ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1765

ซูจิ่นอวี้ที่กำลังเดือดดาลสุดขีด เดินตรงเข้าไปหาเฟิ่งเอ่อร์แล้วจับเธอฟาดลงกับพื้นอย่างแรง!

เสียงดังสนั่นตามมาด้วยรอยร้าวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนแผ่นหินเก่าแก่ของถนนเฟิงตูในทันที

เฟิ่งเอ่อร์ยังไม่ทันตั้งตัวก็โดนซัดจนมึนไปหมด

ตอนนี้ซูจิ่นอวี้แค่ต้องการจะระบายอารมณ์ใส่เฟิ่งเอ่อร์เท่านั้น ความรู้สึกเกลียดขี้หน้าเธอสะสมมานานแล้ว

ซูจิ่นอวี้ซัดเฟิ่งเอ่อร์ด้วยหมัดแล้วหมัดเล่า เพื่อปลดปล่อยพลังหยินที่ไหลพล่านอยู่ในร่างออกไปทั้งหมด จนกระทั่งพลังหยินในร่างกายกลับมาอยู่ในระดับสมดุลกับพลังของตนเอง!

เฟิ่งเอ่อร์โดนซัดจนเหลือเพียงกลุ่มพลังหยิน แม้แต่รูปร่างของเธอยังไม่สามารถคงอยู่ได้

“ฉันผิดไปแล้ว! ฉันผิดจริงๆ!” เธอร้องไห้และขอความเมตตา “ฉันไม่กล้าไปจีบจักรพรรดิอีกแล้ว ฉันจะหนีไปให้ไกลเลย และจะไม่คิดล่วงเกินจักรพรรดิอีก…”

ซูจิ่นอวี้เตะเฟิ่งเอ่อร์เต็มแรงจนร่างของเธอลอยกระเด็นไปไกล

เฟิ่กระเด็นหายวับไปในเส้นขอบฟ้าเหมือนดาวตกในพริบตาเดียว

ในที่สุดซูจิ่นอวี้ก็รู้สึกสดชื่นขึ้น เธอหายใจเข้าลึกๆ… (ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ต้องหายใจก็เถอะ)

โอ้ย เบาสบายไปทั้งตัวเลย!

เมื่อหันกลับมาก็เห็นมู่กุยฝานยืนจ้องมองเธออยู่ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม...

ซูจิ่นอวี้ชะงักไป ก่อนจะบ่นพึมพำว่า “ยิ้มอะไรนักหนา ยิ้มบ้าอะไร…”

มู่กุยฝานยกมือขึ้นจัดเสื้อผ้าและผมเผ้าให้เธอ พลางหัวเราะเบาๆ “เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าสามี”

ซูจิ่นอวี้หน้าแดงเถียงกลับ “ฉันไม่ได้เรียก ก็แค่พูดติดปากไปงั้นแหละ”

มู่กุยฝาน “นั่นก็นับแล้ว”

ซูจิ่นอวี้ “เอิ่มมม…”

ทุกอย่างเป็นเพราะการฝึกบำเพ็ญแบบลืมวันลืมคืนต่างหาก

โทษเขาแหละที่ตอนฝึกบำเพ็ญชอบดื้อให้เธอเรียกเขาว่าสามี

โทษเธอเองที่คุมตัวเองไม่อยู่ ติดใจหลงใหลในความหล่อของเขา

‘สามี’ คำนี้ถึงได้เรียกจนติดปากโดยไม่รู้ตัว…

“ไปกันเถอะ!” ซูจิ่นอวี้รีบเตรียมจะเผ่นหนี

ฝานซือฉิงรีบคว้าแขนเธอไว้ สีหน้าของเธอสิ้นหวังเหมือนหัวใจแหลกสลาย

“พี่จิ่นอวี้ ขอฉันพูดกับพี่อีกสักสองสามประโยคได้ไหม?” ฝานซือฉิงกล่าวด้วยท่าทีหดหู่ “พูดเสร็จแล้ว ฉันอาจจะต้องไปจากที่นี่ ไปจากเมืองเฟิงตู…”

ซูจิ่นอวี้ไม่ตอบอะไร เพียงแต่เดินไปข้างหน้าพลางพูดเบาๆ ว่า “อยากพูดอะไรก็พูดมา!”

ฝานซือฉิงเดินตามหลังเธอไป พูดเสียงแผ่วว่า “พี่พูดถูก ฉันมันก็แค่คนคลั่งรักสมองไหล”

เธอยิ้มเยาะตัวเอง “ตอนมีชีวิตก็เพราะคลั่งรักถึงได้ตาย ตายไปแล้วยังต้องมาตกเป็นเหยื่อเพราะความคลั่งรักอีก”

เธอยกพลังหยินทั้งหมดให้เฟิ่งเอ่อร์ไปหมดแล้ว แถมยังให้แต้มบุญที่ตัวเองสะสมไปด้วย

จนตอนนี้ถึงได้ตาสว่าง

เธอมองเห็นความน่าขันของตัวเองในชาติก่อน ที่พยายามไปขอคืนดีกับแฟนเก่าในงานแต่งงานของแฟนเก่า

ฝานซือฉิงพูดต่อ “ความกล้าที่จะรักก็เป็นความสามารถอย่างหนึ่งนะ”

เธอมองไปที่จักรพรรดิมู่ที่อยู่ไม่ไกลนัก พลางพูดเบาๆ ว่า “นี่แหละคือความต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างฉันกับพี่”

“ฉันมันสมองไหลไปกับเรื่องของความรัก แต่ฉันกล้าที่จะรักแบบสุดใจ ถึงจะรู้ว่าข้างหน้ามีโอกาสสูงที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะความเสียดายหรือเสียใจในอนาคต”

“แต่พี่ พี่ไม่ได้คลั่งรัก พี่เก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง พี่กลัวที่จะสูญเสีย ถึงแม้พี่จะรักมากแค่ไหน พี่ก็ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า”

“พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่านั่นก็เป็นการเสแสร้งอย่างหนึ่งเหมือนกัน?”ซูจิ่นอวี้ “…”

“พี่ด่าฉันว่าโง่ที่คลั่งรัก โกรธที่ฉันไม่ได้ดั่งใจ ไม่มีความสำเร็จอะไร”

“แล้วตัวพี่เองล่ะ มีความสำเร็จอะไร?”

“ทุกวันนี้คนที่ด่าคนอื่นว่าโง่ที่ไปคลั่งรักมีมากขึ้นเรื่อยๆ แต่พวกเขามีสิทธิ์อะไรมาด่าคนอื่น? แค่เพราะพวกเขายังไม่เคยเจอคนที่ผิดใช่ไหมถึงได้กล้ามาด่าคนอื่นว่าโง่?”

“หรือเพราะพวกเขาพอใจในความ ‘ฉลาด’ ของตัวเอง เลยอยากให้อีกฝ่ายเป็นฝ่ายทุ่มเท แต่ตัวเองกลับไม่ยอมเสียอะไร ใช้ความเห็นแก่ตัวมาอ้างว่าเป็นการคิดอย่างชาญฉลาด?”

“หรือพวกเขากลัวที่จะรัก เลยใช้คำว่า ‘เกลียดคนโง่ที่เอาแต่คลั่งรัก’ มาเป็นข้ออ้าง และยกตัวเองว่าสูงส่งกว่า?”

“หรือเพราะพวกเขาชอบความโสดอิสระของตัวเอง เลยเห็นคนอื่นมีความรักไม่ได้ ต้องใช้ความคิดของตัวเองไปกดคนอื่น?”

ซูจิ่นอวี้ตอบ “เธอเข้าใจผิด คนที่ด่าพวกโง่คลั่งรักเพราะพวกเขาทนดูคนพวกนั้นทำเรื่องโง่ๆ ไม่ได้”

ฝานซือฉิงย้อนถามว่า “อะไรคือความโง่? ที่พวกเขาคิดว่าโง่ มันหมายความว่าเราต้องโง่จริงๆ เหรอ?”

ซูจิ่นอวี้ถึงกับจุกจนพูดไม่ออก