ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1757

ฝานซือฉิงเห็นซูจิ่งอวี้ ตะครุบเข้ามาอย่างดีใจ “พี่คะ~”

คิ้วของฝานซือฉิงขมวดกันจนสามารถหนีบแมลงวันที่บินผ่านตายได้เลย

“เธอมาได้ยังไงกัน” เธอกดคิ้วลงพร้อมถาม

ฝานซือฉิงเอ่ยพูดอย่างดีใจ “พี่คะ แฟนของฉันไม่มีวันสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างฉันและพี่อีกแล้ว หนำซ้ำยังอนุญาตให้ฉันมาเล่นกับพี่อีกด้วย”

“เธอบอกว่าหลังจากนี้ฉันสามารถเป็นเพื่อนกับพี่ได้แล้ว!”

“หนำซ้ำเธอจะมาเจอพี่เป็นเพื่อนฉันด้วย พี่ดูสิว่าเธอดีขนาดไหนกัน”

ฝานซือฉิงพูดเจี๊ยวจ๊าวไม่หยุด เพราะเธอรู้สึกดีใจมากจริงๆ

พี่หลายใจไม่รู้ว่าพวกเธอมาตั้งแต่เมื่อไร สีหน้าไม่ดีเป็นอย่างมาก

ผีหลายใจหัวเราะเย็น “จะคบเพื่อนยังต้องคอยดูสีหน้าอีกฝ่าย เธอเรียกสิ่งนี้ว่าดีเหรอ”

ผีชุดแต่งงานพูดขึ้น “ใช่ ข้าว่านางมิได้อยากมาเป็นเพื่อนหรอก แต่นางมาเพื่อผลประโยชน์ต่างหาก”

น้าขี้เหร่แทะมัน และพูดอย่างอู้อี้ “ใช่ จะออกไปหาเพื่อนยังต้องรอการอนุญาตจากแฟน ไม่รู้ว่าเธอกำลังดีใจเรื่องอะไรกัน”

จู่ๆ ฝานซือฉิงก็รู้สึกอึดอัด

แฟนเธอไม่ได้มองกาผลประโยชน์นี่นา!

เธอบีบนิ้วพร้อมพูด “พี่คะ เพื่อนๆ พี่มีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่า…”

ซูจิ่นอวี้ผายมือ “พวกเธอก็พูดชัดเจนมากแล้วนี่นา”

ฝานซือฉิงอ้าปาก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เธอคิดว่าแฟนของเธอไม่เพียงแต่จะให้เธอมีเพื่อน หนำซ้ำยังมาหาอีกฝ่ายเป็นเพื่อนอีก นี่ไม่ใช่เรื่องดีหรือไง

มู่กุยฝานเดินออกมาจากด้านใน ผมของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย เพิ่มสีสันความห้าวหาญและเบื่อโลกให้เขาเล็กน้อย

สายตาของผีสาวเฝิ้งเอ๋อร์หลบซ่อนเล็กน้อย

ชายหนุ่มคนนี้ไม่เพียงแต่จะหน้าตาดูดี ที่สำคัญคือ ความสามารถของเขาแข็งแกร่งมาก

อดีตหนึ่งในเทพทั้งห้าของแดนใต้พิภพ ตอนนี้ก็ยังคงเป็นยอดฝีมือของเทพทั้งห้า

หากสามารถติดตามชายหนุ่มที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ งั้นข้อแม้อย่างอื่นก็ไม่ใช่ว่าจะรับไม่ได้…เพราะเธอไม่เหมือนฝานซือฉิง เธอไม่ใช่พวกคลั่งรัก

“ซือฉิง อย่าเสียมารยาทสิ” เฝิ้งเอ๋อร์ขมวดคิ้วติทีหนึ่ง

ฝานซือฉิงก็รีบถอยหลังลงไปทันทีอย่างเชื่อฟัง จากนั้นกอดแขนเฝิ้งเอ๋อร์พร้อมอ้อน “ไหนบอกว่าให้ฉันเป็นเพื่อนกับพี่อวี้ได้ไง เธอหึงอีกแล้วเหรอ”

เหล่าซูจิ่งอวี้และผีหลายใจ “……”

เฝิ้งเอ๋อร์ไม่ได้สนใจการอ้อนของฝานซือฉิง แต่กลับพูดกับมู่กุยฝานด้วนท่าทีนอบน้อม

“ท่านจักรพรรดิ ขอโทษนะคะ…วันนั้นฉันเองที่มีตาแต่ไม่มีแวว ขอโทษที่ล้ำเส้นนะคะ…” เธอจับชายกระโปรงไว้ คุกเข่าลงมาอย่างอ่อนโยน ก้มหัวเผยคอที่แสนเรียวยาวออกมา

มองตามคอลงไป สามารถมองเห็นทิวทัศน์บางอย่างได้

มู่กุยฝาน “……”

ซูจิ่นอวี้ (ยื่นคอ) (มองทีหนึ่ง) (โถๆ สวยจังเลย)

แม้แต่ผีในตำหนักใต้พิภพยังพลอยได้ผลประโยชน์ไปด้วย

“ที่รัก ที่รักลุกก่อนสิ” ฝานซือฉิงพยุงเฝิ้งเอ๋อร์ขึ้นมา พร้อมพูดโน้มน้าวเธอ “ท่านจักรพรรดิและท่านอวี้ไม่ใช่คนที่คิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้น พวกเขาไม่คิดอะไรหรอก…”

เฝิ้งเอ๋อร์ถลึงตาใส่ฝานซือฉิงทีหนึ่งผิดหวัง

ยัยโง่นี่ มีทรัพยากรที่ดีขนาดนี้ก็ไม่รีบพูด หากไม่ใช่เพราะเลื่อนโทรศัพท์แล้วเจอหัวข่าวล่ะก็ คงไม่รู้ว่าเธอรู้จักกับผู้หญิงของจักรพรรดิเฟิงตูซูจิ่นอวี้ด้วย

“เธอรู้จักกับซูจิ้นอวี้มานานขนาดนี้ มันไม่ได้ให้ของอะไรเลยเหรอ…” เฝิ้งเอ๋อร์แกล้งถามอย่างไม่ใส่ใจ

ฝานซือฉิงตอบเหม่อๆ “หา ให้อะไรเหรอ”

เธอลองคิดดูดีๆ “ส่วนมากก็ไปเดินซื้อของ กินอาหารกับเธอน่ะ”

เฝิ้งเอ๋อร์ขมวดคิ้ว “มันกินดีขนาดนี้ในตำหนักใต้พิภพ ตอนเธอมาไม่ได้ชวนเธอเข้าไปกินด้วย กลับพาเธอไปเดินกินของไร้ประโยชน์พวกนั้น ยังจะบอกว่าอีกฝ่ายดีต่อเธออีก”

ฝานซือฉิงตะลึง “เฝิ้งเอ๋อร์เธอพูดอะไรอยู่น่ะ นั่นไม่ใช่บ้านผีธรรมดานะ นั่นเป็นตำหนักใต้พิภพ”

“ผีที่ไหนจะอยากไปกินข้าวในตำหนักใต้พิภพกัน!”

เฝิ้งเอ๋อร์ “……”

ว่าเธอโง่นี่ไม่ผิดแม้แต่นิดเดียวเลย

“งั้นทำไมตอนนี้พวกมันเข้าไปแล้วแต่ไม่ยอมเรียกเธอล่ะ” เฝิ้งเอ๋อร์เอ่ยพูดเสียงต่ำ “ทำไมไม่เรียกให้พี่อวี้นั่นสนใจเธอหน่อย”

“ตอนนี้มันไปกินข้าวแล้ว ก็ไม่ได้เรียกเธอนี่นา”

ฝานซือฉิง “???”