ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1761

มู่กุยฝานถึงกับปวดหัว ซูจิ่นอวี้ดูเหมือนจะสนใจตำราจักรพรรดิมากกว่าจะรู้สึก ‘หึงหวง’ เสียอีก

“เรื่องของเฟิ่งเอ่อร์ คุณไม่อยากถามอะไรหน่อยเหรอ?” มู่กุยฝานลองถามหยั่งเชิง

ซูจิ่นอวี้โบกมือ “ไม่เป็นไร ผู้ชายก็เป็นแบบนี้แหละ! เข้าใจได้!”

มู่กุยฝาน “…” เขายกมือกดขมับด้วยความปวดหัว

“ฟังผมอธิบายหน่อยนะ” มู่กุยฝานยืนกรานที่จะพูด

ซูจิ่นอวี้ “จริงๆ ไม่ต้องอธิบายก็ได้นะ! ฉันเชื่อใจคุณ”

เธอทำหน้าตาเหมือนจะบอกว่า ‘ฉันเข้าใจหมดแล้ว’ ขณะถือตำราจักรพรรดิอยู่ในมือ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ตบไหล่เขาเบาๆ และเตรียมจะเดินจากไป

จู่ๆ มู่กุยฝานก็รู้สึกเหมือนตัวเอง…ย้อนกลับไปในสมัยที่อยู่ในหอพักที่เขาเห็นเพื่อนร่วมห้องสองคนจับคู่กันแลกเปลี่ยน ‘ข้อมูล’ กัน

พอแลกเปลี่ยนกันเสร็จ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

มู่กุยฝาน “ไม่ได้! ผมต้องอธิบาย!”

ซูจิ่นอวี้รีบเอามือปิดปากเขา “คุณไม่จำเป็นต้องอธิบาย!”

มู่กุยฝาน “…”

เขาร่ายเวทปิดปากซูจิ่นอวี้ทันที!

จากนั้นเขาก็จับมือเธอไว้ไม่ให้ขยับ

ในที่สุดเขาก็มีโอกาสได้อธิบาย

มู่กุยฝาน “เมื่อกี้ผมเพิ่งกลับมา แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมยัยผีสาวนั่นถึงพุ่งเข้ามาหาได้…”

สำหรับมู่กุยฝาน การเข้าใจผิดมีไว้เพื่อแก้ไข ไม่ใช่เพื่อผลักดันเนื้อเรื่องไปข้างหน้า

ดังนั้นเขาจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดอย่างละเอียด ทั้งเรื่องที่พบเจอผีสาวและสิ่งที่เธอพูดออกมา

สุดท้ายเขาก็แสดงจุดยืนของตัวเองอย่างชัดเจนว่า “ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย ผมแค่ได้ยินว่าเธอบอกว่าตำราเล่มนี้มีประโยชน์กับคุณ ผมเลยรับมา”

“…”

“…”

มู่กุยฝาน “อธิบายจบแล้ว คุณมีอะไรอยากพูดไหม?”

ซูจิ่นอวี้ …

“อ้อ ลืมไป”

มู่กุยฝานคลายเวทปิดปากของเธอออก

ซูจิ่นอวี้ “…”

มู่กุยฝาน “หืม? ตอนนี้พูดได้แล้วนะ”

ซูจิ่นอวี้คว้าตำราจักรพรรดิแล้วรีบวิ่งหนีไปทันที

มู่กุยฝาน “…”

**

ซูจิ่นอวี้กลับมาพร้อมกับตำราจักรพรรดิ และนั่งนิ่งอยู่นานโดยไม่ขยับไปไหน

เธอนั่งอยู่นานก่อนจะพึมพำกับตัวเองว่า “ช่างเถอะ คิดมากไปก็เท่านั้น”

“ฉันนี่มันตกต่ำจริงๆ มีตำราอยู่ในมือแท้ๆ กลับไม่นั่งอ่าน ดันมานั่งเหม่อแทน!”

เธอรีบหยิบตำราออกมาวางบนโต๊ะด้วยท่าทางจริงจัง คนที่ไม่รู้อาจคิดว่าเธอกำลังเตรียมตัวสอบเข้าป.โท

จากนั้นเธอรู้สึกว่าการอ่านแบบนี้มันดูจืดชืดไป เธอจึงรีบหยิบเหล้ามาหนึ่งขวด พร้อมกับถั่วลิสงอีกจานมาวางคู่กันทันที

เธอหัวเราะหึหึ แล้วหยิบตำราขึ้นมาอ่านด้วยท่าทางจริงจัง…

ซูจิ่นอวี้กัดฟัน ก่อนจะเทเหล้าทั้งขวดลงในกะละมัง แล้วเอา ‘ตำราลับ’ ไปแช่ทีละหน้าๆ…

ในที่สุด เนื้อหาที่เคยทำให้เธอแสบตาก็หายไป เผยให้เห็นตัวอักษรจีนโบราณที่เขียนอย่างประณีตและสวยงาม

ทุกหน้าถูกเขียนด้วยถ้อยคำกระชับ ชัดเจน เข้าใจง่าย พร้อมภาพประกอบแสดงเส้นลมปราณอย่างละเอียด

แม้บางหน้าจะมีภาพการฝึกบำเพ็ญแบบคู่ปรากฏอยู่บ้าง แต่ก็บอกได้เลยว่า!

สมกับที่เป็นเนื้อหาวีไอพีที่ต้องจ่ายเพิ่มจริงๆ ไม่มีภาพที่ไม่เหมาะสมแล้ว ภาพที่เห็นเป็นเพียงเงาลางๆ ของคนสองคนซึ่งสามารถดูวิธีการคร่าวๆ ได้

สิ่งที่เน้นคือวิธีการฝึกบำเพ็ญไปบดบังภาพที่ไม่ควรปรากฏ ทำให้ดูมีความเป็นทางการมากขึ้นทันที

ซูจิ่นอวี้ “ดีเลย! ในชีวิตนี้ฉันก็ได้เห็นเนื้อหาวีไอพีของโลกเซียนจนได้! สมแล้วที่เป็นวีไอพีระดับสูง ช่างดูสะอาดตาจริงๆ…”

เธอหาคำบรรยายไม่ได้ แต่เมื่อมองดูเนื้อหาเหล่านี้ ใจของเธอก็สงบลง

เหมือนกับ…อืม เหมือนนักศึกษาแพทย์ที่เรียนวิชากายวิภาค

ซูจิ่นอวี้ยังคิดว่าจะต้องเอาตำราไปผึ่งให้แห้ง แต่ไม่คาดคิดว่าตำราจะแห้งเองได้ เหล้าในที่นี้ดูไม่เหมือนของเหลวธรรมดา แต่มันเหมือนเกิดปฏิกิริยาเคมีบางอย่าง…

ซูจิ่นอวี้นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบหยิบตำราขึ้นมาอ่านจากหน้าแรก

เธออ่านอย่างตั้งใจและจดจ่อมาก พลางสัมผัสเส้นลมปราณในร่างกายของตัวเองไปด้วย

【ร่างทึบตันโดยกำเนิด ทำให้ฝึกบำเพ็ญตนได้ยากลำบาก สูงสุดก็แค่ถึงระดับผีร้าย แล้วก็ไปต่อไม่ได้อีก…】

ซูจิ่นอวี้ “หืม? แต่ตอนนี้ฉันอยู่ระดับพญาผีนะ…”

ก็ไม่แปลก เธอเองก็ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาได้กินและใช้ของดีๆ ไปเท่าไหร่แล้ว

【เมื่อถึงระดับหนึ่งแล้ว ร่างทึบตันโดยกำเนิดไม่ว่าจะกินยาลูกกลอนเทพมากแค่ไหนหรือใช้ทรัพยากรฝึกบำเพ็ญตนมากเท่าใด ก็ไม่อาจก้าวหน้าได้อีก】

ซูจิ่นอวี้ “อ้าว นี่มันตัวฉันชัดๆ!”