ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1780

"พ่อแม่ของหนูยังมีตำราลับอะไรอีก ทําไมหนูถึงไม่รู้ล่ะ..." ซู่เป่าถามด้วยความสงสัย

ซูอีเฉินพูดว่า "เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าถามมาก"

ซู่เป่า "ลุงใหญ่ หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ!"

ซูอีเฉินกระแอม "ยังไงหนูก็ไม่ได้ใช้ จะรู้เยอะไปทำไม"

ซู่เป่ารู้สึกว่าปฏิกิริยาตอบสนองของลุงใหญ่นั้นแปลกมาก

แล้วเธอก็หันไปมองป้าใหญ่ ป้าใหญ่ทำหน้าตาเชื่อฟังแบบว่า “สามีไม่ให้ฉันพูดฉันก็จะไม่พูด”

ซู่เป่ายิ่งอยากรู้มากกว่าเดิม

ทันใดนั้นซูอีเฉินก็พูดว่า "อ๋อใช่ คํานวณเวลาดูแล้วตอนนี้ที่โลกมนุษย์กําลังจะตรุษจีนแล้ว ซู่เป่าหนูจะกลับบ้านใช่ไหม?"

ซู่เป่าพยักหน้า "ใช่ หนูก็เลยรีบกลับมาไง ลุงใหญ่ ลุงยังไม่ได้บอกหนูเลยว่ามันคือตำราลับอะไร..."

ซูอีเฉินครุ่นคิด "แบบนี้เองเหรอ? งั้นการเรียนการสอนวิชาสำคัญของมหาวิทยาลัยผีบำเพ็ญที่มีแค่ปีละสองครั้งก็กําลังจะมาถึงแล้วสิ..."

ซู่เป่าอึ้งไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ "ลุงใหญ่ มหาวิทยาลัยผีบำเพ็ญของลุงคงไม่ได้เรียนแค่ปีละสองคาบหรอกใช่ไหม?"

ซูอีเฉินพยักหน้า "ใช่ นักเรียนต้องเรียนแค่ปีละสองคาบเท่านั้น"

ซู่เป่า "..."

มหาวิทยาลัยนี้สบาย ๆ จริง ๆ เธอยังคิดอยู่เลยว่าจะจ้างครูที่ไหนมาสอนประจำ

ไม่คิดว่าเขาจะเรียนกันแค่ปีละ 2 คาบ

เหยาหลิงเยว่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็อดไม่ได้พูดขึ้นมาว่า "อาเฉินบอกว่าจะเรียนเยอะขนาดนั้นไปให้ได้อะไรขึ้นมา! มาเรียนแล้วก็ไม่ฟัง ไม่สู้ไปฝึกฝนเอาเองดีกว่า"

ซู่เป่ากระตุกมุมปาก มีแต่ป้าใหญ่คนเดียวที่อวยคำพูดลุงใหญ่เหมือนเป็นเรื่องจริง

เธอกล้ารับประกันได้เลยว่า ต้องเริ่มมาจากตอนแรกลุงใหญ่ไม่สามารถหากําลังครูมาได้อย่างแน่นอน

ซูอีเฉินทําหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ผีบำเพ็ญ สิ่งสำคัญก็อยู่ที่คําว่าบำเพ็ญนี่แหละ สิ่งที่สำคัญที่สุดของผีบำเพ็ญคือการใช้เวลาฝึกฝนด้วยตัวเอง ดังนั้นถ้าวิชาเรียนเยอะไปมันจะกลับกลับตาลปัตรแทน"

ซู่เป่า "อืมๆ ลุงใหญ่พูดถูก!"

เหยาหลิงเยว่ภูมิใจ "ใช่"

ซืออี้หรัน "..."

แล้วเรื่องฝึกฝนตำราลับก็ถูกข้ามไปเฉยๆ แบบนี้

เพราะต่อจากนั้นซูอีเฉินให้ซู่เป่าไปสอนบทเรียนที่สำคัญที่สุดแก่มหาวิทยาลัยผีบำเพ็ญทันที

มีการสอนปีละสองครั้ง ผีบำเพ็ญจากมหาวิทยาลัยทั้งสิบสามแห่งจะรวมตัวกันที่วิทยาเขตใหญ่ของมหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่ก่อตั้งขึ้นเป็นแห่งแรก

มหาวิทยาลัยแห่งนี้มีพื้นที่ครอบคลุมมากที่ที่สุด ครอบคลุมป่าเขาที่ยังไม่ได้พัฒนาทั้งผืน

"แม้ว่าจะเรียนแค่ปีละสองครั้ง แต่ทุกครั้งที่มีเรียนผีทั้งหมดจะมากันพร้อมหน้า เพราะว่ามีเรียนน้อย ผีแต่ละตัวเลยยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้น"

ซู่เป่าเครียด "ถ้าหนูเป็นผีบำเพ็ญตัวเล็กๆ แล้วทุกครั้งที่มีเรียนได้เรียนกับห้าจักรพรรดิแห่งยมโลก ฉันก็กระตือรือร้นเหมือนกันแหละ"

**

ผีบำเพ็ญที่ประจบสอพลอเขารีบพูดว่า "พี่เหยียน คนที่มาคราวนี้คือจักรพรรดิชิงหัวที่ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน ถ้าไม่ไปคงน่าเสียดายนะ"

ผีบำเพ็ญแซ่เหยียนชื่อเหยียนปู๋อ้าว เขามีสีหน้าหยิ่งผยองและดูหมิ่น

"จักรพรรดิชิงหัวแล้วไง ถ้าเก่งนักก็เชิญเจ้าวีถีสวรรค์มาสิ"

ก็แค่จักรพรรดิอีกคน มีอะไรน่าเสียดายตรงไหน

สิ่งที่จักรพรรดิพวกนั้นสอนก็ไม่มีประโยชน์เหมือนกันทั้งนั้น ไม่มีประโยชน์กับผีบำเพ็ญระดับเขาสักนิด

เขาอยู่ระดับยมบาลขั้นสูงแล้ว จะแตกต่างกับพวกระดับจักรพรรดิสักเท่าไหร่กันเชียว

ในเวลานี้มีผีบำเพ็ญผู้หญิงตนหนึ่งได้ยินพวกเขาคุยกันเลยหยุดเดิน

เธอกอดอกแล้วเอามือปิดปากหัวเราะคิกคัก

"โธ่ ฉันก็คิดว่าเทพองค์ไหน ที่แท้ก็เป็นแค่ผีบำเพ็ญระดับยมบาลเท่านั้นเอง กล้าไปดูถูกจักรพรรดิชิงหัว"

"เป็นไปได้ไหมว่าสิ่งที่จักรพรรดิพูดไม่ใช่ไม่มีประโยชน์ แต่เป็นเพราะคุณโง่ แล้วไม่เข้าใจเองหรือเปล่า"

เหยียนปู๋อ้าวสีหน้าเย็นชาทันที "คุณลองพูดอีกสิ!"

ผีบำเพ็ญหญิงเงื้อมือขึ้นมาตบหัวของเขากระเด็นออกไป "ลองดูก็ลองดูสิ ฉันไม่กลัวหรอก!!"

"ยังมีหน้าจะให้เรียกเจ้าวิถีสวรรค์มาอีก คุณเป็นใครกันมีค่าพอให้เจ้าวิถีสวรรค์มาสอนหรือไง!"

หัวของหยานปู๋อ้าวที่กระเด็นออกไป "..."