ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1756

ซูจิ่นอวี้รู้สึกว่าจะถูกทับแบนแล้ว

หนักมาก ผลักไม่ไหวแต่นิด

“มู่…กุยฝาน…“ เธอยื่นมืออย่างกินแรง ใสที่สุดก็ยื่นมือออกมาจากขอบเตียงจนได้

“ออก…ไปนะ!” วิญญาณของเธอแบนแล้ว

เธออุตส่าห์ชักวิญญาณออกไปได้ครึ่งหนึ่ง มู่กุยฝานก็พลิกร่าง ทับเธอเอาไว้อีกครั้ง

มู่กุยฝานที่เมา “กอดหน่อย”

ซู่จิ่นอวี้พบว่าตนที่พยายามมานานกลับไปอยู่ที่เดิมอีกครั้ง เธอโมโหจนเอ่ยปากด่า “กอดพระแสงอะไร!”

เสียงกรนของมู่กุยฝานดังขึ้น

ซูจิ่นอวี้บีบคอของเขา “เลิกเสแสร้งได้แล้ว นายอยู่ตั้งระดับอะไร จะเมาได้งั้นเหรอ”

มู่กุยฝานลืมตาขึ้น มองเธออย่างสับสน และเอ่ยเสียงอึดอัด “ซู่เป่าเป็นคนหมักเหล้า…”

ซูจิ่นอวี้ชะงัก

อ๋อ ซู่เป่าหมักเหรอ งั้นไม่มีอะไรแล้ว

“ไม่สิ นายเมาเหรอ นี่ก็ยังตอบคำถามได้ไม่ใช่หรือไง”

“ลุกขึ้นมาเลยนะ” ซูจิ่นอวี้เอือมระอา หน้าของเธอถูกทับจนแบนแล้ว

หากไม่ใช่เพราะเธอเป็นผี วันนี้เธอคงถูกทับตายที่นี่แล้ว

มู่กุยฝานกลับกอดแน่นกว่าเดิม เขาหลับตาพูดเสียงเบา “ไม่ปล่อย…”

คิ้วของซูจิ่นอวี้กระตุก และพูดอย่างอดไม่ได้ “ฉันนับถึงสาม”

มู่กุยฝานปล่อยมือในทันที และดีดนั่งอย่างแรง

ซูจิ่นอวี้ “…”

ก็ยังดี อย่างน้อยปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติยังอยู่

เธอจะไปในทันที ขาของเธอเพิ่งยื่นออกไป มู่กุยฝานก็ล้มลงบนเตียงอีกครั้ง

หนำซ้ำยังลากเธอล้มนอนลงด้วยกัน

ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ถูกทับ แต่เขายังกอดไว้แน่นด้วย

ซูจิ่นอวี้รู้สึกเหนื่อยใจ เธอลองคิด ตอนนี้เธอเป็นผี…

แบ่งร่างตัวเองให้เป็นสองส่วนแล้วหนีคงไม่เกินไปหรอกใช่ไหม

เธอคิดไปคิดมาก็ฉีกตัวเองเป็นสองท่อน แต่มู่กุยฝานกดเธอลงในอ้อมกอดทั้งร่าง มือของเขาโอบเอวไว้ หน้าซุกไว้ระหว่างคอของเธอ ขาของเขาทับขาของเธอไว้

ราวกับปลาหมึก

ซูจิ่นอวี้หมดคำพูด “มู่กุยฝาน ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่านายขี้โกงขนาดนี้”

มู่กุยฝานพูดอู้อี้ น้ำเสียงของเขาทุ้มๆ แต่มุมปากกลับยกสูง

“ไม่โกงก็ไม่มีภรรยาสิ” เขาเอ่ย

ซูจิ่นอวี้ “……”

ยอมใจเลย

เธอล้มเลิกการขัดขืน และนอนมองมุ้งบนหัว

ช่างเถอะ นอนก่อน แม้ว่าผีจะไม่ต้องการการนอน แต่เธอไม่เหมือนกัน เธอยังคงชินกับการนอน

ในแดนมนุษย์นอนเพราะป่วย ส่วนอยู่ที่นี่นอนเพื่อความมั่นคงของวิชา