ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1763

"เสี่ยวต๋า! ก้อนหิน! ถึงเวลาทดสอบพวกเธอแล้ว!" ผีหลายใจจับเสี่ยวต๋าไว้มือหนึ่ง อีกมือก็คว้าก้อนหินไว้แน่น

ผีสาวสองตนหลบอยู่ที่มุมกำแพง

ผีชุดแต่งงานแดงพูดขึ้นว่า "ใช่ๆ ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าทำไมจู่ๆ พี่อวี้ถึงได้เข้าไปในนั้น แล้วก็อยู่ทั้งคืนไม่ยอมออกมาเลย?"

“นั่นสิ แถมยังได้ยินเสียงพี่อวี้ร้องไห้ด้วย?”

“โอ้ย อยากรู้จนจะตายแล้วเนี่ย…”

เหล่าผีหลายใจ ผีชุดแต่งงานแดง น้าขี้เหร่ ผีป้าขี้เหร่ กระดิ่งน้อย ผีขี้แย…ทุกตัวต่างหลบอยู่ตามมุมกำแพงนอกลานบ้าน

เพราะลานบ้านของจักรพรรดิมู่มีม่านพลังอยู่ แม้แต่จิตเทพก็ใช้ไม่ได้ผล

เสี่ยวต๋าพูดขึ้นว่า “หยุด! อย่าโยน เดินเองได้”

ก้อนหินถูกขว้างขึ้นไปในอากาศทันที กระแทกกับกำแพงลานบ้านแล้วตกลงบนหลังคาอย่างจัง

เสี่ยวต๋าก็พุ่งตามเข้าไปพร้อมกัน

ในพริบตานั้น ภาพที่ปรากฏในห้องของมู่กุยฝานดูแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

ซูจิ่นอวี้ยืนกอดอก ในมือถือแส้เล็กๆ และจ้องมองมู่กุยฝานด้วยท่าทางไม่พอใจ

ขณะที่มู่กุยฝานนั่งอย่างว่าง่ายเหมือนนักเรียนที่กำลังสอบ เขากำลังถือตำราอ่านด้วยสีหน้าที่จริงจังสุดขีด

ซูจิ่นอวี้ “เข้าใจจุดนี้แล้วหรือยัง?!”

มู่กุยฝานพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ คุณอยู่ข้างบน ผมอยู่ข้างล่าง”

ซูจิ่นอวี้ “ถูกต้อง ถัดไป!”

มู่กุยฝานอ่านต่อ แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่าง จิตเทพถูกปล่อยออกมา…

โยนเสี่ยวต๋าและก้อนหินออกไปทันที

ทั้งสองตัวถูกโยนออกมาทันที

ผีหลายใจ “ถูกโยนออกมาเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?! แค่สองวิก็ยังทนไม่ได้ ไม่มีประโยชน์เลยนะ!”

เธอมองอย่างหงุดหงิด

เสี่ยวต๋าพูดขึ้น “เดี๋ยว! เมื่อกี้หมายความว่าไง?!”

ก้อนหินบ่น “ทำไมต้องพูดว่าฉันแบบนี้ล่ะ! แต่ว่าฉันก็เห็นจริงๆ นะ!”

บรรดาผีทั้งหลาย “!!”

ผีหลายใจ “เห็นอะไร เล่ามาให้ละเอียดๆ เลยนะ”

ก้อนหินถูกขว้างขึ้นไปตกบนหลังคา ก่อนจะถูกโยนออกมา ระหว่างนั้นมันได้ยินบทสนทนาสองประโยคนั้น และรีบใช้โอกาสแอบมองตำราที่จักรพรรดิมู่กำลังอ่านอยู่

“พวกเขากำลังอ่านตำราจักรพรรดิ!” ก้อนหินยืนยันอย่างหนักแน่น

ผีหลายใจ “อะไรนะ?!”

หลังจากฟังคำบรรยายและบทสนทนาสองประโยคนั้นแล้ว พวกผีหลายใจก็ถึงกับตกตะลึง

ผีชุดแต่งงานแดงทำหน้างงงวย “นี่มันหมายความว่ายังไงกัน? พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่เนี่ย? ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ…”

ผีหลายใจ “นั่นสิ! เรื่องในห้องนอนของสามีภรรยาก็เป็นเรื่องปกติ จะอ่านหนังสือหรือดูทีวีด้วยกันมันก็ไม่แปลกอะไร…”

แต่ที่ไม่ปกติคือ อ่านตำราเหมือนกำลังติวสอบ แถมยังต้องมานั่งท่องอีก มันไม่ปกติแล้วนะ?

พวกผีคิดกันจนหัวแทบแตกก็ยังไม่เข้าใจ แต่ไม่นานก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาล จักรพรรดิมู่กำลังไล่คน...อ๊ะ ไม่สิ ไล่ผีต่างหาก!

พวกผีรีบเผ่นหนีกันทันที

ผีดวงซวยที่กำลังแทะเมล็ดทานตะวันอยู่ และเดินออกมาจากตำหนักพญายมก็เห็นพวกผีหลายใจกลับมา

พวกเขาเดินไปพลางพูดคุยเรื่องที่เพิ่งไปเห็นมา

ผีดวงซวยถึงกับงง “อะไรเนี่ย? ไปกินเผือกเสือกเรื่องชาวบ้านไม่ชวนบ้างเลย?”

ผีหลายใจกลอกตาใส่ “ถ้าชวนก็ไม่สนุกสิ!”

ผีดวงซวย “…”

วันเวลาในยมโลกผ่านไปท่ามกลางการเฝ้าหาเรื่องสนุกและการพยายามกันท่าผีดวงซวยของพวกผีหลายใจ

ซูจิ่นอวี้กับมู่กุยฝานนั้นหายตัวไม่ออกมานานถึงหนึ่งเดือนเต็ม

ผีหลายใจ “เฮ้ย! หนึ่งเดือนเชียวนะ! มีอะไรบ้างที่ฉันเป็นผู้จ่ายรายเดือนแล้วจะไม่ได้ดู!”

ผีชุดแต่งงานแดง “ใครก็ได้! ส่งลิงก์มาเร็ว! อ้อ ไม่สิ...กดส่งของขวัญสิ!”

ผีขี้ขลาด “…”

เขาหยิบพู่กันขึ้นมาอย่างใจเย็นและสบายอารมณ์ ค่อยๆ บรรจงเขียนลงในตำราอย่างละเมียดละไม

แต่ในใจกลับคิดถึงเจ้าหนูตัวน้อยที่จากไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอในโลกอื่นจะเป็นอย่างไรบ้าง?

**

ในห้องพัก

ซูจิ่นอวี้นอนแหงนมองเพดานห้อง โดยมีสำลีอุดอยู่ที่จมูกของเธอ

มู่กุยฝาน “จะต่อไหม?”