

[แม่รู้สึกว่า ในเมื่อยังไม่มั่นใจ ก็อย่ายอมรับความดีของคนอื่น…แต่ถ้าไม่กินเหมือนจะไม่ดียิ่งกว่า งั้นก็เหมือนชักสีหน้าใส่น่ะสิ]

[หืม ลูกถึงไหนแล้ว ทำไมไปตั้งนานแล้วยังไม่มีสัญญาณอีกล่ะ]

[ถ้าเห็นข้อความแล้วตอบแม่นะ]

ซูจิ่นอวี้เก็บโทรศัพท์ เงยหน้ามองพระจันทร์บนฟ้า นัยน์ตามีความเหงาเล็กน้อย

ทุกวันผ่านไปด้วยการคุยเล่นแบบนี้ แต่คนอื่นยิ่งอยู่ยิ่งเก่ง

มีแต่เธอ ที่ยังคงค้างอยู่ในระดับพญาผี…

เหมือนพัฒนาไม่ได้เลยแต่นิด

จู่ๆ ซูจิ่นอวี้ก็รู้สึกผิดหวัง หรือเธอจะหยุดอยู่แค่ระดับพญาผี

หากเป็นแบบนี้ ยังไงก็ต้องลาจาก

รอให้ถึงเวลาลาจาก เธอก้าวข้ามขั้นนั้นตอนนี้เลยดีกว่า…

“คิดอะไรอยู่เหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง

ซูจิ่นอวี้ตกใจ และเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่าย “มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลย”

มู่กุยฝานหัวเราะ นั่งข้างเธอพร้อมพูด “ฮีโร่มาแล้วนะ”

ซูจิ่นอวี้ “……”

เธอพูดอย่างหมดคำพูด “เด็กชะมัด”

มุมปากของมู่กุยฝานกระตุกเล็กน้อย เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ก็ดีกว่าเด็กน้อยบางคนที่มาผิดหวังแอบเศร้าตรงนี้“

ซูจิ่นอวี้บ่นกระซิบ “ใครแอบเศร้ากัน ฉันสบายดี”

มู่กุยฝานก้มมองเธอ และเอ่ยเรียกเสียงต่ำ “อวี้เอ๋อร์”

ซูจิ่นอวี้ตอบอย่างไม่ใส่ใจ “หา?”

มู่กุยฝานดึงมือที่เกยคางอยู่ของเธอลงมา จากนั้นโน้มร่างจูบเธอ

ซูจิ่นอวี้ “!”